Δ.Βερύκιος: «Ποιά είναι η διαφορά μεταξύ τρομοκρατών και αναρχικών»;

Με αφορμή τη σύλληψη των τεσσάρων νεαρών κατηγορουμένων για ληστεία τράπεζας στο Βελβεντό της Κοζάνης, ο γνωστός τρομογράφος, κατασκευαστής της τηλε-α-πραγματικότητας, τηλεκριτής του ηθικού και του ανήθικου καθώς και τηλεδιαμορφωτής της κοινής γνώμης, Δήμος Βερύκιος αναρωτήθηκε, κατά τη διάρκεια ενός ακόμη παραληρήματος υποκριτικής αγανάκτησης «ποιά είναι η διαφορά μεταξύ ενός αναρχικού κι ενός τρομοκράτη». Φυσικά, εκμεταλλευόμενος και την ιδιότητα του τηλεδικαστή που αυτόκλητα αναλαμβάνουν καθημερινά δεκάδες γραφικές καρικατούρες, η Αυτού Μεγαλειότης απεφάνθη πως είναι «το ίδιο ακριβώς πράγμα».

Έτσι, η τηλεοπτική συχνότητα του
Alpha, που εισβάλλει καθημερινά σε εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια, δια του φωτεινού κουτιού, απεφάνθη πως οι έχοντες ως πρόταγμα την αυτονομία, την αντιεξουσία, την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση, την αυτοοργάνωση, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ανθρώπινη ένωση και συνεργασία, όσοι και όσες αγωνίζονται για μια κοινωνία χωρίς εξουσιαστές κι εξουσιαζόμενους, έχουν ως στόχο την επιβολή του τρόμου, του φόβου και της ανασφάλειας σε μια κοινωνία, της οποίας μάλιστα είναι μέρος. Φυσικά, η εν λόγω χυδαία φωνή δεν είναι η πρώτη, ούτε σίγουρα η τελευταία προσπάθεια συκοφάντησης των αναρχικών [1]. Εκατοντάδες ρεπορτάζ έχουν αναγάγει τους αναρχικούς σε ανθρώπους περιθωριακούς, νεαρής κυρίως ηλικίας, που έχουν εξασφαλισμένο το χαρτζιλίκι του πατέρα κι έχουν ένα ανεξήγητο φετίχ με τις κουκούλες. Με λίγα λόγια, οι αναρχικοί στρέφονται ενάντια στα αφεντικά για την πλάκα τους, για να τη σπάσουν στον εφοπλιστή πατέρα. Στήνουν αυτοοργανωμένους χώρους, συλλογικές κουζίνες, αντιεμπορευματικές πολιτιστικές εκδηλώσεις για να καταναλώσουν μπυρόνια και ναρκωτικά, κι όχι για να προτάξουν ένα τρόπο ζωής διαφορετικό από αυτό του καταναλωτισμού, της απάθειας, της πνευματικής στείρωσης. Αμύνονται στις επιθέσεις των μονάδων καταστολής του Κράτους, επειδή έχουν το βίτσιο να γυρνούν στην πολυτελή τους σουίτα με σημάδια από κλομπ στην πλάτη, ή με τα πνευμόνια γεμάτα χημικά, ή ίσως ώστε να περάσουν μερικές νύχτες βασανισμού στο κτίριο της ΓΑΔΑ [2]. Γράφουν κείμενα, κολλάνε αφίσες, μοιράζουν μπροσούρες, παίζουν μουσική επειδή έχουν βαρεθεί τη θερμαινόμενη πισίνα, τις βόλτες με τα τζιπ και σκέφτηκαν πως θα έχει πιο πολύ πλάκα ο δρόμος, η μελέτη, η κινηματική δράση.

Άλλωστε, έχει αποδειχθεί και ιστορικά πως η θεωρία του Δήμου του Βερύκιου, είναι η πιο λογική. Έτσι, κατά τη θεωρία αυτή, είναι προφανές πως οι Ισπανοί αναρχικοί ήταν ένα μάτσο τρομοκράτες που τα έβαλαν με τον εξοπλισμένο απ’ τους ναζί Φράνκο, επειδή δεν είχαν πώς αλλιώς να περάσουν τον καιρό τους στην πληκτική Βαρκελώνη [3]. Οι Ζαπατίστας είναι κάτι περιθωριακοί κουκουλοφόροι που κάνουν σαματά για το χαβά τους, κι επιδίδονται σε αντιστασιακές κινήσεις μετά από υπερβολική κατανάλωση τεκίλας και ολίγη σιέστα [4]. Στο Χημείο, μετά τη δολοφονία του Καλτεζά, ξεχύθηκαν στους δρόμους τα πρεζόνια, οι γόνοι των πλουσίων και δυο ντουζίνες χίπηδες φοιτητές [5]. Μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, τη σύγκρουση με την κανονικότητα επέλεξαν κάτι τεμπελόσκυλα, απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας, που απλώς ήθελαν να χάσουν το τεστ ή την εξεταστική [6] και πριν λίγες εβδομάδες οι 12.000 αναρχικοί που έκαναν πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις απαιτώντας ταυτόχρονα και την άμεση απελευθέρωση των συντρόφων τους, ήταν απλά μια εκδρομή κατοίκων των Βορείων Προαστείων στο κέντρο της Αθήνας. Άλλωστε, είναι γνωστό τοις πάσι (το λέει και ο Θέμος) πως τα καλά παιδιά εγγράφονται στη ΔΑΠ, τα σπάνε στα μπουζούκια με την Πάολα και το Σφακιανάκη, φοράνε ό,τι φοράει η Μενεγάκη ή ο Ρουβάς και συζητούν για το ντέρμπι της χρονιάς, το απλωμένο στρινγκάκι της γειτόνισσας, τα κυβικά της μηχανής τους, το πόσο τους ενοχλεί ο μετανάστης που μένει απέναντι. Μεγαλώνουν με αρχές, όπως ο σεβασμός στην εξουσία, η υποταγή στις διαταγές, η αδιαφορία για την πολιτική, η κατανάλωση σκουπιδιών που διαφημίζονται στο κανάλι του Βερύκιου. Δικαιολογημένα κραύγασε ο τρομογράφος: «απορώ με τι αρχές μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά» και «ντροπή για τις οικογένειες τους». Αυτά τα παλιόπαιδα, ανεξαρτήτως του αν συμφωνούμε ή όχι με τον τρόπο δράσης τους (ειδικά ως προς το αποτέλεσμα – καθώς για εμάς η ιδιοκτησία είναι κλοπή και οι Τράπεζες τα μεγαλύτερα παράσιτα του καπιταλιστικού κόσμου) [7], τόλμησαν να σκεφτούν. Και, δυστυχώς, για τα εταιρικά συμφέροντα που κόβουν το τσεκ στον Βερύκιο και τους ομοίους του, δυστυχώς και για το Κράτος και κάθε εξουσιαστικό θεσμό, υπάρχουν πολλά άλλα παιδιά, νέοι, μεσήλικες, και ηλικιωμένοι που σκέφτονται μ’ αυτό τον τρόπο, αν και επιλέγουν να δρουν χρησιμοποιώντας, συνήθως, όπλα διαφορετικά από τα πολεμικά.

Όσοι και όσες δεν είναι νοητικά ευνουχισμένοι από την εταιρική και κρατική προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης, όσοι και όσες έχουν κατέβει στο δρόμο έχοντας μια κάποια επαφή με την πραγματικότητα, όσοι και όσες δεν περιμένουν την κατασκευή της πραγματικότητας από την τηλεοπτική οθόνη και τα διάφορα ιστολόγια μεγαλοεπιχειρηματιών αλλά τη βιώνουν και τη συνδιαμορφώνουν με το λόγο και την πράξη, γνωρίζουν πολύ καλά πως τρομοκράτες δεν είναι οι αναρχικοί, δεν είναι οι κοινωνικοί αγωνιστές, δεν είναι οι επαναστάτες. Ο μόνος που φοβάται τους αναρχικούς είναι ο έχων συμφέρον από το φίμωμα της καταπιεζόμενης πλειοψηφίας και ο πολιτικά ηλίθιος. Οι μόνοι που φοβούνται τους αναρχικούς, είναι οι εκφραστές της Κρατικής Τρομοκρατίας, που διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας, το μονοπώλιο της διαχείρισης και διάδοσης των πληροφοριών, έχοντας βέβαια εξασφαλίσει εδώ και αιώνες, την αποκλειστικότητα στην πολιτική αλητεία. Τρομοκράτες, λοιπόν, είναι οι Αλήτες Ρουφιάνοι Δημιογράφοι, υπάλληλοι των κρατικοδίαιτων εφοπλιστών-κατασκευαστών-βιομηχάνων, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται σίγουρα ο Δ.Βερύκιος, όχι όμως το σύνολο των δημοσιογράφων. Σε μια οργουελική κοινωνία σιωπής, υποταγής και αποχαύνωσης, επιλέγουμε να είμαστε με τα παιδιά που «δεν μεγαλώνουν κανονικά, δεν ονειρεύονται κανονικά, ούτ’ ερωτεύονται κανονικά» [8] και μένει να μην «πεθάνουμε κανονικά», αλλά ελεύθεροι κι ερωτευμένοι.

Σημειώσεις:
1. Είναι σαφές πως η στοχοποίηση των αναρχικών από την ακροδεξιά κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δεν γίνεται για λόγους αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, αλλά αποτελεί μια αναμενόμενη επίθεση στον πιο δημιουργικό, αυτή την περίοδο, πολιτικό χώρο. Η οικονομικοπολιτική ελίτ χάνει ένα προς ένα τα όπλα της, κάνοντας ένα μπαράζ επίδειξης αυταρχισμού και μοιράζοντας φύλλα επιστράτευσης σε απεργούς, σαν να ‘ναι φυστίκια. Το τελευταίο τους όπλο, είναι πάντα τα τανκς. Αυτή τη φορά όμως η 17 Νοέμβρη του 1973, θα μοιάζει σαν πανηγυράκι. Σας το υποσχόμαστε, απ’ την καρδιά μας…
2. Όπως πχ ο βασανισμός των αντιφασιστών στη ΓΑΔΑ μετά από μοτοπορεία στο κέντρο της Αθήνας που δέχτηκε την επίθεση της αστυνομίας. Δείτε εδώ.
3. Για τον Ισπανικό εμφύλιο μπορείτε να δείτε σχετικό ντοκιμαντέρ εδώ.
4. Για τους Ζαπατίστας μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
5. Για τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά και τα γεγονότα στο Χημείο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
6. Μπορείτε να διαβάσετε το χρονικό της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008 ανά ημέρα εδώ.
7. Μπορείτε να διαβάσετε τις θέσεις μας για την ατομική και κρατική τρομοκρατία στο ομότιτλο άρθρο εδώ.
8. Στίχοι απ’ το τραγούδι «Τα κανονικά παιδιά», του ροκ συγκροτήματος «Τρύπες». Ακούστε το εδώ.

Συγγραφή Efor, επιμέλεια Ian Delta.