Η εκπαίδευση ως αγορά

γράφουν οι:  Παύλος Αντωνόπουλος, Ακρίτας Καλούσης, Γιώργος Κρεασίδης, Ντίνα Ρέππα , Κώστας Τουγλαρίδης

 Υποχρηματοδότηση με πολιτικά κίνητρα

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εφαρμόζοντας το πρώτο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, επιχειρεί μια διαρκή επίθεση με στόχο την απαξίωση, την υποβάθμιση και εντέλει τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Εκρηκτική θα είναι η κατάσταση σε σχολεία και πανεπιστήμια με τη νέα χρονιά. Η ψήφιση του νόμου - εκτρώματος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση προμηνύει σεισμικές δονήσεις πολλών ρίχτερ. Ταυτόχρονα, το πρώτο κουδούνι θα βρει τα σχολεία με χιλιάδες κενά μια και φέτος είχαμε τους λιγότερους διορισμούς μεταπολεμικά (546 έναντι 2.500 πέρσι). Με δεδομένο ότι συνταξιοδοτούνται 11.500 εκπαιδευτικοί, ο αριθμός προσλήψεων αναπληρωτών (16.220 από Γ.Κ.Π. και 4.500 μέσω Ε.Σ.Π.Α.) καθώς και οι συμπράξεις μεταξύ Μ.Κ.Ο. και «Καλλικρατικών» δήμων για πρόσληψη εκπαιδευτικού προσωπικού καταδεικνύει την πρόθεση της κυβέρνησης για επέκταση και εδραίωση των ελαστικών σχέσεων εργασίας στο χώρο της εκπαίδευσης με συνθήκες γαλέρας.

Παράλληλα, ήρθε η ώρα της αλήθειας για τις περσινές συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων. Δημιουργούνται τεράστια κενά εκπαιδευτικών, πολλές χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες, σχολεία με περισσότερους μαθητές ανά τμήμα και με τους μαθητές στην επαρχία να διανύουν μεγάλες αποστάσεις. Ακόμη και τα βιβλία δεν θα είναι στα χέρια των μαθητών στην αρχή της σχολικής χρονιάς αφού μόλις πριν λίγες μέρες έγινε η απευθείας ανάθεση εκτύπωσης (10 εκ. ευρώ) με αδιαφανείς διαδικασίες. Ταυτόχρονα, η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης (2,7% του ΑΕΠ) οδηγεί το «νέο» σχολείο της αγοράς να ανοίξει τις πύλες του σε κάθε επίδοξο χορηγό και ιδιωτικοποιεί τη δημόσια εκπαίδευση. Απαραίτητος για τη λειτουργία του σχολείου αυτού, είναι ο διευθυντής - μάνατζερ με το νέο αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας των σχολικών μονάδων, κάτι που έγινε φανερό και από τις διαδικασίες επιλογής τους. Την ίδια στιγμή, οι περικοπές που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο (μείωση 150 ευρώ το μήνα καθαρά), με τις περικοπές από το νέο μισθολόγιο - σφαγείο να ακολουθούν, η αναδρομική ισχύ τους και ο κεφαλικός φόρος από την εφορία μέσα στο Σεπτέμβρη είναι η υφαρπαγή ενός μισθού μέχρι τα Χριστούγεννα. Αν η παραπάνω κατάσταση στην εκπαίδευση είναι βόμβα έτοιμη να εκραγεί, είναι σαφές ότι μπορεί να την απασφαλίσει η οργή και ο θυμός που δημιουργεί η νέα οικονομική αφαίμαξη των εκπαιδευτικών.

Tα τελευταία χρόνια μόνιμα επαναλαμβάνεται από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ η ανάγκη για μια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» για να ξεπεραστεί η κρίση στην παιδεία. Αυτό που ονομάζουν «κρίση» δεν είναι παρά οι αναντιστοιχίες της εκπαίδευσης με τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Το πλαίσιο αυτής της αναπροσαρμογής περιγράφει η ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου συνολικά στην Ευρώπη σε μια σειρά από διακηρύξεις και ντοκουμέντα, με πιο καθοριστικό αυτό της Μπολόνια.

Φυσικά από τις διακηρύξεις μέχρι την πράξη υπάρχει απόσταση, είτε λόγω του αστάθμητου παράγοντα της σημερινής κρίσης είτε λόγω των αγώνων του κινήματος της παιδείας. Έτσι μετά από κάθε νόμο για την παιδεία η συζήτηση ξεκινά από την αρχή και η προηγούμενη «μεταρρυθμιστική τομή» περνάει στην ιστορία μαζί με τους τσαλακωμένους υπουργούς Παιδείας.

Στη σημερινή συγκυρία, η ανάγκη αλλαγών είναι για το κεφάλαιο επιτακτική, καθώς επιχειρεί τη λεγόμενη «επανίδρυση του καπιταλισμού» προσπαθώντας να αντέξει ή και να ξεπεράσει την κρίση με μια βουτιά στη βαρβαρότητα.

Κρίσιμη πλευρά αυτής της πολιτικής είναι η αποχώρηση του κράτους από την παροχή των κοινωνικών υπηρεσιών, η κατάργηση της έννοιας του δημόσιου αγαθού. Το κόστος της εκπαίδευσης και της δημόσιας υγείας, για παράδειγμα, δεν αντιμετωπίζονται πια ως ανελαστικές δαπάνες. Θεωρούνται δαπάνες που μπορούν να καταργηθούν, για να εξοικονομηθούν πόροι για τις νέες προτεραιότητες, όπως η σωτηρία των τραπεζών, οι εξοπλισμοί ή η διόγκωση των μηχανισμών καταστολής.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως μια μεγάλη αγορά. Στις αρχές του 20ού αιώνα ένα 6% από το ακαθάριστο προϊόν στις χώρες του ΟΟΣΑ πήγαινε στην εκπαίδευση. Το 80% από αυτό ήταν δαπάνες της κρατικής χρηματοδότησης του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτά τα ποσά αντιμετωπίστηκαν ως διαφυγόντα κέρδη για τη διεθνή βιομηχανία εκπαίδευσης που έχει έναν τεράστιο και διευρυνόμενο τζίρο.

Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται η ριζική περικοπή δαπανών, από τα λειτουργικά έξοδα μέχρι το κόστος των προσλήψεων. Ακολουθεί η ιδιωτικοποίηση πλευρών της λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, όπως η καθαριότητα ή το σχολικό βιβλίο και το πανεπιστημιακό σύγγραμμα, οι υποδομές και ο εξοπλισμός συνολικά. Παραπέρα ενισχύεται η απευθείας λειτουργία φορέων ιδιωτικής παιδείας όλων των βαθμίδων, γι’ αυτό και ο νόμος Διαμαντοπούλου προβλέπει τη συμμετοχή κολεγίων στην παροχή των πιστωτικών μονάδων που θα συνθέτουν τα πιστοποιητικά τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, προσπερνώντας έτσι τη συνταγματική απαγόρευση των ιδιωτικών ΑΕΙ. Μια ακόμη διάσταση της ιδιωτικοποίησης είναι η άμεση εμπορευματοποίηση της έρευνας και η λειτουργία των ΑΕΙ με τρόπο που να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, δίνοντας έτσι μια εναλλακτική λύση στο τεράστιο κόστος της λειτουργίας ενός πανεπιστημίου.

Η λειτουργία με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια και η προβολή της δήθεν ανάγκης τα εκπαιδευτικά ιδρύματα να είναι οικονομικά βιώσιμα, «να βγάζουν τα λεφτά τους», καλύπτουν τη μετακύλιση του κόστους άμεσα στην κοινωνία. Είναι παράλογο να περιμένει κανείς άμεση οικονομική απόδοση από την εκπαίδευση. Το κέρδος δεν είναι παρά το μορφωτικό επίπεδο και ό,τι θετικό συνεπάγεται αυτό για την κοινωνία. Η γενικευμένη εμπορευματοποίηση οδηγεί σε μια πραγματικότητα όπου μπορεί τα σχολεία να παραμένουν κρατική υπηρεσία, η παιδεία όμως χάνει το δημόσιο χαρακτήρα της ως κοινωνικού αγαθού που παρέχεται δωρεάν.

Όσο για το αν παραμένει εκπαίδευση, αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση. Η εκπαίδευση της «επανίδρυσης του καπιταλισμού» έχει στρατηγικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου μοντέλου εργαζόμενου της εποχής των Μνημονίων. Η τεχνολογική εξέλιξη έχει οδηγήσει σε σημείο ώστε ο μηχανικός εξοπλισμός να ενσωματώνει ικανότητες που μόνο ο άνθρωπος εμφάνιζε στην παραγωγή, για παράδειγμα στο μηχανολογικό ή αρχιτεκτονικό σχέδιο ή ακόμη και στην υλοποίησή του, μέσα από τις προοπτικές που ανοίγει η πειραματική σήμερα τρισδιάστατη εκτύπωση. Παράλληλα όμως χρειάζονται ικανότητες χειρισμού, για τις οποίες αρκεί η διαχείριση πληροφοριών με περιορισμένο ορίζοντα και περιορισμένη αντίστοιχα διάρκεια ζωής. Είναι η διαφορά ανάμεσα στον προγραμματιστή και στο χειριστή ενός πακέτου λογισμικού. Από αυτόν απαιτούνται κατάρτιση χειρισμού υπολογιστή, πληροφορίες για το συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά και η ικανότητα να τις ανανεώσει όταν θα έρθει η ώρα αναβάθμισης του προγράμματος. Όχι όμως και ολοκληρωμένες γνώσεις πληροφορικής.

Επίσης υπάρχει στροφή στις ελαστικές σχέσεις εργασίας είτε πρόκειται για τον προγραμματιστή είτε για τον ταμία στο σουπερμάρκετ. Το κεφάλαιο φιλοδοξεί να γλιτώσει από τον πληρωμένο νεκρό χρόνο του οχτάωρου, τις γνώσεις μιας γενικής παιδείας που δεν αφορούν άμεσα τη μία ή την άλλη δεξιότητα που απαιτεί η συγκεκριμένη δουλειά, και, πάνω απ’ όλα, ζητά την εμπέδωση μιας νέας εργασιακής ηθικής. Αυτής που θέλει εργαζόμενους να δουλεύουν εντατικά, με κατάρτιση μιας χρήσης, για δουλειές μιας χρήσης, χωρίς δεσμεύσεις του εργοδότη, χωρίς δικαιώματα και χωρίς τυπικά προσόντα που ενισχύουν την αυτοπεποίθηση και τη διεκδίκηση.

Σε αυτό το πλαίσιο το βάρος στην εκπαίδευση πέφτει σε συγκεκριμένες δεξιότητες (γραφή, ανάγνωση, αριθμητική, ξένες γλώσσες και κυρίως αγγλικά και πληροφορική) που διδάσκονται πλέον από την Α΄ Δημοτικού.

Αντί της γνώσης, στο επίκεντρο μπαίνει η πληροφορία και η διαχείρισή της. Αυτό εξυπηρετούν τα βιβλία με την πληθωρική ύλη ασύνδετων μεταξύ τους πληροφοριών και η διδακτική μεθοδολογία των εξετάσεων και των τεστ. Ολοκληρώνεται στο «νέο Λύκειο» με το «πρότζεκτ», την ερευνητική εργασία. Εκεί, αντίθετα με την έρευνα και την πρωτοβουλία του μαθητή που πρεσβεύει η επιστημονική θεωρία, το βάρος πέφτει στην παρουσίαση και διαχείριση του υλικού. Αυτό καθώς πρέπει να υλοποιηθεί στον περιορισμένο χρόνο του τετραμήνου και με περιορισμένη βοήθεια από έναν καθηγητή που επιβλέπει μεγάλο αριθμό μαθητών, είναι πολύ πιθανό να είναι ετοιματζίδικο από το διαδίκτυο, βοηθήματα της αγοράς κ.ο.κ.

Την εξοικείωση με τη σκληρή εργασία φέρνουν το πολύωρο πρόγραμμα και οι εντατικοί ρυθμοί. Αυτοί διαμορφώνονται με επιλογές που ξεκινούν από τα 7ωρα της Α΄ Δημοτικού στα 800 πιλοτικά ολοήμερα μέχρι τον εξεταστικό μαραθώνιο του «νέου λυκείου». Ενισχυτικά λειτουργεί και η αλλαγή που θέλει το «Τεχνολογικό Λύκειο» να δίνει βάρος στη μαθητεία παρά στο μάθημα, δηλαδή στη νεανική εργασία με όρους… παραγιού.

Η επιλογή στα πανεπιστήμια και τη μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση για αντικατάσταση του πτυχίου από πιστοποιήσεις ατομικών και διαφοροποιημένων προγραμμάτων σπουδών και κατάρτισης, διασφαλίζει στο κεφάλαιο εργαζόμενους χωρίς μια ενιαία μορφωτική βάση και τα αντίστοιχα ενιαία εργασιακά δικαιώματα, την υπονόμευση δηλαδή της δυνατότητας διεκδίκησης συλλογικής σύμβασης εργασίας και συνδικαλιστικής ενοποίησης.

Κεντρική θέση σε αυτό το μοντέλο έχει ο αυταρχισμός που ουσιαστικά μεταφέρει το μοντέλο διοίκησης των επιχειρήσεων στην εκπαίδευση. Διευθυντικό δικαίωμα, ποινές, κατάργηση των εκλεγμένων οργάνων και άκριτη αποδοχή των εντολών, δημιουργούν ένα πλαίσιο χειραγώγησης και προετοιμασίας για την καπιταλιστική παραγωγή. Αποτελούν παράλληλα εγγύηση οπισθοδρόμησης, καθώς μάθηση και έρευνα χωρίς ελευθερία γνώμης και κριτικής δεν μπορεί να υπάρξει με δημιουργικό τρόπο.

Βέβαια αν έτσι το κεφάλαιο προσανατολίζει την εκπαίδευση σε αυτό που έχει ανάγκη, ένα εργατικό δυναμικό ευέλικτο, φτηνό και υποταγμένο, δεν σημαίνει ότι γλιτώνει από τις αντιφάσεις. Η γενικευμένη στροφή από τη γνώση στις πληροφορίες δημιουργεί την ιδιομορφία μιας υψηλής εξειδίκευσης αμάθειας, που διασφαλίζει πολλά στο επίπεδο του κόστους και της κοινωνικής συνείδησης, αλλά δεν συνιστά πλεονέκτημα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον του σύγχρονου καπιταλισμού. Οι συνειρμοί που γεννά το γεγονός ότι η Κίνα τείνει να περάσει σε επιστημονικές ανακοινώσεις τις ΗΠΑ δεν παραπέμπουν σε μια υπερδύναμη με ακλόνητη θέση.

Ακόμα χειρότερα η ριζική περικοπή των δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση οδηγεί πάντα το χέρι των γονιών βαθύτερα στην τσέπη που έτσι κι αλλιώς αδειάζει εύκολα και γεμίζει δυσκολότερα. Έτσι λ.χ. οι συγχωνεύσεις σχολείων σε πολλές περιοχές δημιουργούν ανάγκες για μετακίνηση μαθητών, η οποία καθώς περνά στους χρεοκοπημένους δήμους, προσθέτει ένα ακόμη κοινωνικό πρόβλημα. Η μεγάλη μείωση των διορισμών αφήνει άδεια από προσωπικό τα ολοήμερα και σε αδιέξοδο τους εργαζόμενους γονείς. Για να ακολουθήσουν οι μαζικές προσλήψεις αναπληρωτών και ωρομισθίων με όρους ακόμα πιο «ελαστικούς», ενώ στο προσκήνιο ήρθε και με την πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών για να συμπληρωθούν τα κενά.

Φετίχ ο νέος φάκελος προσόντων

Σε βάρος των συλλογικών δικαιωμάτων και των κοινών διεκδικήσεων

Αντιμέτωπη με ιστορική μετάλλαξη βρίσκεται η θεσμική εκπαίδευση, πιο δειλά στις πρώτες βαθμίδες και πιο καθαρά στην τριτοβάθμια. Το σχολείο και ιδιαίτερα το Πανεπιστήμιο αλλάζουν ριζικά. «Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες η βασική εκπαίδευση και τα προσόντα καθόριζαν τη θέση του καθενός στην κοινωνία περίπου για όλη του τη ζωή. Σήμερα όχι μόνον οι μηχανές (το φυσικό κεφάλαιο) αλλά και τα άτομα (το ανθρώπινο κεφάλαιο) μπορούν να καταστούν απαρχαιωμένα… Έτσι ο σκοπός του σχολείου δεν θα είναι πλέον να παράσχει ένα τελικό προϊόν για τη βιομηχανία» (Ρόλαντ Γκας, σύμβουλος ΟΟΣΑ σε εκπαιδευτικά θέματα). Η εκπαιδευτική διαδικασία δεν καθορίζεται πια από το «τι διδάσκεται ο εκπαιδευόμενος» αλλά από το «τι μπορεί να κάνει μετά την εκπαίδευσή του», που ορίζεται ως «μαθησιακά αποτελέσματα».

Οι έννοιες αλλάζουν εντελώς. Το χρήσιμο στην αγορά εργασίας δεν είναι πια μια γνώση έστω και με τη μορφή κατάρτισης, αλλά πλήθος εξαιρετικά συγκεκριμένων δεξιοτήτων και πληροφοριών που μπορούν να αποδώσουν γρήγορα και οικονομικά το μέγιστο κέρδος για το κεφάλαιο σε πολλές και διαφορετικές εργασίες. Γι’ αυτό σε όλη τη βασική εκπαίδευση τα βιβλία επικεντρώνουν κυρίως σε συγκεκριμένες δεξιότητες, σε βάρος της γενικής παιδείας, στην πρωτοβάθμια μπήκαν τα Αγγλικά και οι υπολογιστές στην Α΄ Δημοτικού, στη δευτεροβάθμια το νέο Λύκειο είναι της εξειδίκευσης και της διαφοροποίησης, ενώ στο Πανεπιστήμιο συντελείται η εκ βάθρων ανατροπή μια και οι σπουδές παύουν να έχουν ένα στοιχειωδώς ολοκληρωμένο, αναγκαίο περιεχόμενο αλλά γίνονται χυλός.

Σ’ αυτό το περιβάλλον ο εκπαιδευόμενος καλείται να γεμίσει το ατομικό του φάκελο με προσόντα και πιστοποιήσεις, φτιάχνοντας το ξεχωριστό εργασιακό του προφίλ. Μέχρι σήμερα, κάθε τίτλος σπουδών οδηγούσε σε συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα και σε αντίστοιχα συλλογικά. Σήμερα, απόφοιτοι ίδιου τύπου Λυκείου και Πανεπιστημίου θα έχουν διαφορετικούς ατομικούς φακέλους προσόντων κι άρα καμία αντικειμενική βάση διεκδίκησης συλλογικού δικαιώματος. Η τεράστια αυτή ανατροπή, που δεν θα εξαρτάται από την ταξική πάλη αλλά θα αποκτά «αντικειμενική» βάση στα προσόντα των εργαζομένων, είναι βασικό όφελος και επιδίωξη του κεφαλαίου. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας για το εκπαιδευτικό κι εργατικό κίνημα. Η μάχη του περιεχομένου και της δομής των σπουδών αποκτά για πρώτη ίσως φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά τόσο κομβική σημασία γιατί δένεται άρρηκτα με τη βάση συσπείρωσης των εργαζομένων που πάντα ήταν το συλλογικό δικαίωμα.

Δημιουργούνται οι όροι

Πανεκπαιδευτικό κίνημα αγώνα

Εκρηκτικό κλίμα

Δεν έχει στοιχεία υπερβολής η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση ενοποιώντας ως θύματα της πολιτικής της μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς και μεγάλο κομμάτι των πανεπιστημιακών, δηλαδή το ζωντανό στοιχείο της εκπαίδευσης, δημιουργεί όρους για ένα επικίνδυνο πανεκπαιδευτικό κίνημα. Βιάζεται η κυβέρνηση να ξεμπερδεύει με κατακτήσεις δεκαετιών και έχει δημιουργήσει το πιο εκρηκτικό κλίμα των τελευταίων 40 χρόνων.

Η χρονιά ξεκινά μέσα σε συνθήκες γενικευμένης δυσφορίας, αλλά και αγωνιστικής ετοιμότητας, όπως έγινε φανερό από τις διαδηλώσεις μεγάλου όγκου ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου, την Τετάρτη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το εκρηκτικό κλίμα ενισχύεται γιατί η κυβέρνηση βρίσκεται στη δυσχερή θέση να επιτίθεται ταυτόχρονα σε όλα τα εμπλεκόμενα κομμάτια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η εκπαιδευτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, στεγνή από κάθε μορφωτικό όραμα, σφραγισμένη από διοικητικό αυταρχισμό, υποτάσσει τα πάντα στη σταθερότητα του ευρώ και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Αυταπατάται η κυβέρνηση πιστεύοντας ότι νομοθετώντας στα μουλωχτά και δημιουργώντας νομικά τετελεσμένα θα αποφύγει την κοινωνική έκρηξη.

Το κίνημα έχει δημοκρατικές και αγωνιστικές παρακαταθήκες πολιτικών συγκρούσεων. Η επιδίωξή του να σταματήσει το θανατηφόρο ηλεκτροσόκ της αγοράς είναι πρωταρχικός στόχος. Τώρα μάλιστα που η κυβέρνηση απομονώνεται, χάνει παραδοσιακά κοινωνικά της στηρίγματα και καταφεύγει στα κόμματα της Δεξιάς ζητώντας συναίνεση. Η δράση του κινήματος πρέπει να είναι άμεση και δυναμική με απαρέγκλιτο κριτήριο τη διασφάλιση των αναγκών και δικαιωμάτων εκπαιδευόμενων και εκπαιδευτικών. Από αυτή την άποψη η πάλη πρέπει να είναι περισσότερο από ποτέ πανεκπαιδευτική, με κοινό πλαίσιο διεκδικήσεων, κοινό αγωνιστικό βηματισμό και με επιδίωξη να παίρνει όσο γίνεται παλλαϊκά χαρακτηριστικά με τη δραστική συμμετοχή του γονεϊκού κινήματος αλλά και ευρύτερα του εργατικού αναδεικνύοντας την πάλη για τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία σε υπόθεση όλης της κοινωνίας.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν θέλει να έρθει σε πραγματική συνολική σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική και τους εκπροσώπους της γι’ αυτό δεν θέτει συνολικούς πολιτικούς στόχους, κατακερματίζει τα προβλήματα και περιορίζεται σε επιμέρους άνευρες ανακοινώσεις επικοινωνιακής διαμαρτυρίας, προβάλλει συντεχνιακές λογικές, όπως η ιδιαιτερότητα του εκπαιδευτικού επαγγέλματος. Υπονομεύει έτσι, στην ουσία του, τον αναγκαίο πανεκπαιδευτικό και πανεργατικό συντονισμό τόσο σε επίπεδο κοινών αιτημάτων όσο και σε αγωνιστικό σχεδιασμό. Αντιμετωπίζει το συντονισμό γραφειοκρατικά, μόνον κάτω από την ομπρέλα της κακόφημης ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ. Φυσικά, δεν απευθύνεται στην κοινωνία με τρόπο που να συμβάλλει στον ξεσηκωμό της και στον κοινό αγώνα.

Η ανάπτυξη ενός δυναμικού ρωμαλέου πανεκπαιδευτικού κινήματος με διασύνδεση με την κοινωνία και συμβολή στο γενικότερο ξεσηκωμό της και στη δημιουργία ενός πανεκπαιδευτικού «μπλακ άουτ» θα κριθεί στη δυνατότητα να ξεπεράσει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να συνευρεθεί κι οργανωθεί από τα κάτω. Θα κριθεί από την ικανότητα της μαχόμενης εκπαίδευσης να ανοίξει νέους δρόμους επικοινωνίας με κοινές συνελεύσεις των διαφορετικών κομματιών, την ανάδειξη σχολείων και σχολών σε κέντρα αγώνα ευρύτερων κομματιών της κοινωνίας (μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών, γονιών, εργαζομένων), τη συμβολή και επικοινωνία με το κίνημα των πλατειών και εργασιακών χώρων αλλά και στην ανάπτυξη αποφασιστικών συγκρουσιακών μορφών διαρκείας τόσο απεργιακά όσο και με καταλήψεις σχολείων και σχολών αλλά και κέντρων διοίκησης και κρατικής εξουσίας (δ/νσεις, περιφέρειες, δήμους, υπουργείο).

Η ανατροπή των Μνημονίων και του Μεσοπρόθεσμου, η διαγραφή του χρέους με έξοδο από το ευρώ και η ανατροπή της κυβέρνησης είναι στόχοι που διευρύνουν την αντίθεση στην εκπαιδευτική πολιτική. Ανοίγουν και δρόμους για πλατιές κοινωνικές συμμαχίες με τους εργαζόμενους γονείς που πλήττονται άμεσα, με το δημόσιο που χτυπιέται επίσης από το νέο μισθολόγιο, με την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία που δέχεται επίθεση στο όνομα του χρέους και της σωτηρίας του ευρώ.

Πηγή : http://www.prin.gr/2011/08/education.html

Πανεπιστήμια Νταχάου με λογότυπα χορηγών

Οξύνει τους ταξικούς φραγμούς ο νόμος πλαίσιο για τα ΑΕΙ

Μόνο καταμεσής του Αυγούστου μπορούσε να περάσει ο νόμος - έκτρωμα που ψήφισε στη Βουλή ο νεοφιλελεύθερος συρφετός ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Ακροδεξιάς και Ντόρας! Πρόκειται για ένα σκοταδιστικό νόμο που συνταιριάζει τις πιο αντιδημοκρατικές, αυταρχικές παραδόσεις του παρελθόντος με την πλήρη υποταγή στην αγορά που θα αποφασίζει στο εξής για τη χρηματοδότηση κι επομένως για την ίδια την ύπαρξη τμημάτων και σχολών.

Ο νέος νόμος πλαίσιο πάνω απ’ όλα όμως οξύνει σε πρωτοφανές επίπεδο για τις τελευταίες δεκαετίες τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση. Πετάει έξω τα παιδιά της εργατικής τάξης από την τριτοβάθμια εκπαίδευση με πολλούς τρόπους.

Αρχικά με τους χρονικούς περιορισμούς που θέτει στη φοίτηση. Στη συνέχεια με την καθιέρωση διδάκτρων στον δεύτερο και τρίτο κύκλο σπουδών. Και τέλος μέσω του περιορισμού της δημόσιας χρηματοδότησης που θα θέσει υπό αίρεση τις δαπάνες φοιτητικής μέριμνας και ακόμα την ύπαρξη πολλών σχολών. Ήδη, από Σεπτέμβρη αναμένονται σαρωτικές συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων που ως ζητούμενο θα έχουν την άμεση μείωση των δαπανών και αποτέλεσμα τη στέρηση του δικαιώματος στην παιδεία χιλιάδων νέων παιδιών από τα πιο φτωχά στρώματα.

Ο νόμος της Διαμαντοπούλου καταφέρνει επίσης τη φαλκίδευση του δημόσιου χαρακτήρα των σχολών και κατ’ επέκταση της δημόσιας παιδείας αναγκάζοντας τις σχολές να αναζητήσουν χορηγούς από τον ιδιωτικό τομέα. Τα προγράμματα σπουδών και τα ίδια τα μαθήματα κατ’ επέκταση θα αναπροσαρμοστούν έτσι ώστε να είναι συμβατά με τις ανάγκες της αγοράς και δη συγκεκριμένων επιχειρήσεων που μπορεί να αποτελέσουν δυνητικούς χρηματοδότες. Για εκείνα δε τα τμήματα που το περιεχόμενο των μαθημάτων τους δεν εφάπτεται με τις ανάγκες της ιδιωτικής οικονομίας και δεν πρόκειται ποτέ να έχουν την... τιμή να καθιερώσουν οι χορηγοί «επώνυμες έδρες» όπως προβλέπεται στο νόμο, αυτό που τα περιμένει είναι παρακμή και στο τέλος, κλείσιμο! Για να επιτευχθεί δε ο αναπροσανατολισμός των σχολών στην κατεύθυνση της πλήρους υπαγωγής τους στην ιδιωτική οικονομία καθιερώνεται το Συμβούλιο του Ιδρύματος στο οποίο αναθέτονται όλες οι διοικητικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες, πλην των ακαδημαϊκών, όπου τα 6 από τα 9 μέλη του (ως προς το παρόν) δεν θα προέρχονται από το εσωτερικό του Ιδρύματος.

Η επέλαση των ιδιωτών παρασέρνει και τις τελευταίες δημοκρατικές κατακτήσεις που είχαν απομείνει, όπως για παράδειγμα το (κουτσουρεμένο μετά το νόμο Γιαννάκου) άσυλο, που πλέον καταργείται οριστικά, προς δόξαν της καταστολής που ανεμπόδιστα πλέον θα διαβαίνει τις πύλες του Πολυτεχνείου, όπως έκανε η χούντα το 1973. Να το, λοιπόν, επιτέλους, το πολυσυζητημένο τέλος της μεταπολίτευσης! Το αντιδημοκρατικό παραλήρημα του νόμου - πλαίσιο κορυφώνεται με την κατάργηση των παραταξιακών ψηφοδελτίων, που οδηγεί στην παρανομία την πολιτική και κομματική ένταξη(!) και την εξαφάνιση στην πράξη της φοιτητικής συμμετοχής που συνέβαλλε στη λογοδοσία και τη διαφάνεια!

Το πανεπιστήμιο που επιδιώκουν να δημιουργήσουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ και Ντόρα σε αγαστή συνεργασία με το ΔΝΤ και την ΕΕ δεν είναι μόνο ταξικό, ιδιωτικό και αυταρχικό, είναι ταυτόχρονα και πανεπιστήμιο της αμορφωσιάς και της παπαγαλίας. Η θέσπιση των κύκλων σπουδών και η αντιστοίχηση των μαθημάτων σε πιστωτικές μονάδες (60 κατ’ έτος) αποστεώνει την παρεχόμενη μόρφωση εγκλωβίζοντάς την σε ένα κυνήγι πιστωτικών μονάδων μέχρι να συμπληρωθεί ο μαγικός αριθμός. Και τότε το πτυχίο δεν θα ανταποκρίνεται σε μια βαθιά γνώση του επιστημονικού αντικειμένου αλλά στην τυπική κατάρτιση και την απόκτηση δεξιοτήτων με υψηλή ζήτηση στην αγορά. Βοϊδοσχολές θα κάνουν με άλλα λόγια τα πανεπιστήμια, κατ’ εικόνα και ομοίωση της αθλιότητας του χειμαζόμενου ιδιωτικού τομέα. Εποχή που βρήκαν κι αυτοί να αναγορεύσουν ως πρότυπο την ιδιωτική οικονομία... Κι αυτά, να σημειωθεί, με τη σφραγίδα της ΕΕ και των οδηγιών της Μπολόνια.

Βαρύς είναι ο πέλεκυς που θα πέσει και στη λαοθάλασσα των διδασκόντων. Η καθιέρωση τριών αντί για τεσσάρων βαθμίδων καθηγητών και παράλληλα η συνεχής αξιολόγησή τους (κάθε πέντε χρόνια) θα υποβαθμίσει όχι μόνο τα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματά τους αλλά ταυτόχρονα θα νεκραναστήσει και τον αυταρχισμό της έδρας.

Τα παραπάνω υπογραμμίζουν πως πρόκειται για ένα βαθιά αντιδραστικό και οπισθοδρομικό κατασκεύασμα που επιχειρεί να ανατρέψει εκ βάθρων τον χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Με βάση τα λόγια της ίδιας της υπουργού, 18 μήνες προετοιμασίας απαιτήθηκαν για να φτιαχτεί αυτός ο νόμος, στον οποίο δήλωσαν υποταγή όλες οι πτέρυγες της αστικής τάξης μέσα στη Βουλή. Από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μέχρι της Δεξιάς, του ΛΑΟΣ και της Ντόρας, γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων τους ακόμα και τις συνταγματικές παραβιάσεις που διαπιστώθηκαν με βάση τη γνωμοδότηση του επιστημονικού συμβουλίου της Βουλής. Επάνω δηλαδή στο πιο νεοφιλελεύθερο και αντιδημοκρατικό νόμο για την παιδεία δημιουργήθηκε η πιο σαρωτική συναίνεση που έχει υπάρξει στη Βουλή, λειτουργώντας παράλληλα και ως τροχιοδεικτική βολή για σενάρια κοινοβουλευτικής χούντας που δουλεύονται στο παρασκήνιο προκειμένου να επιβληθεί ο νέος ολοκληρωτισμός. Η ψήφιση του νόμου - πλαίσιο ήταν επομένως σημείο - σταθμός για την αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος. Το γεγονός όμως ότι αυτός ο νόμος ψηφίστηκε από τα τέσσερα πέμπτα της Βουλής δεν υπογραμμίζει τη νομιμοποίησή του ούτε εγγυάται την εφαρμογή του! Σημείο αδυναμίας και όχι υπεροχής τους είναι ότι επέβαλαν σε όλους τους βουλευτές –πλην της Αριστεράς– να σηκώσουν τα χέρια τους σαν στρατιωτάκια...

Σε αυτό το πλαίσιο η μάχη για την ανατροπή του, όπως συνέβη, για παράδειγμα, με το νόμο 815 (που κι αυτός ψηφίστηκε σε θερινό τμήμα της Βουλής το 1978), αναδεικνύεται σε μια από τις κρισιμότερες μάχες του τελευταίου χρονικού διαστήματος, που αφορά όλη την κοινωνία κι όχι μόνο το χώρο της εκπαίδευσης. Τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια που έχουν οριστεί για τις 1 και 8 Σεπτέμβρη μπορούν να αποτελέσουν ένα πρώτο πλήγμα στην κυβέρνηση.

Πηγή : Εφημερίδα "Πριν"

Σε προγράμματα ενοικίασης εργαζομένων θέλει να ενταχθεί o Καμίνης

Να ενταχθεί ο Δήμος Αθηναίων στα προγράμματα ενοικίασης εργαζομένων, μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, συζητάει ο Γιώργος Καμίνης, παρότι γνωρίζει πολύ καλά, και ως πρώην Συνήγορος του Πολίτη, ότι η όλη σχετική διαδικασία δεν…
βρίθει διαφάνειας.

Χαρακτηριστική είναι και η τοποθέτηση της δημοτικής συμβούλου της Ανοιχτής Πόλης (ΣΥΡΙΖΑ), κυρίας Ελένης Πορτάλιου, στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο, ότι το συγκεκριμένο σύστημα ενοικίασης εργαζομένων οδήγησε μεταξύ άλλων και στην υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα – οι δράστες της επίθεσης εναντίον της, παρεμπιπτόντως, παραμένουν ασύλληπτοι…

Πηγή : http://www.prionokordela.gr/

ΑΕΙ - ΤΕΙ: Μπήκαν με βαθμό 2 και έμειναν εκτός με 19!

Μία παρωδία αποδείχθηκε το νέο σύστημα εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση. Υποψήφιοι που συγκέντρωσαν βαθμολογία 2 ή 4,9 με άριστα το 20 είναι πλέον φοιτητές, ο πρώτος στο τμήμα Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και ο δεύτερος στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του.....
Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

Και τα παράλογα συνεχίζονται. Στους Αγρονόμους Τοπογράφους του Πολυτεχνείου εισάγεται επιτυχών με βαθμό πρόσβασης 6,7 ενώ στη Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων του ίδιου Ιδρύματος με 4,9!

Πρόκειται για επιτυχόντες από την κατηγορία των πολυτέκνων, μία από τις ειδικές κατηγορίες (πολυτέκων, τριτέκνων και κοινωνικών κριτηρίων) που περιλαμβάνει το νέο «δημιούργημα» της κ. Διαμαντοπούλου, ο Νόμος για την Ανώτατη Εκπαίδευση, που εμπνεύστηκε και συνέταξε εξολοκλήρου ο Γ. Πανάρετος, τέως υφυπουργός και στενός συνεργάτης του Πρωθυπουργού.

Η ρύθμιση αυτή εντάχθηκε προκειμένου να σταματήσει το φαινόμενο των ανεξέλεγκτων μετεγγραφών σε πολλά τμήματα, ειδικά της πρωτεύουσας. Ωστόσο, παρατηρείται το φαινόμενο να εισάγονται φοιτητές που εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι δεν θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν τα προγράμματα σπουδών ενός Πανεπιστημιακού Ιδρύματος. Το θλιβερό μάλιστα είναι ότι παιδιά πολυτέκνων από περιφέρειες με περιορισμένες επιλογές σχολών, όπως η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, συγκέντρωσαν αξιοπρεπείς βαθμολογίες , που όμως τους έστειλαν μακριά από τον τόπο διαμονής τους, όπου δεν μπορούν να μετακομίσουν για να σπουδάσουν.

Έμειναν εκτός ΑΕΙ με 19!

Τα κωμικοτραγικά ωστόσο συνεχίζονται, καθώς υπάρχουν τουλάχιστον 60 υποψήφιοι, κάποιοι εκ των οποίων και αριστούχοι, οι οποίοι έμειναν εκτός, καθώς δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη διαδικασία ηλεκτρονική υποβολής του μηχανογραφικού τους.

Μεταξύ άλλων έγινε γνωστή η περίπτωση υποψηφίου από Λύκειο της Λαμίας, ο οποίος συγκέντρωσε 19.000 μόρια, αποβλέποντας στην Οδοντιατρική Θεσσαλονίκης, ο οποίος όμως δεν εισήχθη πουθενά, λόγω μπερδέματος κατά τη διαδικασία ηλεκτρονικής υποβολής του μηχανογραφικού.
Το Υπουργείο, σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζει το πρόβλημα και αναζητά λύση.

Τώρα αρχίζει η μάχη για το δημόσιο πανεπιστήμιο

Της Πίκιας Στεφανάκου
Ημερομηνία δημοσίευσης: 28/08/2011

Η συναίνεση κορυφής δεν απασχολεί τη βάση, διαμηνύει η πανεπιστημιακή κοινότητα που θέτει ως άμεσο στόχο την κατάργηση των αντισυνταγματικών διατάξεων του νόμου * Έκτακτη Σύγκλητος πρυτάνεων την ερχόμενη εβδομάδα για τις μορφές αντίδρασης.

Με φόβο αντιμετωπίζει την επόμενη ημέρα από την ψήφιση του νομοσχεδίου η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας ομολογώντας ότι η αναμέτρηση με την πανεπιστημιακή κοινότητα μόλις τώρα ξεκινά. Το φοιτητικό κίνημα, που ξέρει και να δίνει και να κερδίζει μάχες, εισέρχεται σε λίγες εβδομάδες στο τερέν, ενώ τα θεσμικά όργανα των ιδρυμάτων και οι συλλογικοί φορείς των πανεπιστημιακών, διαμηνύουν στην υπουργό Παιδείας ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Ανατροπή στην πράξη
Ο "άσος" της συναίνεσης, που έβγαλε από το μανίκι της η κ. Διαμαντοπούλου, αποτελεί υπόθεση κορυφής που δεν απασχολεί, αντιθέτως, εξοργίζει ακόμη και τις δύο μεγάλες καθεστωτικές παρατάξεις των πανεπιστημίων (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) οι οποίες στις αναμετρήσεις των τελευταίων ετών, υπονόμευαν συστηματικά τις αγωνιστικές διαδικασίες βάσης των μαχόμενων, για τη διάσωση του πανεπιστημίου, φοιτητών. Αυτή τη φορά το φοιτητικό κίνημα ετοιμάζεται να δώσει τη "μητέρα των μαχών" με ακόμη καλύτερους όρους. Τόσο η ΔΑΠ όσο, και κυρίως, η ΠΑΣΠ αρνούνται να ακολουθήσουν τη συναίνεση κορυφής, γεγονός που σημαίνει ότι ο νόμος Διαμαντοπούλου είναι εντελώς ανυπεράσπιστος έναντι της αγωνιστικής βούλησης των φοιτητών για κατάργησή του στην πράξη. Ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, Α. Παπαμίκος, εμμέσως πλην σαφώς δηλώνει ότι η κατάργηση της φοιτητικής συμμετοχής στη διοίκηση του πανεπιστημίου θα μείνει στα χαρτιά, ενώ ο γραμματέας της ΠΑΣΠ, Μ. Νικηφόρος, εμφανίζεται εξοργισμένος από τους πανηγυρισμούς της υπουργού Παιδείας "επειδή κατάφερε να συσπειρώσει τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις ώστε να περάσει νομοσχέδιο απορρύθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης" και καλεί τους φοιτητές σε μαζικές κινητοποιήσεις.

Στις ίδιες θέσεις Οι πανεπιστημιακοί διατηρούν πλήρως τις θέσεις μάχης που είχαν από την αρχή. Με εξαίρεση τον πρόεδρο της Ε.Γ. της ΠΟΣΔΕΠ, Γ. Σταυρακάκη, που έσπευσε να εκφράσει "απόλυτη ικανοποίηση" για τη (νοθευμένη) εκλογή πρύτανη, τόσο τα θεσμικά όργανα των πανεπιστημίων όσο και οι σύλλογοι διδασκόντων και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι από όλους τους πολιτικούς χώρους οι οποίοι υπογράφουν το κείμενο για την Υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου, δηλώνουν ότι αυτός ο νόμος δεν είναι αποδεκτός. Μάλιστα, η Σύγκλητος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, με ανακοίνωσή της την ημέρα ψήφισης του νόμου, θέτει "ως άμεσο και βασικό στόχο της πανεπιστημιακής κοινότητας την με κάθε νόμιμο μέσο κατάργηση των αντισυνταγματικών διατάξεων του νόμου, που πλήττουν ευθέως τα ιδανικά της Παιδείας και διαλύουν την ανώτατη εκπαίδευση της χώρας". Πιθανότητα την ερχόμενη Πέμπτη, συνέρχονται εκτάκτως οι πρυτάνεις προκειμένου να καθορίσουν τη στάση τους μετά την ψήφιση του νόμου. Οι γνωμοδοτήσεις κορυφαίων συνταγματολόγων καθώς και του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής, για την αντισυνταγματικότητα των διατάξεων που αποτελούν τον πυρήνα του νόμου Διαμαντοπούλου, σηματοδοτούν την επέκταση της μάχης και στο δικαστικό πεδίο.



Νόμιμη η μη εφαρμογή αντισυνταγματικών διατάξεων

Επιπροσθέτως, τρόμο προκαλεί στην υπουργό Παιδείας η νόμιμη δυνατότητα των οργάνων διοίκησης των ιδρυμάτων να μην εφαρμόσουν διατάξεις που κρίνουν αντισυνταγματικές. Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του Κώστα Χρυσόγονου, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ, την οποία μελετούν οι πρυτάνεις, "τα όργανα της ακαδημαϊκής κοινότητας και πρωτίστως ο πρύτανης έχουν δικαίωμα (ως διοικητικά όργανα που δεν υπόκεινται σε ιεραρχική εξάρτηση και έχουν στη διάθεσή τους υπηρεσίες νομικής υποστήριξης και συμβουλής) να προβούν σε έλεγχο της συνταγματικότητας των διατάξεων της πανεπιστημιακής νομοθεσίας που θα κληθούν, κατά τον λόγο της αρμοδιότητάς τους, να εφαρμόσουν και, σε περίπτωση που διαπιστώσουν συνταγματικότητα, να αφήσουν ανεφάρμοστη τη διάταξη. Η τελική κρίση για την αντισυνταγματικότητα ή μη των οικείων διατάξεων εναπόκειται τελικά στα αρμόδια δικαστήρια τα οποία μπορούν να ελέγξουν και τη νομιμότητα των σχετικών πράξεων των ακαδημαϊκών οργάνων". Όμως, όπως επισημαίνει ο καθηγητής, τόσο η διενέργεια ελέγχου από τα ακαδημαϊκά όργανα όσο και η μη εφαρμογή των διατάξεων που θα κριθούν αντισυνταγματικές από αυτά, "δεν ελέγχεται πειθαρχικά, καθόσον, ακόμη και αν αποδειχθεί εσφαλμένη, η σχετική κρίση γίνεται κατ' ενάσκηση θεμελιώδους νόμιμης υποχρέωσης των πανεπιστημιακών οργάνων, που συνίστανται στην τήρηση της νομιμότητας και την αποχή από παράνομες πράξεις, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι με ευρεία έννοια παράνομες πράξεις, δηλαδή όσες ερείδονται σε αντισυνταγματική διάταξη νόμου."


Λυσσαλέα επίθεση

Η Α. Διαμαντοπούλου σπεύδει να συγκρατήσει μια τέτοια εξέλιξη, εξαπολύοντας, με τη βοήθεια "προθύμων" ΜΜΕ και προσωπικοτήτων όπως ο κ. Παπαλεξόπουλος, μύδρους κατά της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ο στόχος είναι η κοινωνική απομόνωση των θεσμικών οργάνων των πανεπιστημίων και η συκοφάντησή τους ως ομάδες ανθρώπων που αμφισβητούν την έννομη τάξη για την εξυπηρέτηση των ιδιοτελών τους συμφερόντων. Γι' αυτό και η "Καθημερινή" σε κύριο άρθρο της καλεί "την ευρύτατη πλειοψηφία των αστικών δυνάμεων της Βουλής να διασφαλίσει την εφαρμογή του νόμου που ψήφισε", κατηγορώντας τα κόμματα της αριστεράς και κάποιους πρυτάνεις για "ακραίες θέσεις που στρέφονται ευθέως κατά της συνταγματικής τάξης και της νομιμότητας". Η οποία, ωστόσο, παραβιάζεται κατάφορα από τον νόμο που ψήφισε η "κορυφή", σύμφωνα με τις διαπιστώσεις και τις γνωμοδοτήσεις των πλέον ειδικών αλλά και της ίδιας της αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία, πριν την τούμπα Σαμαρά, έκανε φύλλο και φτερό τον νόμο ως προς τη συνταγματικότητα των διατάξεων του.

Όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν κάνει η συμμαχία των προθύμων, οι παραβιάσεις του Συντάγματος είναι τέτοιας έκτασης και βαρύτητας, και η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι τέτοιας μορφής, που βγάζουν στα κάγκελα ακόμη και ανθρώπους ή ολόκληρα ιδρύματα τα οποία κατά το παρελθόν είχαν μια εντελώς διαφορετική στάση. Είναι χαρακτηριστική η απόφαση της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου Κρήτης, που, στο ίδιο μήκος κύματος με αυτήν του ΑΠΘ, δηλώνει ότι θα κινηθεί προς κάθε νόμιμη κατεύθυνση κατά του νέου νόμου για την παιδεία και θα στηρίξει ενέργειες της πανεπιστημιακής κοινότητας που θα κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η πρώτη αναμέτρηση πανεπιστημιακών-υπουργείου Παιδείας και των συμμάχων του θα είναι τις επόμενες ημέρες. Σύμφωνα με τον νόμο, δεκαπέντε ημέρες από τη δημοσίευση του νόμου, οι πρυτάνεις εκδίδουν διαπιστωτική πράξη για τη συγκρότηση της επιτροπής που θα οργανώσει τη διαδικασία ανάδειξης των εσωτερικών μελών του Συμβουλίου Διοίκησης.


Θεσμοποιούν την ιδιωτικοποίηση

Όπως έχει κριθεί, ωστόσο από κορυφαίους συνταγματολόγους, τα Συμβούλια εισάγουν ένα μοντέλο που δεν είναι συμβατό με τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ. Μάλιστα, ο Κ. Χρυσόγονος προσθέτει και μια νέα διάσταση τονίζοντας ότι η συμμετοχή εξωτερικών μελών στο Συμβούλιο, προσβάλλει την πλήρη αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων καθώς "θεσμοποιεί τη δυνατότητα επιρροής ιδιωτικών συμφερόντων στα πανεπιστήμια και τη στρατηγική ανάπτυξή τους". "Η συμμετοχή ιδιωτών στο κορυφαίο επιτελικό και διοικητικό όργανο του πανεπιστημίου", (σ.σ.: εφοπλιστές ονειρεύεται η κ. Διαμαντοπούλου), ισοδυναμεί κατ' αποτέλεσμα με (μερική) λειτουργική ιδιωτικοποίησή του, η οποία εγείρει ζητήματα συνταγματικότητας ακόμη και σε σχέση με το δημόσιο χαρακτήρα των ΑΕΙ". Στο πλαίσιο αυτό, ο καθηγητής τονίζει ότι "η συμμετοχή ιδιωτών σε όργανο διοίκησης ΝΠΔΔ, οι οποίοι ασκούν παράλληλα κάθε είδους ιδιωτικές, επιχειρηματικές ή άλλες, δραστηριότητες και αμείβονται με κατ' αποκοπή αποζημίωση για τη συμμετοχή τους αυτή, ωσάν να πρόκειται για συμμετοχή σε διοικητικό συμβούλιο ανώνυμης εταιρείας, αντίκειται στον χαρακτήρα των ΑΕΙ ως ΝΠΔΔ.

Η υπουργός Παιδείας, στις μεταβατικές διατάξεις που ψήφισε επιχειρεί να δέσει χειροπόδαρα τα πανεπιστήμια εκδίδοντας η ίδια τις εφαρμοστικές πράξεις και θεσμοθετώντας ποινή αναστολής της χρηματοδότησης. Αυτή είναι η γραμμή αντεπίθεσης στο σχεδόν βέβαιο ενδεχόμενο τα δημοκρατικά εκλεγμένα διοικητικά όργανα των ιδρυμάτων να αρνηθούν την αυτοκατάργησή τους. Η δεύτερη γραμμή είναι η αυτόματη εφαρμογή ακόμη και αντισυνταγματικών διατάξεων του νόμου (π.χ. η κατάργηση του ασύλου) ώστε η ακαδημαϊκή κοινότητα να βρεθεί προ τετελεσμένων.

Ωστόσο, κι άλλοι νόμοι είχαν αντίστοιχες προβλέψεις, για παράδειγμα ο νόμος Γιαννάκου, αλλά έμειναν στα χαρτιά. Κι αυτό το ξέρει η Α. Διαμαντοπούλου, γι' αυτό άλλωστε και ομολογεί ότι "οι νόμοι γίνονται εύκολα. Το στοίχημα είναι η εφαρμογή τους". Βάζουμε στοίχημα ποιος θα το χάσει;

Πηγή : Αυγή 

Ποιό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας και ποιά η λύση του;

Αφήνοντας πίσω μας, πια, την ραστώνη του καλοκαιριού, την ψευδαίσθηση που μας πρόσφερε ο ήλιος, η αλμύρα και η θάλασσα της πατρίδας μας, γυρίζουμε στην αδυσώπητη πραγματικότητα που μοιάζει ολοένα και περισσότερο με εφιάλτη.

Δυστυχώς με την επιστροφή μας στην πραγματικότητα, διαπιστώνουμε πως η πολιτική ανικανότητα επεκτάθηκε, τα ....
προβλήματα έγιναν ακόμη μεγαλύτερα και το αύριο μοιάζει περισσότερο σκοτεινό από χθες. Τις πταίει άραγε για την κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει ολόκληρη η χώρα;

Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει η κυβέρνηση τσίρκο του Γιώργου Παπανδρέου (να με συγχωρήσουν όσοι εργάζονται με κίνδυνο της ζωής τους και για πολύ μικρά οικονομικά ανταλλάγματα σε τσίρκο), τα μέλη της οποίας αφού έκαναν τις ανέμελες διακοπές τους (τη στιγμή που η Ευρώπη «πήρε φωτιά» από τις ραγδαίες οικονομικές εξελίξεις που προοιωνίζουν και μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και αλλαγές), επέστρεψαν περιχαρείς για να συνεχίσουν την εκτέλεση της παρωδίας.

Αφού κατάφεραν να ψηφίσουν πλήθος εκτρωματικών νομοσχεδίων (πού αλλού ακούστηκε φορολογικό πολυνομοσχέδιο;), αφού έχουν μετατρέψει τους πολίτες της χώρας σε ψυχολογικά ράκη (πλήθος αυτοκτονιών που δεν αναφέρονται στα παπαγαλοειδή ΜΜΕ), αφού με τα πολιτικά τους ανομήματα έχουν τοποθετήσει τους Έλληνες πολίτες στη θέση του κλέφτη (ποια μεγαλύτερη θρασύτητα μπορεί να υπάρξει μετά από αυτήν, όταν οι υπεύθυνοι της κατάντιας κατηγορούν εκείνους που πάντα πλήρωναν χωρίς να ρωτούν και που ποτέ δεν πήραν ένα «δωράκι» ή μία «χορηγεία»), συγκεντρώνονται και άρχισαν ήδη να προωθούν την «ιδέα» της απώλειας γης μέσω εμπράγματων υποθηκών και περαιτέρω μείωσης της εθνικής κυριαρχίας… Δολοφονούν καθημερινά την οικονομία, την παιδεία και τον εν γένει κοινωνικό ιστό, κρυμμένοι πίσω από την ιδιότητα του υπουργού, του πρωθυπουργού ή –γενικότερα- του πολιτικού. Απαιτούν, δε (ενίοτε και επιβάλουν δια της βίας), την πλήρη σιωπή όλων των πολιτών!!!

Αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα, αυτή είναι η σημερινή κυβέρνηση, η οποία παρά τα όσα εξοντωτικά μέτρα έχει πάρει, έχει καταφέρει να μειώσει τα έσοδα και να αυξήσει τα έξοδα, δημιουργώντας μία επιπλέον «ψαλίδα» στον προϋπολογισμό της τάξης του 13% περίπου… Τι κι αν πηδάνε από το καράβι, τι κι αν άρχισαν να μιλούν για εκλογές… Το έργο είναι παλιό, έχει παιχτεί πολλές φορές και το γνωρίζουν πως οι «συμβατικές λύσεις» δεν πρόκειται να αποδώσουν. Χρειάζονται κάτι περισσότερο «ολοκληρωτικό». Και αυτό τους το προσφέρει η ικανότητά τους στην ίντριγκα και στην γενικότερη δράση τους σε «παίγνια» που δύσκολα χαρακτηρίζονται ως διαφανή…

Δεν φταίει, όμως, μόνο η κυβέρνηση. Τεράστια ευθύνη για τα όσα βιώνει η χώρα, για τα όσα επέρχονται για τους πολίτες, έχει και η αντιπολίτευση, η οποία προφανώς δεν θέλει ή δεν μπορεί (ο ιστορικός του μέλλοντος και ο με καθαρό νου σύγχρονος πολίτης θα κρίνουν) να συνεισφέρει στην πάταξη της κυβερνητικής ανομίας και στην στροφή της χώρας προς την δημοκρατία. Η πολιτική στην Ελλάδα μπορεί να έχει καταργηθεί (αφού οι παρόντες συζητούν ή εκτελούν μνημονιακές ή τροϊκανές εντολές), όμως το χειρότερο είναι πως και τα κόμματα απέδειξαν την πλήρη τους ανικανότητα να παρέμβουν και να πιέσουν προς την κατεύθυνση δημιουργίας διεξόδου στο σχηματισθέν αδιέξοδο που οδηγούν οι πολιτικοί την χώρα. Τα κόμματα έχασαν τον λόγο ύπαρξής τους, απεκδύθηκαν τον ρόλο που συνταγματικά (αλλά και καταστατικά) καλούνται να διαδραματίζουν στην πορεία της πολιτικής εξέλιξης. Τα κόμματα στην Ελλάδα, πλην ελαχίστων, αποφάσισαν την πολιτική και κοινωνική απομόνωση. Δυστυχώς, με την ανυπαρξία τους έχουν αποδείξει πως συντέλεσαν στα μέγιστα για την σημερινή κατάντια. Η αυτοκατάργησή τους, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανυπαρξίας ηθικού ερείσματος απέναντι στους πολίτες – θύματα των κομματικών σχεδιασμών και πρακτικών.

Και τι μπορούμε να κάνουμε, άραγε, όλοι εμείς που έχουμε πέσει θύματα της ανικανότητας (ή μήπως απόλυτα στοχευμένης ικανότητας;) και της ανυποληψίας του σημερινού πολιτικού κόσμου; Η απάντηση βρίσκεται στην διάθεση για συσπείρωση και ταυτόχρονα στην ωριμότητά και την θέλησή μας για την ανατροπή του παρούσας πολιτικής σκηνής. Σε κάθε περίπτωση εμείς οι πολίτες καλούμαστε «να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά» και να επαναχαράξουμε κάτω από σαφέστατες νέες προϋποθέσεις την πολιτική και οικονομική πορεία της χώρας.

Το πρόβλημα έγκειται στην ανυποληψία των πολιτών, οι οποίοι δεν μπορούν να συγκεντρώσουν τον σεβασμό των αρχηγών άλλων κρατών, οι οποίοι φροντίζουν για τα συμφέροντα των δικών τους πολιτών. Η ψευδολογία ίσως είναι επιχείρημα στα προεκλογικά μπαλκόνια, αλλά στα γραφεία των ευρωπαϊκών αποφάσεων δεν χρησιμοποιείται ούτε ως ανέκδοτο. Κι εμείς, ως χώρα, επί δεκαετίες (πολλές περισσότερες των τριών) πορευόμαστε με επαγγελματίες ψευδολόγους, ανερμάτιστους εγωϊστές και συμφεροντολόγους, που έχουν μάθει πολύ καλά στα «μυστικά κονδύλια» και στις προμήθειες, ενώ θα έπρεπε να έχουν ως στόχο ζωής την προσφορά σε εκείνους που τους επέλεξαν να οδηγήσουν την χώρα σε ένα καλύτερο αύριο…

Εμείς, λοιπόν, οι πολίτες αυτής της χώρας (που μεταβάλλεται τάχιστα σε χώρο), καλούμαστε να ομονοήσουμε, να συγκεντρωθούμε, να εμπιστευθούμε ανθρώπους που ζούνε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι (και όχι ως πολιτικοί) και να τους δώσουμε την εντολή να καθαρίσουν την κόπρο. Άμεσα, παραδειγματικά, οριστικά και αμετάκλητα. Η δημοκρατία δεν βρίσκεται πλέον στην Βουλή των βολευτών, αλλά στους δρόμους και στα καφενεία όπου συχνάζουν Έλληνες και όχι μίσθαρνα ανθελληνικών σχεδιασμών και δράσεων.

Η λύση βρίσκεται σε εμάς, τους πολίτες και όχι σε αυτούς, στους πολιτικούς. Το όλο θέμα είναι να μπορέσουμε να δούμε το αύριο που μας οδηγούν αυτοί και το αύριο που θέλουμε εμείς. Αν το κάνουμε, τότε θα γίνουν αίφνης πολλές έκτακτες πτήσεις προς το εξωτερικό. Και δεν θα φεύγουν πολίτες, αλλά αυτά τα μπουλούκια των πολιτικών που ρήμαξαν την χώρα… Όμως, αυτό δεν θα γίνει με το να κάνουμε ευχές, ούτε με το να λέμε λόγια... Πράξη χρειάζεται εκ μέρους μας. Αυτοί οι πολιτικοί αρκετά έκαναν χωρίς εμάς, φροντίζοντας τους μόνο τους εαυτούς τους...

Κωνσταντίνος

Η σφαγή των αμνών

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ

Α΄ΑΘΗΝΑΣ

Ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες στο Συμβούλιο Επιλογής Διευθυντών Α Αθήνας, με τη διαδικασία της «συνέντευξης» και των ενστάσεων για την τελική κατάταξη του πίνακα.
- Για μια φορά ακόμα αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο ρόλος και ο χαρακτήρας της διευθυντικής θέσης – πολύ περισσότερο όπως θέλει να τη μετατρέψει το υπουργείο Παιδείας με το προσχέδιο νόμου που έχει δει το φως δημοσιότητας – είναι κομμένος και ραμμένος στις επιδιώξεις της κυβέρνησης και κάθε κρατικής εξουσίας. Γίνεται φανερό ότι προσπαθούν να ξεμπερδέψουν ακόμα και με αυτό το διευθυντή που τηρούσε τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων των εκπαιδευτικών, που έβαζε σε προτεραιότητα τα εργασιακά τους δικαιώματα, αλλά και τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, την ίδια τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση.
- Τρανή απόδειξη ο χαρακτήρας και το περιεχόμενο των ερωτήσεων από τη λεγόμενη τράπεζα θεμάτων που επεξεργάστηκε επιτροπή του υπουργείου. Στις ερωτήσεις αυτές κυριαρχούσε η λογική του διευθυντή – μάνατζερ ή σωστότερα της προσαρμογής της εκπαίδευσης στο τρίπτυχο πελάτες = μαθητές , εκπαίδευση = παραγωγική διαδικασία, εκπαιδευτικοί = το μέσο της αντίληψής τους. Πολλές ερωτήσεις είχαν λάθος πλαίσιο ενδεικτικών απαντήσεων που είχαν δοθεί ως οδηγία από το υπουργείο. Λάθη του στυλ ο διευθυντής δεν υποχρεούται να ενημερώνει τους εκπαιδευτικούς για τα θέματα σύγκλισης του συλλόγου διδασκόντων ή ερωτήσεις που αφορούσαν την απογευματινή απασχόληση εκπαιδευτικών ή το ζήτημα της συμμετοχής γονιών στα οικονομικά του σχολείου συνεισφέροντας σε αυτό. Δεν έλειπαν και ερωτήσεις για το συνδικαλιστικό κίνημα που μπαίνει φραγμός λόγω «συντήρησης» στις αλλαγές που προωθούνται (ευέλικτη ζώνη – καινοτόμα προγράμματα – αυτοαξιολόγηση).

Φυσικά τίποτε δεν ήταν λάθος για το υπουργείο. Απλώς στις ερωτήσεις και τις απαντήσεις αποτύπωναν το νέο ρόλο του διευθυντή , τη θέληση τους να θεσμοθετήσουν το σχολείο της αγοράς, την πρόθεση τους να περικόψουν τα όποια στοιχεία παιδαγωγικής ελευθέριας υπάρχουν ακόμα, να περιστείλουν τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Όμως για το περιεχόμενο της τράπεζας θεμάτων θα επανέλθουμε ξανά με νέο ενημερωτικό σημείωμα.

Όσο για τη δική μας στάση ήταν καταγγελτική για το περιεχόμενο των ερωτήσεων και απαιτήσαμε να μην γίνονται ερωτήσεις που αφορούν την αξιολόγηση, το να εφαρμόστηκε η «αυτοαξιολόγηση» στα σχολεία και γιατί όχι, όπως και ερωτήσεις για τα «νέα καθήκοντα» των διευθυντών με βάση το προσχέδιο νόμου της κυβέρνησης ζητήματα που έγιναν αποδεκτά από το συμβούλιο επιλογής. ‘Όπου «ξέφευγαν» οι ερωτήσεις μαζί με τον άλλο αιρετό διακόπταμε την διαδικασία και δεν απαντούσε ο υποψήφιος στην ερώτηση.

- Η πρώτη ωμή παρέμβαση της κυβέρνησης στη διαδικασία επιλογής – εκτός φυσικά από τον αντιεκπαιδευτικό νόμο 3848 που διέπει τη διαδικασία- αφορούσε τα λεγόμενα αντικειμενικά μόρια. Εκεί ως και το τέλος της διαδικασίας είχαμε φωτογραφικές διατάξεις – διευκρινήσεις που αφορούσαν την πιστοποίηση στις νέες τεχνολογίες (ποια πιστοποιητικά αναγνωρίζονται) με αποκορύφωμα τους επιμορφωτές Β επιπέδου και τα σεμινάρια κάποιων ωρών. Είχαμε παρεμβάσεις για το ποια μεταπτυχιακά και διδακτορικά αναγνωρίζονται με κορυφαίο μεταπτυχιακό σχολών υγείας. Είχαμε παλινωδίες γύρω από την προϋπηρεσία σε άλλους δημόσιους οργανισμούς και ποιοι λογίζονται ως διευθυντική θέση ή θέση προϊσταμένου. Και φυσικά είχαμε το αλαλούμ με τα πτυχία ξένων γλωσσών για το ποια αναγνωρίζονται και ποια είναι νόμιμα ή όχι. Στην περίπτωση αυτή το υπουργείο προσπαθεί να εμφανίσει τον εαυτό του με τη σημαία της κάθαρσης αλλά αυτή η κυβέρνηση και η προηγούμενη είναι οι υπαίτιοι για τη φάμπρικα μεταπτυχιακών, διδακτορικών ή πιστοποιήσεων σε ξένες γλώσσες.

Στο συγκεκριμένο ζήτημα καταψηφίσαμε στο συμβούλιο κάθε διευκρινιστική εγκύκλιο που ήρθε μετά την ανάρτηση των αντικειμενικών μορίων όμως η θέση μας δεν έγινε αποδεκτή από την πλειοψηφία.

- Η σύνθεση των συμβουλίων επιλογής αποτύπωναν και τη «νέα» αντίληψη του υπουργείου. Η τοποθέτηση τριών σχολικών συμβούλων δεν αφορούσε το «επιστημονικό κύρος» των συμβουλίων αλλά το άνοιγμα μιας νέας σελίδας στην εκπαίδευση σε ότι αφορά τα στελέχη με προτεραιότητα την τεχνοκρατική αντίληψη του στελέχους, την προσπάθεια «απογαλακτισμού» του από τους πρώην συναδέλφους του (το πρώην αφορά την αντίληψή τους), το ξεπέρασμα ακόμα και του δικού τους υποταγμένου συνδικαλιστικού κινήματος όπως το έχουμε γνωρίσει ως σήμερα. Αυτό αποτυπώθηκε και στις ερωτήσεις (όπου κρινόταν ο/η υποψήφια από τη συνεργασία με το σχολικό σύμβουλο ως απαραίτητη κίνηση σε κάθε ζήτημα στο σχολείο) αλλά και στις βαθμολογίες των υποψηφίων όπου έδιναν ιδιαίτερο βάρος και στη λεγόμενη αυτοαξιολόγηση σε όποιον υποψήφιο την είχε. Αποτυπώθηκε και στη βαθμολογία συνδικαλιστικών στελεχών που είχαν κρατήσει αντίσταση σε θέματα σύγκρουσης με το υπουργείο και από την άλλη πλευρά στη θετική ενίσχυση όσων έδειξαν με πράξεις και λόγια ότι προσαρμόζονται στη νέα (αντιδραστικότερη) πραγματικότητα.

«Φυσικά»… κάποιος άγνωστος στο συμβούλιο συνάδελφος κρινόταν με μεγαλύτερη σκληρότητα ιδιαίτερα αν βρισκόταν στην περιοχή του λυκόφως στη ζώνη των 14 -16 μορίων στα μετρήσιμα.

Στην όλη διαδικασία καταγράψαμε ερωτήσεις και απαντήσεις σε κάθε συνέντευξη ώστε να είναι στη διάθεση κάθε συναδέλφου ή συναδέλφισσας το επιθυμεί.

-Στην όλη διαδικασία κρατήσαμε σαφέστατα αντιαξιολογική στάση μη μπαίνοντας στο παιχνίδι της βαθμολόγησης βάζοντας 15 σε όλους / όλες εκτός από εκείνους που είχαν ονομαστικές καταγγελίες από συλλόγους εκπαιδευτικών τη ΔΟΕ ή σύλλογο διδασκόντων όπου τοποθετηθήκαμε αρνητικά ως αντιπρόσωποι των εκπαιδευτικών και των συλλογικών τους οργάνων στα συμβούλια. Επίσης σε κάποιες περιπτώσεις όπου υπήρχαν καταγγελίες από συναδέλφους και οι υποψήφιοι έχουν ταχθεί με λόγια και πράξεις ενάντια σε συλλογικές αποφάσεις του εκπαιδευτικού κινήματος (π.χ εφαρμογή αξιολόγησης, είσοδος συμβούλου ή διευθυντή στην τάξη για να βαθμολογήσει τον εκπαιδευτικό, είσοδος χορηγών στα σχολεία), στηριζόμενοι στις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων της Α Αθήνας αλλά και της Γενικής Συνέλευσης της; ΔΟΕ (απόφαση Ιουνίου 2006) βάλαμε παύλα (-).

- Στη διαδικασία της συνέντευξης υποψήφιος ζήτησε την εξαίρεση όλης της Ανεξάρτητης Ριζοσπαστικής Παρέμβασης από τη διαδικασία και όχι μόνο του παρόντα εκπροσώπου με το σκεπτικό ότι θα τηρήσει την απόφαση του Συλλόγου Αθηνά στη βαθμολόγησή του. Η ένσταση του δεν έγινε αποδεκτή από το Συμβούλιο Επιλογής μιας και στρεφόταν ενάντια σε ολόκληρη παράταξη.

- Στο τέλος της διαδικασίας με την ανακοίνωση των βαθμολογιών των συνεντεύξεων υπήρξε ανώνυμη απειλή για τη ζωή των δυο αιρετών και των οικογενειών τους από υποψήφιο, απειλή η οποία έχει καταγραφεί – μαγνητοφωνηθεί για κάθε νόμιμη χρήση. Μάλλον κάποιους έχει ενοχλήσει πολύ το γεγονός ότι η αντισυναδελφική στάση κάποιων πληρώνεται και στην πράξη από το εκπαιδευτικό κίνημα και τους εκπροσώπους τους , όταν τηρούν τις συλλογικές αποφάσεις των ίδιων των εκπαιδευτικών. Αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη… σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ….

- Πιστεύουμε ότι η πραγματική «κρίση» των νέων διευθυντών θα γίνει μέσα στη σχολική πραγματικότητα. Εκεί θα κριθούν με βάση την τήρηση των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών όπως απορρέει από τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, την τήρηση των εργασιακών και εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών όπως απορρέει από τις ανάγκες και τα δικαιώματά τους.

-Τέλος θεωρούμε απαράδεκτο να υπάρχουν πιέσεις και απειλές σε υποψηφίους από άλλους υποψηφίους να μη δηλώσουν συγκεκριμένα σχολεία ώστε να ευνοηθούν συγκεκριμένοι υποψήφιοι. Καλούμε τους συναδέλφους να καταγγείλουν επίσημα όπου υπήρξαν τέτοιες ενέργειες να τελειώνουμε με τα «φέουδα».