Τίποτα δεν έχει τελειώσει, ο αγώνας συνεχίζεται!

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ 

Όλοι στην απεργία, όλοι στους δρόμους και στην περικύκλωση της Βουλής

Εργαζόμενοι/ες, νέοι/ες

Το διήμερο 28-29 Ιουνίου 2011 θα μείνει ανεξίτηλα γραμμένο στη νεοελληνική ιστορία, πλάι στο Πολυτεχνείο, τα Ιουλιανά, τα Δεκεμβριανά του 1944.

Τις μέρες αυτές, η πιο αντιδραστική κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο ελληνικός λαός, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στρατευμένη ωμά στα συμφέροντα του κεφαλαίου, των τραπεζών και των πολυεθνικών, της ΕΕ και του ΔΝΤ, επιχειρεί να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και τον εφαρμοστικό του νόμο. Σαν να μην έφταναν το μνημόνιο και ο ορυμαγδός των αντιλαϊκών μέτρων του περασμένου 18μηνου, σαν να μην έφτανε ο χορός των δις. που πρόσφεραν για να ξεδιψάσει η ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για κέρδη, ετοιμάζονται να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε σύγχρονες Ιφιγένειες για να σωθούν το ευρώ, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές, η μηχανή της αγοράς.

Απέναντί τους βρέθηκαν, σήμερα, την πρώτη μέρα της συζήτησης του Μεσοπρόθεσμου και της 48ωρης Απεργίας, εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί, εργαζόμενοι, νέοι, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και ιδιαίτερα στην Πλατεία Συντάγματος, με μια φωνή: «Το μεσοπρόθεσμο δεν θα περάσει!», «Ο λαός δεν χρωστά, δεν πληρώνει, δεν πουλά», «Οργή λαού εξέγερση παντού, να διώξουμε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ».

Η κυβέρνηση, κινούμενη στη γραμμή του αντιπροέδρου της με τις απειλές ακόμα και για χρήση τανκς ενάντια στον «εχθρό λαό», επιστράτευσε για μια ακόμη φορά –πολύ πιο ωμά από οποτεδήποτε- ένα μεγάλης κλίμακας δολοφονικό πογκρόμ και μια ανάλογη προβοκάτσια: ορδές δυνάμεων καταστολής, τόνοι δακρυγόνων και χημικών, δεκάδες ασφαλίτες με κουκούλες, πολλοί συλληφθέντες – μεταξύ αυτών και ο αγωνιστής του αντιδικτατορικού κινήματος και στέλεχος του ΝΑΡ Σ. Καυκαλάς, ο οποίος και απελευθερώθηκε κάτω από την πίεση αντιπροσωπείας συνδικαλιστών και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο στόχος της κυβέρνησης και των κρατικών – παρακρατικών μηχανισμών σαφής: να διαλύσει την απεργιακή συγκέντρωση, να αποτρέψει τη συνάντηση των εργαζομένων-απεργών με το λαό που επί ένα μήνα και πλέον κατακλύζει με επιμονή και μαχητικότητα το Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες, να αντικρούσει κάθε σκέψη παραμονής στο Σύνταγμα και περικύκλωσης της Βουλής, ενόψει της αυριανής και της μεθαυριανής κρίσιμης ψηφοφορίας για το Μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό νόμο.

Ό,τι κι αν έκαναν, όμως, κι ότι κι αν κάνουν τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το εργατικό και λαϊκό ποτάμι της οργής, της αγανάκτησης και της ανατροπής. Ούτε το όργιο καταστολής, ούτε οι κρατικές προβοκάτσιες, ούτε οι ενέργειες ομάδων που δρουν εχθρικά στο κίνημα και προσφέρουν χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση και το σύστημα για την εκκένωση του Συντάγματος. Η ηρωική στάση των εργαζομένων και των νέων, η επιμονή τους απέναντι στην υπεροπλία και την κατασταλτική μανία της κυβέρνησης σάρωσε τα σχέδια και τις προβοκάτσιές τους και γέμισε ξανά την Πλατεία Συντάγματος με τη μυριόστομη κραυγή: «Να φύγουν όλοι, κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ – κάτω το Μεσοπρόθεσμο – ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής τους».

Εργαζόμενοι/ες

Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη. Όλοι σήμερα και αύριο στους δρόμους! Μαζική συμμετοχή στην αυριανή απεργία, ώστε η λαϊκή θέληση και αποφασιστικότητα να προκαλέσει πραγματικό σεισμό σε όλους τους χώρους εργασίας, όλες τις πόλεις και τις πλατείες της Ελλάδας και πάνω απ’ όλα στην Πλατεία Συντάγματος.

Αθήνα 28/6/11

Αντιμετώπιση Χημικών.

Οι Επόμενες ημέρες θα είναι δύσκολες.

 Η κοινωνική αγανάκτηση έχει φτάσει στο zenith και το κοινό συναίσθημα όλου του Ελληνικού λαού... θα δίνει ραντεβού του στο Σύνταγμα. Μαζί τους όμως θα είναι και το κράτος της αστυνόμευσης, με όλα τα comfort:  Δακρυγόνα, ασφυξιογόνα κλπ.

Το άρθρο περιλαμβάνει μια σειρά από οδηγίες επιβίωσης στον... Χημικό Πόλεμο των ΜΑΤ κατά των Ελλήνων Πολιτών.

 Το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε σε περίπτωση έκθεσης σε χημικά είναι ότι δεν πρόκειται για το χειρότερο πράγμα που μπορεί να μας συμβεί.

 Ο φόβος που συνδέεται με αυτά είναι μεγάλος, αλλά στην πραγματικότητα, με λίγη προσοχή μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε χωρίς μεγάλο πρόβλημα.

 Η επίδρασή τους είναι πάντα προσωρινή .

 Υπάρχουν πολλές φήμες σχετικά με την αντιμετώπισή τους, πολλές από τις οποίες μπορεί να αποβούν βλαβερές, να εντείνουν τα συμπτώματα, ή έστω να παράσχουν μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας.

 1. ΠΟΥ ΔΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ. 
Το κυριότερο δακρυγόνο αέριο που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα είναι το CS.

 Αυτό περιέχουν και οι χειροβομβίδες και τα ψεκαστήρια. Η κύρια χρήση του είναι στην αντιμετώπιση διαδηλώσεων και εξεγέρσεων στις φυλακές, σαν μέσο εξουδετέρωσης.

1. Σε πολύ μικρές ποσότητες το CS έχει απλά μια ερεθιστική μυρωδιά.
2. Σε μεγαλύτερες ποσότητες τα μάτια κλείνουν ανεξέλεγκτα, καίγονται και δακρύζουν ασταμάτητα.
3. Η μύτη καίγεται και τρέχει και το υγρό δέρμα νιώθει έντονα καψίματα.
4. Προκαλείται έντονος βήχας και ασφυξία στο λαιμό και το θώρακα.
5. Συχνά παρατηρείται ζαλάδα ή ναυτία.
6. Σε πολύ μεγάλες δόσεις προκαλούνται επικίνδυνα εγκαύματα στο δέρμα και εκτεταμένη καταστροφή των ιστών, ενώ η άμεση επαφή με τα μάτια μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή του κερατοειδούς. Προκαλούνται προβλήματα στο γαστρεντερικό σύστημα και φλεγμονές στο δέρμα και το αναπνευστικό σύστημα.
7. Τα άτομα που πάσχουν από άσθμα ή υπέρταση μπορεί να αντιμετωπίσουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα και να χρειαστεί η άμεση εισαγωγή τους σε νοσοκομείο.
8. Όλα τα αποτελέσματα παρουσιάζονται 20 με 60 δευτερόλεπτα μετά τη ρίψη του δακρυγόνου και διαρκούν από 10 έως 30 λεπτά από τη στιγμή που μετακινούμαστε σε καθαρή ατμόσφαιρα.
9. Το ψεκαστήρι αδειάζει με συνεχή χρήση 16 δευτερολέπτων, φτάνει αμέσως σε απόσταση 20 - 30 μέτρων και το δακρυγόνο διαχέεται σε απόσταση 200 - 300 μέτρων. Δεν επηρεάζεται από τη βροχή (έτσι λένε) ή τη Θερμοκρασία της ατμόσφαιρας (εμείς ξέρουμε ότι το δροσερό νερό σε 15 λεπτά έχει εξουδετερώσει τη μισή δράση του δακρυγόνου).
10. Η ευαισθησία στα δακρυγόνα διαφέρει από άτομο σε άτομο. Εξαρτάται από τη συναισθηματική κατάσταση, τη νευρικότητα, τη φυσική δραστηριότητα, τη θερμοκρασία και την υγρασία του σώματος. Όσο πιο θερμό και υγρό είναι το σώμα, τόσο μεγαλύτερη η δράση των δακρυγόνων. Γενικά, η αδρεναλίνη είναι το καλύτερο αντίδοτο.

 2. ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ.

 Α)Σώμα

 Προληπτικά:

 Πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι, επιβάλλεται να έχει προηγηθεί ένα καλό μπάνιο, ώστε να απομακρυνθούν από το σώμα ακόμα και τα ίχνη λιπαρότητας, και να μειωθεί η δυνατότητα του σώματος να ιδρώνει.

 Επιβάλλονται τα μακριά ρούχα για να αποφευχθούν τα εγκαύματα ή απλά ο πόνος που προκαλεί το κάψιμο στο δέρμα.

 Καλό είναι να αποφεύγονται τα συνθετικά ρούχα (για παράδειγμα τα μπουφάν flying) γιατί απορροφούν μεγάλη ποσότητα χημικών καi ενισχύουν τον ιδρώτα, που βοηθά τα δακρυγόνα στη δράση τους και γίνεται πιο έντονο το κάψιμο.

 Να προτιμούνται τα βαμβακερά υφάσματα (κολεγιακά, φούτερ, τζην, βαμβακερές φόρμες, τα δερμάτινα μπουφάν δεν είναι πρόβλημα αλλά μόνο σε πολύ κρύο καιρό).

 Σε περίπτωση έκθεσης σε δακρυγόνα, τα ρούχα πρέπει να αλλάζουν με την πρώτη ευκαιρία και να μπαίνουν αμέσως σε νερό με πολύ σαπούνι ή σε διάλυμα σόδας (ακολουθούν οδηγίες για την παρασκευή του διαλύματος σόδας) για τουλάχιστον 15 λεπτά.  Έπειτα μπορούν να πλυθούν κανονικά.

 Β) Λαιμός και πρόσωπο, μάτια.

 Οι πιο ευαίσθητες περιοχές είναι αυτές του λαιμού και του προσώπου, οι οποίες είναι συνήθως και οι πιο εκτεθειμένες στα δακρυγόνα. Το χημικό αέριο εκμεταλλεύεται την υγρασία του σώματος στα σημεία αυτά (λιπαρότητα δέρματος και ιδρώτας) για να δράσει.

 Σε περίπτωση έκθεσης σε δακρυγόνα: Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ώσπου να δράσουν για τα καλά τα δακρυγόνα έχουμε περιθώριο 20 ολόκληρα δευτερόλεπτα για να αντιδράσουμε.

 Αυτό βέβαια ισχύει στην περίπτωση που δεν μας ρίχνουν οι 'Έλληνες καλοί αστυνομικοί των ΜΑΤ με το ψεκαστήρι απευθείας στη μούρη.

 Αυτό σημαίνει ότι προλαβαίνουμε να φορέσουμε τα γυαλιά αν είναι απαραίτητο να τα έχουμε μαζί μας και να βάλουμε τις μάσκες (βλέπετε παρακάτω) ή τα μαντήλια στο πρόσωπο.

 Είναι αυτονόητο ότι για να μείνουμε στη θέση μας και να τα κάνουμε όλα αυτά χρειάζεται ψυχραιμία και αποφασιστικότητα.

 1ον. Το ΛΕΜΟΝΙ κάνει καλό στη ΜΥΤΗ, γιατί διευκολύνει την αναπνοή (την εισπνοή), αλλά ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να το βάζουμε στα ΜΑΤΙΑ και στο ΠΡΟΣΩΠΟ επειδή τα περισσότερα χημικά ΕΙΝΑΙ ΟΞΙΝΑ, οπότε βάζοντας λεμόνι (ή ξύδι ή μηλόξυδο ή ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΟΞΥ - όσο ασθενές κι αν είναι) σε γυμνό δέρμα, χειροτερεύουμε την κατάσταση!

 2ον. Το maalox είναι υδατικό διάλυμα ΒΑΣΗΣ, οπότε ενδείκνυται για να το ρίξουμε στο πρόσωπό μας κατά τη ρίψη χημικών, αφού αυτά είναι συνήθως ΟΞΙΝΑ.

 Έτσι, γίνεται εξουδετέρωση των ΟΞΕΩΝ των χημικών από τη ΒΑΣΗ που περιέχεται στο maalox (απ'ότι θυμάμαι, περιέχει Al(OH)3, υδροξείδιο του αργιλίου δηλαδή, βάση, η οποία ειναι φυσικά διαλυμένη σε νερό).

 Αφού λοιπόν η βάση είναι διαλυμένη στο νερό, μπορούμε άφοβα να τη ρίξουμε στο πρόσωπό μας χωρίς να χρειαστεί να τη διαλύσουμε σε περισσότερο νερό (στα φαρμακεία, όταν σου δώσουν το maalox, σου λένε ότι μπορείς να το πιείς άφοβα, αφού άλλωστε αυτός είναι και ο κύριος λόγος που πωλείται - να εξουδετερώνει τα οξέα του στομάχου στους "στομαχικούς").

 Αφού λοιπόν μπορείς να το πιείς άφοβα (είναι αρκετά αραιωμένο από μόνο του, έτσι όπως πωλείται), πόσο μάλλον να το ρίξεις στο πρόσωπό σου... Δεν τίθεται θέμα αραίωσης λοιπόν.

 3ον. Το νεράκι είναι καλό και για να το πίνουμε (άφοβα) και για γαργάρες και για να το ρίξουμε στο πρόσωπό μας - αφού έτσι αραιώνεται κάπως η συγκέντρωση των ΟΞΕΩΝ των χημικών που έχουν ψεκαστεί στο πρόσωπό μας.

 Το maalox φυσικά είναι καλύτερο, αφού όπως ανέφερα πριν, εξουδετερώνει τα ΟΞΕΑ των ψεκαζόμενων χημικών.

4ον. Αντί για το maalox, μπορεί επίσης ως βάση να χρησιμοποιηθεί κάποιο σαπούνι (είτε σε στερεή είτε σε υγρή μορφή), αλλά φυσικά ΜΟΝΟ για να το βάλουμε (ρίξουμε αν είναι υγρό) στο πρόσωπό μας.

 5ον. Οι μάσκες φυσικά είναι ό,τι το καλύτερο.

 6ον. Για όσους όμως δε διαθέτουν μάσκα (και θα είναι φυσικά αρκετοί), ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ είναι ένα φουλάρι ή ένα κασκόλ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, και αν γίνεται, και ένα άλλο φουλάρι ή ένας σκούφος να καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλιού.

 Προληπτικά:

 Πριν από οποιοδήποτε άλλο μέσο προστασίας, ο λαιμός και το πρόσωπο πρέπει να πλένονται πολύ καλά (αφήνοντας πυκνό διάλυμα σαπουνιού πάνω στο δέρμα για ένα δίλεπτο) με ένα πολύ αλκαλικά στερεό σαπούνι.

 Το πλύσιμο πρέπει να γίνει πριν ξεκινήσουμε για την πορεία.

 Το πλύσιμο αυτά βοηθάει στην απομάκρυνση οποιουδήποτε ίχνους λιπαρότητας από το δέρμα του λαιμού και του προσώπου.

 Αυτά είναι απαραίτητο να γίνει γιατί τα λιπαρά συστατικά βοηθούν το δακρυγόνο να απορροφηθεί και να δράσει για τα καλά στο δέρμα.

Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να μπαίνει και οποιαδήποτε λιπαρή κρέμα στο δέρμα ή τα χείλη, όπως για παράδειγμα βαζελίνη, liposan ή μακιγιάζ.

 Η βαζελίνη μπορεί να χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν σαν άμυνα απέναντι στα δακρυγόνα, αλλά τότε ο τύπος των δακρυγόνων ήταν εντελώς διαφορετικός.

 Σήμερα η βαζελίνη και τα λεμόνια είναι καταστρεπτικά για το δέρμα.

 Για να διατηρηθεί το δέρμα ξηρό, αναγκαίο είναι να χρησιμοποιηθεί στο πρόσωπο μια παιδική πούδρα μετά το πλύσιμο και το στέγνωμα του δέρματος. Επειδή οι παιδικές πούδρες είναι πολύ άσπρες και μπορεί να μοιάζουμε με ζόμπι, εναλλακτικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια πούδρα για μακιγιάζ (αυτές που κυκλοφορούν σε κουτί με καθρεφτάκι).

 Μια ποσότητα πούδρας ή το κουτάκι με το καθρεφτάκι πρέπει να τα έχουμε μαζί μας για να τα χρησιμοποιούμε όποτε, στη διάρκεια της πορείας νιώθουμε το δέρμα μας στο πρόσωπο υγρά ή λιπαρό.

 Πρέπει δηλαδή να έχουμε μαζί μας είτε ένα σακουλάκι το οποίο Θα περιέχει πούδρα και ένα βαμβάκι εμποτισμένο στην πούδρα, είτε το κουτάκι των καλλυντικών.

 ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ.

 Στο πρόσωπο πρέπει να απλώνεται ομοιόμορφα μεγάλη ποσότητα πούδρας και να μένει για ένα δίλεπτο πριν σκουπιστεί ή να μην σκουπίζεται καθόλου.

 Πρέπει να απλώνεται και στα φρύδια ή τα γένια, αν και μάλλον οι περιοχές με τρίχες θα έχουν πρ6βλημα στο άπλωμα.

 Η ξηρότητα που δημιουργεί η πούδρα είναι σωτήρια για το πρόσωπο σε περίπτωση που φάμε δακρυγόνο από μικρή απόσταση.

 Γενικά τα βαμβακερά υφάσματα βοηθούν στο να αποφεύγεται η άμεση επαφή του δέρματος με τα χημικά και να μειώνεται η αίσθηση του καψίματός.

 Για το λόγο αυτό καλά είναι ο λαιμός να είναι τυλιγμένος με ένα μεγάλο βαμβακερό μαντήλι ή ύφασμα με πυκνή ύφανση, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πάνω στο πρόσωπο σε περίπτωση ρίψης δακρυγόνων.

 Αν συμβεί αυτό, το μαντήλι πρέπει να αλλαχθεί μια - δυο φορές (ανάλογα με την ώρα που θα τρώμε χημικά και ανάλογα με την ποσότητά τους) με ένα φρέσκο, γιατί αν απορροφήσει μεγάλη ποσότητα δακρυγόνων, το αποτέλεσμά του θα είναι πολύ άσχημο για το δέρμα και για την αναπνοή.

 Άρα πρέπει να έχουμε μαζί μας τρία μαντήλια, ένα στο λαιμό και δύο εφεδρικά. Τα μαντήλια αν βραχούν για κάποιο λόγο, πρέπει να αλλαχτούν αμέσως.

 Διαφορετικά απορροφούν χημικά και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να λιποθυμήσουμε απότομα.

 Για τα μάτια τώρα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τα εξής:

 Όσοι φορούν φακούς επαφής, καλά είναι στις πορείες να τους αντικαθιστούν με γυαλιά, τα οποία πρέπει να τα στηρίζουν με μια αθλητική κορδέλα (αυτό ισχύει γενικά για άσους φορούν γυαλιά, ανεξάρτητα από τα δακρυγόνα).

 Εάν φοράμε φακούς επαφής, μπορεί οι χημικές ουσίες να συσσωρευτούν στην περιφέρεια της επαφής του φακού με το μάτι, επειδή εκεί μαζεύονται περισσότερα υγρά και να προκληθεί σοβαρότατο έγκαυμα στο μάτι, που μπορεί να είναι και ανεπανόρθωτο.

 Αν αποφασίσουμε ότι θέλουμε οπωσδήποτε να προφυλάξουμε τα μάτια μας, η μόνη λύση προς το παρόν είναι τα γυαλιά κολύμβησης.

 Αυτά πρέπει να είναι καλής ποιότητας, με μαλακό πλαστικό στα σημεία επαφής με το πρόσωπο ώστε να εφαρμόζουν αεροστεγώς.

 Γυαλιά πρέπει να χρησιμοποιούν έτσι και αλλιώς όσοι έχουν οποιουδήποτε είδους αλλεργία στα μάτια.

 ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ:

 Μεταξύ των γυαλιών και των ματιών μπορεί να δημιουργηθεί κατάσταση υποπίεσης, ειδικά αν τα φοράμε πολλή ώρα ή αν για κάποιο λόγο δεχτούμε χτύπημα στα μάτια.

 Αυτό σημαίνει ότι αν προσπαθήσουμε να τα βγάλουμε ή αν νιώσουμε τα μάτια να πιέζονται και επιχειρήσουμε να τα διορθώσουμε για να μην μας ενοχλούν, η κίνηση αυτή δεν πρέπει να γίνει απότομα γιατί ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ!!! (ιατρικά λέγεται αποκόλληση).

 Τι κάνουμε λοιπόν;

 Πιάνουμε με δυο δάχτυλα μια ελαστική άκρη από τα γυαλιά κάτω από το μάτι και πάνω από το μάγουλο.  Την ανασηκώνουμε ελαφρά, έτσι ώστε να καταλάβουμε ότι μπήκε λίγος αέρας.  Μόνο μετά από αυτήν την κίνηση είμαστε έτοιμοι να αφαιρέσουμε ή να διορθώσουμε τα γυαλιά. Καλό είναι να γίνουν μερικές πρόβες πριν τα γυαλιά αυτά χρησιμοποιηθούν στην πράξη.  Επειδή πάντα τα γυαλιά μετά από κάποια ώρα χρήσης θαμπώνουν, καλό είναι να προμηθευτούμε ένα ειδικό αντιθαμβωτικό σπρέυ σιλικόνης (από το μαγαζί με αθλητικά είδη που θα πάρουμε τα γυαλιά) και να ψεκάσουμε τα γυαλιά μας σύμφωνα με τις οδηγίες.

 Συνταγή Σόδας για εξάλειψη συμπτωμάτων.

 Στην περίπτωση τώρα που τα δακρυγόνα δρουν και νιώθουμε σε μεγάλο βαθμό τις επιδράσεις τους στο πρόσωπο και το λαιμό, ο σίγουρος τρόπος για να ανακουφιστούμε αμέσως είναι να ρίξουμε στο δέρμα που καίγεται διάλυμα σόδας από ένα ψεκαστήρι για λουλούδια που θα έχουμε μαζί μας.

 Το διάλυμα αυτό πρέπει να το έχουμε φτιάξει στο σπίτι από την προηγούμενη μέρα.

 Η διαδικασία είναι η εξής: -Ρίχνουμε μια μεγάλη κούπα νερό εντελώς γεμάτη (1/4 του λίτρου) σε μια μεγάλη κατσαρόλα.

 Τη βάζουμε στη φωτιά και όταν αρχίσει να ζεσταίνεται προσθέτουμε σιγά σιγά σόδα μαγειρική (υπάρχει στα σουπερμάρκετ).

 Προσέχουμε γιατί συχνά η σόδα θα φουσκώνει και μπορεί να χυθεί από την κατσαρόλα.

 Σ' αυτή την περίπτωση απλά θα βγάζουμε κάθε τόσο την κατσαρόλα από τη φωτιά.

 Ανακατεύουμε συνέχεια και δεν αφήνουμε το νερό να βράσει, αλλά σβήνουμε τη φωτιά και συνεχίζουμε να ρίχνουμε τη σόδα μέχρι να μπορεί να διαλυθεί.

 Όταν δεν μπορεί να διαλυθεί σταματάμε.

Αφήνουμε το διάλυμα να κρυώσει, το βάζουμε (όσο χωράει) σε ένα μικρό ψεκαστήρι για λουλούδια προσέχοντας να μην μπει καθόλου στερεή σόδα που μπορεί να υπάρχει στον πάτο της κατσαρόλας, και το αφήνουμε στο ψυγείο.

 Καλό είναι πριν ξεκινήσουμε για την πορεία να το βάλουμε στην κατάψυξη για μισή ώρα, έτσι ώστε αν χρειαστεί να το χρησιμοποιήσουμε να είναι κρύο. 'Η μπορούμε πριν φύγουμε από το σπίτι να ρίξουμε στο ψεκαστήρι μερικά παγάκια.

 Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί η αντίδραση της σόδας με το δακρυγόνο παράγει επιπλέον θερμότητα. Επίσης το δροσερό διάλυμα ανακουφίζει τρομερά και σε πολύ μικρό χρόνο εξουδετερώνει το δακρυγόνο.

 Ψεκάζοντας τη σόδα στο πρόσωπο Θα συνέλθουμε αμέσως.

 Προσοχή!

 Αν δεν φοράμε τα γυαλιά κολύμβησης, τα μάτια πρέπει να είναι κλειστά όταν ψεκάσουμε τη σόδα στο πρόσωπο και δεν πρέπει να ανοίξουν πριν τα σκουπίσουμε εξωτερικά με ένα στεγνό μαντήλι που δεν έχει δεχτεί δακρυγόνο.

 ΔΕΝ ΤΡΙΒΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ. ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΟΛΑΒΟΥΝ ΥΦΑΣΜΑΤΑ.

Όταν βρεθούμε στο σπίτι ή σε άλλο ασφαλές σημείο. πρώτα αλλάζουμε τα εξωτερικά ρούχα. Στη συνέχεια πλένουμε πρώτα τα χέρια με κρύο νερό και ένα στερεό αλκαλικό σαπούνι δύο φορές. 'Έπειτα πλένουμε το πρόσωπο και το λαιμό δύο φορές με το ίδιο σαπούνι. 'Έτσι θα είμαστε σε λίγη ώρα απολύτως καλά.

 Γ) Αναπνοή

 Έχουμε φροντίσει να εφοδιαστούμε από μαγαζιά που πουλάνε βιομηχανικά είδη (τέτοια είναι γεμάτη η Αθηνάς και ο Πειραιάς) απλή άσπρη μάσκα που περιέχει

 εσωτερικά ψήγματα ενεργού άνθρακα.

 Οι μάσκες αυτές είναι δύο ειδών:

 - Οι απλές που είναι ίδιες εμφανισιακά με τις μάσκες των μπογιατζήδων, αλλά λίγο πιο σκούρες

 - και οι άσπρες που έχουν μια μικρή βαλβίδα μπροστά για να διευκολύνεται η αναπνοή.

 Οι πρώτες κοστίζουν γύρω στις 5€, και είναι μιας χρήσης αν φάμε δακρυγόνα (αλλιώς τις διατηρούμε σε κλειστή σακούλα).

 Οι δεύτερες είναι προτιμότερες γιατί δεν μας δημιουργούν προβλήματα κόπωσης, καθώς διευκολύνεται η αναπνοή, είναι λίγο δυσκολότερο να βρεθούν και κοστίζουν γύρω στις 15€.

 Αυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν περισσότερες φορές.

 Διατηρούνται επίσης σε σακουλάκι, είτε τις χρησιμοποιήσουμε είτε όχι.

 Πρέπει να έχουμε τη μάσκα μαζί μας και να την έχουμε δοκιμάσει αρκετές φορές στο πρόσωπο για να μπορούμε να τη φορέσουμε αμέσως αν χρειαστεί και να εξασφαλίσουμε τη μέγιστη δυνατή εφαρμογή στο πρόσωπο.

 Έχουμε τη μάσκα στο λαιμό και τη φοράμε μόλις δούμε τους «ήρωες αστυνομικούλιδες» να φοράνε τις δικές τους.

 Αν μας ψεκάσουνε πριν βάλουν τις μάσκες τους και δεν προλάβουμε να βάλουμε τις μάσκες, το κάνουμε το συντομότερο δυνατό.

 Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στις μάσκες μας.

 Μάσκες με φίλτρα ενεργού άνθρακα χρησιμοποιούν και οι «ήρωες αστυνομικούλιδες».

 Οι δικές τους είναι full face, με μαλακό ελαστικό για να εφαρμόζουν καλά στο πρόσωπο, αλλά έχουν τα εξής μειονεκτήματα, που πρέπει να τα έχουμε υπόψη μας για να ξέρουμε ότι μπορούμε να βρεθούμε αρκετές φορές σε πλεονεκτικότερη

Θέση:

 1 ) Τα φίλτρα τους έχουν πάχος τουλάχιστον τρία εκατοστά.

 Αυτό σημαίνει ότι δυσκολεύονται ιδιαίτερα στην αναπνοή και την κίνησή τους, όσο καλό σύστημα αναπνοής κι αν έχει η μάσκα.

 2) Εξαιτίας του μεγέθους και του σχήματος της μάσκας δεν έχουν καλή οπτική επαφή με την περιοχή και δυσκολεύονται ιδιαίτερα όταν υπάρχει καπνός (π.χ. καπνογόνα ή ο καπνός από τα ίδια τους τα δακρυγόνα).

 3) Οι οδηγίες των μασκών τους αναφέρουν ότι δεν πρέπει να βρίσκονται σε περιοχή όπου η συγκέντρωση των δακρυγόνων είναι πολύ ψηλή.

 4) Για λόγους οικονομίας δεν αλλάζουν συχνά τα φίλτρα τους και μπορεί να έχουν χειρότερα προβλήματα από τα δικά μας όταν βρίσκονται μέσα σε περιοχή πνιγμένη στα δακρυγόνα, καθώς δεν μπορούν να βγάλουν τη μάσκα ή να πάνε σε καθαρό αέρα.

 Σαν τελικό συμπέρασμα:

Όταν μας έχουν λούσει με δακρυγόνα (βομβίδες), προσπαθούν να είναι μακριά μας.

 Αυτό δεν ισχύει για το ψεκαστήρα, που τους δίνει το πλεονέκτημα να μας ρίχνουν από μικρή απόσταση.

 Ακόμα και τότε το πιο πιθανό είναι να μην φορούν τις μάσκες τους και άρα να μην μπορούν να επιτεθούν αμέσως για ξύλο και συλλήψεις, αφού η πλευρά μας είναι γεμάτη χημικά.

 Προσπαθούμε τότε να απομακρυνθούμε λίγο, για να τους αναγκάσουμε να μπουν στην ψεκασμένη περιοχή αν θέλουν να μας πλησιάσουν.

 Ο χρόνος που θα μεσολαβήσει για να φορέσουν τις μάσκες τους μας αφήνει το περιθώριο να προετοιμαστούμε.

 H κατάλληλη προετοιμασία από την πλευρά μας, σε συνδυασμό με την απαιτούμενη ψυχραιμία, αφαιρεί από τους «ήρωες αστυνομικούλιδες» το σημαντικότερο πλεονέκτημά τους, που είναι η αίσθηση της υπεροχής του επιτιθέμενου.

 Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, μας βοηθά να βρισκόμαστε κοντά τους ή να τους κάνουμε επιθέσεις. Ο βαρύς εξοπλισμός τους τούς κάνει δυσκίνητους, ιδρώνουν εύκολα και το δικό τους δέρμα σε πρόσωπο και λαιμό καίγεται το ίδιο, δεν βλέπουν καλά.

Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

Όσο κι αν κλαίγονται ότι τάχα τους αδικούμε χαρακτηρίζοντάς τους γουρούνια και  ό,τι άλλο οι πράξεις τους δικαιώνουν για μια ακόμη φορά τον κόσμο.
Μπατσάκια των 800€ ρίχνουν σήμερα συνεχώς χημικά στον κόσμο προκειμένου να κάμψουν το ηθικό του επαναστατημένου λαού. αυτό κάνουν. Άβουλες μαριονέτες των πολιτικών συμφερόντων.
Μ' αρέσει μάλιστα που βγάζαν και ρεκλάμες ότι τάχα μου είναι κοντά στον πολίτη. Τρίχες κατσαρές. Μπασκίνες ήταν μπασκίνες είναι και μαλακομπασκίνες θα πεθάνουν. Δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Κι όλα εκείνα περί ανθρωπιάς των ανθρώπων των ΜΑΤ  είναι μαλακίες. Μουβγάζανε και φωτογραφίες με μικρά παιδιά για να δείξουν πόσο  άνθρωποι είναι. Δεν έχουν ψυχή αυτοί οι άνθρωποι. Έχουν χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς στη διάρκεια της εκπαίδευσής τους. Είναι οι σύγχρονοι γενίτσαροι. Μισθωμένοι δολοφόνοι του Ελληνικού Λαού. Κι ο μ@αλάκας ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να περάσει  με παράνομο τρόπο το μεσοπρόθεσμο  για να πηδήξει άλλη μια φορά ακόμα το λαό που τον πίστεψε.
 Αυτά  τα ένστολα ανδροειδή θέλουν να λένε ότι είναι κοντά μας. Και ψεκάζουν τον κόσμο με χημικά και αισθάνονται και περήφανοι. Ποιος από σας ρε τσογλάνια μπορεί με το μισθό που του δίνει το πούστικο το κράτος μπορεί να ανοίξει σήμερα σπίτι; Να κάνει οικογένεια. Να μεγαλώσει παιδιά; όταν περάσουν τα χρόνια σας για να το κάνετε μερικοί θα πρέπει να αρχίσετε  να λαδώνεστε. Από μικροπωλητές αλλοδαπούς, από μαγαζάτορες, από μαγαζιά της νύχτας...
Δεν μπορείτε να επιβιώσετε αλλιώς Δεν διαφέρετε σε κάτι από τους αλήτες της νύχτας. Γιατί αλήτε του συστήματος  είστε κι εσείς.
Έννοια σας. Ο καιρός γαρ εγγύς.
Όλα εδώ πληρώνονται.

Μυρσίνη Λοΐζου προς Παπανδρέου κ ΠΑΣΟΚ: Μην ξαναχρησιμοποιήσετε το «Καλημέρα Ήλιε»!

Αθήνα 27/6/2011
ΑΠΟ: Μυρσίνη Λοΐζου
ΠΡΟΣ: Τον Πρωθυπουργό, και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Το σύνολο των ΜΜΕ
Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό, και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ

Κυρίες και Κύριοι της Κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ...
Γνωρίζω εκ των προτέρων, ότι αυτή η.....
κίνησή μου είναι συμβολική, εν τούτοις η συνείδησή μου, και η αξιοπρέπειά μου ως ενεργού πολίτη μου επιβάλλει να σας γνωστοποιήσω τα εξής:

Ο πατέρας μου Μάνος Λοΐζος αγωνίστηκε με τον δικό του τρόπο, για αξίες όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία, και η Κοινωνική Δικαιοσύνη. Προσπάθησε να υπηρετήσει μέσω της τέχνης του, τα οράματα και τις αξίες ενός καταπιεζόμενου Λαού, ο οποίος με πολύ κόπο, αίμα και δάκρυα αγωνίστηκε για την Δημοκρατία, την οποία τόσο βάναυσα του την στερούσαν.

Αφού αυτός ο Λαός κατοχύρωσε με πολλούς αγώνες τα στοιχειώδη Δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία στην Ευρώπη είχαν κατακτηθεί χρόνια πριν, έρχεστε σήμερα και όπου Δικαιώματα βάζετε ευκαιρίες. Τα Δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, την ποιότητα ζωής, τον πολιτισμό, τα έχετε κάνει ένα απέραντο fast track έξυπνων επενδύσεων, ξεπουλώντας όχι μόνο τον Δημόσιο πλούτο αυτή της χώρας, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Τόσα χρόνια σας ακούω να χρησιμοποιείτε το «Καλημέρα Ήλιε» στις Κομματικές σας συγκεντρώσεις. Παλιότερα, απλά με ενοχλούσε αισθητικά καθώς και με πλήγωνε, εξαιτίας αφενός της υποκρισίας σας, -διότι οι δικές σας αξίες επέβαλαν και έναν βαθιά εξουσιαστικό τρόπο ζωής, και δημιούργησαν σκλάβους αντί για ελεύθερους ανθρώπους, και ενεργούς πολίτες- και αφετέρου διότι οι δικές σας αξίες δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με αυτό που προσπαθεί να πει το συγκεκριμένο τραγούδι.

Τώρα όμως πλέον εξοργίζομαι, γιατί δείχνει ότι δεν έχετε καταλάβει τίποτα από τους αγώνες του Λαού και των εργαζομένων, πράγματα τα οποία ενέπνευσαν τον πατέρα μου, και του έδωσαν και μια αντίστοιχη στάση ζωής στην καθημερινότητά του ως πολίτη, και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.

Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου Λαού, για Δημοκρατία και Ελευθερία.

Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος.

Ως εκ τούτου, σας απαγορεύω ρητά και κατηγορηματικά, να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου, σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα.

Βέβαια ίσως να απαντήσετε ότι το έργο του Μάνου Λοΐζου ανήκει στον Λαό. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως και η συγκεκριμένη πράξη εκ μέρους μου.

Επειδή όπως αποδείχτηκε δεν είστε, και ούτε ήσασταν ποτέ μέρος αυτού του Λαού, και δεν έχετε πλέον κανένα δικαίωμα και καμία νομιμοποίηση να συνεχίζετε να τον εξαπατάτε.

Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας.
Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει.

Μυρσίνη Λοΐζου

Β. ΜΗΝΑΚΑΚΗΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΕ Πλατεία Συντάγματος, 24/6/2011

Υπάρχει θέμα ΕΕ και ευρώ στη συζήτηση γύρω από την ελληνική κρίση ή όχι; Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα. Και πρέπει να συζητηθεί όχι γενικόλογα, θεωρητικά, αλλά με βάση την εμπειρία και την πραγματικότητα. Το ερώτημα αυτό, μάλιστα, έχει δύο πλευρές.

Καταρχήν: Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, την ΕΕ και τη Ζώνη του Ευρώ έχει ωφελήσει ή όχι τους εργαζόμενους και τους νέους; Συνέβαλε ή όχι στην εκδήλωση της κρίσης και ειδικότερα στο τεράστιο δημόσιο χρέος και έλλειμμα; Και δεύτερον: Η παραμονή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, το Σύμφωνο για το ευρώ, τα Μνημόνια συμβάλλουν ή όχι στην αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος των εργαζομένων;

Βέβαια, και μόνο το γεγονός ότι μηχανισμοί της ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, είναι οι δύο από τους τρεις της τρόικα λέει πολλά. Πολλά λέει και το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα έχουμε δει πολλές φορές τους εκπροσώπους της ΕΕ να είναι πιο πιεστικοί στη λήψη αντεργατικών μέτρων ακόμη και από το ΔΝΤ!

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Υποστηρίζεται από την κυρίαρχη προπαγάνδα ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, την ΕΕ και το ευρώ ωφέλησε την ελληνική οικονομία. Τι δείχνουν, όμως, τα στοιχεία (προϋπολογισμοί): Από το 1993 ως το 2007 οι εισροές από την ΕΕ (αυτά που πήραμε μείον αυτά που δώσαμε) αυξήθηκαν κατά 30% (από 3.091,3 σε 4.009 εκ. ευρώ). Την ίδια περίοδο το εμπορικό ισοζύγιο επιδεινώθηκε από -9.623,7 σε -20.605,4. Δηλαδή, η τελική ζημιά της ελληνικής οικονομίας από την ΕΕ από -6.532.3 εκ. ευρώ το 1993 ανήλθε σε -16.596,4  το  2007. Αυξήθηκε, σα να λέμε, 254%!

Ίδια είναι η εικόνα και στους επιμέρους τομείς. Το ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων και τροφίμων της Ελλάδας με την ΕΟΚ είχε πλεόνασμα  μέχρι το 1980 κι έγινε ελλειμματικό το 1981, την πρώτη χρονιά ένταξης  στην ΕΟΚ. Από τότε το έλλειμμα αυξάνεται διαρκώς και τα τελευταία χρόνια φτάνει περίπου στα 2,7-3,5 δις ευρώ ετησίως. Έτσι, η Ελλάδα από εξαγωγική χώρα αγροτικών προϊόντων πριν την ένταξη στην ΕΟΚ μετατράπηκε σε χώρα εισαγωγική. Μάλιστα, οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων που θα μπορούσαν να παραχθούν στην Ελλάδα, φτάνουν κάθε χρόνο τα 5-6 δις ευρώ.

Θα πει κάποιος: Εντάξει, όμως η ροή κεφαλαίων μεταξύ Ελλάδας και ΕΕ δεν αφορά μόνο το εμπορικό ισοζύγιο, που όντως είναι αρνητικό. Αφορά και τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, κι εδώ το ισοζύγιο είναι θετικό. Μόνο που το πλεόνασμα του δεύτερου δεν υπερκαλύπτει το έλλειμμα του πρώτου. Και το κυριότερο: ο «φτηνός»  δανεισμός -που τελικά αποδείχτηκε και «πικρός» και ακριβός, καθώς εκτίναξε τα ελλείμμματα και το χρέος- έγινε κυρίως για να στηριχτούν η κατανάλωση των προϊόντων που παρήγαγαν οι πολυεθνικές και η χρηματοπιστωτική φούσκα, που όταν έσκασε άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου της κρίσης.

Το κύριο, όμως, δεν είναι το λογιστικό και «δούναι και λαβείν». Είναι οι κοινωνικές επιπτώσεις που είχαν η ΕΕ και το ευρώ στη ζωή των εργαζομένων, των νέων, των αγροτών. Κι εδώ η εικόνα δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.

Ας ξεκινήσουμε από τους εργαζόμενους. Στην Ελλάδα οι πραγματικοί κατώτατοι μισθοί μειώθηκαν την περίοδο 2000-8 κατά -0,5% ετησίως, ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας αυξανόταν κατά 2,3% ετησίως τη την ίδια περίοδο. Το σκληρό ευρώ κι οι κανόνες της ΟΝΕ ευνοούσαν τις μεγάλες πολυεθνικές, με αποτέλεσμα οι μικρότερες εταιρείες να έχουν μόνο ένα όπλο για να είναι ανταγωνιστικές: τη μείωση του εργατικού κόστους.

Το περιβάλλον ανταγωνισμού που δημιουργήθηκε με την ένταξη στην ΕΕ και το ευρώ μετέτρεψε σε προβληματικές πολλές ελληνικές παραγωγικές μονάδες ή τις οδήγησε στο κλείσιμο. Και μπορεί οι ιδιοκτήτες τους να σώθηκαν, γιατί εντάχθηκαν σε διάφορους νόμους, γιατί το κράτος αγόρασε τις προβληματικές και τους χάρισε τα χρέη ή γιατί μετέφεραν τις δραστηριότητές τους στα Βαλκάνια, χιλιάδες εργαζόμενοι όμως έμειναν χωρίς δουλειά. Θα πει κάποιος: δεν φταίει και γι' αυτό η ΕΕ. Φταίει ότι οι ελληνικές εταιρείες δεν ήταν ανταγωνιστικές. Πώς όμως θα γίνουν ανταγωνιστικές; Με μισθούς Βουλγαρίας, ασφάλιση Αλβανίας, συνθήκες εργασίας Ταϊλάνδης και ωράρια Κίνας. Με τον τρόπο, δηλαδή, που περιγράφει το Σύμφωνο για το ευρώ.

Στο ασφαλιστικό, η ΕΕ πίεζε διαρκώς για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, τζογάρισμα των ασφαλιστικών στο χρηματιστήριο. Αυτό ακριβώς υλοποιούσαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Ρέππα, Πετραλιά και Λοβέρδου. Έτσι προέκυψαν και τα «δομημένα ομόλογα» του ΤΕΑΔΥ, που ως προς τον τρόπο υλοποίησης ήταν σκάνδαλα, αλλά ως προς την ουσία ήταν ό,τι ακριβώς απαιτούσαν η ΕΕ και οι χρηματαγορές για τα αποθεματικά των ταμείων.

Στις εργασιακές σχέσεις, τέλος: Ήδη από τη «Λευκή Βίβλο» του 1994 η ΕΕ πίεζε για ελαστικές σχέσεις εργασίας και μερική απασχόληση. Ακολούθησαν η λεγόμενη «ελαστασφάλεια», η οδηγία Μπολκενστάιν και τόσα άλλα, στα οποία πρωτοστάτησε η «Ατζέντα 2010» που προώθησε ο Γκ. Σρέντερ, ο σοσιαλδημοκράτης καγγελάριος της Γερμανίας. Σε αυτή την «Ατζέντα» και στα 7,5 εκατομμύρια Γερμανών που εργάζονται με ελαστικές μορφές απασχόλησης και αποδοχές κάτω από 400 ευρώ στηρίχτηκε η άνοδος της ανταγωνιστικότητας των γερμανικών πολυεθνικών.        

Να συνεχίσουμε με την παιδεία; Ποιος δεν θυμάται ότι τη στιγμή που οι φοιτητές ξεσηκώνονταν ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 η ΕΕ προωθούσε οδηγία που νομιμοποιούσε από την «πίσω πόρτα» τα ιδιωτικά ΑΕΙ και τα κολέγια; Κι ότι με τη λεγόμενη στρατηγική της Λισαβόνας η ανώτατη εκπαίδευση παραδίδεται στην αγορά;

Καταστροφικά ήταν επίσης τα 30 χρόνια της ΕΕ για τους μικρούς αγρότες και για τους εργάτες των εργοστασίων μεταποίησης αγροτικών προϊόντων που έκλεισαν. Για παράδειγμα: ενώ η Ελλάδα ήταν αυτάρκης κι είχε υψηλή παραγωγικότητα στην τευτλοκαλλιέργεια, μείωσε κατά εννιά φορές τις ποσότητες ζάχαρης που παράγει και τώρα εισάγει από τη Γερμανία και τη Γαλλία το 50% των αναγκών της. Παράλληλα, έκλεισαν τα 2 από τα 5 υπερσύγχρονα εργοστάσια ζάχαρης, ενώ τώρα ιδιωτικοποιούν και τα υπόλοιπα. Με άλλες κοινοτικές αποφάσεις (ποσοστώσεις) μειώθηκε η παραγωγή καπνού κατά 82%, παρότι η ΕΕ εισάγει το 75% των αναγκών της. Παράλληλα, ξεκληρίστηκαν χιλιάδες αγρότες: Το 1981 υπήρχαν 997.000 αγροτικά νοικοκυριά ενώ το 2007 είχαν μείνει 614.000. Την τελευταία 10ετία, οι αγρότες μειώθηκαν κατά 35% και το αγροτικό εισόδημα κατά 19%.

Αν, όμως, οι συνέπειες ήταν ολέθριες για τους μισθωτούς, τους νέους και τους αγρότες, για το ελληνικό κεφάλαιο -ιδιαίτερα για τις ηγετικές του μερίδες, που έχουν πολυεθνική αναφορά- η ένταξη στην ΕΕ και την ευρωζώνη ήταν ιδιαίτερα προσοδοφόρα. Στα χρόνια αυτά κατάφεραν να αποθησαυρίσουν στις ελβετικές τράπεζες 600 δις. Να ιδρύσουν στα Βαλκάνια 4.000 επιχειρήσεις. Να κυριαρχήσουν στην αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή. Να προσθέσουν στη φαρέτρα τους κι άλλα όπλα που αυξάνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων και τα κέρδη τους. Και τελικά, να αυξήσουν το μερίδιό τους στο παραγόμενο ΑΕΠ εις βάρος του μεριδίου των μισθωτών. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που το ελληνικό κεφάλαιο θεωρεί αδιαπραγμάτευτη τη συμμετοχή στην ΕΕ και το ευρώ και που παθαίνει έμφραγμα και μόνο στην ιδέα της εξόδου από αυτούς τους μηχανισμούς.

«Πήραμε», όμως, και κάποια χρήματα, όλα αυτά τα χρόνια. Ναι, αλλά πόσα ήταν και πού πήγαν; Τα περίφημα «πακέτα» που πήραμε, τα ΜΟΠ της περιόδου 1986-93 (471 εκατ. ευρώ), το Β΄ ΚΠΣ της περιόδου 1994-99 (12,3 δις), το Γ΄ ΚΠΣ της περιόδου 2000-2006 (26,1 δις) και το ΕΣΠΑ  της περιόδου 2007-2013 (26,2 δις) αθροίζουν ένα ποσό περίπου 65 δις ευρώ. Τι σημαίνει αυτό το ποσό αν κάνουμε τις διαιρέσεις: 196 ευρώ το χρόνο για κάθε κάτοικο της Ελλάδας. Ή αλλιώς, 0,54 λεπτά του ευρώ την ημέρα!

Από αυτά τα 65 δις, μέχρι τα τέλη του 2009 είχαν εκταμιευτεί τα 43 δις. Ξέρετε πόσο ήταν το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ από το 1980 μέχρι το 2009; 254 δις! Δηλαδή: Δώσαμε ως Έλληνες μισθωτοί και αγρότες 254 δις (για εισαγωγές από τις δυτικοευρωπαϊκές πολυεθνικές) και πήραμε 43 δις. Τουτέστιν, για κάθε ευρώ που «μας δίνουν», τους πληρώνουμε ...έξι!

Αλλά κι αυτά που «μας δίνουν» πού πάνε; Πάνε κυρίως στο κεφάλαιο, διευκόλυναν τη δράση των πολυεθνικών, πριμοδότησαν τις αναδιαρθρώσεις της αγροτικής, ετεροχρόνισαν την εξαθλίωση των εργαζόμενων και των αγροτών κι αποτέλεσαν μοχλό για την επιβολή νέων εργασιακών σχέσεων.

Να θυμίσουμε ότι το 50% του Γ΄ ΚΠΣ πήγε σε συγκοινωνιακούς άξονες με βάση τα συμφέροντα των τεχνικών εταιριών και των πολυεθνικών για εμπορικούς δρόμους ή σε προγράμματα... «κατάρτισης» που στόχευαν στη μείωση του «εργατικού κόστους».

Να θυμίσουμε ότι, ακόμη και η Ελευθεροτυπία, που ανέβαζε τα ποσά που «πήραμε» ως χώρα μέχρι σήμερα στα 120 δις ευρώ -στο μισό δηλαδή του εμπορικού ελλείμματος-, σημείωνε ότι τα 51,3 δις επιστράφηκαν σε πολυεθνικές της δυτικής Ευρώπης για προμήθεια μηχανημάτων, εξοπλισμού κ.λπ.

Και, τέλος, να θυμίσουμε ότι το 80% των επιδοτήσεων εισπράττεται από το 20% των αγροτών αλλά και μη αγροτών, με τη μερίδα του λέοντος να την παίρνουν μεγάλοι οινοπαραγωγοί ή κτηνοτρόφοι τύπου Βιβάρτια κ.λπ.

           

Κλείνοντας το πρώτο σκέλος του αρχικού ερωτήματος, ένα πράγμα είναι φανερό: Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και το ευρώ δεν ήταν μόνο βασικό όχημα επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα, ήταν και μια από τις βασικότατες αιτίες -όχι η μόνη, ούτε ίσως η κύρια- που η κρίση πήρε τόσο εκρηκτικές διαστάσεις στην Ελλάδα. Να θυμίσουμε ότι με ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο είναι μοιραίο να αυξάνεται το χρέος; Ότι τα ελλείμματα των PIGS είναι ακριβώς όσα τα πλεονάσματα των γερμανικών πολυεθνικών που εκμεταλλεύτηκαν το περιβάλλον του ευρώ για να κυριαρχήσουν. Ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος επταπλασιάστηκε από το 1981 μέχρι την ένταξη στο Μνημόνιο; Ότι το ευρώ δεν μας προστάτεψε από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων και την κρίση, αντίθετα τη γενίκευσε και τη μετακύλησε πάνω από όλα στους εργαζόμενους. Ή ότι η ελληνική κρίση πήρε εκρηκτικές διαστάσεις μεταξύ άλλων και γιατί η «ελληνική περίπτωση» έγινε αιχμή της σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ.

Ας πάμε τώρα στη δεύτερη πλευρά. Συμβάλλουν η ΕΕ και το ευρώ στην αντιμετώπιση της κρίσης και του χρέους ή όχι. Είναι ένα «όπλο στα χέρια μας» για τη φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση; Με μια πρώτη ματιά, η ΕΕ βοηθά την Ελλάδα να ξεπεράσει την «κρίση χρέους» προσφέροντάς της, μαζί με το ΔΝΤ, με το πρώτο πακέτο 110 δις και με το δεύτερο περίπου 120 δις. Αν δεν υπήρχαν τα χρήματα αυτά, λένε, η οικονομία μας θα κατέρρεε και το κράτος δεν θα μπορούσε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

Γιατί, όμως, η ΕΕ προσφέρει τόσο απλόχερα μια τόσο μεγάλη βοήθεια; Επειδή τη χαρακτηρίζει πνεύμα αλληλεγγύης; Πολύ ιδανικό για να είναι αληθινό στον κόσμο των αγορών και των πολυεθνικών. Τότε γιατί;

Πρώτον, γιατί οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, που κατέχουν μεγάλο μέρος των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, φοβούνται ότι μια ανοιχτή χρεοκοπία της Ελλάδας θα οδηγούσε και τις ίδιες στην κατάρρευση. Έτσι, διασώζοντας την Ελλάδα σώζουν και τον εαυτό τους. Παράλληλα, χορηγώντας τα δάνεια του Μνημονίου και του δεύτερου πακέτου, κερδίζουν χρόνο, ώστε να απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα και να περιορίσουν τους κινδύνους τους.

Δεύτερον, γιατί οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές -με αιχμή τις γερμανικές- φοβούνται ότι μια ανοιχτή ελληνική χρεοκοπία θα οδηγήσει σε συνολική κατάρρευση του ευρώ, οπότε θα καταβαραθρωθούν οι εξαγωγές τους. Άρα, διασώζοντας την Ελλάδα σώζουν το νόμισμα που τους επιτρέπει να έχουν κέρδη και να πλεονεκτούν έναντι των ανταγωνιστών τους.

Και τρίτον γιατί το αντίτιμο της «σωτηρίας» μας -οι όροι, δηλαδή, με τους οποίους παρέχεται η «βοήθεια»- τους ωφελεί πολλαπλά: Μειώνει δραματικά το εργατικό κόστος και συντρίβει την εργασία, γεγονός που πολλαπλασιάζει τα κέρδη των εργοδοτών. Επιτρέπει στις μεγάλες πολυεθνικές να καταβροχθίσουν μικρότερες εταιρείες και τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας που ιδιωτικοποιούνται. Και τέλος, μέσω της αποπληρωμής των δανείων αυτών -που προφανώς δεν δίνονται άτοκα ούτε χαριστικά- τους επιτρέπει να ιδιοποιούνται ένα διαρκώς αυξανόμενο μέρος του κοινωνικού πλούτου που παράγεται στην Ελλάδα. Βεβαίως, κάποιοι -και μιλώ για τους κατόχους των λεγόμενων CDS- κερδίζουν και από τις φημολογίες ή το ενδεχόμενο χρεοκοπίας ή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Άρα λοιπόν, στηρίζοντας την Ελλάδα στηρίζουν πρώτα από όλα τον εαυτό τους και τα κέρδη τους. Γι’ αυτό και 50 μεγάλες γαλλικές και γερμανικές πολυεθνικές κάνουν τις τελευταίες ημέρες μια τεράστια διαφημιστική καμπάνια υπέρ της Ελλάδας.

Τι μας νοιάζει εμάς, θα αντέτεινε κάποιος. Αφού έτσι «σωζόμαστε» από τη χρεοκοπία, όλα τα άλλα έχουν δευτερεύουσα σημασία. «Σωζόμαστε», όμως; Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το δημόσιο χρέος από 144% του ΑΕΠ όταν εγκρίθηκε το Μνημόνιο θα φτάσει φέτος στο 167%. Το σημαντικότερο, όμως, δεν είναι και πάλι οι αριθμοί. Είναι το αν πραγματικά «σωζόμαστε» και ποιος ακριβώς σώζεται.

Σίγουρα σώζονται οι εργοδότες, ο ΣΕΒ. Με το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, το Σύμφωνο για το ευρώ και τα άλλα κυβερνητικά μέτρα εξασφαλίζουν μειωμένους μισθούς, ελαστική εργασία, ατομικές κι επιχειρησιακές συμβάσεις, μειωμένη φορολογία, μειωμένες εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, ελευθερία απολύσεων. Τι περισσότερο θα μπορούσαν να ζητήσουν για να αυξήσουν τα κέρδη τους;

Σώζονται και οι τράπεζες. Τα 110 δις του πρώτου Μνημονίου είναι ακριβώς ίσα με τα 108 δις που έχουν τούς δοθεί με τα διάφορα πακέτα στήριξης των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου.

Αυτοί που σίγουρα δεν σώζονται είναι οι εργαζόμενοι. Η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ θα τους βυθίσουν στην εξαθλίωση, θα απογειώσουν τη φορομπηξία και την ανεργία, θα εξαφανίσουν την κοινωνική ασφάλιση, θα συντρίψουν την παιδεία και την υγεία, θα ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα - και το κυρότερο, χωρίς φως στο βάθος του τούνελ.

Αλλά ούτε και η λεγόμενη «εθνική οικονομία» σώζεται, καθώς με αυτούς τους όρους και με τους ασφυκτικούς μηχανισμούς επιτήρησης και προώθησης του Συμφώνου για το ευρώ και του Μνημονίου να διεισδύουν ακόμη και στον τελευταίο δήμο ή στο τελευταίο σχολείο και νοσοκομείο, η δυνατότητα για οικονομική ανάκαμψη με βάση τις λαϊκές ανάγκες μοιάζει κάτι παραπάνω από όνειρο θερινής νυκτός.

Αξίζει εδώ μια κουβέντα παραπάνω στο Σύμφωνο για το ευρώ. Στην ουσία αποτελεί ένα ακόμη πιο άγριο μνημόνιο, για όλη την Ευρώπη όμως. Δύο είναι οι κύριες κατευθύνσεις του.

Η πρώτη αφορά τη δραστική συρρίκνωση των εργατικών μισθών, ώστε το κόστος εργασίας να αξιολογείται «βάσει της παραγωγικότητας και των αναγκών προσαρμογής της ανταγωνιστικότητας». Μιας ανταγωνιστικότητας που, για να ξεπεράσει τους κύριους εμπορικούς αντιπάλους της ΕΕ, όπως η Κίνα ή οι ΗΠΑ, θα συντρίψει τους μισθούς.

Η δεύτερη αφορά τη διαμόρφωση ενιαίων κανόνων λειτουργίας της ευρωπαϊκής οικονομίας σε ένα πολύ πιο ευρύ πεδίο από αυτό που αποτυπώνεται στην ΟΝΕ, με πολύ πιο δεσμευτικούς όρους, με πολύ πιο πιεστικούς, άμεσους και τακτικούς μηχανισμούς «ελέγχου», «εποπτείας», «επιτήρησης» και «επιβολής» (οι εντός εισαγωγικών λέξεις, προέρχονται αυτούσιες από το κείμενο της ΕΕ) και με «επικέντρωση ιδίως σε τομείς που εμπίπτουν στην εθνική αρμοδιότητα» ως τώρα. Κανόνων που -όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις- αποτυπώνουν το «δίκαιο του ισχυρού» και τους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ των κεφαλαίων και των κρατών.

Όπως, λοιπόν, η έγκριση του Μεσοπρόθεσμου αποτελεί προϋπόθεση για την εκταμίευση της 5^ης δόσης του Μνημονίου και την έγκριση του δεύτερου πακέτου σωτηρίας, έτσι και στην ΕΕ, η αποδοχή του Συμφώνου για το ευρώ αποτελεί προϋπόθεση για τη δημιουργία του μόνιμου μηχανισμού χρηματοδοτικής σταθερότητας. Κι όπως εδώ απαιτείται η συναίνεση όλου του σάπιου πολιτικού συστήματος, έτσι και το Σύμφωνο για το ευρώ φέρνει φαρδιά πλατιά τις υπογραφές νεοφιλελεύθερων αλλά και «σοσιαλιστών».

Το Σύμφωνο για το ευρώ δεν είναι μια ακόμη νεοφιλελεύθερη παρεκτροπή στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Είναι η αντιδραστική συνέχεια της Λευκής Βίβλου, του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, της Ευρωσυνθήκης. Είναι η οικονομική πλευρά μιας ΕΕ που βομβαρδίζει στη Λιβύη -όπως χθες στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν-, που στήνει τείχη ρατσισμού και εκκολάπτει το αβγό του νεοφασισμού και του εθνικισμού, που προωθεί ένα όργιο καταστολής και ηλεκτρονικού φακελώματος, που βάφτιζε δημοκράτες τον Μπεν Αλί και τον Μουμπάρακ. Δεν αποκαλύπτει απλώς την κυριαρχία των τραπεζών και των αγορών, το στρεβλό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής οικοδόμησης ή την έλλειψη ηγετών μεγάλου διαμετρήματος, αλλά τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ίδιας της ΕΕ και του ευρώ, από τη δημιουργία τους ως σήμερα.

Αυτός ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, δεν μεταρρυθμίζεται – μόνο ανατρέπεται, διαλύεται. Κι αυτό πρέπει να γίνει με την ΕΕ συνολικά. Γιατί η ΕΕ δεν μπορεί να επανιδρυθεί σε φιλολαϊκή βάση. Ούτε είναι μια προοδευτική ή δήθεν αντικειμενική διαδικασία. Είναι μια ένωση που σχεδιάστηκε, οικοδομήθηκε και πορεύεται με αδιαπραγμάτευτο κριτήριο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των αγορών. Κι αυτό το κριτήριο παραμένει σταθερό, όσο κι αν τσακώνονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά της λείας οι γαλλικές, οι γερμανικές ή οι βρετανικές πολυεθνικές, η ΕΕ με τις ΗΠΑ ή την Κίνα.

Εδώ κρίνουμε αναγκαία μια σημαντική διευκρίνιση. Ποιος είναι αυτός που ευθύνεται για τα προβλήματα των εργαζομένων και των νέων; Η κυβέρνηση ή η ΕΕ; Αλίμονο αν πέσουμε στην παγίδα να δείχνουμε μόνο τις ελληνικές κυβερνήσεις ή μόνο την ΕΕ και το ευρώ, κι αν «βγάζουμε λάδι» άλλοτε την ΕΕ (διότι δήθεν η ελληνική κυβέρνηση προωθεί τα μέτρα) και άλλοτε την κυβέρνηση (διότι δήθεν τα μέτρα που προωθεί είναι εντολές της ΕΕ και των πιστωτών). Κι ακόμη, αλίμονο αν πούμε, δεν φταίει η ΕΕ, αλλά ο καπιταλισμός, λες και η ΕΕ και το ευρώ δεν είναι τέκνα του καπιταλισμού, δεν είναι φορείς της λογικής του. Δεν είναι, λοιπόν, ή το ένα ή το άλλο. Είναι και το ένα και το άλλα. Στην επίθεση κατά των εργαζομένων βρίσκονται χέρι χέρι χρόνια τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η ΕΕ, ο ΣΕΒ και εσχάτως και το ΔΝΤ. Με αυτή την έννοια, το κίνημα, οι λαϊκοί αγώνες, οι απεργίες πρέπει «να τους στήνουν στον τοίχο» όλους αυτούς, αλλά και τον καπιταλισμό ως σύστημα. Κι όταν φωνάζουμε «να φύγουν όλοι» εννοούμε και την όποια κυβέρνηση υλοποιεί αυτή την πολιτική, και το ΔΝΤ, και την ΕΕ, αλλά και το κέρδος, την αγορά, την εκμετάλλευση, την ανταγωνιστικότητα ως θεμέλια της κοινωνίας.

Ας επανέλθουμε, όμως, στο θέμα της ΕΕ και του ευρώ. Τα δεδομένα έχουν ως εξής: Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ για 30 χρόνια και στη ζώνη του ευρώ τα δέκα τελευταία συνέβαλλαν καθοριστικά στην κρίση και στο χρέος (αν και δεν τα δημιούργησαν) αλλά και στο χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων. Επιπλέον, η συμμετοχή αυτή όχι μόνο δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά γίνεται και βασικό όχημα για την άγρια επίθεση κατά των εργαζομένων, την άνοδο της ανεργίας, τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, το κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων και παιδικών σταθμών, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, τη σύνταξη στα 70, το κλείσιμο προγραμμάτων όπως η βοήθεια στο σπίτι και τόσα άλλα.

Εύλογα, συνεπώς, προκύπτει το ερώτημα: αν έτσι είναι τα πράγματα κι αν ο χαρακτήρας της ΕΕ δεν μπορεί να αλλάξει, τότε ποιος ο λόγος να παραμένουμε στη ζώνη του ευρώ και στην ΕΕ; Κανένας. Για να αρχίζουν να λύνονται τα προβλήματα των εργαζομένων και των νέων είναι απαραίτητο να έρθουμε σε συνολική ρήξη με το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ, να απαλλαγούμε από τα δεσμά τους.

Μια έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ θα απάλλασσε τον ελληνικό λαό από έναν από τους βασικούς υπαίτιους της κρίσης και της αντεργατικής επίθεσης. Θα έδινε άλλες δυνατότητες και εργαλεία (που σήμερα ακυρώνονται από το πλαίσιο της ΟΝΕ) για μια παραγωγή, για μια οικονομική πολιτική, για μια κοινωνία βασισμένες στις λαϊκές ανάγκες και όχι στο κέρδος. Θα επανενεργοποιούσε κρυμμένες δυνάμεις και δυνατότητες στην αγροτική παραγωγή, στη βιομηχανία και σε άλλους τομείς που τώρα καταστρέφονται ή μένουν αδρανείς όσο η Ελλάδα παραμένει στην ΕΕ και στο μονόδρομο του κέρδους.

Μια τέτοια έξοδος δεν μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων από μόνη της. Πρέπει να συνοδεύεται και από άλλα πράγματα. Από τη διαγραφή όλου του χρέους. Από τη ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ των εργαζομένων, ώστε να αυξηθούν οι μισθοί, να αντιμετωπιστεί η ανεργία, να υπάρξει μόνιμη και σταθερή δουλειά, να βελτιωθούν η υγεία και η παιδεία, να είναι δημόσια και δωρεάν και όχι ιδιωτικά και πανάκριβα τα κοινωνικά αγαθά. Αλλά και από το πέρασμα στο δημόσιο με εργατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και την απαγόρευση της φυγής κεφαλαίων από τη χώρα. Μόνο σε ένα τέτοιο πλαίσιο -που κινείται με πνεύμα ανατροπής και πάει κόντρα στην αντεργατική επίθεση και στη φυλακή του σύγχρονου καπιταλισμού- η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ θα λειτουργήσει υπέρ των εργαζομένων. Αν, δηλαδή, αποτελεί κομμάτι μιας συνολικότερης πορείας που θα καθορίζεται από τις λαϊκές ανάγκες και όχι από τα κέρδη και τις αγορές.

            Έχουμε συνείδηση ότι μια τέτοια έξοδος δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε εθνικά πλαίσια – και ούτε την προτείνουμε από «εθνική» σκοπιά ή έχοντας την αυταπάτη ότι μπορεί να σταθεί κάποιου τύπου «εθνική ανάπτυξη» στο σύγχρονο διεθνοποιημένο κόσμο. Χρειάζεται μια ευρύτερη διεθνής στήριξη και πάλη. Και θα έχει καλύτερα αποτελέσματα, θα μπορέσει να περπατήσει αν το δρόμο της Ελλάδας ακολουθήσουν και οι λαοί άλλων χωρών, αν όλοι αυτοί οι λαοί δημιουργήσουν τη δική τους ένωση, μια ένωση που θα είναι απαλλαγμένη από ανταγωνισμούς και «προστατευτισμούς», θα αναπτύσσει τα εργατικά δικαιώματα, θα βάζει στην πρώτη γραμμή τους εργαζόμενους και όχι τις πολυεθνικές και τις τράπεζες. Ο τρόπος που «επικοινωνούν» το Σύνταγμα με την Πουέρτα δελ Σολ και τις άλλες πλατείες της Ευρώπης δείχνει πως κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο. Αρκεί κάποιος να κάνει το πρώτο βήμα και να μη μένουν όλοι πίσω περιμένοντας τους άλλους για να κινηθούν όλοι μαζί.

Η θέση αυτή συναντά απέναντί της πολλές αντιρρήσεις.

Την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, λένε κάποιοι, την προτείνουν και μερικοί από τους ισχυρούς του χρήματος στην ΕΕ. Έτσι είναι. Ωστόσο, οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ και των πολυεθνικών σήμερα αντιμετωπίζουν με τρόμο ένα τέτοιο ενδεχόμενο - ειδικά αν γίνει «από τα κάτω» κι από ένα μαχόμενο κίνημα. Ακόμη κι ο πολύς Μπεν Μπερνάνκι, δήλωνε προχτές ότι μια κατάρρευση της Ελλάδας θα επηρέαζε αρνητικά την παγκόσμια οικονομία. Γι' αυτό μας «σώζουν», γι' αυτό και η καμπάνια των 50 γαλλογερμανικών πολυεθνικών υπέρ της Ελλάδας.

Κάποιοι άλλοι ανακάλυψαν πως την έξοδο από την ΕΕ τη θέλει το ελληνικό κεφάλαιο – ή έστω κάποια τμήματά του. Άρα, όποιος την προτείνει, γίνεται ουρά του και  τσαλαβουτάει στον εθνικισμό. Τίποτα πιο αναληθές. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ δήλωσε ευθαρσώς προ ημερών τη σταθερή προσήλωση των ηγετικών κύκλων του ελληνικού κεφαλαίου στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ουρά του κεφαλαίου, συνεπώς, δεν είναι όποιος λέει έξω από το ευρώ και την ΕΕ, αλλά όποιος λέει ναι όπως ο ΣΕΒ, οι δυτικοευρωπαϊκές πολυεθνικές και οι τράπεζες. Και διεθνιστής δεν είναι εκείνος που φυλακίζει το διεθνισμό στο έδαφος που διαμορφώνει ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου, αλλά εκείνος που αγωνίζεται για να σπάσει αυτό το πλέγμα, πρώτα απ' όλα στη χώρα του, και να οικοδομηθούν μορφές διεθνούς συνεργασίας πέραν της αγοράς και του κέρδους -συνεπώς και πέραν της ΕΕ- στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.

Δεν ισχυρίζομαι ότι η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ που θα επιβληθεί από την πίεση του κινήματος είναι μια προοπτική στρωμένη με ροδοπέταλα. Η εγχώρια και δυτικοευρωπαϊκή αστική τάξη είναι φυσικό να αντιδράσουν. Όπως αντιδρά κι ένας εργοδότης όταν οι εργάτες κάνουν απεργία ζητώντας αυξήσεις. Οι εργαζόμενοι, το κίνημα πρέπει από πριν να είναι προετοιμασμένοι γι' αυτή την αντίδραση και να είναι έτοιμοι να την υπερνικήσουν με τη συλλογική, μαζική πάλης και τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Άλλωστε και η ακύρωση του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του Συμφώνου για το ευρώ και, πολύ περισσότερο, η αποχώρηση από το ευρώ και την ΕΕ μόνο με τη δύναμη αυτή της  πάλης μπορούν να επιβληθούν κι όχι με κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Ισχυρίζομαι, όμως ότι το κόστος της παραμονής εντός ευρώ και ΕΕ είναι ασύλληπτα μεγαλύτερο από το κόστος της εξόδου. Το πρώτο το ξέρουμε, το ζούμε και θα το ζούμε για πολλά χρόνια, αν δεν ανατρέψουμε την πολιτική τους. Το δεύτερο είναι άγνωστο και, παρότι η κυρίαρχη προπαγάνδα το υπερβάλλει (λέγονυας ότι δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, θα ισχυροποιηθούν οι ΗΠΑ, θα γλινει πόλεμος, θα μας επιτεθεί η Τουρκία – κι άλλα τέτοια), δεν μπορεί να συγκριθεί με τις ολέθριες συνέπειες που έχει για τους εργαζόμενους η ασκούμενη πολιτική. Επιπλέον, το κόστος της παραμονής είναι μακρόχρονο, διαρκές, ενώ το κόστος της εξόδου θα είναι πρόσκαιρο.

Μια έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, σε συνδυασμό με τη στάση πληρωμών και τον επανέλεγχο του εθνικού νομίσματος και των τραπεζών, θα άλλαζε ριζικά την κατάσταση υπέρ των εργαζομένων. Τα κεφάλαια που θα χρειαστούν και δεν θα δοθούν από την ΕΕ και το ΔΝΤ, μπορούν να βρεθούν από τη μη πληρωμή των τοκοχρεολυσίων (που υπερβαίνουν τις δαπάνες του προϋπολογισμού για μισθούς και συντάξεις), από τα 600 δις των κεφαλαιούχων που βρίσκονται στις ελβετικές τράπεζες, από τη φορολόγηση του κεφαλαίου, από την εθνικοποίηση των τραπεζών, από τη δήμευση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, από τη δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών και –επιτέλους, βρε αδελφέ, δεν χάθηκαν στον πλανήτη οι πέραν της ΕΕ και του ΔΝΤ πιστωτές.

Επιπλέον, η άσκηση εθνικής νομισματικής πολιτικής θα οδηγήσει σε νέο εθνικό νόμισμα, που πιθανότατα θα υποτιμηθεί. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα αυξήσει τη ζήτηση για εγχώρια προϊόντα και θα μειώσει την κατανάλωση εισαγόμενων. Θα τονωθεί η παραγωγή, θα βελτιωθεί το εμπορικό ισοζύγιο, θα αυξηθεί η κατανάλωση. Για όσα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα και λόγω της υποτίμησης θα αυξηθεί η τιμή τους, θα μπορεί το κράτος να εφαρμόσει το μέτρο της διατίμησης ή και να μειώσει τη φορολογία για όσα είναι πρώτης ανάγκης ( π.χ. βενζίνη).

Σε κάθε περίπτωση, η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος δεν θα είναι σαρωτική, καθώς η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα «τραυματίσει» το ευρώ, που πιθανά θα αρχίσει να κατρακυλάει στις διεθνείς αγορές. Επιπλέον, η υποτίμηση αυτή δεν θα οδηγήσει σε άνοδο του πληθωρισμού, τέτοια που να εξαφανίσει το όφελος της υποτίμησης. Κι αυτό γιατί η υποτίμηση εξατμίζεται σε βάθος χρόνου κι όχι άμεσα, και κάνει χρόνια για να μετακυλιστεί στις τιμές. Η τελευταία υποτίμηση της κυβέρνησης Σημίτη (1998) κατά 15%, δημιούργησε, τον πρώτο χρόνο, πληθωριστικό κύμα 1,2%, που έβαινε μειούμενο.

Θα κλείσω θυμίζοντάς σας το παράδειγμα του Ντέιβιντ Χάρβεϊ, που παρομοίασε την Ελλάδα με αυτόν που έχει πονόδοντο και πρέπει να κάνει οπωσδήποτε εξαγωγή δοντιού. Η εξαγωγή θα πονέσει περισσότερο βραχυχρόνια αλλά δεν μπορείς να ζεις αιωνίως με πονόδοντο. Και μόνο με την εξαγωγή επέρχεται η θεραπεία. Με αυτή την έννοια, καταστροφή δεν είναι η έξοδος από το ευρώ, αλλά η παραμονή στην ΕΕ και το ευρώ.

ΜΠ. ΜΠΕΡΝΑΝΚΙ: ΤΡΕΜΟΥΝ ΟΙ ΗΠΑ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μετά τον Α. Γκρίνσπαν, πρώην Πρόεδρο της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED) επί δεκαετίες, ο οποίος τόνισε ότι μια «πτώχευση» της Ελλάδας θα επανέφερε την ύφεση στις ΗΠΑ, ήρθε η σειρά του νυν Προέδρου της FED, Μπεν Μπερνάνκι να κρούσει, μάλλον, με χειρότερο τρόπο τον κώδωνα του ίδιου κινδύνου, μετά από συνεδρίαση του ΔΣ της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED), που, πρωτοφανώς, ασχολήθηκε με την Ελλάδα!
 Να σημειωθεί ότι πριν του Α. Γκρινσπαν και Μ. Μπερνάνκι, ήταν ο ίδιος ο Μπ. Ομπάμα που είχε παρέμβει με τον πλέον ηχηρό τρόπο προς την πλευρά της Ε.Ε. για μέτρα αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης. Όλα τούτα τα εξαιρετικά και πρωτόφαντα ζωγραφίζουν με τον πλέον ζωηρό τρόπο το πόσο η ΗΠΑ τρέμουν στην κυριολεξία μια ενδεχόμενη ελληνική στάση πληρωμών!
Εάν δεν εξευρεθεί λύση, η ελληνική οικονομική κρίση μπορεί να αποτελέσει απειλή για τη σταθερότητα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, δήλωσε χθες ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας των Ην. Πολιτειών (FED), Μπεν Μπερνάνκι, ο οποίος υποστήριξε ότι οι αμερικανικές τράπεζες δεν είναι εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος.

Μιλώντας στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, ο κ. Μπερνάνκι δήλωσε ότι "αν υπάρξει μία αδυναμία να επιλυθεί η κατάσταση αυτή, τούτο θα αποτελέσει απειλή για τα ευρωπαϊκά οικονομικά συστήματα, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και για την πολιτική ενότητα στην Ευρώπη".

Πρόσθεσε ότι κατά την άποψή του "οι Ευρωπαίοι εκτιμούν την απίστευτη σημασία που έχει να διευθετηθεί το ελληνικό πρόβλημα. Είναι βέβαια πολύ σπουδαίο. Είναι μία κατάσταση πολύ δύσκολη", τόνισε και σημείωσε: "Είμαστε σε στενή επαφή με τους Ευρωπαίους ομολόγους μας. Φυσικά δεν εμπλέκονται όλοι στις διαβουλεύσεις που γίνονται, αλλά ενημερωθήκαμε πάρα πολύ καλά".Ο πρόεδρος της FED αποκάλυψε ότι η ελληνική οικονομική κατάσταση απασχόλησε την προχθεσινή συνεδρίαση της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας. Δικαιολόγησε την απόφαση για συζήτηση του θέματος, επειδή -όπως είπε- "αποτελεί έναν από τους οικονομικούς κινδύνους, με τους οποίους βρισκόμαστε αντιμέτωποι".
Ο κ. Μπερνάνκι υποστήριξε πως "μια άτακτη χρεοκοπία σε ένα από τα κράτη της Ευρωζώνης θα συντάρασσε χωρίς καμία αμφιβολία τις διεθνείς χρηματαγορές. Αυτό θα είχε με τη σειρά του επιπτώσεις στα περιθώρια για τα επιτόκια δανεισμού, στις τιμές των μετοχών και ούτω καθεξής", ισχυρίστηκε ο πρόεδρος της FED.

Αγαπητέ αστυνομικέ!…

Σε λέω αγαπητό, παρότι…

Όταν έδινα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, με είχες φιλοδωρήσει με ένα φάκελο ικανό να φράξει το δρόμο τα ζωής μου.
Και φοιτητή στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου με μια παρέα συναδέλφων σου μας είχατε δείρει, όσο τραβούσε η όρεξή σας, γιατί φωνάζαμε για το δίκιο.

Σε λέω, λοιπόν, αγαπητό, γιατί μεγαλώσαμε μαζί. Γιατί φάγαμε μαζί το ψωμί της φτώχειας. Δουλεύοντας είκοσι ώρες το 24ωρο, για να....
καλοτρώει το τεμπελχανείο των πάσης φύσεως παρασίτων.

Πρέπει όμως να σου εξομολογηθώ ότι για ένα χρονικό διάστημα σε μισούσα.

Γιατί σε έβλεπα να κακομεταχειρίζεσαι τ’ αδέλφια μας: Τους αγρότες, τους εργάτες, τη φτωχολογιά. Με τα ροζιασμένα χέρια και τα πονεμένα πρόσωπα. Τη στιγμή, που φωνάζουν για το δίκιο τους. Που μονίμως καταπατούν τα παχύδερμα του κατεστημένου.
Σε μισούσα. Γιατί σε έβλεπα σαν τους γενίτσαρους. Που οι Τούρκοι τους άλλαζαν την πίστη, τη συνείδηση και την καρδιά. Και τα έκαναν τους φοβερότερους εχθρούς εκείνων, που τα γέννησαν. Για ν’ απολαμβάνουν ανενόχλητοι τα πλούτη, που άρπαζαν απ’ τους σκλαβωμένους λαούς. Όπως σήμερα απ’ τον ελληνικό λαό οι βδέλλες της ολιγαρχίας.

Μετά όμως έπαψα να σε μισώ. Γιατί κατάλαβα πως δεν είσαι ο θύτης αλλά το θύμα.

Αφού τ’ αφεντικά σε μεταχειρίζονται, όπως θέλουν, αλλά δεν σε πληρώνουν ανάλογα με τις ανάγκες σου. Και την επικίνδυνη, συνήθως, εργασία, που κάνεις.
Κι ακόμη, γιατί είσαι παγιδευμένος. Αφού έχουν ριζώσει μέσα στη συνείδησή σου την απατηλή πεποίθηση ότι είσαι ο εκπρόσωπος και ο εφαρμοστής του νόμου. Κι εσύ νιώθεις, ίσως, περήφανος γι’ αυτό.

Αναλογίστηκες όμως ποτέ τι, σε μεγάλο βαθμό, αντιπροσωπεύει ο νόμος;

Έπρεπε ν’ αντιπροσωπεύει τη δικαιοσύνη. Αυτή την όμορφη ιδέα και ορμή, που φύτεψε ο Θεός μες στις καρδιές μας. Για να καταλαβαίνουμε ότι οφείλουμε να απολαμβάνουμε όλοι τ’ αγαθά, που μας έδωσε ο Θεός.
Αλλά πλάι στη δικαιοσύνη φύτεψε και ο διάβολος τα δηλητηριώδη αγκάθια της αδικίας. Σύμφωνα με την οποία τ’ αγαθά πρέπει να τα ’χουν οι λίγοι. Για να μπορούν να καταδυναστεύουν το κοπάδι των πολλών.
Και αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα αντιπροσωπεύει ο νόμος στην κοινωνική του διάσταση: Τα ληστρικά πλούτη των ελαχίστων και τη φτώχεια και τη δυστυχία των περισσοτέρων.

Ξημεροβραδιάζεσαι σε ατέλειωτες βάρδιες. Κουράζεσαι και διακινδυνεύεις. Για να εξιχνιάσεις κάποια εγκλήματα. Ή να συλλάβεις κάποιους ληστές ή διαρρήκτες.
Αναλογίστηκες όμως ποτέ πως οι μεγαλύτεροι κλέφτες και διαρρήκτες μπορεί να είναι αυτοί, που προστατεύει ο νόμος κι εσύ; Και που τόσο χειρότεροι μπορεί να είναι, όσο μεγαλύτερη κουστωδία αστυνομικών χρειάζονται. Κι ακόμη χειρότεροι μπορεί να είναι αυτοί, που κάνουν τους νόμους. Αφού οι νόμοι είναι «κατ’ εικόνα και ομοίωση δική τους. Δηλαδή σαρξ εκ της σαρκός της αδικίας.
Και γι’ αυτό ακριβώς δεν θα πρέπει να αισθάνεσαι καθόλου περήφανος.

Και σκέφτεσαι πόσο αστείο και συνάμα θλιβερό είναι να καταδιώκεις τους ψιλικατζήδες της εγκληματικότητας και να προστατεύεις τους χοντρέμπορους και επιχειρηματίες της κακουργίας!
Να δέρνεις τους μικροαπατεώνες. Κι από το άλλο μέρος να στέκεσαι προσοχή και να υποκλίνεσαι και να είσαι έτοιμος να δώσεις ακόμη και τη ζωή σου για την τιμή και το συμφέρον και την υπόληψη των μεγαλοαπατεώνων!…

Και το ακόμη χειρότερο, να χτυπάς απάνθρωπα τα’ αδέρφια σου και τους γονείς σου. Που φωνάζουν για το δίκιο τους. Που το καταπατούν οι εχθροί εκείνων και του εαυτού σου. Στο όνομα της αδικίας. Επιτήδεια τυλιγμένης με το χρυσόχαρτο της νομιμότητας. Για να εξαπατούν και να φοβίζουν εσένα και το λαό.

Και το πάντων φοβερότερο: . Να χτυπάς και δηλητηριάζεις με τα’ ασφυξιογόνα τους συμπολίτες σου. Επειδή διαμαρτύρονται-όπως τώρα- για την εφιαλτική προδοσία και το ξεπούλημα της πατρίδας. Που ήρωες και μάρτυρες πότισαν με το αίμα τους και λευτέρωσαν με τη θυσία της ζωής τους!

Αλλά ως πότε οι άνθρωποι του λαού θα χτυπιόμαστε και θα σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Όχι απλά «για τα’ αφέντη το φαΐ», όπως λέει ο Βάρναλης. Αλλά, για να πλουτίζουν και να ασωτεύουν οι ντόπιοι κοπρίτες και οι διεθνείς μεγαλοαπατεώνες. Και να καγχάζουν σε βάρος μας!

Σε λέω, λοιπόν, αγαπητό, γιατί κατάλαβα.

Εύχομαι ολόψυχα κι εσύ να καταλάβεις. Και να βοηθήσεις. Για ν’ απαλλάξουμε το νόμο απ’ την αδικία και την πατρίδα μας απ’ την έσχατη προδοσία και την ανελέητη και καλπάζουσα, τώρα, λεηλασία.

Για να νιώθεις κι εσύ δίκαια περήφανος. Αλλά και αξιαγάπητος απ’ όλους τους τίμιους και πατριώτες Έλληνες!

Παπα-Ηλίας

Γ.Παπακωνσταντίνου: Ακόμη πιο fast track η "αξιοποίηση" του περιβάλλοντος

Την έντονη αντίδραση του Τμήματος Οικολογίας του ΣΥΝ και της Δημοκρατικής Αριστεράς προκαλούν οι "μαύρες" εξαγγελίες του νέου ΥΠΕΚΑ. Το περιβάλλον ξεπουλιέται όσο-όσο, όπως προκύπτει από τις ομιλίες των κυβερνητικών στελεχών στη Βουλή, επισημαίνει το Τμήμα Οικολογίας του ΣΥΝ, και εξηγεί:

ΣΥΝ: Τα αυθαίρετα νομιμοποιούνται, τα δάση αμφισβητούνται

"Τα αυθαίρετα νομιμοποιούνται (ομιλία Παπακωνσταντίνου). Τα δάση αμφισβητούνται. Να συζητήσουμε τι θέλουμε να είναι δάσος, είπε ο υπουργός, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι το άρθρο 24 του Συντάγματος και η νομολογία του ΣτΕ έχουν απαντήσει στις αμφιβολίες του. Ίσως γι' αυτό ο αντιπυρικός σχεδιασμός φέτος καρκινοβατεί. Μπορεί η 'φωτιά' να είναι η λύση που εύχονται. Να μην έχουμε δάσος.

Με το Ειδικό Χωροταξικό για τον Τουρισμό (Σουφλιάς), το οποίο το ΠΑΣΟΚ έλεγε προεκλογικά πως θα αποσύρει και τώρα πανηγυρίζει για την εφαρμογή του, οι ακτές της χώρας μας τσιμεντοποιούνται (ομιλία Σηφουνάκη). Με το Ειδικό

Χωροταξικό για τις Υδατοκαλλιέργειες η θάλασσα «κόβεται» σε οικόπεδα και χαρίζεται σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα που έχουν στενή σχέση με υπουργικά περιβάλλοντα (ομιλία Σηφουνάκη). Με την αναθεώρηση του ειδικού πλαισίου για τη βιομηχανία απλοποιείται η αδειοδότηση χρήσεων σε βάρος των προστατευόμενων περιοχών (ομιλία Σηφουνάκη).

Το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού μετατρέπεται, από το μεγαλύτερο Μητροπολιτικό Πάρκο της Ευρώπης, στο μεγαλύτερο φιλέτο προς αξιοποίηση του διεθνούς real estate, εις βάρος του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των κατοίκων του λεκανοπεδίου της Αττικής.

Για τον Φαληρικό Όρμο (ομιλία Σηφουνάκη), παρά τα master plan διάσημου αρχιτέκτονα, στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα (ΠΕΠ) Αττικής αναφέρεται ότι αδυναμία του παραπάνω προγράμματος 'είναι οι συνεχείς αντιδράσεις των ΟΤΑ και των κατοίκων της περιοχής για την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα στην αξιοποίηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων (προβλέπεται από σχετικό νόμο)'.

Με άλλα λόγια η κυβέρνηση, διά της προηγούμενης διορισμένης περιφέρειας, βάζει πωλητήριο και στον Φαληρικό όρμο. "Το χειρότερο είναι”, καταλήγει η σχετική ανακοίνωση, ότι “ο πρώην υπουργός Οικονομικών έρχεται με μόνο γνώμονα να 'αξιοποιήσει' το περιβάλλον αποκομίζοντας πρόσκαιρα οφέλη για τις μαύρες τρύπες της αποτυχημένης και άδικης πολιτικής της κυβέρνησής του, ενεργώντας με ακόμη πιο fast track διαδικασίες".

Αντιπεριβαλλοντικό Μνημόνιο

Ο νέος υπουργός ΠΕΚΑ έρχεται με φούρια, έμπλεος αντιπεριβαλλοντικών προθέσεων, σχολιάζει η Δημοκρατική Αριστερά επισημαίνοντας ότι "η κοινωνία των πολιτών, που ευαισθητοποιείται όλο και περισσότερο σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της εφαρμογής συγκεκριμένων πράσινων πολιτικών, και όχι βέβαια μιας νεφελώδους, υπονομευμένης εξαρχής και αφερέγγυας 'πράσινης ανάπτυξης', διαπιστώνει καθημερινά ότι η οικονομική κρίση οδηγεί ταυτόχρονα σε κοινωνική και περιβαλλοντική εξαθλίωση.

Και είναι βέβαιο πως θα αντιταχθεί στο αντιπεριβαλλοντικό Μνημόνιο που φέρνει στην ατζέντα του ο νέος υπουργός ΠΕΚΑ. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από έναν συνεχιστή της οπτικής του Γιώργου Σουφλιά που θα 'αξιοποιεί' το περιβάλλον, αλλά για πραγματικές πράσινες λύσεις, λύσεις που αποτελούν μονόδρομο για την ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας".

Πηγή : Αυγή

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΑΓΩΓΕΣ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ - ΚΙΝΗΣΕΙΣ - ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ

Α/βάθμιας και Β/βάθιας εκπαίδευσης

20- 5-2011

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΑΓΩΓΕΣ

Καταγγέλλουμε την τρομοκρατική και αναίτια προσαγωγή συντρόφων μας που έγινε μία μέρα μετά τη δολοφονική επίθεση των μηχανισμών καταστολής στις 11 του Μάη -στη διαδήλωση των εργαζόμενων ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Επίθεση που είχε ως τραγικό αποτέλεσμα ένας εργαζόμενος να δίνει μάχη για τη ζωή του και δεκάδες άλλοι να είναι βαριά τραυματισμένοι.

Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 12 Μαΐου γύρω στις 10 το βράδυ ομάδα αστυνομικών έκανε εξακρίβωση στοιχείων σε τέσσερα άτομα ένας εκ των οποίων ήταν ο Γιάννης Μαρούτας, δάσκαλος και πρόεδρος του συλλόγου Άνω Λιοσίων - Ζεφυρίου - Φυλής κι ένας καθηγητής, ο Δημήτρης Δημητούλης, καθηγητής στο Περιστέρι. Η εξακρίβωση στοιχείων έγινε μπροστά στο σπίτι του Γιάννη Μαρούτα. Στη συνέχεια τους έγινε προσαγωγή - παρ’ ότι όλοι είχαν ταυτότητες τις οποίες και επέδειξαν- και τους μετέφεραν στο 16ο Α.Τ. τμήμα Άνω Πατησίων.

Εκεί, ειδοποιημένος από τους συναδέλφους, παραβρέθηκε και μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ στον οποίο έγινε επίσης προσαγωγή επειδή διαμαρτυρήθηκε (!!) για τις τρομοκρατικού τύπου προσαγωγές των τεσσάρων.

Κάποια στιγμή ανακοινώθηκε στους πέντε προσαχθέντες ότι θα μεταφερθούν στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών (ΓΑΔΑ). Όμως, μετά από διαμαρτυρίες των συναδέλφων, της δικηγόρου, των συντρόφων που στο μεταξύ συγκεντρώνονταν έξω απ’ το Α.Τ. αλλά και μελών της ΟΛΜΕ και της ΑΔΕΔΥ ματαιώθηκε η μεταφορά τους και αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι γύρω στη 1πμ.

Οι προσαγωγές των συντρόφων μας δεν είναι καθόλου τυχαίες. Αποτελούν συνέχεια της στοχοποίησης αγωνιστών που επιχειρεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, των «προληπτικών» προσαγωγών 8 εκπαιδευτικών που έγιναν τη μέρα της μαθητικής παρέλασης στην Αθήνα και εντάσσονται στο κλίμα βίας και τρομοκρατίας που έχει εξαπολύσει ενάντια στον κόσμο που αντιστέκεται στη βάρβαρη πολιτική της.

Δηλώνουμε σε κάθε κατεύθυνση: Δεν τρομοκρατούμαστε. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας :

για τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών

για δημόσια δωρεάν Παιδεία

για τα εργατικά δικαιώματα

για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ

Η κρατική τρομοκρατία δε θα περάσει

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ! ! !

• 
  Σε αυτή τη χρονική συγκυρία ως κυρίαρχο στοιχείο αναδεικνύεται η λυσσαλέα επίθεση στο δημόσιο (στενό και ευρύτερο) και το κοινωνικό κράτος. Σήμερα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση και άλλοθι το περιβόητο μνημόνιο και τώρα το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, η κυβέρνηση και η οικονομική ελίτ, όπως και οι άλλες κυρίαρχες στην Ευρώπη πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, επιχειρούν συστηματικά την άγρια διάλυση κάθε κατάκτησης του κοινωνικού κράτους, τη ριζική αναδιανομή του παραγόμενου οικονομικού πλούτου υπέρ του.... μεγάλου κεφαλαίου και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων.
  
  Η όλη επιχείρηση μεθοδεύεται μέσα από μια πρωτοφανή προπαγάνδα.
  
  Κυβέρνηση, δικομματισμός και διάφοροι πρόθυμοι επιχείρησαν να αποδώσουν τα αίτια της κρίσης στους εργαζόμενους και την ελληνική κοινωνία. Επιχείρησαν τη διαμόρφωση ενός σκηνικού ενοχοποίησης και καλλιέργειας κλίματος συλλογικής ευθύνης («μαζί τα φάγαμε»), αλλά και ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού. Επιχειρούν να αναδείξουν ως την κεντρική αιτία της κρίσης, το δήθεν τεράστιο και σπάταλο δημόσιο τομέα, καθώς επίσης και τις δήθεν «υπέρογκες» αμοιβές των εργαζόμενων στο δημόσιο.
  Είναι όμως έτσι; Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Τα επίσημα στοιχεία σχετικά με τον αριθμό και τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων, τα οποία η ίδια η κυβέρνηση παρουσίασε πρόσφατα, μέσα από τη μελέτη που ανέθεσε σε ιδιωτικές εταιρείες, είναι αποκαλυπτικά και καταρρίπτουν τους σχετικούς μύθους. Με βάση τη μελέτη αυτή, το μέγεθος της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα στην Ελλάδα συμβαδίζει με το αντίστοιχο μέγεθος των αναπτυγμένων οικονομικά χωρών, ειδικά της Ε.Ε., η μέση αμοιβή των απασχολούμενων στον ελληνικό δημόσιο τομέα είναι χαμηλότερη σε σχέση με τα μέσα ευρωπαϊκά μεγέθη και κατά συνέπεια – σύμφωνα με τη μελέτη – δεν είναι δυνατή η ανάδειξη της μέσης αμοιβής και της συνολικής μισθολογικής δαπάνης ως των βασικών προβλημάτων στη λειτουργία του δημοσίου τομέα. Βέβαια αυτές τις βασικές διαπιστώσεις τα κυρίαρχα ΜΜΕ που διαμορφώνουν τις συνειδήσεις του κόσμου και η κυβερνητική προπαγάνδα, τις απέκρυψαν επιμελώς.
  
  Οι δημόσιες δαπάνες στη χώρα μας, όλα τα προηγούμενα χρόνια, ήταν κάτω από τον αντίστοιχο μέσο ευρωπαϊκό όρο. Το δημόσιο χρέος στη χώρα μας δεν δημιουργήθηκε από τις δημόσιες δαπάνες, ούτε από το συνολικό μισθολογικό κόστος του δημοσίου.
  
  Γιατί λοιπόν τα κάνουν όλα αυτά; Για όλα σε αυτή τη χώρα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι;
  Όχι βέβαια. Δεν είναι τόσο αφελείς να τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι. Απλά βρίσκουν τον εύκολο, τον αδύναμο κρίκο, τους δημοσίους υπαλλήλους και χτυπούν. Εκμεταλλεύονται τις γνωστές παθογένειες και νοσηρές καταστάσεις στη λειτουργία του δημοσίου, την αρνητική εικόνα που έχει σχηματιστεί στην κοινή γνώμη. Αποκρύπτουν, όμως, ότι αυτό το πελατειακό, αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό κράτος είναι αποτέλεσμα της διαχρονικής πολιτικής του δικομματισμού. Βομβαρδίζοντας την κοινή γνώμη με απαράδεκτους και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για το έργο και την απόδοση των εργαζομένων στο δημόσιο, επιδιώκουν την κατασυκοφάντηση του ρόλου, της αποτελεσματικότητας και σε τελευταία ανάλυση της ίδιας της χρησιμότητας του δημόσιου τομέα (στενού και ευρύτερου).
  
  Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα μήκη και πλάτη του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, όπου επιχειρείται η ίδια πολιτική επιδίωξη. Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών, αφού ξόδεψαν δισεκατομμύρια για να σώσουν τις τράπεζες την προηγούμενη διετία, επιχειρούν τώρα να μεταβιβάσουν στην κοινωνία αυτό το λογαριασμό.
  
  Οι κυβερνητικές πολιτικές και τα μνημονιακά σχέδια στο χώρο του δημοσίου:
  
  Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα «επιφυλάσσει» απίστευτης σκληρότητας μέτρα, όπως :
  
  απίστευτης έκτασης φοροεπιδρομή (έκτακτη εισφορά, μείωση φοροαπαλλαγών κ.λ.π)  
• θεσμοθέτηση εισφοράς 3% για την ανεργία μείωση του κινήτρου απόδοσης κατά 50% 
• μείωση των υπερωριών και των δαπανών μετακίνησης 
• πάγωμα των ποσών ωρίμανσης και απόδοσης κάθε 4 ή 5 χρόνια (αντί της διετίας που ισχύει σήμερα) και μόνο ύστερα από αξιολόγηση των προϊσταμένων με βάση την παραγωγικότητα του υπαλλήλου θέσπιση του νέου μισθολογίου που θα επιφέρει μειώσεις κατά 10% έως 40% επί των μισθών και των συντάξεων, με συνολική περικοπή 2,2 δις μέχρι το 2015 και σύνδεσή του με την παραγωγικότητα του υπαλλήλου
   μείωση των επικουρικών συντάξεων και του εφάπαξ 

• νέες εισφορές σε εργαζόμενους και συνταξιούχους για τη στήριξη του Ταμείου Πρόνοιας 
• καταργήσεις και συγχωνεύσεις δεκάδων δημοσίων οργανισμών 
• δρομολόγηση μαζικών απολύσεων υπαλλήλων των υπό συγχώνευση και κατάργηση υπηρεσιών, μέσω ΑΣΕΠ, με βάση την αναλογία «μια πρόσληψη για κάθε 10 αποχωρήσεις» το 2011 και «1:5» τα υπόλοιπα χρόνια και προώθηση των σχεδίων για άρση της μονιμότητας στο δημόσιο
• θεσμοθέτηση της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο 
• θεσμοθέτηση της εργασιακής εφεδρείας (απομάκρυνση από την υπηρεσία για ένα χρονικό διάστημα με αμοιβές γύρω στο 60%), ως πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου από το δημόσιο
• θεσμοθέτηση της προσωρινής αποχώρησης από το δημόσιο (δυνατότητα άδειας άνευ αποδοχών μέχρι 5 χρόνια για απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα)
  
  Αποκορύφωμα, βέβαια, αποτελεί το απίστευτων διαστάσεων εγχείρημα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας συνολικής αξίας 50 δις (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό, ορυκτός πλούτος, αεροδρόμια, λιμάνια, υποδομές, ακίνητα του ελληνικού δημοσίου κλπ).
  Να σημειωθεί ακόμα η πρόθεση «αξιοποίησης» ακινήτων του δημοσίου, στα οποία στεγάζονται ήδη δεκάδες δημόσιες υπηρεσίες, με τη μέθοδο της πώλησης και επαναμίσθωσης των ακινήτων (sale & leaseback).
  
   Σε εξέλιξη βέβαια βρίσκεται η προώθηση των μνημονιακών σχεδίων για : 
• ιδιωτικοποιήσεις και εκχωρήσεις σημαντικών αρμοδιοτήτων και λειτουργιών του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα (υποδομές, Τ.Π.κ.Δ., κλπ), ακόμα και αυτών που ανήκουν στο στενό πυρήνα της κρατικής μηχανής
• πλήρη «αναδιοργάνωση» του Κράτους και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης («Καλλικράτης» για Τ.Α. και το κράτος), υπό την εποπτεία του ΟΟΣΑ και μεγάλων ξένων πολυεθνικών ελεγκτικών εταιρειών, με σαρωτικές αλλαγές σε όλα τα Υπουργεία και τους Δημόσιους Οργανισμούς, με ριζική ανακατανομή του ανθρώπινου δυναμικού, μετακινήσεις – υποχρεωτικές μετατάξεις «πλεονάζοντος» προσωπικού, 

καθιέρωση της έννοιας του «κρατικού» υπαλλήλου, νέα οργανογράμματα που θα προβλέπουν σημαντική μείωση των οργανικών μονάδων τον παραγκωνισμό του ελεγκτικού και παρεμβατικού ρόλου του κράτους και την ανάθεσή του σε ιδιωτικούς φορείς, με την προώθηση της ιδιωτικοποίησης βασικών ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους (π.χ. φορολογικών κλπ) και το δραστικό περιορισμό βασικών αποκεντρωμένων λειτουργικών μονάδων (ΔΟΥ, παραρτήματα ΙΚΑ κλπ)

Τέλος, το ήδη «υποθηκευμένο» Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, που συνεχώς συρρικνώνεται, αντικειμενικά λειτουργεί ως τροχοπέδη σε οποιαδήποτε προοπτική αναπτυξιακής διαδικασίας, που έχει ανάγκη ο τόπος.

Οι επιπτώσεις:

Αυτή η μεγάλη ανατροπή που επιχειρούν κυβέρνηση και τρόικα, θα σημάνουν την ουσιαστική διάλυση της δημόσιας διοίκησης και του κοινωνικού κράτους, θα έχει θύματα όχι μόνο τους υπαλλήλους αλλά και τον ίδιο τον πολίτη, τα κοινωνικά αγαθά και τα κοινωνικά του δικαιώματα, τα οποία θα είναι αναγκασμένος πλέον να τα ακριβοπληρώνει.
Η κυβέρνηση με την πολιτική της για μικρότερο κράτος δεν ενδιαφέρεται για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και την εξυπηρέτηση του πολίτη, ούτε για την αντιμετώπιση των παθογενειών και δυσλειτουργιών της κρατικής μηχανής, όπως διατείνονται. Αντίθετα την κομματικοποιεί ακόμα περισσότερο, την αποδιαρθρώνει και την υποβαθμίζει. Δεν την απασχολεί η παραγωγική δραστηριότητα του δημοσίου και των δημοσίων υπαλλήλων, δεν θέλει την εξειδίκευση και τον καταμερισμό εργασίας, δεν θέλει να αξιοποιήσει το επιστημονικό δυναμικό που εξακολουθεί να μένει στο περιθώριο. Αυτό δείχνει η πολιτική της για καθιέρωση της έννοιας του «κρατικού» υπαλλήλου, καθώς και το σενάριο για εθελουσία έξοδο δημοσίων υπαλλήλων, κυρίως πτυχιούχων και υψηλόβαθμων.

Το δημόσιο ξεπουλιέται, συρρικνώνεται, υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο, αφυδατώνεται από ουσιαστικές και παραγωγικές δραστηριότητες και πόρους και εξελίσσεται σε ένα μικρό διεκπεραιωτικό μηχανισμό προώθησης των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Τα δημόσια κοινωνικά αγαθά είναι πρωτεύον ζήτημα στη σημερινή συγκυρία. Η υπόθεση υπεράσπισης του κοινωνικού κράτους και του δημόσιου χαρακτήρα του είναι υπόθεση όλων.

Απαιτείται η αναβάθμιση και η παραγωγική ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, με στόχο τη διαφάνεια και την κοινωνική αποτελεσματικότητα.

Η δημόσια διοίκηση χρειάζεται μια δημοκρατική μεταρρύθμιση με την πάταξη του κομματισμού και των πελατειακών σχέσεων, την καθιέρωση της αξιοκρατίας, την αναβάθμιση και ενίσχυση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των δημοσίων υπηρεσιών, την αύξηση και ιεράρχηση της κατανομής των πόρων για την αποτελεσματική τους λειτουργία, για να μπορέσει ο δημόσιος τομέας να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης και οι δημόσιες υπηρεσίες να ικανοποιούν τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.

Ενώνουμε τη φωνή μας και τη δράση μας με τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων, συναντιόμαστε με τους πολίτες που διαδηλώνουν στις πλατείες, για να εναντιωθούμε, όλοι μαζί. Να βρεθούμε απέναντι στις άγριες πολιτικές λιτότητας και στα διαδοχικά μνημόνια, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας. Να αποτελέσουμε, όλοι μαζί, ένα ορμητικό ποτάμι ικανού να σταματήσει και να ανατρέψει τις καταστροφικές μνημονιακές αντιλαϊκές πολιτικές, να οδηγήσει σε απεμπλοκή της χώρας από τη μέγγενη της κυβέρνησης, τρόικας και δανειστών, να προωθήσει λύσεις προς όφελος του λαού. Να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, δίκαιη ανακατανομή του πλούτου, διεύρυνση των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.

ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝ