Τι (ξανα)μάθαμε από τη νέα Κυπριακή τραγωδία;

Του Χρίστου Κατσούλα.

Στη ζωή των ανθρώπων και των λαών, δυστυχώς εμφανίζονται γρήγορες και τραγικές επιβεβαιώσεις δυσάρεστων εκτιμήσεων. Το χτύπημα στην Κύπρο είναι μια τέτοια περίπτωση. Είναι ήδη αργά για δάκρυα από τους συνεργούς στο έγκλημα. Είναι κατεπείγουσα όμως ανάγκη η πολιτική και κοινωνική συμμαχία του σχεδίου Β, από χθες, για να αποφευχθεί το γκρεμοτσάκισμα.

1. Η εξέλιξη συνιστά γερμανική σφαίρα στον κρόταφο του ευρωπαϊκού Νότου. Πρόκειται για εκβιασμό ολκής στην ευρωπαϊκή περιφέρεια: Ή θα αποδεχθείτε αγόγγυστα τα πάντα, ή θα ζήσετε την εκδικητική μας μανία αλά Κυπριακά. Τα 7 δισ που θέλησε να γλυτώσει το Eurogroup και τα αναζήτησε βουτώντας τις καταθέσεις, είναι αστείο ποσόν. Σημασία έχει το μήνυμα, ο συμβολισμός, οι αποδέκτες. Ειδικά ενόψει ιταλικών εκλογών. Οι Γερμανοί τραβούν το
σκοινί ξέροντας ότι μπορεί να σπάσει, έχοντας όλα τα προηγούμενα χρόνια θωρακιστεί απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο. Το δίλημμα είναι όλο και καθαρότερο. Ή πλήρης γερμανική αποικία ή ανατίναξη της Ευρωζώνης. Όσο δεν αποδέχεστε το πρώτο (και αυτό προφανώς δεν αφορά ούτε την Κύπρο, ούτε την Ελλάδα), θα ερχόμαστε πιο κοντά στο δεύτερο.

2. Είναι αφελής όποιος νομίζει ότι το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου θα μείνει άθικτο μετά από αυτή τη λεηλασία, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το ύψος του κουρέματος μειώνεται ή κατανέμεται αναλογικότερα. Το κακό έχει ήδη γίνει. Ο κύβος ερίφθη, το άβατο παραβιάστηκε: Η εγγύηση του ευρώ παύει να υπάρχει για την πλέον προστατευμένη μέχρι σήμερα αξία: την κατάθεση. Η κατάθεση δεν είναι ούτε ομόλογο, ούτε βέβαια μετοχή, για να δικαιολογεί ένα κάποιο ρίσκο. Η τόσο θεμελιακή για τον καπιταλισμό τραπεζική πίστη καταργείται από την ίδια την ΕΚΤ και οι επιπτώσεις δεν αφορούν μόνο την Κύπρο. Ο ευρωπαϊκός Νότος θα κλυδωνιστεί (ίσως μοιραία), καθώς το ευρωπαϊκό κέντρο ενθαρρύνει εμμέσως πλην σαφώς τη φυγή καταθέσεων από την περιφέρεια.

3. Κονιορτοποιείται η απατηλή σταθεροποίηση που προβλήθηκε από το φθινόπωρο του 2012 για την ευρωπαϊκή κρίση. Το ευρώ και συνολικά η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με μονομερή κίνηση της Γερμανικής ηγεσίας τίθενται εκ νέου σε αμφισβήτηση. Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι η ενοποίηση ήταν απατηλή προσδοκία για τους ναρκομανείς της ΕΕ. Σήμερα αυτή η ενοποίηση πυροβολήθηκε εν ψυχρώ. Με την κίνηση αυτή οι Γερμανοί τελειώνουν οριστικά με τις εκκρεμότητες που άφησε η Σύνοδος Κορυφής του καλοκαιριού του 2012, όταν ο Μόντι και ο Ραχόι δήθεν κέρδισαν τη Μέρκελ. Οι υποστηρικτές της ευρω-ψύχωσης μας είπαν τότε ότι (α) ετοιμάζεται η τραπεζική ενοποίηση και (β) τίθενται τα θεμέλια ώστε η διάσωση των τραπεζών να μην επιβαρύνει τα κράτη. Το κυπριακό κούρεμα αποδεικνύει ότι ούτε τραπεζική ενοποίηση πρόκειται να υπάρξει (άνευ γερμανικής εκκαθάρισης), ούτε φυσικά θα γλυτώσουν οι κρατικοί προϋπολογισμοί από το κόστος των διασώσεων. Γίνεται όμως κάτι ακόμη χειρότερο: Πέρα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς το κόστος θα αναλαμβάνουν οι καταθέτες υφιστάμενοι πρωτοφανή δήμευση μέρους των καταθέσεών τους. Και αυτό δημιουργεί τετελεσμένο, δεδικασμένο, ανοικτό δρόμο για τις επόμενες “διασώσεις”. Ο μύθος μιλά και για μας.

4. Γελοιοποιείται η αναζήτηση εναλλακτικών στηριγμάτων, από τη Ρωσία μέχρι την Κίνα, όσο δεν αποφασίζει κανείς να έρθει σε ρήξη με τη βασική δουλεία που τον καταδικάζει σε αργό θάνατο: την παραμονή στην ΟΝΕ. Για μια αντιμνημονιακή πολιτική φαίνεται ενδιαφέρουσα η αναζήτηση στα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, αλλά όσο παραμένει στην Ευρωζώνη, μοιάζει με καρκινοπαθή σε τελευταίο στάδιο που βάζει έμπλαστρο για τον πόνο και νομίζει ότι θα επιβιώσει. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, οι διεθνείς τακτικές, η εκμετάλλευση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, είναι φληναφήματα όταν δεν αποφασίζεις να συγκρουστείς με τη κύρια πολιτική, οικονομική και νομισματική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.

5. Η εξέλιξη αυτή είναι μήνυμα της Γερμανίας στον Νότο για πλήρη συμμόρφωση. Είναι όμως και μια ευρύτερη γεωπολιτική κίνηση, με πολλαπλές διαστάσεις. Ο γερμανικός παράγοντας οξύνει τις σχέσεις με τη Ρωσία, επιχειρώντας να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στην ενεργειακά κρίσιμη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Πρόκειται για μήνυμα με πολλούς αποδέκτες. Η σχέση κυπριακού τραπεζικού συστήματος και ρωσικής μαφίας, ο πλυντηριακός ανταγωνισμός με το Λουξεμβούργο και το Βέλγιο, αλλά και ο έμμεσος εξαναγκασμός στα μαύρα κεφάλαια του μέχρι πρότινος φορολογικού κυπριακού παραδείσου να μεταναστεύσουν σε ελεγχόμενες από το Ευρωπαϊκό κέντρο περιοχές, είναι υπαρκτές, αλλά δευτερεύουσες πλευρές αυτής της κίνησης.

6. Μάθαμε τι σημαίνει να διαπραγματεύεσαι στην ΕΕ έχοντας βάλει στον εαυτό σου το ανυπέρβλητο όριο της παραμονής στην Ευρωζώνη. Σημαίνει ότι δουλεύεις τον εαυτό σου και τους άλλους. Ο σκληρός εκβιασμός του Άσμουσεν προς την κυπριακή προεδρία φανερώνει τη βούληση της γερμανικής ηγεσίας. Οι με την ουρά στα σκέλια επιστρέφοντες στις χώρες τους ηγέτες του Νότου, δείχνουν τα όρια της πάση θυσία παραμονής στο ευρώ. Μόνο αφελείς και επικίνδυνοι πιστεύουν ότι η εντός ΕΕ διαπραγμάτευση είναι ζήτημα ανδρικού θάρρους, παντελονάτου τσαμπουκά και ανδρεοπαπανδρεϊκού ταπεραμέντου. Η Γερμανία ανοικτά πια απειλεί με έξωση και οδηγεί στην έξωση, καθώς επί τρία χρόνια θωρακίζεται για το ενδεχόμενο. Θέτει καθαρά το δίλημμα: ή σας τα παίρνω όλα ή περάστε έξω. Και το εννοεί. Το Eurogroup ήταν εξόχως αποκαλυπτικό. Θα συνεχίσουν φαεινοί οικονομικοί εγκέφαλοι να διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να βγούμε από το ευρώ γιατί δεν συμφέρει τους Γερμανούς;

7. Υπάρχουν άραγε ακόμα όσοι πονηροί εξακολουθούν να υποβιβάζουν το θέμα του ευρώ σαν ένα ποταπό νομισματικό ζητηματάκι άνευ σημασίας; Η Ελλάδα ενταφιάστηκε, η Κύπρος λεηλατήθηκε, ο ευρωπαϊκός Νότος πνίγηκε. Χάρις στο ευρώ. Και χάρις σε ένα πολιτικό προσωπικό που στο βωμό της παραμονής στο νόμισμα της Φραγκφούρτης έχει πάρει ασύλληπτα μέτρα εναντίον των λαών και των χωρών τους. Μετά την νέα κυπριακή τραγωδία οι νέες εκκλήσεις παραμονής στο ευρώ για να δοθεί η μάχη με τα “πλεονεκτήματα” του κοινού νομίσματος έχουν χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητας. Και επειδή επιχειρήματα -από τα αριστερά- δεν υπάρχουν, ανασύρθηκαν ξανά οι θεωρητικές ακροβασίες περί εθνικού απομονωτισμού (βλέπε δήλωσηΓ.Μηλιού). Το άμεσο, παλλαϊκό και απολύτως λογικό συμπέρασμα από το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο είναι να οργανωθεί η έξοδος από την Ευρωζώνη τώρα. Τι άλλο δηλαδή πρέπει να γίνει όταν τρίτη επιλογή δεν υπάρχει, όταν ανάμεσα στην γερμανική λεηλασία και στη χρεοκοπία δεν υπάρχει τρίτος δρόμος;

8. Είναι χρήσιμο να εμφανιστούν όσοι υποστήριζαν ότι η Κύπρος διαπραγματεύεται σθεναρά την ένταξή της στο μνημόνιο και να εξηγήσουν αν η σημερινή εξέλιξη αφορά το τελευταίο δεκαπενθήμερο που ασκεί την διακυβέρνηση ο δεξιός Αναστασιάδης, ή αφορά και την προηγούμενη διακυβέρνηση του αριστερού Χριστόφια. Και να ερμηνεύσουν παραπέρα, πώς ακριβώς ένα “αριστερό” και “προοδευτικό” μνημόνιο που επεξεργάστηκε το ΑΚΕΛ κατέληξε σε τέτοια άγρια ληστεία. Και -αν είναι δυνατόν- να βγάλουν στοιχειώδη συμπεράσματα για το αν τα μνημόνια που ετοιμάζουν αριστερές κυβέρνησεις είναι “καλά” μνημόνια.

9. Η αρπαγή μέρους των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο από το πρώτο κιόλας ευρώ φαίνεται (και είναι) άγρια, άδικη, πρωτοφανής. Στην πραγματικότητα όμως, ότι έχει περάσει ο ελληνικός λαός, με τρομακτικές μειώσεις μισθών, φορολογική λεηλασία, εκτίναξη ανεργίας και τσάκισμα εισοδημάτων είναι πολύ χειρότερο από το κυπριακό κούρεμα των καταθέσεων. Ο κοινός παρανομαστής είναι η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, η άρνηση μιας ανταγωνιστικής πορείας, ενός άλλου σχεδίου, με έλεγχο της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής που θα κάνει δυνατή την επιβίωση του λαού και της χώρας. Η κατόπιν εορτής σκέψη από το ΑΚΕΛ για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, δείχνει ότι το απαγορευμένο είναι ταυτόχρονα και το αναγκαίο. Η διαφαινόμενη απόσυρση της σκέψης αυτής δείχνει ακόμη, ότι ο χθεσινός θύτης δεν μπορεί να γίνει σημερινός λυτρωτής. Ούτε να πάει κόντρα στο καθεστώς που χτίστηκε επί τριάντα χρόνια με μέγιστη δική του ευθύνη.

10. Το σχέδιο Β είναι επιτακτική ανάγκη μετά τη νέα κυπριακή τραγωδία. Ήταν επιτακτική ανάγκη από την πρώτη στιγμή που συζητήθηκε η είσοδος της Ελλάδας στο μνημόνιο. Σήμερα γίνεται φανερό σε όλο και περισσότερους. Μόνο που το σχέδιο Β δεν είναι απλώς η σκέψη επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Είναι η οργάνωση μιας συνολικά ανταγωνιστικής στη σημερινή καταστροφή προοπτικής που δεν μπορεί να γίνει από όσους ορκίζονταν μέχρι σήμερα στην ευρωπαϊκή προοπτική και στην παραμονή σε ότι μας κατέστρεψε. Και από αυτή την άποψη απαιτεί ενεργοποίηση, πρωτοβουλία και στράτευση.