Πολυμήχανοι, αλλά εναντίον της πατρίδας

Με τρεις προπαγανδιστικές πιρουέτες και μια τελευταία (για το 2011, διότι για το 2012 έχει ο… θεός της προπαγάνδας) μεθόδευση αποχαιρετούν τη χρονιά οι υποδυόμενοι τους κυβερνήτες της άτυχης χώρας.

Διάκριση σε ταινία για τα δικαιώματα του παιδιού

( Από την ιστοσελίδα του Συνηγόρου του Παιδιού, http://www.0-18.gr )

Φέτος είναι η 5η χρονιά που ο Συνήγορος του Παιδιού συνεργάζεται με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Ειδικότερα συμμετέχει στην κριτική επιτροπή του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος της Camera Zizanio για την απονομή διάκρισης σε ταινία σχετική με τα δικαιώματα του παιδιού.  ΄
Παρά τις αυξανόμενες οικονομικές δυσκολίες, εντυπωσιακή ήταν η μεγάλη συμμετοχή των παιδιών και των εκπαιδευτικών απʼ όλα τα μέρη της Ελλάδας στην προβολή των ταινιών. Στα θετικά σημεία του φεστιβάλ επίσης ήταν η Κριτική Επιτροπή που φέτος είχε πολύ μεγάλη και ενεργή συμμετοχή νέων, μαθητών και φοιτητών του Πύργου.
Αρκετές ταινίες των παιδιών περιείχαν προβληματισμό για την κρίση, την αγωνία για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που συνδέονται με αυτήν, αλλά και την αγωνιστικότητα και προτάσεις έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης.
Τη διάκριση φέτος απέσπασε η ταινία του 132^ου Δημοτικού Σχολείου Αθήνας «Μη φοβάσαι, μίλα!». Η ταινία είναι αποτέλεσμα τρίμηνων εργαστηρίων με τα παιδιά και εκφράζει τους φόβους και τις αγωνίες των μαθητών της 6^ης τάξης, που συνδέονται με το άγχος της μετάβασης από το δημοτικό στο γυμνάσιο αλλά και το άγχος της οικονομικής κρίσης και των κοινωνικών και οικογενειακών προβλημάτων που τα ίδια βιώνουν. Παράλληλα, στην ταινία τα παιδιά εκφράζουν και τρόπους αντιμετώπισης των φόβων και των δυσκολιών τους.


Δείτε την ταινία:

Επιτάχυνση στη λάσπη ή άλμα μπροστά;

Σύντομη Περιγραφή: 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Ο δρόμος της αριστεράς για έξοδο από την ΕΕ και την αντικαπιταλιστική ανατροπή, ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και με αυτή την αυτοπεποίθηση πρέπει να προβληθεί. Οι κινδυνολόγοι του μνημονιακού μπλόκ, επιδιώκουν να μη δούμε όλοι μας την καταστροφή που έχουμε σήμερα μέσα στο ευρώ, την πείνα, την ανεργία, τη μετανάστευση.

Οι μέρες της βεβαιότητας για το ευρώ έχουν παρέλθει οριστικά, ανεξάρτητα από την ταχύτητα, την  τροπή ή την κατεύθυνση που θα πάρουν οι εξελίξεις γύρω από την ‘’ελληνική χρεωκοπία’’ ή τις θνησιγενείς επιχειρήσεις διάσωσης της παραπαίουσας ευρωζώνης.

ΟΙ ΔΗΜΟΤΕΣ του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΗΚΑΝ

ΟΙ ΔΗΜΟΤΕΣ του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΗΚΑΝ

ενάντια στα Χαράτσια και την επίθεση στη ζωή μας

Αγαπητοί συμπολίτες του Μαρκόπουλου και του Π.Ράφτη,

εδώ και ενάμιση μήνα, δημότες του Π.Ράφτη και του Μαρκόπουλου, κάτω από την αβάσταχτη πίεση των οικονομικών μνημονίων και φορομπηχτικών χαρατσιών που βιώσαμε και θα βιώσουμε στο μέλλον, συγκεντρώθηκαν και δημιούργησαν μια ανεξάρτητη κίνηση δημοτών με σκοπό την αδιάκοπη πλέον πάλη ενάντια σε κάθε τι που είναι κοινωνικά άδικο, αυτονόητα παράνομο και αντισυνταγματικό.

Ποιά δωρεάν παιδεία;

Της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Ανέκαθεν ήμουν υπέρμαχος της δημόσιας παιδείας. Αποφοιτώντας από ένα δημόσιο και μάλιστα κακόφημο σχολικό συγκρότημα, την Γκράβα και συνεχίζοντας σε ένα επίσης δημόσιο και κακόφημο πανεπιστήμιο, το Πάντειο, θεωρούσα πως η παιδεία που έλαβα -γιατί άλλο παιδεία και άλλο εκπαίδευση-, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από ένα ιδιωτικό «μαγαζί».

Ελλάδα απροετοίμαστη μπροστά στο «αδιανόητο»

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ένας – όχι και τόσο απροσδόκητος! – πανικός φαίνεται να έχει καταλάβει τους περί κρίσεως (και περί... «Ημέρας της Κρίσεως») «προφήτες» τις τελευταίες μέρες του χρόνου. Το 2012, σαν επηρεασμένοι από τις προφητείες των Μάγιας για τη συντέλεια του κόσμου, το βλέπουν σαν τη χρονιά καταστροφής του ευρώ, της παγκόσμιας οικονομίας και του ανθρώπινου είδους. Πόσο άδικο έχουν οι «καταστροφολόγοι»; Δεν υπάρχει απάντηση. Καθένας από αυτούς είναι μια ξεχωριστή περίπτωση.

Συμφωνία χρεοκοπίας το PSI

Στην πιο κρίσιμη φάση της μπαίνει και επισήμως όχι μόνο η ελληνική οικονομία, αλλά η χώρα ολόκληρη. Τα Χριστούγεννα, παραδοσιακά, δεν είναι κατάλληλη εποχή για κακές ειδήσεις, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για όσους σχεδιάζουν την τύχη της Ελλάδας όλο το τελευταίο διάστημα. Ιδιαιτέρως για όσους τώρα καθορίζουν τους όρους της αναδιάρθρωσης μεγάλου μέρους των ελληνικών χρεών. Δηλαδή τους όρους μιας μορφής χρεοκοπίας που... απλώς επιχειρείται να παραμείνει «ελεγχόμενη».

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΗΣ Δ.Ο.Ε. ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Δήλωση  των εκπροσώπων των Παρεμβάσεων – Κινήσεων – Συσπειρώσεων στο Δ.Σ της ΔΟΕ
Καλούση Ακρίτα 6974750410
Παπασπύρου Νίκου 6975308409
paremvasisdoe@gmail.com, www.paremvasis.gr

Αρχικά, η ημέρα και η ώρα συνάντησης του Δ.Σ. της ΔΟΕ με την Υπουργό Παιδείας (Παραμονές Χριστουγέννων και 9 π.μ.) δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ο γραφειοκρατικός, κρατικός, κυβερνητικός συνδικαλισμός των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ δεν ήθελε αυτή η συνάντηση να συνδυαστεί με αγωνιστική κινητοποίηση και με τη παρουσία εκπαιδευτικών. Με αυτή την επιλογή από τη μια μεριά η πλειοψηφία των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ στο Δ.Σ. της ΔΟΕ απέφυγε τη πίεση από τους συναδέλφους και από την άλλη η υπουργός δέχτηκε με χαρά το δώρο αυτό.

Μάλιστα, όταν ως Παρεμβάσεις θέσαμε το σύνολο των προβλημάτων – που δημιουργεί η πολιτική του μαύρου μετώπου, η πολιτική του ΔΝΤ, της ΤΡΟΪΚΑ, του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, και η ψήφιση της νέας απεχθούς δανειακής σύμβασης που θα συνδυαστεί με νέα βάρβαρα μέτρα – η υπουργός μας διέκοψε δύο φορές λέγοντας μας «ότι εδώ δεν ήρθαμε να συζητήσουμε πολιτικά» και ότι «δεν θέλω να ακούσω το πολιτικό σας λογύδριο». Σε αυτές τις διακοπές συναίνεσαν σύσσωμοι οι εκπρόσωποι της ΠΑΣΚ απλώνοντας ταυτόχρονα ένα πέπλο προστασίας της υπουργού διακόπτοντας μας και αυτοί αλλεπάλληλες φορές.

ΝΕΟ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΟ – ΚΛΟΠΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΑ

Με αφορμή την ανάρτηση του πίνακα επανακατάταξης των εκπαιδευτικών από τη Διεύθυνση Π.Ε. της Α Αθήνας έχουμε να επισημάνουμε τα εξής:

Ποιός χρειάζεται το ευρώ και την ΕΕ;

Παναγιώτης Μαυροειδής

Η ΕΕ είναι το μεγάλο στήριγμα της ελληνικής αστικής τάξης. Ο μηχανισμός στερέωσης και επιβολής της κυριαρχίας της.Αντικαπιταλιστικός αγώνας χωρίς τον πολιτικό στόχο για διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορεί να υπάρξει.Για κάθε χωριστή χώρα μέλος, αυτό μεταφράζεται στο στόχο της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης, ως συμβολή στο διεθνιστικό καθήκον και στόχο της ανατροπής της ΕΕ.

Όλα δείχνουν ότι οι εποχές της βεβαιότητας για την ευρωζώνη ανήκουν στο παρελθόν. Ο πανικός πλανάται στα κεφάλια των αστών, των πολιτικών ηγετών και γραφειοκρατών. Αλλά και η ανησυχία στη σκέψη του κόσμου, περισσεύει.

Ωστόσο και η Αριστερά, δεν αποδείχνεται ιδιαίτερα υποψιασμένη μπροστά σε αυτή την κρίση θανάτου της μεγαλύτερης και πιο ώριμης περιφερειακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης του κόσμου, με τις τόσες φιλοδοξίες. Ειδικά η λεγόμενη ‘’ευρωπαϊκή Αριστερά’’ νοιώθει να αφαιρείται το χαλί κάτω από τα πόδια τους, καθώς ο προοδευτικός μετασχηματισμός της νεοφιλελεύθερης ΕΕ σε κοιτίδα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, αποτέλεσε και αποτελεί στρατηγική αφετηρία της. Το θεωρητικό σχήμα είναι γνωστό: Η διεθνοποίηση του καπιταλισμού είναι μια διαδικασία συγκεκριμένου βέλους, σχεδόν αδιατάρακτη και αντικειμενικά προοδευτική. Υποτίθεται πως θα σάρωνε τον εθνικισμό και τον αυταρχισμό, που σχεδόν αξιωματικά συνδέονταν με την ‘’καθυστέρηση’’ και την επιβίωση συντηρητικών λογικών στους πολιτικούς θεσμούς αλλά και στην κοινωνική ψυχολογία. Η ενωμένη Ευρώπη, αναγκαστικά σε πρώτη φάση καπιταλιστική, θα σάρωνε τις δικτατορικές τάσεις και θα χώνευε τους βαλκάνιους και άλλους σωβινισμούς στο μεγάλο κοσμοπολίτικο καζάνι της. Τι πιο φιλόξενο πεδίο για τη δράση της Αριστεράς που οραματικά ζητά την κατάργηση των συνόρων ….

Ο Λένιν ωστόσο έλεγε πως «οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές». Επιβεβαιώνεται διπλά. Κατ’ αρχήν στο ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενωμένη Ευρώπη ως σκαλοπάτι προόδου και βήμα σοσιαλισμού. Αλλά και στο ότι η αβεβαιότητα ανάμεσα στο ‘’απραγματοποίητο’’ ή ‘’αντιδραστικό’’ θα είναι διαρκής και όλο και πιο εφιαλτική.

Οι τάσεις, τόσο της ανάπτυξης και ενοποίησης των αγορών, όσο και της έντασης της πολιτικής και οικονομικής ανισομετρίας, είναι φυσιολογικές για τον καπιταλισμό. Εμείς όμως δεν είμαστε ουδέτεροι παρατηρητές και ψυχροί σχολιαστές. Για τους εργαζόμενους, αναπτύσσονται πάνω στην σφαγή των βασικών δικαιωμάτων τους. Αποτελούν μόνιμη απειλή και παράγοντα υποβάθμισης της ποιότητας ζωής και της δημοκρατίας.

Οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελούν υπερεθνικές πολιτικές και οικονομικές ενώσεις, που επιχειρούν να επιτύχουν ένα δύσκολο συνδυασμό. Από τη μια, σηματοδοτούν την ενότητα του αστικού καπιταλιστικού κόσμου απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Δεν τα πήγαν άσχημα. Οι κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές στις εργασιακές σχέσεις, την παιδεία, το ασφαλιστικό σύστημα, τις δημοκρατικές ελευθερίες, το περιβάλλον, σταδιακά ή/και με τομές, επέβαλλαν αλλαγές βάθους υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων. Από την άλλη, επιχειρούν να θέσουν σε μια κάποια ρύθμιση τον ενδο-καπιταλιστικό ανταγωνισμό, με τους όρους φυσικά της επιβολής των ηγεμονικών καπιταλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης. Ο δρόμος αυτός είναι αναγκαίος, τόσο για την προφύλαξη από το απρόβλεπτο των κοινωνικών επαναστάσεων, όσο και για την ισχυροποίηση απέναντι σε άλλους παγκόσμιους καπιταλιστικούς πόλους (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Κίνα κ.λ.π.). Εδώ τα πράγματα αποδείχτηκαν δύσκολα. Για την ακρίβεια άλυτα.

Αντικαπιταλιστικός αγώνας χωρίς τον πολιτικό στόχο για διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορεί να υπάρξει. Για κάθε χωριστή χώρα μέλος, αυτό μεταφράζεται στο στόχο της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης, ως συμβολή στο διεθνιστικό καθήκον και στόχο της ανατροπής της ΕΕ. Η αποδέσμευση σηματοδοτεί το σπάσιμο του κρίκου. Το αντικαπιταλιστικό της πρόσημο, συμπυκνώνει μια πορεία έξω και ενάντια στον καπιταλισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα δύο ταυτίζονται μηχανιστικά. Ο καπιταλισμός είναι παγκόσμιο σύστημα. Δεν ανατρέπεται με την απαγκίστρωση μιας χώρας, ειδικά αν είναι μικρή, από μια περιφερειακή ολοκλήρωση του, ούτε καν με την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας στη χώρα αυτή. Θα είναι και πάλι παρών μέσα από το καθεστώς της ανισότιμης αλληλεξάρτησης της με το διεθνές καπιταλιστικό εμπόριο, αλλά και τις διεθνείς σχέσεις γενικά που κυριαρχούνται από τον ιμπεριαλισμό. Ο δρόμος όμως έξω από την ΕΕ σηματοδοτεί μια δυναμική σύγκρουσης, που αφενός θα πυροδοτεί όξυνση της κρίσης στο οικοδόμημά της, αλλά και, αφετέρου, θα δημιουργεί προϋποθέσεις διεθνιστικής συμπαράταξης με εργαζόμενους άλλων χωρών μέσα στην ΕΕ για ανάλογη κατεύθυνση ρήξης.

Το να μιλάς σήμερα για οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα χωρίς να θέτεις θέμα ΕΕ, είναι σαν να μιλάς για αυξήσεις μισθών σε μια απεργία και να αρνείσαι να μιλήσεις για περιορισμό ή κατάργηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το να σηκώνεις τους τόνους για δημοκρατία, χωρίς να μιλάς για την ΕΕ, είναι σα να έχεις δικτατορία, να παλεύεις για ελευθερία και να μη ζητάς την ανατροπή της χούντας. Το να εξανίσταται κανείς για εθνική ταπείνωση και περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας, και να μη θέτει ζήτημα εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ, είναι σα να κάνει αντίσταση σε μια κατοχή και να μη ζητά να φύγει ο καταχτητής.

Οι στόχοι σήμερα για έξοδο από την ευρωζώνη και αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ προσεγγίζονται και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, ως αναγκαίοι για την επιβίωση των εργαζομένων και των χωρών στις οποίες ζουν, ενάντια στην προοπτική υποθήκευσή τους για δύο και τρεις γενιές στη διεθνή κεφαλαιοκρατία και τοκογλυφία.

Η πάλη ενάντια στην ΕΕ αποτελεί αναγκαίο και σημαντικό δρόμο για μια ευρεία αντικαπιταλιστική ριζοσπαστικοποίηση, που θα δίνει φτερά σε μια κοινωνική συμμαχία ανατροπής με πυρήνα τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Ο φιλολογικός υπερθεματισμός υπέρ του ταξικού αντικαπιταλιστικού αγώνα, έναντι της ‘’εθνικιστικής απόκλισης’’ της πάλης κατά της ΕΕ, στον οποίο ασκούνται διάφοροι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Η ΕΕ είναι το μεγάλο στήριγμα της ελληνικής αστικής τάξης. Ο μηχανισμός στερέωσης και επιβολής της κυριαρχίας της. Η ίδια πλούτισε από αυτή τη σύνδεση, την ώρα που φτώχυνε ο λαός και υποθηκεύτηκε ο δημόσιος πλούτος στην Ελλάδα. Η τωρινή μεγάλη αντεργατική επίθεση σχεδιάστηκε και εξελίσσεται με καθοριστικό παράγοντα την ΕΕ, με την αστική τάξη σε ρόλου εκπροσώπου και υπηρέτη ταυτόχρονα.

Η επαναστατική Αριστερά θα επιδιώξει με όλες τις δυνάμεις της να αποκτήσει σαφές προβάδισμα η πολιτική απαίτηση για έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Η αόριστη επίκληση της ανάγκης για ‘’ρήξη’’ ή οι υπεκφυγές και ατολμίες του τύπου ‘’το ευρώ δεν είναι θέσφατο’’, δεν αποτελούν απάντηση και ακυρώνουν την Αριστερά.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΤΙ; Η πάλη κατά της ΕΕ και η εξουσία

ΜΥΘΟΙ ΕΥΡΩΛΑΓΝΩΝ

Τα τελευταίο καταφύγιο της μνημονιακής προπαγάνδας είναι ο τρόμος του χειρότερου. Μπορεί με το ευρώ να έχουμε πολλά προβλήματα, αλλά μήπως έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ έχουμε ακόμη περισσότερα; Η επιλογή της εξόδου από το ευρώ όμως, δε σημαίνει ένα άλλο νόμισμα με συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αντίθετα: Η έξοδος από το ευρώ και η συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ, καθώς και η ανατροπή των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών για να εξασφαλιστεί μια αξιοπρεπής ζωή των εργαζομένων και μια άλλη πορεία της χώρας, είναι δύο παράλληλες αλληλοσυμπληρούμενες και αξεχώριστες επιλογές.

Ας δούμε δύο κλασσικά επιχειρήματα δηλωτικά της άθλιας προπαγάνδας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ - ΛΑΟΣ. «Θα υπάρξει αύξηση του δημόσιου χρέους, μιας και αυτό θα είναι σε ευρώ το οποίο θα υπερτιμηθεί έναντι του νέου νομίσματος». Μα η επιλογή πρέπει να είναι η άρνηση και όχι η πληρωμή του χρέους! Αυτή είναι η απάντηση μας. Αλλά ποιος μας είπε ακόμη ότι το ευρώ δε θα υποτιμηθεί ή ότι και θα μακροημερεύσει;

‘’Θα υπάρξει πρόβλημα με βασικά εισαγόμενα προϊόντα (καύσιμα, φάρμακα κλπ), των οποίων οι τιμές θα απογειωθούν’’. Όμως, η τιμή των καυσίμων μπορεί να συγκρατηθεί με δραστική μείωση της κρατικής φορολογίας που επιβάλλεται επί της τιμής πώλησής τους. Βασικά προϊόντα μπορούν να επιδοτηθούν από το κράτος με τον ταυτόχρονο έλεγχο των τιμών. Η αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας προς όφελος της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών και όχι του μέγιστου κέρδους, θα διευκολύνει τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας. Θα στηρίξει τους υπάρχοντες κλάδους, θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής. Θα αντιστρέψει τη σχέση εισαγωγών- εξαγωγών, θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο στη μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συναλλαγματικών διαθεσίμων.

Μα ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Μπορούν να γίνουν; Είναι καθοριστικό το ερώτημα. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποκοιμίζει τους πάντες απαντώντας πως το εργαλείο θα είναι μια ‘’αριστερή προοδευτική κυβέρνηση’’ και μια ανατροπή της ‘’νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής της ΕΕ’’.

Η επαναστατική Αριστερά απαντάει πως αυτή η αντικαπιταλιστική ανατροπή και πορεία μπορεί να επιβληθεί μόνο με λαϊκή εξέγερση και νέα όργανα συγκρότησης ενός μαχόμενου και με πολιτικά χαρακτηριστικά εργατικού και λαϊκού κινήματος. Με την επαναστατική απειλή ακόμη και αστικές κυβερνήσεις, μπορεί να κινηθούν στην λήψη μέτρων όπως τα παραπάνω. Ωστόσο, η υλοποίηση προοδευτικών μέτρων, μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με αντικαπιταλιστική επανάσταση, αλλαγή του ταξικού κοινωνικού συσχετισμού, ήττα της αστικής τάξης και εργατική εξουσία.

Στη συλλογιστική του ΚΚΕ, την αποδέσμευση θα την πραγματοποιήσει η λαϊκή εξουσία. Η προσέγγιση αυτή είναι εντελώς σχηματική και τελικά λαθεμένη. Οι αναγκαίοι κοινωνικά πολιτικοί στόχοι όπως αυτός της αποδέσμευσης από την ΕΕ ή και της διαγραφής του χρέους, δεν θα είναι μόνο αποτέλεσμα της επανάστασης, αλλά και δρόμοι προσέγγισης της. Και αν αυτό δεν το αποδέχεται το ΚΚΕ, τότε χρωστάει μια απάντηση στο ερώτημα: Ωραία! Η ‘’λαϊκή εξουσία’’ πως θα προκύψει; Αφού ούτε η επανάσταση θεωρείται αναγκαία για αυτήν, ούτε οι αντικαπιταλιστικοί στόχοι έχουν κάποια αξία για τη ριζοσπαστικοποίηση και την άνοδο της πολιτικής αυτοπεποίθησης του λαού, αλήθεια τι άλλο μένει εκτός από την ψήφο στο ΚΚΕ;

Στεφάν Γκιγιόν: Καλά κάναμε και ξεφτιλίσαμε τους Έλληνες

21/11/2011 | » Eagainst

Σημείωση της ΣΟ του Eagainst.com: Το παρακάτω άρθρο είχε δημοσιευτεί στη Libération της 8ης Νοεμβρίου 2011 από το χιουμορίστα Στεφάν Γκιγιόν. Την μετάφραση και επιμέλεια ανέλαβαν οι Έλσα Παπαγεωργίου, Μάκης Μαλαφέκας για το ιστολόγιο Rednotebook.

Το κείμενο δεν έχει να κάνει με τη γνωστή Νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα περί «τεμπέληδων Ελλήνων» και «σκληρά εργαζόμενων Βορειοευρωπαίων», οι οποίοι «χρηματοδοτούν ασύστολα τους σαλτιμπάγκους του νότου». Το λέμε αυτό προς αποφυγή οποιασδήποτε (αναπόφευκτης;) παρεξήγησης. Πρόκειται για το γνωστό Γαλλικό γαϊδουρίσιο χιούμορ με υπερβολική δόση ειρωνείας που για πολλούς αγγίζει τα όρια του κυνισμού. Βέβαια, ο κυνισμός είναι έντονο χαρακτηριστικό της Γαλλικής σάτιρας, κάτι που δημιουργεί παρεξηγήσεις. Άλλωστε, αυτός ήταν, ίσως και ένας από τους κυριότερους λόγους που ο Ρουσσώ θεώρησε τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι «σάτιρα» παρά επιστολή προς τον βασιλιά των Μεδίκων της Φλορεντίας με σκοπό την επαναπρόσληψη του Ιταλού στοχαστή… Ποιός νοιάζεται όμως;;;

Το κείμενο κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ως «μια ακόμη ανθελληνική προπαγάνδα» λόγω του ότι κάποιοι δημοσιογρίφοι απομόνωσαν δύο παραγράφους από το πρωτότυπο (τους οποίους και μετέφρασαν) και το παρουσίασαν όπως οι ίδιοι ήθελαν ή μπορούσαν (χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ανάρτηση του NewsIt).

Με αφορμή, λοιπόν, την αποδοκιμασία του Παπανδρέου από τον Σαρκοζύ και την Μέρκελ στις  Κάννες, ο Στεφάν Γκιγιόν με όπλο του το παράξενο αυτό χιούμορ, αποδεικνύει πως στην ουσία η Νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα είναι μια μηχανή που βασίζεται στην περιφρόνηση με στόχο την κυριαρχία. Δηλαδή, πως το «αόρατο χέρι της αγοράς» δεν σφάλει ποτέ. «Την ευθύνη την έχουν οι αποτυγχάνοντες, διότι αν εργάζονταν σκληρότερα, τότε θα είχαν πετύχει», όπως θα έλεγαν και οι προτεστάντες υπερασπιστές της ηθικής της εργασίας. (Άλλωστε, ο Μαξ Βέμπερ είχε αποδείξει πως οι περισσότεροι που καταλαμβάνουν υψηλόβαθμες θέσεις, είναι προτεστάντες, και πως η ηθική της εργασίας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Έτσι, δεν μας εκπλήσσει διόλου που η Γερμανία, όντας μια χώρα προτενσταντική, αποτελεί την ατμομηχανή της Νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης, και πρωτοπόρα στην προπαγάνδα περί τεμπέληδων του νότου. Ζήτω η θρησκεία της αγοράς!).

Στο θέμα μας: Παρά του ότι το άρθρο είναι αντισαρκοζικό και αντιμερκελικό (άλλωστε προέρχεται από αριστερίστικη εφημερίδα) συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι είναι αυστηρώς ακατάλληλο για εθνικόφρονες, υπερπατριώτες, πατριδόπληκτους, αρχαιολάγνους, υπερβόρειους, γραικυλοπερήφανους, εθνικιστές. Εάν ανήκετε σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, παρακαλούμε (για το δικό σας καλό) εξέλθετε από εδώ.

Του Στεφάν Γκιγιόν

Ειλικρινά, καλά κάναμε και ξεφτιλίσαμε τους Έλληνες στο G20 στις Κάννες: Τους τεμπέληδες, τους απατεώνες, τους φετοφάγους! Εκεί, η απάτη είναι εθνικό σπορ, τρόπος ζωής, για πλούσιους και φτωχούς… Μόνο ένα 2% από τις πισίνες των σικ προαστίων της Αθήνας είναι δηλωμένες. Η παράκαμψη των θεσμών είναι η αγαπημένη ασχολία για να περνούν το χρόνο τους οι Έλληνες, μια δεύτερη φύση. Έτσι, η κυβέρνηση ανακάλυψε ένα νησί στο οποίο 600 «τυφλοί» παίρνουν επίδομα αναπηρίας. Το συνειδητοποιείτε; 600 Ζιλμπέρ Μοντανιέ (Στήβι Γούοντερ σε μια «ελληνική» απόδοση). Αν είναι έτσι, τότε πλαγιάζουν και μαζί.

Ο Έλληνας δεν είναι μόνο απατεώνας, είναι και διεφθαρμένος. Και τις περισσότερες φορές είναι κι ομοφυλόφυλος, είναι γνωστό. Φέτος, στη Μύκονο, οι γεννήσεις μετριούνται στο δάχτυλο του ενός χεριού. Φανταστείτε ένα νησί όπου 600 τυφλοί ομοφυλόφυλοι ζευγαρώνουν με δικά μας έξοδα… Κι είμαστε εμείς που πληρώνουμε!

Φαίνεται ότι ακόμα και οι νεκροί επωφελούνται από αυτό το σύστημα. Η ελληνική κυβέρνηση πλήρωσε οχτώ εκατομμύρια ευρώ σε συνταξιούχους που είχαν πεθάνει. Εδώ σκοτωνόμαστε στη δουλειά μέχρι τα 62 μας χρόνια ώστε να πληρώνουμε τη σύνταξη των πεθαμένων Ελλήνων οι οποίοι, ενώσω ζούσαν, παρίσταναν τους τυφλούς, πλατσούριζαν σε αδήλωτες πισίνες, διαπλέκονταν από το πρωί ως το βράδυ, τύφλα στο ούζο. Ε ναι, βέβαια, επιπλέον, ο Έλληνας είναι αλκοολικός. Δεν γινόταν να διαρκέσει άλλο αυτή η κατάσταση. Έπρεπε να δράσουμε. Έπραξαν λοιπόν καλά ο Σαρκό[ζύ] και η Μέρκελ ξεφτιλίζοντας τον Παπανδρέου, δείχνοντάς του ποιος κάνει κουμάντο! (Είναι θλιβερό, αλλά δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο από σκληρή πειθαρχία!) Γιώργος Παπανδρέου… Ειλικρινά, με τέτοιο όνομα, πώς μπορεί κάποιος να θεωρείται αξιόπιστος; Ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών λεγόταν Παπακωσταντίνου. Κι ο υπουργός μεταφορών πως λέγεται; Παπατρέχας; (σε ελεύθερη απόδοση του Papamobile). Όταν ήμουν μικρός, η οικογενειακή μας γιατρός λεγόταν Παπαϊωάννου, εύρωστη σαν σέντερ φορ (ελεύθερη απόδοση της θέσης στο ράγκμπυ deuxième-ligne). Και καθώς υπήρχε το Παπά (papa=μπαμπάς), για χρόνια την αποκαλούσα «κύριε». Κι έτσι, κάθε φορά που με εξέταζε, ρωτούσε τη μητέρα μου τραβώντας το ρο: «Μαντάμ Γκιγιόν, σας αναγνωρρρρίζει; Αναγνωρρρρίζει τη μητέρρρα του;»

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κάτι από Σον Κόνερι…Έναν Κόνερι που τις μαζεύει (connerie=μαλακία)!΄Ηθελε να κάνει δημοψήφισμα ο κύριος, να συμβουλευτεί το λαό του, τι άλλο θα ακούσουμε; Οι Έλληνες είναι αναγκαστικά σύμφωνοι. Όταν έχεις την ευκαιρία να σου επιβάλλει τη συμπεριφορά σου ο Νικολά Σαρκοζύ, χωρίς να τον έχεις επιλέξει, χωρίς να τον έχεις εκλέξει, δεν μπορείς παρά να είσαι χαρούμενος! Είναι πάντως πολύ ευγενικό εκ μέρους μας ως Γάλλων να τους δανείζουμε τον πρόεδρό μας που τόσο αγαπάμε! Ειλικρινά, τα έχουμε δει όλα. Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, τίποτα σχεδόν, ένα μυγόχεσμα, και ο Κύριος Παπασουλέω μας τη φέρνει! Καλά έκαναν λοιπόν και τον ξεφτίλισαν η Μέρκελ και ο Σαρκό! Τον έκαναν να περιμένει δύο ώρες σαν τυχαίο λακέ (θες λεφτά Παπασουλέω; Πάρε καρφιά! Παπακαρφί!)

Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ο Παπανδρέου κατέφθασε μόνος στο G20 και δεν υπήρχε κανένας να τον υποδεχτεί. Σχεδόν πονάει, τον βλέπουμε να βγαίνει από το αυτοκίνητό του, χαμένος, δύσπιστος, σχεδόν καταβεβλημένος, μοιάζει να λέει: « Όχι, δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί να μου το έκαναν αυτό. Δεν τόλμησαν!». Κι όμως, η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ τολμάνε τα πάντα: Ένα 50% του ΑΕΠ της ευρωζώνης μόνο οι δυό τους, δίνει δικαιώματα. Θα μπορούσαν να είναι ακόμα πιο κακοί και να ζητήσουν από το Νίκο Αλιάγα να τον υποδεχτεί! «Καλωσήρθες λοιπόν, wellcome στο G-twenty of Cannes… Ο Γιώργος Παπανδρέου θα πρέπει να αφήσει τη Διεθνή Σκηνή, μπορείτε να ψηφίσετε από το σπίτι σας, twitter at home… Απόψε, ένα πράγμα είναι σίγουρο, η Ελλάδα δεν θα γουστάρει!»

Εχει την πλάκα του το πρωτόκολο: το 2007 στο Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων, ο Καντάφι δικαιούταν κόκκινο χαλί. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις Κάννες, ο Παπανδρέου δεν έχει δικαίωμα σε τίποτα, ούτε ρεσεψιονίστ να τον υποδεχτεί. Το να σκοτώνεις ανθρώπους είναι λιγότερο σοβαρό από το να δίνεις ακάλυπτες επιταγές. Αφού τον αποπήρανε στη υποδοχή, ήρθε το όνειδος της συνέντευξης τύπου. Παγεροί κι αγέρωχοι, Μέρκελ και Σαρκοζύ έκαναν κήρυγμα στον Παπανδρέου σαν να ήταν ένα μικρό παιδί. Τα βρήκαν εκεί οι δυο τους. Θα μπορούσαν κάλλιστα να λάβουν μέρος στο διαγωνισμό της κόκκινης Ορανζίνα (της «φάντα» σε ελληνική απόδοση): «Γιατί είναι τόσο κακοί;» Μικροί, άσχημοι με εβαζέ πισινό, όπως το διάσημο μπουκάλι. Μερκελ και Σαρκό, οι Starsky et Hutch του G20, η άνω Ευρώπη που επιπλήτει την κάτω. Σύντομα θα έρθει η ώρα των Ιταλών, των δόλιων και χαμερπών μακαρονάδων, κι έπειτα η ώρα των Πορτογάλων: αυτών με τα πόρτο με τη σκατένια γεύση που ρέει σαν ποτάμι στα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους και μετά θα περάσουμε στους Ισπανούς, αυτούς τους εραστές των corrida (ταυρομαχίες), με τις μεγάλες cojones (μπάλες ή όρχεις, couilles στα γαλλικά), διαφθαρμένους και bysexual. Η τελική ιδέα είναι να καταλήξουμε σε μια όμορφη Ευρώπη, πλούσια και δυνατή: Την Ευρώπη των δύο, της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Λίγο αργότερα στο G20, o Hu Jintao έκανε τον Σαρκοζύ να φαίνεται σαν χάνος, περιμένοντάς τον για δέκα λεπτά σαν πορτιέρης ξενοδοχείου. Κάποιοι κρυφογέλασαν: η τιμή του Παπανδρέου ξεπλύθηκε. Να περιμένεις δέκα λεπτά σαν βλάκας κάτω από τα περιπεκτικά βλέμματα των διεθνών μίντια. Μα πώς μπόρεσε ο Hu Jintao να το κάνει αυτό στον ηγέτη μας, στον ηγέτη της Γαλλίας, μιας χώρας με τόσο αξιοζήλευτο απολογισμό; 1 646 εκατομμύρια χρέους, 8 εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, 2 756 εκατομμύρια ανέργους… Η Γαλλία, η ταπεινή αυτή χώρα, που νοιάζεται για τον άλλον. Την ώρα αυτή που γράφω, οι κινήσεις του Hu Jintao παραμένουν ένα μυστήριο.

Liberation: 8/11/2011

Παρακάτω: Γάλλοι αγανακτισμένοι χορεύουν Συρτάκι κάτω από το Arc de la Défense (τόξο Άμυνας-Υπεράσπισης) στο οικονομικό κέντρο του Παρισιού – το οποίο φυλάγεται μέρα και νύχτα από εκατοντάδες στρατιώτες με πολυβόλα στο χέρι πάντα οπλισμένοι -  ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τους κοινωνικούς αγώνες στην Ελλάδα και εν όψη του εορτασμού της 17ης Νοεμβρίου. Το οικοδομικό αυτό τετράγωνο αποτελεί τη βάση της οικονομίας της Γαλλικής Δημοκρατίας. Οποιαδήποτε εκδήλωση (ιδιαίτερα αν πρόκειται για συλλαλητήριο διαμαρτυρίας) σ’ αυτό το χώρο απαιτεί συγκεκριμένη άδεια για την οποία θα δαπανηθούν χιλιόμετρα χαρτιού!

Βαρυχειμωνιά στα σχολεία

* Ακόμη δεν έχουν προκηρυχθεί διαγωνισμοί για την αγορά πετρελαίου. Το υπουργείο Παιδείας επιρρίπτει τις ευθύνες στο υπουργείο Εσωτερικών


* Χωρίς όλα τα βιβλία ακόμη πολλά σχολεία


* Στον αέρα και η μεταφορά μαθητών, παρά τη συγχώνευση πολλών σχολείων στην επαρχία


* Στο κόκκινο τα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία της χώρας


Στο έλεος του... μνημονιακού χειμώνα παραδίδονται τα σχολεία της χώρας, ενώ η υφυπουργός Παιδείας Ε. Χριστοφιλοπούλου, με επιστολή της στον υφυπουργό Εσωτερικών Π. Κουκουλόπουλο, κάνει λόγο για σοβαρές δυσλειτουργίες στην εύρυθμη λειτουργία των σχολείων.

Το υπουργείο Παιδείας κατηγορεί το υπουργείο Εσωτερικών ότι δεν έχουν συγκροτηθεί οι δημοτικές σχολικές επιτροπές, με αποτέλεσμα να μην έχουν κατανεμηθεί παλαιές και νέες πιστώσεις και να μην έχουν προκηρυχθεί διαγωνισμοί για την προμήθεια πετρελαίου. Επίσης μετ' εμποδίων πραγματοποιούνται τα δρομολόγια για τη μεταφορά των μαθητών που έμειναν χωρίς σχολείο λόγω του προγράμματος συγχωνεύσεων.

Σε κίνδυνο, επίσης, έχουν τεθεί οι προμήθειες για το ψηφιακό σχολείο, όπως παραδέχεται η υφυπουργός. Η ΟΛΜΕ υπολογίζει ότι δεν έχει διατεθεί ακόμη περίπου το 20% των βιβλίων.

Πηγή: Η Αυγή

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ»

Στον ενάμιση χρόνο που πέρασε από την υπαγωγή της χώρας στην τριπλή διεθνή επιτήρηση ΔΝΤ – ΕΚΤ – ΕΕ, είχαμε βίαιη φτωχοποίηση του πληθυσμού μέσω πρωτοφανών περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, δραματική μείωση κοινωνικών δαπανών και δημοσίων επενδύσεων, κατακόρυφη αύξηση ανεργίας, απώλεια εργασιακών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών και κατάρρευση όλων των οικονομικών δεικτών, με σημαντικότερο στοιχείο τη βαθιά ύφεση που έφτασε σε επίπεδα πρωτοφανή για τη μεταπολεμική Ευρώπη.

   Όλα αυτά έγιναν υπό το πρόσχημα της «σωτηρίας της πατρίδας» και δικαιολογήθηκαν ως αναπόφευκτα λόγω των τεράστιων δημοσίων χρεών και ελλειμμάτων. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική: Η εισαγωγή της χώρας στο μνημόνιο, βασίστηκε σε μια σειρά από ψέματα που καλλιεργήθηκαν από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ και δεν ήταν καθόλου αναπόφευκτη.

 

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

 

α) ΤΟ ΒΑΡΥ ΚΑΙ ΣΠΑΤΑΛΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΚΟΣΤΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΠΙ ΤΟΥ Α.Ε.Π. (2009)

• Ελλάδα         17,3 %
• Γερμανία      19.9 %
• Μ. Βρετανία  23,7 %
• Γαλλία           24,0 %
• Ισπανία         24,3 %
• Σουηδία        28,0 %
• Μ.Ο. Ευρωζώνης 21,8 %

 

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ (Ιούλιος 2010)

• Ελλάδα       15,0 % (768.000)

• Ευρωζώνη  16,5 %

 

   Σίγουρο είναι ότι, παρά την έντονη προπαγάνδα των ΜΜΕ, το χρέος δεν δημιουργήθηκε από την μισθολογική δαπάνη του δημοσίου, αλλά από τη ασύδοτη δράση του κεφαλαίου. Σήμερα 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν στο Δημόσιο 31 δισ. ευρώ, ο μη αποδιδόμενος από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις ΦΠΑ εκτιμάται σε 6,5 δισ., η ετήσια εισφοροδιαφυγή σε  8 δισ., η παραοικονομία αγγίζει το 30 % του ΑΕΠ, ενώ η φοροδιαφυγή έχει πάρει τερατώδεις διαστάσεις. Ακόμη, την περίοδο 2004-2008, η Κυβέρνηση της Ν.Δ. χάρισε σχεδόν 9 δισ. σε 50.000 επιχειρήσεις μέσω της μείωσης του συντελεστή φορολόγησής τους σε 25% (από 35%) και των περαιώσεων.

 

β) ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΛΙΓΟ

ΜΕΣΟΣ ΕΤΗΣΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΕ ΩΡΕΣ (Μάιος 2011)

• Γερμανία      1.390

• Γαλλία          1.554

• Ισπανία        1.654

• Πορτογαλία  1.719

• Ιταλία           1.773

• Ελλάδα         2.119

 

γ) ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΜΜΑ: Στην αρχή της κρίσης (Δεκ.2009), το ελληνικό έλλειμμα αντιστοιχούσε σε λιγότερο από 2,5% του ελλείμματος της ευρωζώνης.

 

ΑΝΑΓΚΕΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΧΡΗΜΑΤΑΓΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟ 2010

• Ελλάδα    53 δις €

• Βέλγιο     89 δις €

• Ιταλία    393 δις €

• Γαλλία   454 δις €

• Σύνολο Ευρωζώνης  2.200 δισ. €

 

Το συνολικό δημόσιο χρέος της ευρωζώνης των 17, από 73% του ΑΕΠ της το 2007, έφτασε στο 91% το 2010 και φέτος θα κλείσει πολύ κοντά στο 100%, στα ίδια δηλαδή επίπεδα με τις ΗΠΑ.

 

δ) Η ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ: Ούτε αυτό ισχύει αν κρίνει κανείς από την χαμηλότερη του ευρωπαϊκού μέσου όρου ιδιωτική αποταμίευση και την βαρύτατη έμμεση φορολογία – υψηλότερη στην Ε.Ε – η οποία αποδίδει πάνω από τα 2/3 των γενικών φορολογικών εσόδων. Η άμεση φορολογία αποδίδει έσοδα ίσα με μόλις το 6,7% του ΑΕΠ (2009) με μέσο όρο στην ευρωζώνη το 12% (Μ.Βρετανία 16%, Δανία 30%). Σ’ αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η καταχρέωση της πλειοψηφίας των νοικοκυριών μέσω στεγαστικών ή άλλων δανείων, καθώς και η συνολική ομηρία του αγροτικού κόσμου από τις τράπεζες.

 

ε) ΤΟ ΥΨΗΛΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ

 

ΜΕΣΕΣ ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΕΣ ΜΗΝΙΑΙΕΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ (2005)

• Δανία               2.841

• Ολλανδία         2.736

• Αυστρία           2.554

• Ιρλανδία          2.551

• Βέλγιο             2.393

• Μ. Βρετανία    2.379

• Γαλλία             2.288

• Σουηδία          2.169

• Φινλανδία       2.106

• Γερμανία         1.941

• Ιταλία              1.684

• Ισπανία           1.589

• Ελλάδα            1.441

• Πορτογαλία     1.113

 

ΕΛΛΑΔΑ 2005

• ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕΣΟΥ ΜΙΣΘΟΥ: 89 % του μέσου όρου της Ε.Ε.

• ΚΟΣΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑ:                                       68 % του μέσου όρου της Ε.Ε.

• ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ:                                     91 % του μέσου όρου της Ε.Ε.

 

 Ήδη, πριν την κρίση, οι μέσες μηνιαίες ακαθάριστες αποδοχές του Έλληνα εργαζόμενου ήταν 1.441 €, με το μέσο όρο της Ε.Ε. στα 2.110 €. Στην Ευρώπη των 15, η Ελλάδα ήταν από την άποψη μισθολογικού κόστους, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στην 14η θέση, πάνω μόνο από την Πορτογαλία.

 

στ) Η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ: Πρόκειται και εδώ για συνειδητό ψεύδος. Η ανάκαμψη είναι αδύνατη από τη στιγμή που τα χρήματα των δανείων πάνε στην αποπληρωμή τόκων και παλαιότερων δανείων.

ΕΙΣΠΡΑΞΕΙΣ ΑΠΟ ΔΑΝΕΙΑ ΤΡΟΪΚΑΣ          ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΔΑΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΚΩΝ

2010:                38 δισ.                                                 32,5 δισ.                 

2011:                46 δισ.                                                 44,0 δισ.                 

 

Άλλωστε, σύμφωνα με  πρόσφατες δηλώσεις του Βενιζέλου, στόχος είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος μέχρι τον Απρίλιο του 2012 ώστε ολόκληρο το ποσό των δανείων του Μνημονίου να πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους. Τα δάνεια λοιπόν δεν σώζουν την Ελλάδα αλλά τους ξένους πιστωτές και ειδικά τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που κρατούν το 40% του χρέους μας.

 

   Γενικά, η σχέση της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους εταίρους της υπήρξε ανέκαθεν προβληματική. Παρά την έντονη προπαγάνδα, η ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. δεν ενίσχυσε την οικονομική της θέση, ειδικά μετά το Μάαστριχτ (1992) και την ΟΝΕ (2002). Για παράδειγμα, το 1973, οι ελληνικές εξαγωγές κάλυπταν το 38,4% των εισαγωγών. Το 1987 το ποσοστό είχε ανέβει στο 52,9% για να αρχίσει μετά να πέφτει, φτάνοντας το 2008 στο ιστορικό χαμηλό του 30,2%. Την ίδια περίπου εικόνα συνεχούς επιδείνωσης παρουσιάζει και το ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών. Από ελαφρά ελλειμματικό ο 1999 (4,8 δισ. ή 4,3 % του ΑΕΠ) έφτασε το 2008 στα όρια της κατάρρευσης (30,7 δισ. ή 13 % του ΑΕΠ). Αυτή η επιδείνωση οδήγησε στην εκτόξευση του δανεισμού. Την περίοδο 1999-2008 το χρέος αυξήθηκε κατά 144,3  δισ. Στην ίδια περίοδο, οι επιδοτήσεις της Ε.Ε. προς την Ελλάδα ανήλθαν στο ποσό των 40,4 δισ. ενώ οι εισαγωγές από χώρες της Ε.Ε. έφτασαν τα 239,3 δισ. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι οι κοινοτικές επιδοτήσεις επιδότησαν κατά ένα μέρος τις αγορές ευρωπαϊκών προϊόντων από τον έλληνα καταναλωτή.

   Σ’ αυτά πρέπει να προστεθούν και οι τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες που κατευθύνθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου στις χώρες που τώρα μας εγκαλούν για το μεγάλο δημόσιο χρέος μας.

 

   Όλοι αυτοί οι μύθοι χρησιμοποιήθηκαν για την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο και τη λήψη μέτρων.

 

   Όμως η ακολουθούμενη πολιτική είναι άδικη, ακραία ταξική και οδηγεί σε απίστευτη ύφεση. Ο ίδιος ο στόχος του περιορισμού του χρέους στο 60% του ΑΕΠ και του ελλείμματος στο 3% είναι κάτι παραπάνω από ανέφικτος. Σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της Τρόϊκα, μόνο οι πληρωμές τόκων θ’ απορροφούν τα επόμενα χρόνια ποσά μεγαλύτερα από την ετήσια αύξηση του ΑΕΠ.

 

ΕΞΕΛΙΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙ ΤΟΥ Α.Ε.Π. (στοιχεία Ε.Κ.Τ. – Δ.Ν.Τ., 10/2011)

2007: 105,4 %

2008: 110,7 %

2009: 127,1 %

2010: 142,8 %

2011: 161,8 %

2012: 172,7 %

2013: 198%

 

   Αυτό λοιπόν που αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ύφεση, την οποία πρόσφατα ο Ε. Βενιζέλος εκτίμησε αθροιστικά στο 12,5 % στο τέλος του 2012 (4,5 % το 2010, 5,5 % το 2011 και 2,5 % το 2012). Ακόμα κι αν η πρόβλεψη αποδειχθεί σωστή –πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο- πρόκειται για ύφεση πρωτοφανή στα ευρωπαϊκά χρονικά, τόσο βαθιά που οδηγεί σε κατάρρευση τη συνολική οικονομία.

   Η συνεχής μείωση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και δημοσίων επενδύσεων και η επιβολή ολοένα και βαρύτερων φόρων, πλήττει τα εισοδήματα της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού, καταβαραθρώνει την κατανάλωση και μειώνει τα φορολογικά έσοδα από άμεσους και έμμεσους φόρους. Η αναπόφευκτη υστέρηση εσόδων, οδηγεί σε νέα μείωση μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών και νέα επιβολή επαχθέστερων φόρων, βάζοντας ολόκληρη την οικονομία σ’ έναν υφεσιακό φαύλο κύκλο.

   Δραματικότερη συνέπεια αυτού, είναι η ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας.

ΑΝΕΡΓΙΑ

                            Σε χιλιάδες άτομα       Ποσοστό %

2010 1ο τρίμηνο              587                    11,7

2011 Αύγουστος              908                    18,4 (43,5 % νεανική, 22,3 % γυναικεία)

 

Η δε πραγματική, πρέπει ήδη να ξεπερνάει το 20,5 % (1.000.000) και πρόκειται πολύ σύντομα ν’ αυξηθεί, αφού στο πολυνομοσχέδιο που μόλις ψηφίστηκε προβλέπονται απολύσεις ακόμα και στο στενό δημόσιο τομέα. Με επίσημη πρόβλεψη  για 1,1 εκ. ανέργους στο τέλος του έτους και συνυπολογίζοντας τ’ άτομα που κουβαλάει κάθε άνεργος, είναι βέβαιο ότι την άνοιξη θα έχουμε 3,5 εκ. ανθρώπους που θα ζουν στο όριο της φτώχειας ή και κάτω απ’ αυτό χωρίς να υπολογίζουμε τα εκατομμύρια των εργαζομένων σε ελαστικές συνθήκες και με εξευτελιστικές αμοιβές λόγω των ασταμάτητων περικοπών στους μισθούς. Τα πράγματα κάνει χειρότερα η αδυναμία ελέγχου του πληθωρισμού που τώρα τρέχει με 3 %, ενώ έφτασε πριν λίγους μήνες και στο 6 % λόγω της τεράστιας αύξησης του ΦΠΑ.

Η μετάθεση στους λαούς του κόστους διάσωσης των τραπεζών οι οποίες ευθύνονται για την κρίση και οι οποίες πέτυχαν αμύθητα κέρδη την προηγούμενη περίοδο, οδηγεί σε γενική αφαίμαξη και πλήττει τα συνήθη θύματα αλλά και την πολυπληθή μεσαία τάξη, την οποία περιορίζει έως εξαφάνισης. Η κατάσταση χειροτερεύει, από την άρνηση των τραπεζών να διοχετεύσουν στην αγορά τα τεράστια ποσά της κρατικής βοήθειας που λαμβάνουν. Είναι ενδεικτικό ότι από τα πρώτα 50 δισ. περίπου της κρατικής στήριξης (Φεβρ. 2011), έσπρωξαν στην πραγματική οικονομία μόνο τα 7,8 δισ. (16,3 %) και αυτά ως επί το πλείστον σε ελάχιστους επιχειρηματίες.

Αντί να υπάρχει η απαραίτητη για την αποπληρωμή του χρέους παραγωγή νέου εισοδήματος, υπάρχει κατάσχεση του υπάρχοντος εισοδήματος και μάλιστα όχι μόνο του τρέχοντος, αλλά και του προηγούμενου αφού οι περικοπές μισθών, οι φόροι και ο πληθωρισμός εξανεμίζουν τις αποταμιεύσεις, καθώς και του μελλοντικού εφόσον με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε τιμές ευκαιρίας, γίνεται αδύνατη η άσκηση κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής, ακόμα και στο μέλλον.

   Το περιβόητο κούρεμα του χρέους δεν αποτελεί λύση, αφού από αυτό εξαιρούνται τα δάνεια της Τρόϊκας, δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα τα 205 από τα 360 δισ. του χρέους. Άρα μιλώντας για κούρεμα της τάξης του 50% αναφερόμαστε ουσιαστικά σ’ ένα ποσό κάτω των 100 δισ. Και από αυτό όμως το ποσό, ένα σημαντικό μέρος ανήκει στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία τα οποία κυριολεκτικά θα διαλυθούν αν αναγκαστούν να διαγράψουν αυτές τις απαιτήσεις.

 

ΠΟΣΑ ΠΟΥ ΕΞΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΚΑΤΑ 50 % ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ  (επί συνολικού δημοσίου χρέους 360 δις).

• 1.Ελληνικά κρατικά ομόλογα στην ΕΚΤ                     60 δισ.

• 2.Δάνεια Τρόϊκας                                                       65 δισ.

• 3.Ομόλογα που λήγουν μετά το 2020                       45 δισ.

• 4.Βραχύβια έντοκα γραμμάτια δημοσίου                 15 δισ.

• 5.Άλλα παλαιά δάνεια ιδιωτών                                  20 δισ.

• Σύνολο                                                                      205 δισ.

Από τα 155 δις που μένουν τα 100 περίπου είναι στα χέρια ελληνικών τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων (25 δις) και ασφαλιστικών εταιρειών.

 

   Παρά το γεγονός η Ελλάδα βρέθηκε στην αιχμή της κρίσης, δεν είναι η μόνη. Η Ευρωζώνη, η Ισπανία, η Ιταλία, οι ΗΠΑ και πολλές άλλες χώρες βρίσκονται σ’ αυτό τον ανεμοστρόβιλο. Η κρίση χτυπά την καρδιά του συστήματος γιατί:

 

α) αναγόρευσε σε υπέρτατο νόμο το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα οδηγώντας στην πρωτοφανή ιστορική υπερσυγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια που αφαιρεί ρευστότητα από την παγκόσμια οικονομία και κάνει την φτώχεια ενδημική. Σήμερα το 0,15 % του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει όσο πλούτο παράγει το 99,85% της ανθρωπότητας σε 9 μήνες, οι 3 πλουσιότεροι άνθρωποι έχουν χρήματα ίσα με το ΑΕΠ των 44 φτωχότερων κρατών, 10,9 εκ. άτομα έχουν συνολική περιουσία 43 τρισ. Δολαρίων ενώ ο μισός σχεδόν πληθυσμός τη Γης (3,3 δισ.) ζει με εισόδημα κάτω των 2 δολαρίων ημερησίως. Κι όταν αυτά άρχισαν να μειώνονται, εξαιτίας των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, της υπερπαραγωγής και του ολοένα εντεινόμενου ανταγωνισμού, βρήκε τη διέξοδο της απόλυτης κοινωνικής λεηλασίας.

 

β) Ανέδειξε σε κυρίαρχους του πλανήτη τις πολυεθνικές που αντιμετωπίζουν λαούς και χώρες ως αριθμούς και δε διστάζουν να σπείρουν την απόλυτη εξαθλίωση για να πετύχουν τα μέγιστα κέρδη

 

β) Έκανε το κράτος να εκχωρεί αρμοδιότητες και εξουσίες στο ιδιωτικό κεφάλαιο, δανεικά κι αγύριστα, εξοπλιστικές προμήθειες, μεγάλα έργα, να προσφέρει φοροαπαλλαγές, να επιτρέπει την ασύδοτη δράση του, να αυτοδιαλύεται ιδιωτικοποιούμενο,

γ) Έβαλε στο «τιμόνι» της οικονομίας τους σύγχρονους τοκογλύφους,  το τραπεζικό κεφάλαίο και τις αγορές, το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για ιστορικής σημασίας στροφή στο εσωτερικό της αστικής τάξης, προς όφελος μερίδων που δεν σχετίζονται με την παραγωγική διαδικασία και άρα αδιαφορούν για την πτώση της κατανάλωσης. Η παγκόσμια οικονομία λειτουργεί πλέον με όρους καζίνο μέσω της δημιουργίας ενός «νέου είδους χρήματος». Πρόκειται για το χρήμα που γεννάει χρήμα με τζογαδόρικες κινήσεις στα χρηματιστήρια, χωρίς να περάσει από την παραγωγή.

   δ) Δέσμευσε την Ελλάδα με συμμαχίες σε σχηματισμούς όπως η ΕΕ που όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν την κρίση αλλά αντίθετα την επιτείνουν. 

 

   Η σημερινή κρίση είναι δομική, διαρθρωτική και συστημική. Γι’ αυτό είναι βέβαιο ότι σύντομα θα λάβει παγκόσμιες διαστάσεις.

   Μ’ αυτή την έννοια, η αντίσταση των λαών στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα έχει ιστορική σημασία. Ειδικά στη σημερινή Ελλάδα η ανασυγκρότηση και η ενίσχυση του εργατικού και λαϊκού κινήματος αποτελεί πλέον προϋπόθεση για την επιβίωση των εργαζομένων και του λαού.