Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011
Η Ουγγαρία, έδιωξε το ΔΝΤ, ξεπέρασε την κρίση και “βγαίνει” στις διεθνείς αγορές
Η OYΓΓAPIA «διδάχθηκε» από την κρίση, την οποία αντιμετώπισε με επιτυχία σχετικά γρήγορα.
Και τώρα έλαβε προληπτικά μέτρα, με τη δημιουργία του Ταμείου Ασφάλειας, ώστε εάν η κρίση τής ξαναχτυπήσει την πόρτα, να μην επηρεάσει την αναπτυξιακή πορεία της. Ή να βγει από αυτή με το λιγότερο αναπτυξιακό κόστος.
Oπως δηλώνει ο πρέσβης της Ουγγαρίας στην Ελλάδα Γιόζεφ Τοτ, στη συνέντευξη που έδωσε στην «ΕΞΠΡΕΣ»,..
«η Ουγγαρία είχε και αυτή ένα μνημόνιο, όπως η Ελλάδα, αλλά για 20 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία χρησιμοποίησε τα 15 δισ. Τον Ιούνιο του 2010 διέκοψε τις σχετικές διαπραγματεύσεις, την τελευταία δόση αυτού του δανείου. Πέντε δισ. ευρώ δεν τα …χρησιμοποίησε, ενώ τα 15 θα αρχίσει από φέτος να τα επιστρέφει σταδιακά.
Και τονίζει: «Είμαστε σήμερα σε θέση να μη χρειαζόμαστε το ΔΝΤ. Βγαίνουμε μόνοι μας στις διεθνείς κεφαλαιαγορές για χρηματοδότηση».
Με την Ελλάδα οι Ούγγροι διατηρούν πολύ καλές σχέσεις και όπως δηλώνει ο κ. Τοτ, υποστηρίζουν πλήρως την ελληνική πρωτοβουλία «Ατζέντα 2014» για την ευρωπαϊκή πορεία των Βαλκανίων και επιδιώκουν στενή συνεργασία σε διάφορους τομείς.
Σήμερα καλούν ελληνικές επιχειρήσεις και οργανώσεις να ενεργοποιηθούν στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για τον Δούναβη, προκειμένου να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που αυτή δημιουργεί, συμμετέχοντας στα διάφορα έργα υποδομών, μεταφορών, ενέργειας, τηλεπικοινωνιών κλ.π. που θα γίνουν σε μια περιοχή, από τις μεγαλύτερες περιφέρειες της Ε.Ε. (Η στρατηγική αυτή αφορά άμεσα οκτώ χώρες – μέλη της Ε.Ε. και έξι εκτός Eνωσης χώρες).
Σχετικά με την ευρωπαϊκή προεδρία, που ασκεί η Ουγγαρία το τρέχον εξάμηνο, μια προεδρία γεμάτη προκλήσεις, ιδιαίτερα για την οικονομική διακυβέρνηση της Ε.Ε., ο Ούγγρος διπλωμάτης μιλά για πολλή δουλειά, για εφαρμογή όσων έχουν ήδη συμφωνηθεί, ενώ εύχεται να ολοκληρωθούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Κροατία, έως το τέλος Ιουνίου, οπότε λήγει η θητεία της ουγγρικής προεδρίας.
Πέρα από τα θέματα που άπτονται των οικονομικών εξελίξεων, η Ουγγαρία έχει θέσει στις προτεραιότητες της προεδρίας της και το θέμα των Ρομά και προωθεί την επίτευξη μια συμφωνίας –πλαισίου, θα διευκολύνει τον συντονισμό των εθνικών πολιτικών για την κοινωνική ένταξή τους. Το θέμα αυτό θα έρθει προς έγκριση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του ερχόμενου Ιουνίου.
• Κύριε πρέσβη, τι είναι το Ταμείο Ασφάλειας που έχει δημιουργήσει η ουγγρική κυβέρνηση;…
«Πρόσφατα η ουγγρική κυβέρνηση αποφάσισε τη δημιουργία ενός Ταμείου Ασφάλειας το οποίο προικοδοτείται από τον προϋπολογισμό με περίπου ένα δισεκατομμύριο ευρώ τον χρόνο. Οι πόροι του ταμείου θα χρησιμοποιούνται για την προστασία της ουγγρικής οικονομίας, σε περίπτωση κρίσης στην Ε.Ε. ή διεθνώς. Αν δεν προκύψει κάτι τέτοιο, τα χρήματα του ταμείου επιστρέφουν προς χρήση στον προϋπολογισμό, στο τέλος του χρόνου. Για τον επόμενο χρόνο το ταμείο αυτό προικοδοτείται εκ νέου. Το ταμείο αποτελεί ένα συμπληρωματικής μορφής μέτρο για την προστασία της ουγγρικής οικονομίας από φαινόμενα κρίσης, όπως αυτό που βιώνουμε από το 2008».
• Πώς έχει σήμερα το θέμα των ενισχύσεων της ουγγρικής οικονομίας από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ;
«Είχαμε και εμείς ένα μνημόνιο, όπως η Ελλάδα, το 2008, αλλά για είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ. Τον Ιούνιο του 2010 διακόψαμε τις σχετικές διαπραγματεύσεις και την τελευταία δόση αυτού του δανείου, η οποία ήταν πέντε δισεκατομμύρια ευρώ, δεν τη χρησιμοποιήσαμε. Χρησιμοποιήσαμε μόνο 15 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα αρχίσουμε σταδιακά από φέτος, να τα επιστρέφουμε. Πάντως, αυτή τη συνεργασία με το μνημόνιο τη σταματήσαμε. Είμαστε σήμερα σε θέση να μη χρειαζόμαστε το ΔΝΤ, βγαίνουμε μόνοι μας στις διεθνείς κεφαλαιαγορές για χρηματοδότηση».
• Ποια είναι η θέση της Ουγγαρίας για ένταξη στην ευρωζώνη;
«Θέλουμε να προσεγγίζουμε συνεχώς ως χώρα την ευρωζώνη και ίσως να ενταχθούμε. Σήμερα παρατηρούμε ότι στο πλαίσιο της ευρωζώνης υπάρχουν ασάφειες και αβεβαιότητες. Επίσης, και εμείς πρέπει να κάνουμε πολλά στο εσωτερικό για να βάλουμε την οικονομία μας σε ένα νέο δρόμο ανάπτυξης και για να το επιτύχουμε χρειαζόμαστε χρόνο. Σημειώστε ότι η Ουγγαρία συμμετέχει για πρώτη φορά στον επταετή προϋπολογισμό της Ε.Ε., δηλαδή στις δημοσιονομικές προοπτικές. Eτσι, στην ουσία είχαμε ενισχύσεις από την Ευρωπαϊκή Eνωση μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, από το 2007. Δεν είχαμε πολύ χρόνο για να δρομολογήσουμε την αναπτυξιακή πορεία της Ουγγαρίας».
• Η ουγγρική προεδρία στην Ε.Ε. έχει ένα εξάμηνο γεμάτο προκλήσεις. Πώς εξελίσσεται το έργο της;
«Eχουμε να κάνουμε πολλή δουλειά για να εφαρμόσουμε αυτά που αποφάσισαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει πρώτα να εφαρμοστούν αυτά που έχουμε αποφασίσει μαζί. Οι νέες ιδέες και προτάσεις έπονται».
• Ποια είναι σήμερα τα θέματα με τα οποία ασχολείται η ουγγρική προεδρία, προς υλοποίηση όσων έχουν πρόσφατα συμφωνηθεί;
«Καταρχήν πρέπει να προωθήσουμε προς έγκριση τις έξι νομοθετικές προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το θεσμικό πλαίσιο της οικονομικής διακυβέρνησης, που θα ενισχύσουν τον οικονομικό πυλώνα της Οικονομικής και Νομισματικής Eνωσης και θα εφαρμοστούν μετά το 2013. Eως το τέλος του Ιουνίου, που λήγει και το εξάμηνο της ουγγρικής προεδρίας, πρέπει να έχει υπάρξει συμφωνία για αυτές τις νομοθετικές προτάσεις. Σε αυτά προστίθενται μια σειρά από άλλα, βασικά θέματα της Ε.Ε., όπως είναι η προώθηση των πενήντα προτάσεων για την πραγματοποίηση της Ενιαίας Αγοράς της Ε.Ε. (Προς μια Πράξη για την Ενιαία Αγορά). Πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική υπόθεση για τους πολίτες, τις επιχειρήσεις κ.λπ., όπως είναι π.χ. το ευρωπαϊκό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Ακολουθεί το θέμα του ευρωπαϊκού εξαμήνου, στο πλαίσιο του οποίου η Ε.Ε. θα εκδώσει οδηγίες για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις των κρατών – μελών, με αποτέλεσμα το υψηλότερο επίπεδο συντονισμού μεταξύ των οικονομικών πολιτικών των κρατών – μελών. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε με την ετήσια έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις 12 Ιανουαρίου».
• Ασχολείται η ουγγρική προεδρία και με το θέμα της νέας στρατηγικής, της Στρατηγικής Ε.Ε. 2020;
«Ναι, βέβαια, ασχολείται και συγκεκριμένα, με τις επτά εμβληματικές πρωτοβουλίες (επτά τομείς), που προβλέπει η νέα αυτή στρατηγική της Ε.Ε. για τη δεκαετία έως το 2020. Μια άλλη στρατηγική, που επίσης είναι στις προτεραιότητες της ουγγρικής προεδρίας, είναι στρατηγική για τους Ρομά, η οποία αφορά στην κοινωνική τους ένταξη. Πρόκειται για ένα νέο θέμα και αναμένεται να καταλήξουμε στην Ε.Ε. σε μια συμφωνία πλαίσιο, με την οποία θα επιτυγχάνεται ένας συντονισμός των εθνικών στρατηγικών των κρατών – μελών στο ίδιο θέμα, με σκοπό την κοινωνική ένταξη των Ρομά. Προς την κατεύθυνση αυτή, θα υπάρξουν ρυθμίσεις για την εκπαίδευση, την κατάρτιση και την απασχόληση των Ρομά. Το θέμα θα έρθει προς έγκριση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ιουνίου 2011».
• Κύριε πρέσβη, ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους η Ουγγαρία έθεσε το θέμα των Ρομά τόσο υψηλά και μάλιστα στις προτεραιότητές της;
«Eχουμε μια κοινότητα Ρομά, γύρω στις 500.000, ενώ στην Ε.Ε. οι Ρομά είναι μερικά εκατομμύρια. Πιστεύουμε ότι πρέπει να δούμε το πρόβλημα των Ρομά, που διευκρινίζω ότι δεν είναι πρόβλημα μόνο για την Ουγγαρία, ψάχνοντας τις ρίζες που το δημιουργούν και όχι μόνο τα διάφορα μέρη του προβλήματος».
• Η ουγγρική προεδρία έχει θέσει στις προτεραιότητες του εξαμήνου της και την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στο Schengen. Πώς εξελίσσεται το θέμα;
«Σύμφωνα με τα αρχικά σχέδια, τον Μάρτιο περιμέναμε την απόφαση για την ένταξη αυτών των δύο κρατών στο Schengen. Γίνονται διαβουλεύσεις, αλλά η ουγγρική προεδρία θέλει να επιταχυνθεί η σχετική διαδικασία. Υποστηρίζει ότι και οι δύο αυτές χώρες πρέπει να ενταχθούν με βάση τα κριτήρια που ισχύουν και όχι με επιπλέον ή νέα κριτήρια. Eνα άλλο θέμα είναι αυτό της ένταξης νέων μελών, όπως η Κροατία, για την οποία θα θέλαμε να τελειώσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις στη διάρκεια της προεδρίας μας. Ασχολούμεθα, επίσης, με το θέμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας και με τα θέματα των άλλων, υποψηφίων προς ένταξη χωρών. Σχετικά με τα Βαλκάνια υποστηρίζουμε πλήρως την ευρωπαϊκή προοπτική των βαλκανικών χωρών και γι’Α αυτό είμαστε και υπέρ της ελληνικής πρωτοβουλίας για την Ατζέντα 2014».
• Βλέπετε δυνατότητες για τους Eλληνες επιχειρηματίες στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για τον Δούναβη; Αν ναι, πού κυρίως;
«Σκοπός της Στρατηγικής για τον Δούναβη είναι η ανάπτυξη όλου αυτού του χώρου, που περικλείει τον ποταμό, μια από τις μεγαλύτερες περιφέρειες στην Ευρωπαϊκή Eνωση. Μιλάμε για την οικονομική ανάπτυξη, την περιβαλλοντική, την πολιτιστική, όπως και την ανάπτυξη στις υποδομές, τις τηλεπικοινωνίες και την ενέργεια.
Η Ελλάδα μπορεί από τον Δούναβη –στη Βουλγαρία και με κατεύθυνση προς τον Βορρά– να βρει μια νέα διέλευση στην καρδιά της Ευρώπης.
Η προώθηση της διασύνδεσης του Νότου με τον βορρά, στο πλαίσιο της Ε.Ε., ανταποκρίνεται τόσο στα ενδιαφέροντα της Ουγγαρίας όσο και σε αυτά της Ελλάδας. Στο θέμα αυτό η Στρατηγική για τον Δούναβη παρέχει νέες δυνατότητες, τις οποίες είναι σκόπιμο να αξιοποιήσουν ελληνικές επιχειρήσεις και ελληνικές οργανώσεις».
Πηγή: Express.gr
To Ευρώ θα τα καταφέρει, η Ελλάδα όχι
Γράφει η Μαρίνα Κουτσούμπα
Σε έρευνα που διενήργησε το BBC για τις Ευρωπαϊκές Οικονομίες, τα δύο τρίτα των οικονομολόγων, 25 από τους 38, εκτίμησαν πως η Ελλάδα δεν θα κατορθώσει να αποπληρώσει τα χρέη της.
Ωστόσο, εμφανίζονται αισιόδοξοι για την Ευρωζώνη, επισημαίνοντας πως το ευρώ θα καταφέρει να επιβιώσει.
Με τον αρθρογράφο να επισημαίνει πως.....
η κρίση του ευρώ ξεκίνησε όταν κατέστη σαφές πως θα έπρεπε να χορηγηθούν δάνεια διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ελλάδα, ο Gabriel Stein της Lombard Street Research επισημαίνει πως η αναδιάρθρωση του χρέους είναι απαραίτητη.
"Θα αναγκαστεί επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να κατορθώσει να εκπληρώσει τους στόχους που είναι αναγκαίοι για να.......είναι ανεκτό το χρέος", ανέφερε χαρακτηριστικά ο Gabriel Stein.
O Massimiliano Marcellino, επικεφαλής του τομέα Οικονομικών στο European University Institute, από την άλλη πλευρά εκτίμησε πως δεν θα υπάρξουν αναδιαρθρώσεις.
"Οι χώρες που βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση είναι αρκετά μικρές για να διασωθούν και για αυτό φαίνεται να υπάρχει επαρκής πολιτική στήριξη. Θα ήταν καλύτερο να επιτραπούν αναδιαρθρώσεις, αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή από πολιτικής και οικονομικής πλευράς να συζητήσουμε κάτι τέτοιο", σημείωσε.
Η κυρίαρχη άποψη μεταξύ των αναλυτών είναι ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, ενώ δεν έλειψαν και οι φωνές που ανέφεραν ότι κάτι τέτοιο θα ισχύσει και για άλλες χώρες.
Ειδικότερα, δεκατέσσερις από τους 38 ερωτηθέντες επισήμαναν πως τον ίδιο δρόμο θα τραβήξει και η Ιρλανδία και επτά πως κάτι τέτοιο θα συμβεί και στην Πορτογαλία.
Η χρεοκοπία και στο Facebook
Με τα αποτελέσματα της έρευνας να προβλέπουν χρεοκοπία της Ελλάδας, η Manuel Saragosa από το World Business Report πρόκειται να φιλοξενήσει στον ραδιοφωνικό αέρα τον υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Το BBC μάλιστα έβαλε και τους Facebook fans στο παιχνίδι, θέτοντας το ερώτημα εάν πρέπει να χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Η πλειοψηφία των σχολίων τάσσεται υπέρ της χρεοκοπίας και αποπομπής της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ.
"Όχι, δεν πρέπει. Περιμένω από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα να αναλάβουν το ρόλο τους", σημείωσε ο Tejbir Singh.
Αντίθετη άποψη εξέφρασε ο Matthew Jensen, σημειώνοντας πως η Ελλάδα πρέπει να εκδιωχθεί από το ευρώ. "Μετά μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Η Ευρώπη πρέπει να τιμωρήσει τα "PIGS" (ακρωνύμιο για Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία)", επισήμανε.
Με τον Matthew Jensen συμφώνησε και η Brigitte Pachot-Hyte, σημειώνοντας πως η Ευρωζώνη θα πρέπει να έχει μέλη με σταθερές οικονομίες. "Η Ελλάδα θα έπρεπε να δηλώσει χρεοκοπία", σημείωσε.
http://kafeneio-gr.blogspot.com
Κυριακή 27 Μαρτίου 2011
Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΄21 ΚΑΙ H ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΛΕΕΙ Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
Η Επανάσταση του 1821 και η παραχάραξή της
Mε αφορμή το ξαναγράψιμο της ιστορίας της επανάστασης του 1821 από τον skai, αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Τηλέμαχου Λουγγή.
Σχεδόν πάντα, αλλά ιδιαίτερα στις μέρες που ζούμε, έχω την εντύπωση ότι το νοητικό, το γνωστικό οξυγόνο που χρειάζεται ο κόσμος που συντρίβεται ανάμεσα σε τόσους αλλεπάλληλους καταιγισμούς από νοητικά υποπροϊόντα μόνο ο Μαρξισμός μπορεί να το προσφέρει. Ολόκληρος ο λεγόμενος δυτικός αστικός πολιτισμός, κάποτε λαμπρός, σήμερα δεν έχει πια να δώσει παρά βία και όλο και περισσότερη φτώχεια και αθλιότητα. Ο τρόπος που σκέφτεται και δρα μια ολόκληρη κοινωνική τάξη βρίσκεται σε άμεση σχέση με το ιστορικό στάδιο που διανύει η τάξη αυτή.
Η βαθιά ιστορική παρακμή της αστικής τάξης στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, τη σπρώχνει σε μια όλο και πιο πρωτόγονη και βάρβαρη αυτοάμυνα, σε μια όλο και μεγαλύτερη στάση εχθρότητας προς την τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων σε όλες τις χώρες που μεταβάλλονται με όλο και ταχύτερους ρυθμούς σε αληθινούς σκλάβους της μισθωτής εργασίας που κι αυτή καταντάει απρόσιτη πολυτέλεια.
Από κοντά, έρχεται και η διαστρέβλωση της Ιστορίας, με περίπου νομοτελειακό τρόπο. Το χειρότερο που μπορεί να πάθει ένας λαός είναι να στερηθεί την Ιστορία του, δηλαδή να αλλοτριωθεί, να υποδουλωθεί νοητικά, να γίνει εύκαμπτος, καθώς θα έχει ξεχάσει δύο πολύ σπουδαία πράγματα: το τι έχει κερδίσει ως τώρα και το τι απομένει να κερδηθεί. Στην παρακμή της, η αστική τάξη αλλάζει ακόμα και τα βιβλία Ιστορίας που θέσπισε αυτή η ίδια και μεταβάλλει σε ιδιωτικές εταιρείες τα πανεπιστήμια που μεγέθυνε η ίδια, την εποχή που αντιπάλευε ακόμα τη φεουδαρχική ιδιοκτησία. Η Ιστορία παραχαράσσεται, διαστρεβλώνεται και εκχυδαΐζεται σε όλα τα επίπεδα. Η αλήθεια παραμερίζεται, προς όφελος του τυχοδιωκτικού ανταγωνισμού.
Με την ευκαιρία των εθνικών επετείων, οι λαοί επιχειρούν μια αναδρομή σ' αυτά που κέρδισαν μέχρι σήμερα και εμείς, οι Ελληνες, το πώς, μέσα από την Τουρκοκρατία, αποκτήσαμε το κράτος που υπάρχει ως σήμερα. Είναι φανερό ότι από την Τουρκοκρατία ως σήμερα, υπάρχουν σοβαρότατα προβλήματα που συνδέονται με την ιστορική εξέλιξη - δηλαδή για έναν μαρξιστή - με το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, ή από την κυριαρχία της φεουδαρχικής άρχουσας τάξης στην κυριαρχία της αστικής τάξης και τα πεπραγμένα της.
Οχι μόνο για μας τους Ελληνες, αλλά και για όλους ανεξαίρετα τους βαλκανικούς λαούς, η εποχή της Τουρκοκρατίας αποτελεί μια εποχή μεγάλης κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής καθυστέρησης. Σύμφωνα με τον Μαρξ1, «η φυσική μορφή της γαιοπροσόδου αποτελεί ένα από τα μυστικά αυτοσυντήρησης της τουρκικής αυτοκρατορίας». Η ταύτιση γαιοπροσόδου και έγγειου φόρου στην οθωμανική αυτοκρατορία αντιστοιχούσε σε μια κοινωνία αγροτική, στη συντριπτική της πλειοψηφία, όπου από το έντονα διατηρούμενο σε ορισμένες περιοχές (όπως π.χ. στο Σούλι ή στη Μάνη) φυλογενετικό σύστημα αναδύεται μια στρατιωτική αριστοκρατία. Οι στρατιωτικοί αυτοί αρχηγοί που, όπως και οι Οθωμανοί αντίστοιχοί τους γαιοκτήμονες βρίσκονταν από κοινωνική και πολιτιστική άποψη στο χαμηλότερο και βαρβαρικότερο στάδιο της φεουδαρχίας σύμφωνα με τον Ενγκελς2, ήταν άμεσοι υποτελείς του σουλτάνου. Το καθεστώς αυτό αποκλήθηκε από τον Ενγκελς «ημιφεουδαρχισμός» και εξαιτίας της ατελούς του εξέλιξης, αλλά και επειδή οι αγρότες δεν ήταν άμεσα εξαρτημένοι από τους γαιοκτήμονες, αλλά από το ίδιο το ασιατικό δεσποτικό αυταρχικό κράτος. Το εσωτερικό εμπόριο δεν ήταν καθόλου ανεπτυγμένο. «Ο τουρκικός τρόπος να προάγεται το εμπόριο όσον καιρό οι Τούρκοι βρίσκονταν στο αρχικό, νομαδικό τους καθεστώς ήταν να ληστεύουν καραβάνια και τώρα που είναι λίγο περισσότερο πολιτισμένοι, ο τρόπος τους συνίσταται σε κάθε είδους καταπιεστικές αυθαιρεσίες3».
Το πόσο βαθιά καθυστερημένο ήταν το κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς («μια βαρβαρότητα μέσα στον πολιτισμό») που επιπλέον διαιρούσε τον πληθυσμό με θρησκευτικά κριτήρια (οι πιστοί μουσουλμάνοι στρατεύονται, οι άπιστοι ραγιάδες φορολογούνται), προβάλλει καθαρά μέσα από την προνομιακή θέση της ορθόδοξης εκκλησίας που, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, εξελίχθηκε σε πραγματικό «κράτος εν κρατεί» (ο πατριάρχης, αρχηγός του έθνους των απίστων/ millet basi). Μεγάλη εκκλησιαστική περιουσία, εκκλησιαστικοί φόροι, αγοραπωλησία εκκλησιαστικών αξιωμάτων, έντονες μεσαιωνικές συνθήκες. Οπως έγραψε ο Μαρξ4 «η μεγαλύτερη κατηγορία που μπορεί κανείς να προσάψει στους Τούρκους δεν είναι ότι περιόρισαν τα προνόμια των χριστιανών ιερέων, παρά αντίθετα, ότι κάτω από την κυριαρχία τους επιτράπηκε στην καθολική αυτή δεσποτική κηδεμόνευση, επίβλεψη και ανάμειξη της εκκλησίας να απορροφήσει ολόκληρη τη σφαίρα της κοινωνικής ζωής».
Η βαθιά ιστορική παρακμή της αστικής τάξης στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, τη σπρώχνει σε μια όλο και πιο πρωτόγονη και βάρβαρη αυτοάμυνα, σε μια όλο και μεγαλύτερη στάση εχθρότητας προς την τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων σε όλες τις χώρες που μεταβάλλονται με όλο και ταχύτερους ρυθμούς σε αληθινούς σκλάβους της μισθωτής εργασίας που κι αυτή καταντάει απρόσιτη πολυτέλεια.
Από κοντά, έρχεται και η διαστρέβλωση της Ιστορίας, με περίπου νομοτελειακό τρόπο. Το χειρότερο που μπορεί να πάθει ένας λαός είναι να στερηθεί την Ιστορία του, δηλαδή να αλλοτριωθεί, να υποδουλωθεί νοητικά, να γίνει εύκαμπτος, καθώς θα έχει ξεχάσει δύο πολύ σπουδαία πράγματα: το τι έχει κερδίσει ως τώρα και το τι απομένει να κερδηθεί. Στην παρακμή της, η αστική τάξη αλλάζει ακόμα και τα βιβλία Ιστορίας που θέσπισε αυτή η ίδια και μεταβάλλει σε ιδιωτικές εταιρείες τα πανεπιστήμια που μεγέθυνε η ίδια, την εποχή που αντιπάλευε ακόμα τη φεουδαρχική ιδιοκτησία. Η Ιστορία παραχαράσσεται, διαστρεβλώνεται και εκχυδαΐζεται σε όλα τα επίπεδα. Η αλήθεια παραμερίζεται, προς όφελος του τυχοδιωκτικού ανταγωνισμού.
Με την ευκαιρία των εθνικών επετείων, οι λαοί επιχειρούν μια αναδρομή σ' αυτά που κέρδισαν μέχρι σήμερα και εμείς, οι Ελληνες, το πώς, μέσα από την Τουρκοκρατία, αποκτήσαμε το κράτος που υπάρχει ως σήμερα. Είναι φανερό ότι από την Τουρκοκρατία ως σήμερα, υπάρχουν σοβαρότατα προβλήματα που συνδέονται με την ιστορική εξέλιξη - δηλαδή για έναν μαρξιστή - με το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, ή από την κυριαρχία της φεουδαρχικής άρχουσας τάξης στην κυριαρχία της αστικής τάξης και τα πεπραγμένα της.
Οχι μόνο για μας τους Ελληνες, αλλά και για όλους ανεξαίρετα τους βαλκανικούς λαούς, η εποχή της Τουρκοκρατίας αποτελεί μια εποχή μεγάλης κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής καθυστέρησης. Σύμφωνα με τον Μαρξ1, «η φυσική μορφή της γαιοπροσόδου αποτελεί ένα από τα μυστικά αυτοσυντήρησης της τουρκικής αυτοκρατορίας». Η ταύτιση γαιοπροσόδου και έγγειου φόρου στην οθωμανική αυτοκρατορία αντιστοιχούσε σε μια κοινωνία αγροτική, στη συντριπτική της πλειοψηφία, όπου από το έντονα διατηρούμενο σε ορισμένες περιοχές (όπως π.χ. στο Σούλι ή στη Μάνη) φυλογενετικό σύστημα αναδύεται μια στρατιωτική αριστοκρατία. Οι στρατιωτικοί αυτοί αρχηγοί που, όπως και οι Οθωμανοί αντίστοιχοί τους γαιοκτήμονες βρίσκονταν από κοινωνική και πολιτιστική άποψη στο χαμηλότερο και βαρβαρικότερο στάδιο της φεουδαρχίας σύμφωνα με τον Ενγκελς2, ήταν άμεσοι υποτελείς του σουλτάνου. Το καθεστώς αυτό αποκλήθηκε από τον Ενγκελς «ημιφεουδαρχισμός» και εξαιτίας της ατελούς του εξέλιξης, αλλά και επειδή οι αγρότες δεν ήταν άμεσα εξαρτημένοι από τους γαιοκτήμονες, αλλά από το ίδιο το ασιατικό δεσποτικό αυταρχικό κράτος. Το εσωτερικό εμπόριο δεν ήταν καθόλου ανεπτυγμένο. «Ο τουρκικός τρόπος να προάγεται το εμπόριο όσον καιρό οι Τούρκοι βρίσκονταν στο αρχικό, νομαδικό τους καθεστώς ήταν να ληστεύουν καραβάνια και τώρα που είναι λίγο περισσότερο πολιτισμένοι, ο τρόπος τους συνίσταται σε κάθε είδους καταπιεστικές αυθαιρεσίες3».
Το πόσο βαθιά καθυστερημένο ήταν το κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς («μια βαρβαρότητα μέσα στον πολιτισμό») που επιπλέον διαιρούσε τον πληθυσμό με θρησκευτικά κριτήρια (οι πιστοί μουσουλμάνοι στρατεύονται, οι άπιστοι ραγιάδες φορολογούνται), προβάλλει καθαρά μέσα από την προνομιακή θέση της ορθόδοξης εκκλησίας που, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, εξελίχθηκε σε πραγματικό «κράτος εν κρατεί» (ο πατριάρχης, αρχηγός του έθνους των απίστων/ millet basi). Μεγάλη εκκλησιαστική περιουσία, εκκλησιαστικοί φόροι, αγοραπωλησία εκκλησιαστικών αξιωμάτων, έντονες μεσαιωνικές συνθήκες. Οπως έγραψε ο Μαρξ4 «η μεγαλύτερη κατηγορία που μπορεί κανείς να προσάψει στους Τούρκους δεν είναι ότι περιόρισαν τα προνόμια των χριστιανών ιερέων, παρά αντίθετα, ότι κάτω από την κυριαρχία τους επιτράπηκε στην καθολική αυτή δεσποτική κηδεμόνευση, επίβλεψη και ανάμειξη της εκκλησίας να απορροφήσει ολόκληρη τη σφαίρα της κοινωνικής ζωής».
Ο χαρακτήρας της Επανάστασης
Λέμε ότι ο Μαρξισμός δεν επιχειρεί να αποκρύψει, δε διαστρεβλώνει, δε συγχέει πονηρά το κύριο με το δευτερεύον, επειδή αποτελεί μια επιστημονική μέθοδο που αποκαλύπτει την αλήθεια για την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Και σαν τέτοια, δεν επιδέχεται αντιεπιστημονικές μεθοδεύσεις.
Σε ένα καθεστώς, λοιπόν, μεσαιωνικό, με έντονη την παρουσία του θρησκευτικού παράγοντα, μια επανάσταση στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα σε μια έστω και απόκεντρη περιοχή της Ευρώπης θα ήταν νομοτελειακά: Εθνικοαπελευθερωτική ως προς τη μορφή, με κάποιες μάλιστα εκφάνσεις θρησκευτικής υφής (π.χ. για του Χριστού την πίστη την αγία), ως προς το ουσιαστικό της όμως περιεχόμενο η επανάσταση αυτή θα ήταν αστική, αφού το κράτος που θα ίδρυε πάνω στα ερείπια της μεσαιωνικής βαρβαρότητας της Τουρκοκρατίας δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο, παρά ένα αστικό κράτος.
Σύμφωνα με τον Λένιν5, η περίοδος της αστικής επανάστασης που άρχισε στην Ευρώπη το 1789 τερματίστηκε βασικά γύρω στο 1871, και η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Βαλκανική χερσόνησο συντελέστηκε αργότερα υπό καλύτερες συνθήκες στο μέτρο που υπήρχαν εκεί ανεξάρτητα εθνικά κράτη. Ούτε, λοιπόν, για την εθνικο-απελευθερωτική μορφή του αγώνα, ούτε και για το αστικό του περιεχόμενο θα μπορούσαν να υπάρξουν αξιόλογες ενστάσεις, αντιρρήσεις ή ακόμα και παρεξηγήσεις. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι, σε ό,τι αφορά την εθνικο-απελευθερωτική μορφή του αγώνα, μπορεί να υπήρξε μια συνεργασία των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων που απάρτιζαν αυτή την κυρίως αγροτική, μεσαιωνικού τύπου κοινωνία. Σε ό,τι αφορά όμως το ουσιαστικό της, το ταξικό περιεχόμενο που θα έπρεπε να είναι ένα αστικό συγκεντρωτικό κράτος, τα πράγματα παρουσιάζονται πολύ πιο δύσκολα, όχι μόνο επειδή διαφορετικές κοινωνικές τάξεις έχουν τελείως διαφορετικά συμφέροντα (π.χ. κοτσαμπάσηδες και εκκλησία είχαν τελείως διαφορετικά συμφέροντα από τις λαϊκές αγροτικές μάζες και από τους αστούς), αλλά και από το γεγονός ότι στην Επανάσταση του 21 αναμείχθηκαν συστηματικά οι τρεις αποκαλούμενες «Μεγάλες Δυνάμεις», Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, υπό την επιρροή των οποίων σχηματίστηκαν και τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν το ελληνικό κράτος στη συνέχεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε μία από τις τρεις αυτές μεγάλες δυνάμεις βρισκόταν σε διαφορετικό στάδιο εξέλιξης, με την τσαρική Ρωσία να καθυστερεί φανερά σε καπιταλιστική ανάπτυξη6. Αν κανείς δεν εξετάσει τις συγκεκριμένες διεθνείς συνθήκες μέσα στις οποίες έγιναν τα γεγονότα που επιθυμεί να εξετάσει, τότε είναι φανερό ότι η εξέταση που θα επιχειρηθεί δε θα στηρίζεται πουθενά. Εξ άλλου, τα πρώτα στοιχεία της ελληνικής αστικής τάξης σχηματίζονται πριν απ' όλα με το εξωτερικό εμπόριο και οι Ελληνες εμπορευόμενοι εγκαταστάθηκαν κύρια στο εξωτερικό, αφού οι όροι της επιχειρηματικής δραστηριότητας ήταν εκεί πολύ πιο ευνοϊκοί παρά στην οθωμανική αυτοκρατορία, όπου βασίλευε η καταθλιπτική φορολογία, οι αυθαιρεσίες των πασάδων και η ληστο-πειρατεία7. Στο εσωτερικό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, το πιο πλούσιο και ισχυρό τμήμα των αστικών στοιχείων αποτελούσαν οι εμποροκαραβοκυραίοι. Το πιο δυνατό αστικό κέντρο της επαναστατικής Ελλάδας ήταν το νησί της Υδρας με 16.000 κατοίκους8. Το δυνάμωμα του εμπορικού κεφαλαίου και οι συναλλαγές με το εξωτερικό δυναμώνουν την εθνική συνείδηση, κάτι που, όπως λέει ο Γ. Ζέβγος, εμφανίζεται στα καράβια των νησιών, καράβια με αρχαιοελληνικά ονόματα.
Σε ένα καθεστώς, λοιπόν, μεσαιωνικό, με έντονη την παρουσία του θρησκευτικού παράγοντα, μια επανάσταση στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα σε μια έστω και απόκεντρη περιοχή της Ευρώπης θα ήταν νομοτελειακά: Εθνικοαπελευθερωτική ως προς τη μορφή, με κάποιες μάλιστα εκφάνσεις θρησκευτικής υφής (π.χ. για του Χριστού την πίστη την αγία), ως προς το ουσιαστικό της όμως περιεχόμενο η επανάσταση αυτή θα ήταν αστική, αφού το κράτος που θα ίδρυε πάνω στα ερείπια της μεσαιωνικής βαρβαρότητας της Τουρκοκρατίας δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο, παρά ένα αστικό κράτος.
Σύμφωνα με τον Λένιν5, η περίοδος της αστικής επανάστασης που άρχισε στην Ευρώπη το 1789 τερματίστηκε βασικά γύρω στο 1871, και η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Βαλκανική χερσόνησο συντελέστηκε αργότερα υπό καλύτερες συνθήκες στο μέτρο που υπήρχαν εκεί ανεξάρτητα εθνικά κράτη. Ούτε, λοιπόν, για την εθνικο-απελευθερωτική μορφή του αγώνα, ούτε και για το αστικό του περιεχόμενο θα μπορούσαν να υπάρξουν αξιόλογες ενστάσεις, αντιρρήσεις ή ακόμα και παρεξηγήσεις. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι, σε ό,τι αφορά την εθνικο-απελευθερωτική μορφή του αγώνα, μπορεί να υπήρξε μια συνεργασία των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων που απάρτιζαν αυτή την κυρίως αγροτική, μεσαιωνικού τύπου κοινωνία. Σε ό,τι αφορά όμως το ουσιαστικό της, το ταξικό περιεχόμενο που θα έπρεπε να είναι ένα αστικό συγκεντρωτικό κράτος, τα πράγματα παρουσιάζονται πολύ πιο δύσκολα, όχι μόνο επειδή διαφορετικές κοινωνικές τάξεις έχουν τελείως διαφορετικά συμφέροντα (π.χ. κοτσαμπάσηδες και εκκλησία είχαν τελείως διαφορετικά συμφέροντα από τις λαϊκές αγροτικές μάζες και από τους αστούς), αλλά και από το γεγονός ότι στην Επανάσταση του 21 αναμείχθηκαν συστηματικά οι τρεις αποκαλούμενες «Μεγάλες Δυνάμεις», Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, υπό την επιρροή των οποίων σχηματίστηκαν και τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν το ελληνικό κράτος στη συνέχεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε μία από τις τρεις αυτές μεγάλες δυνάμεις βρισκόταν σε διαφορετικό στάδιο εξέλιξης, με την τσαρική Ρωσία να καθυστερεί φανερά σε καπιταλιστική ανάπτυξη6. Αν κανείς δεν εξετάσει τις συγκεκριμένες διεθνείς συνθήκες μέσα στις οποίες έγιναν τα γεγονότα που επιθυμεί να εξετάσει, τότε είναι φανερό ότι η εξέταση που θα επιχειρηθεί δε θα στηρίζεται πουθενά. Εξ άλλου, τα πρώτα στοιχεία της ελληνικής αστικής τάξης σχηματίζονται πριν απ' όλα με το εξωτερικό εμπόριο και οι Ελληνες εμπορευόμενοι εγκαταστάθηκαν κύρια στο εξωτερικό, αφού οι όροι της επιχειρηματικής δραστηριότητας ήταν εκεί πολύ πιο ευνοϊκοί παρά στην οθωμανική αυτοκρατορία, όπου βασίλευε η καταθλιπτική φορολογία, οι αυθαιρεσίες των πασάδων και η ληστο-πειρατεία7. Στο εσωτερικό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, το πιο πλούσιο και ισχυρό τμήμα των αστικών στοιχείων αποτελούσαν οι εμποροκαραβοκυραίοι. Το πιο δυνατό αστικό κέντρο της επαναστατικής Ελλάδας ήταν το νησί της Υδρας με 16.000 κατοίκους8. Το δυνάμωμα του εμπορικού κεφαλαίου και οι συναλλαγές με το εξωτερικό δυναμώνουν την εθνική συνείδηση, κάτι που, όπως λέει ο Γ. Ζέβγος, εμφανίζεται στα καράβια των νησιών, καράβια με αρχαιοελληνικά ονόματα.
Οι συνθήκες της προετοιμασίας
Μετά την πτώση της Ναπολεόντειας Γαλλίας, την Ευρώπη κυβερνούσε από το 1815 και εξής η λεγόμενη Ιερά Συμμαχία, αποτελούμενη κύρια από τη Ρωσία, την Αυστρία και την Πρωσία, με τη συμμετοχή της παλινορθωμένης βουρβονικής Γαλλίας και με την Αγγλία, χωρίς επίσημη συμμετοχή (η Αγγλία ενδιαφερόταν για την ελευθερία του εμπορίου, ιδιαίτερα με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής που τότε εξεγείρονταν ενάντια στην Ισπανία διεκδικώντας την ανεξαρτησία τους), αλλά με ένα ρόλο παρατηρητή/ επιθεωρητή. Κυρίαρχος και εμψυχωτής της Ιεράς Συμμαχίας ήταν αυτός που διέθετε τον πιο πολυάριθμο στρατό, δηλαδή ο τσάρος της Ρωσίας, «ο χωροφύλακας της Ευρώπης και δήμιος της Ασίας», όπως τον χαρακτήρισε εύστοχα ο Ι. Β. Στάλιν9. «Ενώ τα τουρκικά ζητήματα άφηναν προβληματισμένους τους Δυτικούς διπλωμάτες», γράφει ο Ενγκελς10, «τότε κηρυσσόταν πόλεμος. Ρωσικές στρατιές προέλαυναν στα Βαλκάνια και η Οθωμανική αυτοκρατορία διαμελιζόταν, κομμάτι - κομμάτι». Οι καπιταλιστικά αναπτυσσόμενες Αγγλία και Γαλλία, το εμπόριο των οποίων διείσδυε τότε δυναμικά στην Ανατολική Μεσόγειο δεν επιθυμούσαν να δουν την ήδη πανίσχυρη Ρωσία να υποτάσσει την Οθωμανική αυτοκρατορία και να κυριαρχεί και ως ναυτική δύναμη πέρα από τα Στενά11. Είναι αρκετό να σημειωθεί επίσης ότι, πέρα από τη δεδομένη εχθρότητα της ορθόδοξης εκκλησίας προς κάθε τι το αιρετικό φράγκικο, δυτικό, ιδιαίτερα απέναντι στο Διαφωτισμό και τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης καθώς και την αντιδραστική προσκόλλησή της στην «κραταιάν των Οθωμανών βασιλείαν», οι συμπάθειές της έδειχναν καθαρά προς τη Ρωσία, όποτε ένιωθε να απειλείται από νεωτερισμούς ορισμένων σουλτάνων12.
Ενας καθαρά αστικός προσανατολισμός της ελληνικής επανάστασης απαιτούσε πρώτα απ' όλα την προσπάθεια για διάλυση των μεσαιωνικών δομών της κοινωνίας, συνεκτικός ιστός των οποίων ήταν η εκκλησία και η ιδεολογία που εκπορευόταν από αυτήν. Το κίνημα του Διαφωτισμού και η Γαλλική Επανάσταση έδωσαν το έναυσμα της σύγκρουσης ανάμεσα στην πρωτοπόρα διανόηση της εποχής από τη μια πλευρά και στον ορθόδοξο κλήρο του Πατριαρχείου, με τα εθελόδουλα κηρύγματα περί «άθεων Γάλλων» κλπ. από την άλλη. Με την προσπάθεια αυτή για απεγκλωβισμό της σκέψης από την εκκλησιαστική σκοταδιστική επιρροή συνδέονται οι μεγάλες υπηρεσίες του αστού δημοκράτη Αδ. Κοραή (1748 - 1833), και το έργο του Ρήγα του Βελεστινλή (1758 - 1797), φλογερού επαναστάτη και εθνεγέρτη των βαλκανικών λαών. Τόσο ο πρόωρα χαμένος Ρήγας όσο και ο σε σεβάσμια ηλικία αποβιώσας Κοραής υπήρξαν αντίπαλοι του κλήρου, αλλά ο Ρήγας ηρωοποιήθηκε αμέσως, ενώ η συμβολή του Κοραή στον αστικό εκδημοκρατισμό του κράτους άργησε σχετικά να εκτιμηθεί στο σωστό της μέτρο. Καθώς όμως η ελληνική αστικοδημοκρατική σκέψη δεν μπόρεσε να συνεχίσει την προσπάθεια του Ρήγα - με μοναδική εξαίρεση την «Ελληνική Νομαρχία» - και η Γαλλική Επανάσταση έμελλε να τυποποιηθεί με αυταρχικό τρόπο στη Ναπολεόντεια αυτοκρατορία, η προσπάθεια για λύση μετατοπίστηκε σχεδόν υποχρεωτικά στην τσαρική Ρωσία, παραδοσιακό εχθρό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προς την οποία απέβλεπαν ο ορθόδοξος κλήρος, οι Φαναριώτες, οι Ελληνες έμποροι σιτηρών και γουναρικών που είχαν σχέσεις με τη Ρωσία και, τέλος, η στρατιωτική αριστοκρατία των οπλαρχηγών που, με τη μορφή των καπετανάτων και των αρματολικιών, είχαν ξεχωρίσει κοινωνικά από την αγροτική βάση της κοινωνίας. Αυτά τα κατά τεκμήριο ορθόδοξα συντηρητικά στρώματα ανέλαβαν την οργάνωση του απελευθερωτικού κινήματος υπό τη μορφή της Φιλικής Εταιρείας. Σε σχέση με τις ιδέες που κήρυσσαν λίγο προηγούμενα ο Ρήγας και η «Ελληνική Νομαρχία», η Φιλική Εταιρεία αποτελούσε σαφέστατα ένα βήμα πίσω, αλλά ανταποκρινόταν με φυσικό τρόπο στη μεγάλη καθυστέρηση και ανωριμότητα της ελληνικής αστικής τάξης που δεν είχε ακόμα αποδεσμευτεί από το μεσαιωνικό της περιβάλλον και τώρα καλούνταν να υποστεί την καθοδήγηση μιας γενικά θρησκευόμενης οργάνωσης που δεν έκρυβε ορισμένες φορές και τους φαναριώτικους με μεσαιωνική και ρωσική χροιά ανεδαφικούς σκοπούς της για μια ανασύσταση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας!!! Η Φιλική Εταιρεία που ιδρύθηκε την εποχή της παντοδυναμίας της Ρωσίας (1814 Ρωσική κατοχή στο Παρίσι) δεν είχε άμεσους δεσμούς με τις λαϊκές μάζες και στην πορεία της ανάπτυξής της δεν παίρνει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά εκδηλώνει μεγαλοϊδεάτικες τάσεις, όπως διαπιστώνει ο Ζέβγος13. Ποτέ εξ άλλου η τσαρική πολιτική δε στηρίχτηκε σε κάποιο πλατύ λαϊκό κίνημα. Ολα αυτά τα πολύ σημαντικά τα ξεχνάμε κάποτε πολύ εύκολα. Ο ανώτατος αρχηγός θα ήταν, φυσικά, κάποιος παράγοντας στην υπηρεσία της Ρωσίας, ο Καποδίστριας ή ο Υψηλάντης. Η επανάσταση, λοιπόν, που θα είχε νομοτελειακά αστικό περιεχόμενο ξέσπασε την άνοιξη του 1821 παρά την ανωριμότητα της ελληνικής αστικής τάξης.
Ενας καθαρά αστικός προσανατολισμός της ελληνικής επανάστασης απαιτούσε πρώτα απ' όλα την προσπάθεια για διάλυση των μεσαιωνικών δομών της κοινωνίας, συνεκτικός ιστός των οποίων ήταν η εκκλησία και η ιδεολογία που εκπορευόταν από αυτήν. Το κίνημα του Διαφωτισμού και η Γαλλική Επανάσταση έδωσαν το έναυσμα της σύγκρουσης ανάμεσα στην πρωτοπόρα διανόηση της εποχής από τη μια πλευρά και στον ορθόδοξο κλήρο του Πατριαρχείου, με τα εθελόδουλα κηρύγματα περί «άθεων Γάλλων» κλπ. από την άλλη. Με την προσπάθεια αυτή για απεγκλωβισμό της σκέψης από την εκκλησιαστική σκοταδιστική επιρροή συνδέονται οι μεγάλες υπηρεσίες του αστού δημοκράτη Αδ. Κοραή (1748 - 1833), και το έργο του Ρήγα του Βελεστινλή (1758 - 1797), φλογερού επαναστάτη και εθνεγέρτη των βαλκανικών λαών. Τόσο ο πρόωρα χαμένος Ρήγας όσο και ο σε σεβάσμια ηλικία αποβιώσας Κοραής υπήρξαν αντίπαλοι του κλήρου, αλλά ο Ρήγας ηρωοποιήθηκε αμέσως, ενώ η συμβολή του Κοραή στον αστικό εκδημοκρατισμό του κράτους άργησε σχετικά να εκτιμηθεί στο σωστό της μέτρο. Καθώς όμως η ελληνική αστικοδημοκρατική σκέψη δεν μπόρεσε να συνεχίσει την προσπάθεια του Ρήγα - με μοναδική εξαίρεση την «Ελληνική Νομαρχία» - και η Γαλλική Επανάσταση έμελλε να τυποποιηθεί με αυταρχικό τρόπο στη Ναπολεόντεια αυτοκρατορία, η προσπάθεια για λύση μετατοπίστηκε σχεδόν υποχρεωτικά στην τσαρική Ρωσία, παραδοσιακό εχθρό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προς την οποία απέβλεπαν ο ορθόδοξος κλήρος, οι Φαναριώτες, οι Ελληνες έμποροι σιτηρών και γουναρικών που είχαν σχέσεις με τη Ρωσία και, τέλος, η στρατιωτική αριστοκρατία των οπλαρχηγών που, με τη μορφή των καπετανάτων και των αρματολικιών, είχαν ξεχωρίσει κοινωνικά από την αγροτική βάση της κοινωνίας. Αυτά τα κατά τεκμήριο ορθόδοξα συντηρητικά στρώματα ανέλαβαν την οργάνωση του απελευθερωτικού κινήματος υπό τη μορφή της Φιλικής Εταιρείας. Σε σχέση με τις ιδέες που κήρυσσαν λίγο προηγούμενα ο Ρήγας και η «Ελληνική Νομαρχία», η Φιλική Εταιρεία αποτελούσε σαφέστατα ένα βήμα πίσω, αλλά ανταποκρινόταν με φυσικό τρόπο στη μεγάλη καθυστέρηση και ανωριμότητα της ελληνικής αστικής τάξης που δεν είχε ακόμα αποδεσμευτεί από το μεσαιωνικό της περιβάλλον και τώρα καλούνταν να υποστεί την καθοδήγηση μιας γενικά θρησκευόμενης οργάνωσης που δεν έκρυβε ορισμένες φορές και τους φαναριώτικους με μεσαιωνική και ρωσική χροιά ανεδαφικούς σκοπούς της για μια ανασύσταση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας!!! Η Φιλική Εταιρεία που ιδρύθηκε την εποχή της παντοδυναμίας της Ρωσίας (1814 Ρωσική κατοχή στο Παρίσι) δεν είχε άμεσους δεσμούς με τις λαϊκές μάζες και στην πορεία της ανάπτυξής της δεν παίρνει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά εκδηλώνει μεγαλοϊδεάτικες τάσεις, όπως διαπιστώνει ο Ζέβγος13. Ποτέ εξ άλλου η τσαρική πολιτική δε στηρίχτηκε σε κάποιο πλατύ λαϊκό κίνημα. Ολα αυτά τα πολύ σημαντικά τα ξεχνάμε κάποτε πολύ εύκολα. Ο ανώτατος αρχηγός θα ήταν, φυσικά, κάποιος παράγοντας στην υπηρεσία της Ρωσίας, ο Καποδίστριας ή ο Υψηλάντης. Η επανάσταση, λοιπόν, που θα είχε νομοτελειακά αστικό περιεχόμενο ξέσπασε την άνοιξη του 1821 παρά την ανωριμότητα της ελληνικής αστικής τάξης.
Τάξεις και πολιτικές παρατάξεις
Την ορθότερη και, πριν απ' όλα, διαλεκτικότερη μαρτυρία για την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων και πολιτικών παρατάξεων στην επαναστατημένη Ελλάδα μάς δίνει ο ιστορικός της Φιλικής Εταιρείας Ι. Φιλήμων, που αναφέρει τρεις τάξεις που διεκδικούσαν τότε την εξουσία: τους στρατιωτικούς (δηλ. καπεταναίους, οπλαρχηγούς, αρματολούς), τους προεστούς (κοτσαμπάσηδες) και τους πολίτες, όπως αποκαλεί τους αστούς. Η ύπαρξη των αντίθετων μεταξύ τους παρατάξεων στρατιωτικών και προεστών είχε σαν αποτέλεσμα, κατά τον Φιλήμονα, να διατηρηθεί ισορροπία ανάμεσά τους και έτσι να μην πέσει το Εθνος στην τυραννία της μιας ή της άλλης παράταξης. Η μέση τάξη των πολιτών «συνήργησε πάντοτε εις την υπεροχήν πότε της μιας και πότε της άλλης», ήταν όμως αδύνατο να αντιπαραταχθεί μόνη της εναντίον της μιας χωρίς να έχει τη συνδρομή της άλλης14. Ο Φιλήμων μάς λέει με άλλα λόγια ότι η αστική τάξη, καθώς ήταν ολιγάριθμη, δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της και, έτσι, πάντα μηχανορραφούσε με τη μια παράταξη ενάντια στην άλλη και, για το λόγο αυτό, γινόταν αντιπαθητική στο λαό, δηλαδή στις μεγάλες μάζες της αγροτιάς που, με μεσαιωνική νοοτροπία και παράδοση, ακολουθούσαν τους φυσικούς τους ηγέτες, δηλαδή τους καπεταναίους και τους προεστούς. Με την ολιγάριθμη τάξη των αστών που επιδίωκαν ένα ανεξάρτητο κράτος υπό καθεστώς συνταγματικής μοναρχίας με βασιλιά έναν πρίγκιπα από την Ευρώπη δεν άργησαν να συνταχθούν και οι αστοί νοικοκυραίοι των νησιών που ως τότε κινούσαν τα πλοία τους με δικά τους έξοδα και επιθυμούσαν μια ισχυρή κεντρική εξουσία ικανή να συγκεντρώνει τα δημόσια έσοδα για να χρηματοδοτεί την κίνηση του ελληνικού στόλου. Πιο κοντά στην αστική παράταξη βρισκόταν η παράταξη των κοτσαμπάσηδων, με την οποία συχνά συμμαχούσε ο αρχηγός των αστών Μαυροκορδάτος15. Με βάση τον πολιτικό συνασπισμό αυτό (αστοί, νησιώτες, κοτσαμπάσηδες) ηττήθηκαν πολιτικά η παράταξη των στρατιωτικών και οι Φιλικοί στην Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Στο εξής, η Φιλική Εταιρεία περίπου εξαφανίζεται από το προσκήνιο μαζί με τα σύμβολα της (σταυροί, φοίνικες κ.λπ. εκκλησιαστικής και μασονικής έμπνευσης) και επικρατούν οι δυνάμεις που συνδέονται οικονομικά με τη θάλασσα (επιβολή της γαλανόλευκης σημαίας), δηλαδή αυτές οι δυνάμεις που αποτελούν ήδη ή θα αποτελέσουν την αγγλόφιλη, αστική παράταξη.
Η επιρροή της Φιλικής Εταιρείας υποχώρησε οριστικά, κύρια επειδή η Α' Εθνοσυνέλευση θέσπισε κεντρική διοίκηση με φιλελεύθερους θεσμούς, αλλά και επειδή ο εδαφικός περιορισμός της επανάστασης στην κυρίως Ελλάδα έθαψε στην κυριολεξία τα ρωσικά, φαναριώτικα και Φιλικά σχέδια για ανασύσταση της πολυεθνικής Βυζαντινής αυτοκρατορίας δείχνοντας καθαρά σε όσους μπορούσαν να καταλάβουν, ότι εκείνο που ήταν εφικτό στις δοσμένες τότε συνθήκες ήταν η απόσπαση από την Οθωμανική αυτοκρατορία της Κάτω Ελλάδας και των νησιών, δηλαδή ενός εθνικού κράτους. Σχετικά με τα χιμαιρικά σχέδια ανασύστασης της ορθόδοξης βυζαντινής αυτοκρατορίας, με άλλα λόγια της διαβόητης «μεγάλης ιδέας» που καλλιεργούσε κυρίως ο κλήρος και πολύ μετά το σχηματισμό του ελληνικού αστικού κράτους (ακόμα και σήμερα βλέπουμε τον ορθόδοξο ανώτερο κλήρο να προβαίνει σε ορισμένες εκδηλώσεις τέτοιας προέλευσης που κυμαίνονται ανάμεσα στο κωμικό και στο επικίνδυνο) και που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με το όραμα του Ρήγα για μια δημοκρατική, πολυεθνική βαλκανική ομοσπονδία πολλών θρησκειών, ο Μαρξ είναι κατηγορηματικός: «Οι έλληνες κάτοικοι του λεγόμενου βασιλείου... μπορεί να ονειρεύονται ακόμα και μια ανασύσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, παρ' όλο που, γενικά, είναι ένας τετραπέρατος λαός για να πιστεύουν σε μια τέτοια ανοησία»16.
Οι επιτυχίες της Επανάστασης το 1822 έκαναν παντοδύναμη τη στρατιωτική παράταξη σε σημείο π.χ. που να αγνοεί την κεντρική κυβέρνηση ο Ανδρούτσος17, ενώ στη Β' Εθνοσυνέλευση του Αστρους (1823), οι στρατιωτικοί με επικεφαλής τον Κολοκοτρώνη θα εκφράσουν ολιγαρχικές απόψεις, όπως λέει ο Ζέβγος18. Με την ταξική πάλη είναι άρρηκτα συνδεμένο το πρόβλημα της εθνικής γης, δηλαδή τα πρώην τουρκικά κτήματα που ανακηρύχτηκαν εθνικά ήδη από την αρχή της επανάστασης.
Αν το κράτος που θα προέκυπτε θα ήταν εθνικό, αστικό, τότε θα έπρεπε να είναι ενιαίο, δηλαδή να διαθέτει ενιαία αγορά. Ο Μαρξισμός διδάσκει ότι η πανεθνική αγορά είναι το πρώτο σχολείο όπου η αστική τάξη διδάσκεται τον πατριωτισμό19. Με τη σειρά της, η ενιαία εσωτερική αγορά απαιτεί την αστικοποίηση της γαιοκτησίας, δηλαδή την εμπορευματοποίηση της γης ή τη μετατροπή της σε εμπόρευμα, ώστε να γίνει ικανή να παράγει εμπορεύματα. Ετσι, το εθνικό πρόβλημα είναι κατά βάθος πρόβλημα αγροτικό και η αγροτιά είναι δύναμη κρούσης του εθνικού κινήματος, όπως συνέβη και στη Γαλλική αστική επανάσταση.
Το στρατιωτικό ολιγαρχικό κόμμα απέκτησε πάρα πολλούς οπαδούς μέσα στην αγροτιά της Πελοποννήσου, όπου τα εθνικοποιημένα τούρκικα κτήματα ήταν πολλά. Καθώς οι νησιώτες, που δε διέθεταν κτήματα στα νησιά τους αλλά ξόδευαν τις περιουσίες τους για τα πλοία του αγώνα, ζητούσαν να αποζημιωθούν με εθνικά κτήματα, οι στρατιωτικοί εναντιώνονταν σ' αυτή την «καταπάτηση» του Μοριά από τους ξένους! Στη Στερεά, όπου τα εθνικοποιημένα κτήματα ήταν λίγα, οι αγρότες δεν ενδιαφέρονταν να αποκτήσουν γη στην Πελοπόννησο. Με λίγα λόγια, οι αγρότες δεν μπορούσαν τότε να έχουν σαφή αντίληψη για το τι είναι ένα αστικό εθνικό κράτος και εκείνο που καταλάβαιναν καλά ήταν ότι έπρεπε να εξομοιωθούν με τους ελεύθερους μουσουλμάνους. Με λίγα λόγια, δεν υπήρχε στη μεγάλη πλειοψηφία του αγροτικού πληθυσμού, που ζούσε σε μεσαιωνικές συνθήκες, αστική αντίληψη και η αντινομία της εποχής βρισκόταν στο ότι τα οικονομικά συμφέροντα της αγροτιάς ήταν ασύμβατα τότε με την αστική ανάπτυξη και τον εθνικό συγκεντρωτισμό. Δεν υπήρχε ακόμα ο απαραίτητος βαθμός αστικής ανάπτυξης, ώστε τα αιτήματα της αγροτιάς, δηλαδή η μοιρασιά της γης, να αποκτήσουν αντικειμενικά προοδευτικό χαρακτήρα.
Εθνικός συγκεντρωτισμός σε ένα αστικό κράτος σήμαινε διάλυση ή κατάργηση όλων των επαρχιακών, εδαφικών, τοπικών εξουσιών, δηλαδή των καπετανάτων, των οπλαρχηγών και των προκρίτων. Οι στρατιωτικοί ιδιαίτερα, ως μετέπειτα ρωσικό κόμμα δεν άργησαν να υιοθετήσουν το περιβόητο διαμελιστικό σχέδιο των λεγόμενων «τριών αποκομμάτων», για το χωρισμό της Ελλάδας σε Δυτική Στερεά (αρχηγός Μάρκος Μπότσαρης), σε Ανατολική Στερεά (αρχηγός Οδυσσέας Ανδρούτσος) και σε Πελοπόννησο/Μοριά (αρχηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης), και οι τρεις περιοχές φόρου υποτελείς στο σουλτάνο που προωθήθηκε από τη ρωσική πολιτική το 1824 και αντιστοιχούσε σε φεουδαρχικές, μεσαιωνικές δομές τουρκικού τύπου (τρία βιλαέτια Ναύπακτος, Εγριπος, Μοριάς) ή ακόμα βυζαντινής εποχής (δεσποτάτο Ηπείρου, δουκάτο Αθηνών, πριγκιπάτο Αχαΐας). Αντίθετα, όπως ειπώθηκε, η ίδρυση ενός αστικού κράτους προϋπέθετε πρώτα απ' όλα ενοποίηση της εσωτερικής αγοράς, έτσι ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί η ντόπια εμπορευματική παραγωγή και το εξωτερικό εμπόριο. Αστικός συγκεντρωτισμός, σε τελευταία ανάλυση, σήμαινε και εθνική ανεξαρτησία, ενώ τοπικές εξουσίες, αρματολίκια, καπετανάτα, προεστάτα δεν μπορούσαν παρά να είναι κάτι σαν «χριστιανικά πασαλίκια», δηλαδή αυτόνομες περιοχές υποτελείς στο σουλτάνο κατά το υπόδειγμα της Μολδοβλαχίας και πρόσφορο έδαφος για στρατιωτική επέμβαση της φεουδαρχικής τσαρικής Ρωσίας υπό το πρόσχημα της προστασίας των ορθοδόξων. Στο σημείο αυτό ταυτίστηκαν οι αστικοί προσανατολισμοί της μέσης τάξης των πολιτών, όπως είδαμε να τους αποκαλεί ο Φιλήμων, με τις επιδιώξεις της αγγλικής πολιτικής στη Μεσόγειο, που επιδίωκε να εμποδίσει τις επεκτατικές τάσεις της ρωσικής αυτοκρατορίας.
Η επιρροή της Φιλικής Εταιρείας υποχώρησε οριστικά, κύρια επειδή η Α' Εθνοσυνέλευση θέσπισε κεντρική διοίκηση με φιλελεύθερους θεσμούς, αλλά και επειδή ο εδαφικός περιορισμός της επανάστασης στην κυρίως Ελλάδα έθαψε στην κυριολεξία τα ρωσικά, φαναριώτικα και Φιλικά σχέδια για ανασύσταση της πολυεθνικής Βυζαντινής αυτοκρατορίας δείχνοντας καθαρά σε όσους μπορούσαν να καταλάβουν, ότι εκείνο που ήταν εφικτό στις δοσμένες τότε συνθήκες ήταν η απόσπαση από την Οθωμανική αυτοκρατορία της Κάτω Ελλάδας και των νησιών, δηλαδή ενός εθνικού κράτους. Σχετικά με τα χιμαιρικά σχέδια ανασύστασης της ορθόδοξης βυζαντινής αυτοκρατορίας, με άλλα λόγια της διαβόητης «μεγάλης ιδέας» που καλλιεργούσε κυρίως ο κλήρος και πολύ μετά το σχηματισμό του ελληνικού αστικού κράτους (ακόμα και σήμερα βλέπουμε τον ορθόδοξο ανώτερο κλήρο να προβαίνει σε ορισμένες εκδηλώσεις τέτοιας προέλευσης που κυμαίνονται ανάμεσα στο κωμικό και στο επικίνδυνο) και που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με το όραμα του Ρήγα για μια δημοκρατική, πολυεθνική βαλκανική ομοσπονδία πολλών θρησκειών, ο Μαρξ είναι κατηγορηματικός: «Οι έλληνες κάτοικοι του λεγόμενου βασιλείου... μπορεί να ονειρεύονται ακόμα και μια ανασύσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, παρ' όλο που, γενικά, είναι ένας τετραπέρατος λαός για να πιστεύουν σε μια τέτοια ανοησία»16.
Οι επιτυχίες της Επανάστασης το 1822 έκαναν παντοδύναμη τη στρατιωτική παράταξη σε σημείο π.χ. που να αγνοεί την κεντρική κυβέρνηση ο Ανδρούτσος17, ενώ στη Β' Εθνοσυνέλευση του Αστρους (1823), οι στρατιωτικοί με επικεφαλής τον Κολοκοτρώνη θα εκφράσουν ολιγαρχικές απόψεις, όπως λέει ο Ζέβγος18. Με την ταξική πάλη είναι άρρηκτα συνδεμένο το πρόβλημα της εθνικής γης, δηλαδή τα πρώην τουρκικά κτήματα που ανακηρύχτηκαν εθνικά ήδη από την αρχή της επανάστασης.
Αν το κράτος που θα προέκυπτε θα ήταν εθνικό, αστικό, τότε θα έπρεπε να είναι ενιαίο, δηλαδή να διαθέτει ενιαία αγορά. Ο Μαρξισμός διδάσκει ότι η πανεθνική αγορά είναι το πρώτο σχολείο όπου η αστική τάξη διδάσκεται τον πατριωτισμό19. Με τη σειρά της, η ενιαία εσωτερική αγορά απαιτεί την αστικοποίηση της γαιοκτησίας, δηλαδή την εμπορευματοποίηση της γης ή τη μετατροπή της σε εμπόρευμα, ώστε να γίνει ικανή να παράγει εμπορεύματα. Ετσι, το εθνικό πρόβλημα είναι κατά βάθος πρόβλημα αγροτικό και η αγροτιά είναι δύναμη κρούσης του εθνικού κινήματος, όπως συνέβη και στη Γαλλική αστική επανάσταση.
Το στρατιωτικό ολιγαρχικό κόμμα απέκτησε πάρα πολλούς οπαδούς μέσα στην αγροτιά της Πελοποννήσου, όπου τα εθνικοποιημένα τούρκικα κτήματα ήταν πολλά. Καθώς οι νησιώτες, που δε διέθεταν κτήματα στα νησιά τους αλλά ξόδευαν τις περιουσίες τους για τα πλοία του αγώνα, ζητούσαν να αποζημιωθούν με εθνικά κτήματα, οι στρατιωτικοί εναντιώνονταν σ' αυτή την «καταπάτηση» του Μοριά από τους ξένους! Στη Στερεά, όπου τα εθνικοποιημένα κτήματα ήταν λίγα, οι αγρότες δεν ενδιαφέρονταν να αποκτήσουν γη στην Πελοπόννησο. Με λίγα λόγια, οι αγρότες δεν μπορούσαν τότε να έχουν σαφή αντίληψη για το τι είναι ένα αστικό εθνικό κράτος και εκείνο που καταλάβαιναν καλά ήταν ότι έπρεπε να εξομοιωθούν με τους ελεύθερους μουσουλμάνους. Με λίγα λόγια, δεν υπήρχε στη μεγάλη πλειοψηφία του αγροτικού πληθυσμού, που ζούσε σε μεσαιωνικές συνθήκες, αστική αντίληψη και η αντινομία της εποχής βρισκόταν στο ότι τα οικονομικά συμφέροντα της αγροτιάς ήταν ασύμβατα τότε με την αστική ανάπτυξη και τον εθνικό συγκεντρωτισμό. Δεν υπήρχε ακόμα ο απαραίτητος βαθμός αστικής ανάπτυξης, ώστε τα αιτήματα της αγροτιάς, δηλαδή η μοιρασιά της γης, να αποκτήσουν αντικειμενικά προοδευτικό χαρακτήρα.
Εθνικός συγκεντρωτισμός σε ένα αστικό κράτος σήμαινε διάλυση ή κατάργηση όλων των επαρχιακών, εδαφικών, τοπικών εξουσιών, δηλαδή των καπετανάτων, των οπλαρχηγών και των προκρίτων. Οι στρατιωτικοί ιδιαίτερα, ως μετέπειτα ρωσικό κόμμα δεν άργησαν να υιοθετήσουν το περιβόητο διαμελιστικό σχέδιο των λεγόμενων «τριών αποκομμάτων», για το χωρισμό της Ελλάδας σε Δυτική Στερεά (αρχηγός Μάρκος Μπότσαρης), σε Ανατολική Στερεά (αρχηγός Οδυσσέας Ανδρούτσος) και σε Πελοπόννησο/Μοριά (αρχηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης), και οι τρεις περιοχές φόρου υποτελείς στο σουλτάνο που προωθήθηκε από τη ρωσική πολιτική το 1824 και αντιστοιχούσε σε φεουδαρχικές, μεσαιωνικές δομές τουρκικού τύπου (τρία βιλαέτια Ναύπακτος, Εγριπος, Μοριάς) ή ακόμα βυζαντινής εποχής (δεσποτάτο Ηπείρου, δουκάτο Αθηνών, πριγκιπάτο Αχαΐας). Αντίθετα, όπως ειπώθηκε, η ίδρυση ενός αστικού κράτους προϋπέθετε πρώτα απ' όλα ενοποίηση της εσωτερικής αγοράς, έτσι ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί η ντόπια εμπορευματική παραγωγή και το εξωτερικό εμπόριο. Αστικός συγκεντρωτισμός, σε τελευταία ανάλυση, σήμαινε και εθνική ανεξαρτησία, ενώ τοπικές εξουσίες, αρματολίκια, καπετανάτα, προεστάτα δεν μπορούσαν παρά να είναι κάτι σαν «χριστιανικά πασαλίκια», δηλαδή αυτόνομες περιοχές υποτελείς στο σουλτάνο κατά το υπόδειγμα της Μολδοβλαχίας και πρόσφορο έδαφος για στρατιωτική επέμβαση της φεουδαρχικής τσαρικής Ρωσίας υπό το πρόσχημα της προστασίας των ορθοδόξων. Στο σημείο αυτό ταυτίστηκαν οι αστικοί προσανατολισμοί της μέσης τάξης των πολιτών, όπως είδαμε να τους αποκαλεί ο Φιλήμων, με τις επιδιώξεις της αγγλικής πολιτικής στη Μεσόγειο, που επιδίωκε να εμποδίσει τις επεκτατικές τάσεις της ρωσικής αυτοκρατορίας.
Συμμαχίες και αντιθέσεις
Οι κοινωνικές συμμαχίες που είχαν συναφθεί από την Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου ανατρέπονται, όταν συνάπτεται από την κυβέρνηση των αστών το πρώτο αγγλικό δάνειο. Τώρα συνασπίζονται στρατιωτικοί και κοτσαμπάσηδες της Πελοποννήσου που ανησυχούν για το ότι η κυβέρνηση, με αυξημένο κύρος, θα κατόρθωνε να κατανικήσει τις τοπικές, επαρχιακές αντιστάσεις και να ισχυροποιήσει την κεντρική εξουσία. Ως τότε, οι κοτσαμπάσηδες είχαν συνεργαστεί με τους αστούς, ιδιαίτερα στον πρώτο εμφύλιο πόλεμο.
Η υποθήκευση της εθνικής γης για τα εξωτερικά δάνεια απέκλειε τη δωρεάν διανομή της στους αγωνιστές και στους αγρότες. Αλλά η αστική ενότητα του έθνους ήταν τελείως αδύνατο να επιτευχθεί χωρίς οικονομικά μέσα, και αυτά μόνο από το εξωτερικό μπορούσαν να έρθουν. Ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος, στον οποίο ο Μακρυγιάννης αναγνωρίζει ότι «το δίκαιον και η πατρίδα ήταν με το βουλευτικόν»20 κατέληξε με ήττα του Κολοκοτρώνη και των συμμάχων του προεστώτων, ενώ νίκησε η αστική κυβέρνηση με τις λίρες και τους ρουμελιώτες οπλαρχηγούς. Από τότε αρχίζουν και οι σοβαρές προσπάθειες για τη δημιουργία τακτικού στρατού, κάτι που με τη βοήθεια του χρήματος, αποτελεί ρήγμα στο στρατό των ατάκτων και ένα ακόμα βήμα προς τον αστικό συγκεντρωτισμό.
Αυτό το αστικό ενιαίο κράτος, αντίθετο προς το σχέδιο των τριών αποκομμάτων που είχαν προωθήσει η Ρωσία και οι στρατιωτικοί, ταίριαζε περισσότερο με τις επιδιώξεις της αστικής Αγγλίας που, επί υπουργού εξωτερικών G. Canning, ασκούσε πολιτική αντίθετη από εκείνη της Ιεράς Συμμαχίας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ενισχύσει την ίδρυση ανεξάρτητων εθνικών κρατών που, με τη σειρά τους, θα αποτελούσαν προνομιακές αγορές για το εμπόριο και τη βιομηχανία της. Τα αγγλικά δάνεια έδεσαν οριστικά την Ελλάδα στο άρμα του αγγλικού καπιταλισμού21, αποτρέποντας την παραμονή σε φεουδαρχικό επίπεδο ανάπτυξης, είτε υπό οθωμανική κατοχή, είτε υπό την επιρροή της τσαρικής Ρωσίας.
Ετσι, τα πράγματα επιταχύνονται και, καθώς αρχίζει η εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο (αρχές 1825), η Αγγλία υποκινεί τη γνωστή αίτηση προστασίας, την οποία προώθησαν πρώτοι απ' όλους οι Ρωσόφιλοι Ρώμας και Κολοκοτρώνης. Αυτό το γεγονός είναι δηλωτικό του ότι, στο μέτρο που η επανάσταση αρχίζει να εξαντλείται22, οι προσδοκίες για ανεξαρτησία αρχίζουν να μετατοπίζονται προς το εξωτερικό, όπου η αντοχή της επανάστασης δυναμώνει το φιλελληνισμό. Μόνο «οι κληρικοί φοβούμενοι μήπως η Ελλάς δουλωθεί από τους Δυτικούς, όχι πολιτικώς αλλά θρησκευτικώς... έφεραν εμπόδια εις την ελευθερίαν των Ελλήνων», μας πληροφορεί ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φωτάκος23. Ετσι, προκαθορίστηκε ότι η αστική ανάπτυξη της Ελλάδας θα λάβαινε χώρα κάτω από τη σκιά του δυτικού καπιταλισμού.
Η υποθήκευση της εθνικής γης για τα εξωτερικά δάνεια απέκλειε τη δωρεάν διανομή της στους αγωνιστές και στους αγρότες. Αλλά η αστική ενότητα του έθνους ήταν τελείως αδύνατο να επιτευχθεί χωρίς οικονομικά μέσα, και αυτά μόνο από το εξωτερικό μπορούσαν να έρθουν. Ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος, στον οποίο ο Μακρυγιάννης αναγνωρίζει ότι «το δίκαιον και η πατρίδα ήταν με το βουλευτικόν»20 κατέληξε με ήττα του Κολοκοτρώνη και των συμμάχων του προεστώτων, ενώ νίκησε η αστική κυβέρνηση με τις λίρες και τους ρουμελιώτες οπλαρχηγούς. Από τότε αρχίζουν και οι σοβαρές προσπάθειες για τη δημιουργία τακτικού στρατού, κάτι που με τη βοήθεια του χρήματος, αποτελεί ρήγμα στο στρατό των ατάκτων και ένα ακόμα βήμα προς τον αστικό συγκεντρωτισμό.
Αυτό το αστικό ενιαίο κράτος, αντίθετο προς το σχέδιο των τριών αποκομμάτων που είχαν προωθήσει η Ρωσία και οι στρατιωτικοί, ταίριαζε περισσότερο με τις επιδιώξεις της αστικής Αγγλίας που, επί υπουργού εξωτερικών G. Canning, ασκούσε πολιτική αντίθετη από εκείνη της Ιεράς Συμμαχίας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ενισχύσει την ίδρυση ανεξάρτητων εθνικών κρατών που, με τη σειρά τους, θα αποτελούσαν προνομιακές αγορές για το εμπόριο και τη βιομηχανία της. Τα αγγλικά δάνεια έδεσαν οριστικά την Ελλάδα στο άρμα του αγγλικού καπιταλισμού21, αποτρέποντας την παραμονή σε φεουδαρχικό επίπεδο ανάπτυξης, είτε υπό οθωμανική κατοχή, είτε υπό την επιρροή της τσαρικής Ρωσίας.
Ετσι, τα πράγματα επιταχύνονται και, καθώς αρχίζει η εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο (αρχές 1825), η Αγγλία υποκινεί τη γνωστή αίτηση προστασίας, την οποία προώθησαν πρώτοι απ' όλους οι Ρωσόφιλοι Ρώμας και Κολοκοτρώνης. Αυτό το γεγονός είναι δηλωτικό του ότι, στο μέτρο που η επανάσταση αρχίζει να εξαντλείται22, οι προσδοκίες για ανεξαρτησία αρχίζουν να μετατοπίζονται προς το εξωτερικό, όπου η αντοχή της επανάστασης δυναμώνει το φιλελληνισμό. Μόνο «οι κληρικοί φοβούμενοι μήπως η Ελλάς δουλωθεί από τους Δυτικούς, όχι πολιτικώς αλλά θρησκευτικώς... έφεραν εμπόδια εις την ελευθερίαν των Ελλήνων», μας πληροφορεί ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φωτάκος23. Ετσι, προκαθορίστηκε ότι η αστική ανάπτυξη της Ελλάδας θα λάβαινε χώρα κάτω από τη σκιά του δυτικού καπιταλισμού.
Το πρόβλημα της ανεξαρτησίας και οι μεγάλες δυνάμεις
Μπορεί όμως η αστική ανάπτυξη να απαιτούσε πλήρη ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους που θα ιδρυόταν, αλλά η Αγγλία δεν μπορούσε να επιβάλει κάτι τέτοιο μόνη της, χωρίς πόλεμο με την Τουρκία. Ετσι, τα πράγματα άρχισαν να προσανατολίζονται προς μια αυτονομία υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου, κάτι για το οποίο, όπως είδαμε, ήταν σύμφωνη και η τσαρική Ρωσία και έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η μαζική προσέλευση των Ρωσόφιλων υπό τον Κολοκοτρώνη να υπογράψουν την αίτηση προστασίας των Ελλήνων από τη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της έστω και σιωπηρής εγκατάλειψης του αιτήματος για ανεξαρτησία και την αντικατάστασή του από μια υποτέλεια στο Σουλτάνο μπορεί να αποτελεί η συμφωνία Αγγλίας και Ρωσίας για εκλογή του Καποδίστρια, με τους Αγγλους R. Church και Th. Cochrane στην ηγεσία του στρατού και του στόλου αντίστοιχα, αλλά η πραγματικότητα πρέπει να αναζητηθεί στη βάση της κοινωνίας και δεν είναι άλλη, από την εξάντληση της ολιγάριθμης έτσι κι αλλιώς ελληνικής αστικής τάξης, οπότε η εξουσία περνάει και πάλι στους προκρίτους του Μοριά και καταλήγει εκεί που άρχισε, όπως λέει ο Ζέβγος, δηλαδή σε άνθρωπο του τσάρου. Στην αρχή ο Υψηλάντης, στο τέλος ο Καποδίστριας. Ετσι, ο Μαρξ κατηγόρησε τους Αγγλους πολιτικούς ότι ενεργώντας με δουλοπρέπεια απέναντι στη Ρωσία φόρτωσαν στην πλάτη των Ελλήνων τον Καποδίστρια24, που σε ένα γράμμα του προς τον Ενγκελς, αποκαλεί «ανέντιμο»25. Για τον Καποδίστρια, ισχύουν οι εύστοχες παρατηρήσεις του Γ. Ζέβγου που χαρακτηρίζει συνολικά τη διακυβέρνησή του «αντιδραστική» «με τον Κολοκοτρώνη συμβουλάτορα και δεξί του χέρι»26. Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος και η συνθήκη της Αδριανούπολης του 1829 που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν η Αγγλία και η Γαλλία έδωσε την τελειωτική λύση στο ζήτημα της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους.
Το τελικό συμπέρασμα είναι, όπως όλα τα ιστορικά γεγονότα, αντιφατικό. Από τη μια πλευρά, υπήρξε μια εθνική ανεξαρτησία ενός τμήματος του ελληνισμού. Από την άλλη όμως, αποδείχτηκε ότι οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για μια καθαρά αστική, καθαρά καπιταλιστική εξέλιξη στο επίπεδο των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών της Δυτικής Ευρώπης ήταν εξαιρετικά αδύναμες αν όχι ανύπαρκτες. Ετσι, η Ελλάδα πέρασε από την απολυταρχία του Καποδίστρια στην απολυταρχία της απόλυτης μοναρχίας πάντα υπό την επιρροή των ξένων δυνάμεων, ιδιαίτερα της Αγγλίας και της Γαλλίας και, μετά την παραχώρηση των Επτανήσων, στην αποκλειστική επιρροή της Αγγλίας που αντικαταστάθηκε πολύ αργότερα από το δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ που, mutatis mutandis, ισχύουν ως σήμερα. Ο αγωνιζόμενος λαός μας έχει ανάγκη την Ιστορία του. Πρέπει να κάνει κτήμα του τα ιστορικά αυτά διδάγματα, αν θέλει οι αγώνες και οι θυσίες του να μην έχουν την τύχη του 1821. Τα λόγια αυτά είναι του Γιάννη Ζέβγου, που έπεσε σε μέρες σαν τη σημερινή (20 Μάρτη του 1947) πριν από εξήντα χρόνια.
(Το κείμενο είναι η ομιλία του Τηλέμαχου Λουγγή στην εκδήλωση της ΚΟΑ και της ΚΝΕ, που έγινε το Σάββατο 24/3/2007 στην αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ στον Περισσό με θέμα: «Η αλήθεια για την επανάσταση του 1821 και η παραχάραξή της από τα σχολικά βιβλία».-
Σαν Επίλογος:
Στο πανηγυράκι της αστικής εξουσίας οι χλιδάτοι και οι ψευτοκουλτουριάρηδες διανοούμενοι καθώς και οι μεταμοντέρνοι επαναστάτες της φάβας δημιούργησαν μια Ελλάδα έρμαιο της αμερικανοκουλτούρας και του δυτικού ξεπεσμένου κοσμοπολιτισμού!! Τα πρότυπα της νεολαίας έγιναν άψυχα και κίβδηλα κέρινα ομοιώματα του τουρκομπαρόκ και της κουζινομαγειρίας που η πιο μεγάλη πολιτιστική τους προσφορά είναι πως να αναδείξουν τα υλικά του φαγητού το άρωμα τους και οι γεύσεις να ερεθίσουν τον ευαίσθητο ουρανίσκο τους!!
Με άδεια απο ιδανικά ψυχή και μυαλό τι ευαισθησίες να έχει η νεολαία αυτή και τι αντιστάσεις να προτάξει απέναντι στην λαίλαπα του παγκόσμιου οδοστρωτήρα αξιών και ιδεών που έχει εξαπολύσει η ολιγαρχική πλουτοκρατία;
Η λύση εξαρτάται μόνο απο την αναβάθμιση και τον αναπροσανατολισμό της παιδείας μας αλλά αυτό προϋποθέτει άλλες κυβερνήσεις και άλλα συστήματα που θα πηγάζουν από τον λαό και θα ελέγχονται άμεσα από τον λαό!!!
Το τελικό συμπέρασμα είναι, όπως όλα τα ιστορικά γεγονότα, αντιφατικό. Από τη μια πλευρά, υπήρξε μια εθνική ανεξαρτησία ενός τμήματος του ελληνισμού. Από την άλλη όμως, αποδείχτηκε ότι οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για μια καθαρά αστική, καθαρά καπιταλιστική εξέλιξη στο επίπεδο των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών της Δυτικής Ευρώπης ήταν εξαιρετικά αδύναμες αν όχι ανύπαρκτες. Ετσι, η Ελλάδα πέρασε από την απολυταρχία του Καποδίστρια στην απολυταρχία της απόλυτης μοναρχίας πάντα υπό την επιρροή των ξένων δυνάμεων, ιδιαίτερα της Αγγλίας και της Γαλλίας και, μετά την παραχώρηση των Επτανήσων, στην αποκλειστική επιρροή της Αγγλίας που αντικαταστάθηκε πολύ αργότερα από το δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ που, mutatis mutandis, ισχύουν ως σήμερα. Ο αγωνιζόμενος λαός μας έχει ανάγκη την Ιστορία του. Πρέπει να κάνει κτήμα του τα ιστορικά αυτά διδάγματα, αν θέλει οι αγώνες και οι θυσίες του να μην έχουν την τύχη του 1821. Τα λόγια αυτά είναι του Γιάννη Ζέβγου, που έπεσε σε μέρες σαν τη σημερινή (20 Μάρτη του 1947) πριν από εξήντα χρόνια.
(Το κείμενο είναι η ομιλία του Τηλέμαχου Λουγγή στην εκδήλωση της ΚΟΑ και της ΚΝΕ, που έγινε το Σάββατο 24/3/2007 στην αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ στον Περισσό με θέμα: «Η αλήθεια για την επανάσταση του 1821 και η παραχάραξή της από τα σχολικά βιβλία».-
Σαν Επίλογος:
Στο πανηγυράκι της αστικής εξουσίας οι χλιδάτοι και οι ψευτοκουλτουριάρηδες διανοούμενοι καθώς και οι μεταμοντέρνοι επαναστάτες της φάβας δημιούργησαν μια Ελλάδα έρμαιο της αμερικανοκουλτούρας και του δυτικού ξεπεσμένου κοσμοπολιτισμού!! Τα πρότυπα της νεολαίας έγιναν άψυχα και κίβδηλα κέρινα ομοιώματα του τουρκομπαρόκ και της κουζινομαγειρίας που η πιο μεγάλη πολιτιστική τους προσφορά είναι πως να αναδείξουν τα υλικά του φαγητού το άρωμα τους και οι γεύσεις να ερεθίσουν τον ευαίσθητο ουρανίσκο τους!!
Με άδεια απο ιδανικά ψυχή και μυαλό τι ευαισθησίες να έχει η νεολαία αυτή και τι αντιστάσεις να προτάξει απέναντι στην λαίλαπα του παγκόσμιου οδοστρωτήρα αξιών και ιδεών που έχει εξαπολύσει η ολιγαρχική πλουτοκρατία;
Η λύση εξαρτάται μόνο απο την αναβάθμιση και τον αναπροσανατολισμό της παιδείας μας αλλά αυτό προϋποθέτει άλλες κυβερνήσεις και άλλα συστήματα που θα πηγάζουν από τον λαό και θα ελέγχονται άμεσα από τον λαό!!!
Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
Τι είναι το Fractional reserve banking Στέλεχος μεγάλης ελληνική τράπεζας αποκαλύπτει:
Στέλεχος μεγαλης ελληνικης τράπεζας
Σχεδόν όλες οι οικονομίες του πλανήτη λειτουργούν σύμφωνα με το διεθνές σύστημα του "fractional reserve banking" (κλασματικό αποθεματικό τραπεζικό σύστημα). Όλα όσα κάνεις από την ώρα που σηκώνεσαι από το κρεβάτι μέχρι την ώρα που πας πάλι να κοιμηθείς είναι άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένα με το "fractional reserve banking".
Παρ' όλο αυτά όχι μόνο ο μέσος πολίτης αλλά ακόμα και αρκετοί απόφοιτοι οικονομικών πανεπιστημίων δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πως πραγματικά λειτουργεί αυτό το σύστημα. Γιατί εάν είχαν ιδέα θα είχαν επαναστατήσει!!!!!! Και όσοι έχουν ιδέα και δεν επαναστατούν είναι είτε γιατί τους συμφέρει είτε γιατί το αποδέχονται σαν μέρος της δημοκρατίας, καθώς κατάφερε, μετά από αγώνες αιώνων από τους τραπεζίτες, να είναι πλήρως νόμιμο.
Εάν ρωτήσεις έναν οικονομολόγο να σου εξηγήσει τι σημαίνει "fractional reserve banking", θα σε βομβαρδίσει με 5 κάρα μακροοικονομικές ορολογίες και άλλα 10 κάρα μαθηματικές εξισώσεις και στο τέλος θα νιώσεις βλάκας και θα πιστέψεις ότι το "fractional reserve banking" είναι η ενδέκατη εντολή. Σε ορολογία της καθομιλούμενης και με πιο απλά μαθηματικά "fractional reserve banking" σημαίνει ότι από κάθε περίπου 1.000 δολάρια αποθεματικών κεφαλαίων μιας τράπεζας, το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα δημιουργεί περίπου 100.000 δολάρια ζεστό χρήμα.
Δηλαδή κάθε φορά που παίρνεις δάνειο από την τράπεζα στην ουσία η τράπεζα δημιουργεί από κοπανιστό αέρα ζεστό χρήμα το οποίο καλείσαι μετά να το αποπληρώσεις με τοκογλυφικό επιτόκιο. Εάν πιστεύεις ότι η τράπεζα σου δανείζει τα χρήματα που έχει από τις καταθέσεις των άλλων, τότε είσαι πιο βαθιά νυχτωμένος από αυτόν που «νύχτωσε χωρίς φεγγάρι»... Άλλο τόσο νυχτωμένος είσαι εάν νομίζεις ότι οι κυβερνήσεις δημιουργούν το χρήμα που έχεις στον λογαριασμό σου...
Η διεθνής μαφία των πλούσιων τραπεζιτών, όχι μόνο διαφθείρει το πολιτικό σύστημα για να στηρίξει με νόμους το άρρωστο "fractional reserve banking", το οποίο εξυπηρετεί μόνο αυτούς, αλλά επί πλέον καταφέρνει να το κρατάει μακριά και από την ενημέρωση, καθώς τόσο από τα σχολεία όσο και από τον τύπο, την τηλεόραση και το σινεμά δεν έμαθες ποτέ από που έρχονται τα χαρτονομίσματα που κρατάς στα χέρια σου κάθε μέρα.
Δεν έμαθες ποτέ για την μεγαλύτερη κομπίνα την ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία είναι ενορχηστρωμένη από την πλούσια ολιγαρχία που διαφθείρει τους πολιτικούς ή τους σκοτώνει εάν τύχει να είναι τίμιοι και δεν διαφθείρονται. Η πραγματική δημοκρατία δεν έρχεται με πορείες, πέτρες, μολότοφ και φασαρίες. Με βία σκοτώνονται μόνο αθώοι άνθρωποι. Όμως όλοι οι Γολιάθ έχουν την αχίλλεια πτέρνα τους. Η παγκοσμιοποίηση της τραπεζικής ολιγαρχίας έχει μια αχίλλειο πτέρνα που λέγεται «bank run» (τρέχω στην τράπεζα να πάρω τα λεφτά μου). Μπορείτε αναίμακτα, νόμιμα και συνταγματικά να τους κερδίσετε παίρνοντας απλά τα λεφτά σας από τις τράπεζες.
Χρειάζονται μόνο 500 άνθρωποι, οι οποίοι θα κάνουν ουρές απέξω από 10 διαφορετικές και ισχυρές τράπεζες σε πολυσύχναστη περιοχή στο κέντρο της Αθήνας, για να δημιουργήσουν το απαραίτητο κλίμα που θα βάλει μπρος τον μηχανισμό του self-fulfilling prophecy (η προφητεία που βγαίνει αληθινή επειδή προφητεύτηκε).
Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται ενορχήστρωση όχι μόνο από τίμιους ανθρώπους αλλά και από ανθρώπους με ελεύθερο μυαλό, οι οποίοι δεν έχουν φαει την προπαγάνδα της ολιγαρχίας που λέει ότι θα είναι ολική καταστροφή εάν γίνει αποσταθεροποίηση του νομισματικού και τραπεζικού συστήματος.
Εάν γίνει αυτό απλώς εμείς θα ελευθερωθούμε και αυτοί θα χάσουν τις αμύθητες περιούσιες τους.
Γιατί θα ελευθερωθούμε εάν το χρήμα θα δημιουργείται από τις κυβερνήσεις άτοκα και όχι από τύπους σαν τον Rockefeller, Rothschild, Morgan, Stanley και τους άλλους έντοκα. Γιατί το έλλειμμα της μικρής ελλαδίτσας έριξε τον Dow Jones;;;; Επειδή είμαστε στο κέντρο των προβολέων της παγκόσμιας δημοσιότητας.
Τώρα που όλοι κοιτάνε την Ελλάδα είναι ευκαιρία για την οικονομική επανάσταση του φτωχού και του μέσου έλληνα, καθώς θα τους κερδίσετε με τα ίδια τους τα όπλα εάν κάνετε ανάληψη τα εικονικά λεφτά του "fractional reserve banking" από τις τράπεζες. Θα τους κερδίσετε γιατί δεν τα έχουν σε χαρτονομίσματα να στα δώσουν!!! Και κανείς έλληνας δεν θα χάσει τα λεφτά του, καθώς είμαστε μόνο το 2% της οικονομίας της Ευρώπης και η ΕΚΤ θα στηρίξει τις καταθέσεις, για τον ίδιο λόγο που στηρίζει τώρα την πτώχευση μας. Για να την γλιτώσουν και αυτοί. Απλούστατα τώρα που μας κοιτάει όλος ο πλανήτης, εάν γίνει ένα μαζικό bank run στην Ελλάδα, θα δημιουργηθεί μια παγκόσμια αναστάτωση η οποία θα δώσει την ευκαιρία στους έντιμους πολιτικούς, (ναι υπάρχουν και αυτοί!) να βγουν μπροστά και να καταδείξουν τον λόγο που υποφέρουν οι λαοί στον πλανήτη.
Το ξέρουν καλά οι τραπεζίτες ότι δεν πρέπει να γίνει γενικευμένο bank run ακόμα και σε μικρές οικονομίες, όπως είναι η ελληνική. Ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν στήσει ένα ντόμινο που είναι τόσο ισχυρό όσο και ο πιο αδύναμος κρίκος μιας αλυσίδας. Αλλά είναι τόσο καλά οργανωμένοι οι τραπεζίτες που ακόμα και οι έντιμοι άνθρωποι έχουν φαει την προπαγάνδα για κατάρρευση του κοινωνικού ιστού εάν καταρρεύσουν οι τράπεζες.
Οι επιστολές της 17 Νοέμβρη γινόντουσαν πρωτοσέλιδο. Η δική μου θα καταλήξει στα σκουπίδια. Εάν την είχα αφήσει πάνω στο πτώμα ενός από τους εκατοντάδες διεφθαρμένους έλληνες πολιτικούς, θα είχε γίνει και η δική μου πρωτοσέλιδο. Στα media το αίμα και η βία πουλάει αλλά εγώ, εκτός του ότι αντιπαθώ την βία πιο πολύ από τις τράπεζες, ξέρω πολύ καλά ότι η βία εξυπηρετεί μόνο την πλουτοκρατική τραπεζική ολιγαρχία.
Τώρα που μας κοιτάει όλος ο πλανήτης θα πάρει στο ΠΑΜΕ και στους άλλους φορείς της κοινοβουλευτικής αριστεράς, που υποτίθεται ότι είναι προστάτες των συμφερόντων των εργατών και υπέρμαχοι της δίκαιης κατανομής του πλούτου, μια μόνο βδομάδα να νικήσουν τις τράπεζες, καθώς πολύ εύκολα μπορούν να οργανώσουν ένα γενικό bank run σε όλες τις τράπεζες. Αλλά αντί για αυτό κάνουν και θα κάνουν απεργίες και πορείες ώστε, άθελα τους, να δίνουν κάλυμμα είτε στα ανεγκέφαλα αναρχικοειδή των Εξαρχείων είτε στα ορθόδοξα χριστιανικά φασιστοειδή να πετάνε μολότοφ και να στέλνουν αθώους ανθρώπους στον τάφο και τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη εκεί που είναι τόσα χρόνια... Στο περιθώριο...
Τον ληστρικό μηχανισμό του "fractional reserve banking" δεν τον αντιλαμβάνονται ακόμα και άνθρωποι που έχουν τελειώσει το πανεπιστήμιο ποσό μάλλον ο μέσος καθημερινός άνθρωπος. Αλλά είμαι σίγουρος ότι μορφωμένοι και έντιμοι άνθρωποι, που έχουν είτε κάποια ηγετική θέση είτε απολαμβάνουν ευρεία αποδοχή στην ελληνική κοινωνία, θα προσπαθήσουν να τον καταλάβουν. Γιατί αν τον ξέρουν ήδη και δεν έχουν δημιουργήσει ακόμα ένα μαζικό bank run, τότε είτε είναι αφελείς και έχουν φαει στην μάπα την προπαγάνδα περί διάλυσης του κοινωνικού ιστού είτε προστατεύουν την αληθινή τους ταυτότητα, η οποία είναι: είμαι αριστερός για τα πλήθη και δεξιός για την τσέπη μου.
Ο Λαζόπουλος, ο οποίος αποτελεί την μοναδική αντιπολιτευτική φωνή στην Ελλάδα, (και με αφήνει πλήρως αδιάφορο ακόμα και 10 εκατομμύρια να έπαιρνε για κάθε επεισόδιο), σε μια εκπομπή του στην τηλεόραση την προηγούμενη βδομάδα διάβασε μια μακροσκελή επιστολή του κυρίου Θεοδωράκη, ο οποίος δεν έπεσε στην εύκολη παγίδα, ότι δηλαδή φταινε μόνο οι διεφθαρμένοι έλληνες πολιτικοί, αλλά έδειξε την κυρία αιτία του ολέθρου, η οποία είναι στην άλλη μεριά του ατλαντικού.
Είμαι πολύ μικρός, τόσο σε ηλικία όσο και σε προσωπικότητα, αλλά θα κάνω την υπερβολή να εξηγήσω λίγο τι εννοούσε ο κύριος Θεοδωράκης. Σίγουρα δεν εννοούσε τους κοινούς αμερικανούς πολίτες. Επίσης δεν εννοούσε τον Obama και τους υπόλοιπους στο κογκρέσο των ΗΠΑ. Ο κύριος Θεοδωράκης γνωρίζει πολύ καλά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αμερικανών πολιτικών είναι μαριονέτες των οποίων τα νήματα κινεί η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, δηλαδή η Federal Reserve ή αλλιώς Fed. Τώρα θα αναρωτηθείς! Μα καλά η Fed είναι η κρατική τράπεζα των αμερικανών. Ουπς!! Εδώ είναι η κομπίνα που κατάφεραν οι διαφόρων εθνικοτήτων ιδιώτες τραπεζίτες να περάσουν το 1913 από το κογκρέσο των ΗΠΑ. Ονόμασαν την ιδιωτική κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ Federal για να νομίσουν τα αμερικανάκια ότι είναι κρατική... Αλλά δυστυχώς δεν είναι μόνο τα αμερικανάκια που το νομίζουν αυτό...
Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson, ο οποίος και υπέγραψε το Federal Reserve Act του 1913, ήταν ένας ανάμεσα σε αυτούς που το μετάνιωσαν αργότερα. Η πηγή όλων των προβλημάτων όλων των λαών, συμπεριλαμβανομένου και του αμερικανικού, είναι οι τράπεζες όλου του πλανήτη με πρώτη την ιδιωτική Federal Reserve, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα της διεθνούς τραπεζικής κλίκας και όχι μόνο των αμερικάνων. Απλά οι αμερικάνοι έχουν πολύ καλό στρατό και γι αυτό η διεθνής τραπεζική μαφία έστησε το κεντρικό μαγαζί στην Αμερική.
Εάν τύχει κανένας τύπος σαν τον Saddam Hussein που δεν χρηματίζεται και δεν μπορεί η CIA να τον σκοτώσει γιατί τον φυλάνε καλά, κινεί ο ιδιωτικός Federal Reserve τα νήματα και η μαριονέτα που άκουει στο όνομα μπαμπάς-γιος Bush ή Clinton ή Obama στέλνει τον στρατό και καθαρίζει τον Saddam μαζί με μωρά, έγκυες γυναίκες, μικρούς και μεγάλους που οι τραπεζίτες ονομάζουν collateral damage.
Και μετά ο Fed μέσω των πολυεθνικών αμερικάνικων και μη επιχειρήσεων «αναστηλώνει και εκδημοκρατίζει» το Iraq, δηλαδή λεηλατεί τους φυσικούς του πόρους. Ποιος, για το όνομα του όποιου θεού και να υπάρχει, μπορεί να πιστέψει ότι ο βλακο-μπους κυβερνούσε την Αμερική και άρα τον κόσμο... έλεος!!!
Πρέπει όλοι να καταλάβετε ότι το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα του "fractional reserve banking" είναι ένα παγκόσμιο μαγαζί με κεντρικά γραφεία στην Αμερική. Είτε ελληνικές είτε αφρικανικές είναι οι τράπεζες, μόνο τα συμφέροντα της ιδιωτικής Federal Reserve εξυπηρετούν και άρα τα δικά τους. Και το κάνουν αυτό εις βάρος όλων των λαών συμπεριλαμβανομένου και του αμερικανικού γιατί το "fractional reserve banking" μπορεί να επιβιώσει μόνο εάν δημιουργούνται χρέη παντού.
Έχουν δώσει αγώνες αμερικανοί πολιτικοί, ακόμα και πρόεδροι των ΗΠΑ όπως ο Andrew Jackson 1829-1837, για να απαγκιστρώσουν το έθνος τους από όλες τις ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες που ανά τους αιώνες προσπαθούσαν να στήσουν (και τελικά έστησαν) στην Αμερική οι άπληστοι τραπεζίτες διαφόρων εθνικοτήτων.
Ο Mayer Amschel Rothschild δεν ήταν αμερικανός. Γερμανο-εβραίος ήταν... όπως και τα 5 παιδιά του που μοίρασε πριν από διακόσα χρόνια σε όλη την Ευρώπη για να κάνουν τράπεζες και να κατακτήσουν όλο τον κόσμο... Πόσες Rothschild οικογένειες λες να υπάρχουν σκορπισμένες σε όλη τη γη στα διακόσα χρόνια που πέρασαν;;; Όσες και να είναι, αυτές και μερικές άλλες κάνουν κουμάντο τις τύχες όλων των λαών μέσω του τραπεζικού συστήματος. Σου φαίνεται παράξενο ότι μερικές οικογένειες μπορούν να κουμαντάρουν όλο τον κόσμο; Εδώ στο Greece δύο οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα για 35 χρόνια και ακόμα δεν ήρθε το τέλος... Ο Καραμανλής έχει δίδυμα και ο Γιωργάκης τον Ανδρέα και την Μαργαρίτα... Τα παιδιά σου σε λίγα χρόνια από τώρα θα φωνάζουν: «εμπρός Αντρέα για μια Ελλάδα νέα»...
Δες την αλήθεια: θες μόνο 2 τσοπανόσκυλα για να φυλάξεις 500 πρόβατα! Στον πλανήτη γη υπάρχουν 7 δισεκατομμύρια πρόβατα και 100 χιλιάδες τσοπανόσκυλα... Και εγώ πρόβατο είμαι αλλά τουλάχιστον το ξέρω...
«bank run» όλα τα πρόβατα μαζί μπας και φύγουν τα τσοπανόσκυλα
Σχεδόν όλες οι οικονομίες του πλανήτη λειτουργούν σύμφωνα με το διεθνές σύστημα του "fractional reserve banking" (κλασματικό αποθεματικό τραπεζικό σύστημα). Όλα όσα κάνεις από την ώρα που σηκώνεσαι από το κρεβάτι μέχρι την ώρα που πας πάλι να κοιμηθείς είναι άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένα με το "fractional reserve banking".
Παρ' όλο αυτά όχι μόνο ο μέσος πολίτης αλλά ακόμα και αρκετοί απόφοιτοι οικονομικών πανεπιστημίων δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πως πραγματικά λειτουργεί αυτό το σύστημα. Γιατί εάν είχαν ιδέα θα είχαν επαναστατήσει!!!!!! Και όσοι έχουν ιδέα και δεν επαναστατούν είναι είτε γιατί τους συμφέρει είτε γιατί το αποδέχονται σαν μέρος της δημοκρατίας, καθώς κατάφερε, μετά από αγώνες αιώνων από τους τραπεζίτες, να είναι πλήρως νόμιμο.
Εάν ρωτήσεις έναν οικονομολόγο να σου εξηγήσει τι σημαίνει "fractional reserve banking", θα σε βομβαρδίσει με 5 κάρα μακροοικονομικές ορολογίες και άλλα 10 κάρα μαθηματικές εξισώσεις και στο τέλος θα νιώσεις βλάκας και θα πιστέψεις ότι το "fractional reserve banking" είναι η ενδέκατη εντολή. Σε ορολογία της καθομιλούμενης και με πιο απλά μαθηματικά "fractional reserve banking" σημαίνει ότι από κάθε περίπου 1.000 δολάρια αποθεματικών κεφαλαίων μιας τράπεζας, το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα δημιουργεί περίπου 100.000 δολάρια ζεστό χρήμα.
Δηλαδή κάθε φορά που παίρνεις δάνειο από την τράπεζα στην ουσία η τράπεζα δημιουργεί από κοπανιστό αέρα ζεστό χρήμα το οποίο καλείσαι μετά να το αποπληρώσεις με τοκογλυφικό επιτόκιο. Εάν πιστεύεις ότι η τράπεζα σου δανείζει τα χρήματα που έχει από τις καταθέσεις των άλλων, τότε είσαι πιο βαθιά νυχτωμένος από αυτόν που «νύχτωσε χωρίς φεγγάρι»... Άλλο τόσο νυχτωμένος είσαι εάν νομίζεις ότι οι κυβερνήσεις δημιουργούν το χρήμα που έχεις στον λογαριασμό σου...
Η διεθνής μαφία των πλούσιων τραπεζιτών, όχι μόνο διαφθείρει το πολιτικό σύστημα για να στηρίξει με νόμους το άρρωστο "fractional reserve banking", το οποίο εξυπηρετεί μόνο αυτούς, αλλά επί πλέον καταφέρνει να το κρατάει μακριά και από την ενημέρωση, καθώς τόσο από τα σχολεία όσο και από τον τύπο, την τηλεόραση και το σινεμά δεν έμαθες ποτέ από που έρχονται τα χαρτονομίσματα που κρατάς στα χέρια σου κάθε μέρα.
Δεν έμαθες ποτέ για την μεγαλύτερη κομπίνα την ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία είναι ενορχηστρωμένη από την πλούσια ολιγαρχία που διαφθείρει τους πολιτικούς ή τους σκοτώνει εάν τύχει να είναι τίμιοι και δεν διαφθείρονται. Η πραγματική δημοκρατία δεν έρχεται με πορείες, πέτρες, μολότοφ και φασαρίες. Με βία σκοτώνονται μόνο αθώοι άνθρωποι. Όμως όλοι οι Γολιάθ έχουν την αχίλλεια πτέρνα τους. Η παγκοσμιοποίηση της τραπεζικής ολιγαρχίας έχει μια αχίλλειο πτέρνα που λέγεται «bank run» (τρέχω στην τράπεζα να πάρω τα λεφτά μου). Μπορείτε αναίμακτα, νόμιμα και συνταγματικά να τους κερδίσετε παίρνοντας απλά τα λεφτά σας από τις τράπεζες.
Χρειάζονται μόνο 500 άνθρωποι, οι οποίοι θα κάνουν ουρές απέξω από 10 διαφορετικές και ισχυρές τράπεζες σε πολυσύχναστη περιοχή στο κέντρο της Αθήνας, για να δημιουργήσουν το απαραίτητο κλίμα που θα βάλει μπρος τον μηχανισμό του self-fulfilling prophecy (η προφητεία που βγαίνει αληθινή επειδή προφητεύτηκε).
Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται ενορχήστρωση όχι μόνο από τίμιους ανθρώπους αλλά και από ανθρώπους με ελεύθερο μυαλό, οι οποίοι δεν έχουν φαει την προπαγάνδα της ολιγαρχίας που λέει ότι θα είναι ολική καταστροφή εάν γίνει αποσταθεροποίηση του νομισματικού και τραπεζικού συστήματος.
Εάν γίνει αυτό απλώς εμείς θα ελευθερωθούμε και αυτοί θα χάσουν τις αμύθητες περιούσιες τους.
Γιατί θα ελευθερωθούμε εάν το χρήμα θα δημιουργείται από τις κυβερνήσεις άτοκα και όχι από τύπους σαν τον Rockefeller, Rothschild, Morgan, Stanley και τους άλλους έντοκα. Γιατί το έλλειμμα της μικρής ελλαδίτσας έριξε τον Dow Jones;;;; Επειδή είμαστε στο κέντρο των προβολέων της παγκόσμιας δημοσιότητας.
Τώρα που όλοι κοιτάνε την Ελλάδα είναι ευκαιρία για την οικονομική επανάσταση του φτωχού και του μέσου έλληνα, καθώς θα τους κερδίσετε με τα ίδια τους τα όπλα εάν κάνετε ανάληψη τα εικονικά λεφτά του "fractional reserve banking" από τις τράπεζες. Θα τους κερδίσετε γιατί δεν τα έχουν σε χαρτονομίσματα να στα δώσουν!!! Και κανείς έλληνας δεν θα χάσει τα λεφτά του, καθώς είμαστε μόνο το 2% της οικονομίας της Ευρώπης και η ΕΚΤ θα στηρίξει τις καταθέσεις, για τον ίδιο λόγο που στηρίζει τώρα την πτώχευση μας. Για να την γλιτώσουν και αυτοί. Απλούστατα τώρα που μας κοιτάει όλος ο πλανήτης, εάν γίνει ένα μαζικό bank run στην Ελλάδα, θα δημιουργηθεί μια παγκόσμια αναστάτωση η οποία θα δώσει την ευκαιρία στους έντιμους πολιτικούς, (ναι υπάρχουν και αυτοί!) να βγουν μπροστά και να καταδείξουν τον λόγο που υποφέρουν οι λαοί στον πλανήτη.
Το ξέρουν καλά οι τραπεζίτες ότι δεν πρέπει να γίνει γενικευμένο bank run ακόμα και σε μικρές οικονομίες, όπως είναι η ελληνική. Ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν στήσει ένα ντόμινο που είναι τόσο ισχυρό όσο και ο πιο αδύναμος κρίκος μιας αλυσίδας. Αλλά είναι τόσο καλά οργανωμένοι οι τραπεζίτες που ακόμα και οι έντιμοι άνθρωποι έχουν φαει την προπαγάνδα για κατάρρευση του κοινωνικού ιστού εάν καταρρεύσουν οι τράπεζες.
Οι επιστολές της 17 Νοέμβρη γινόντουσαν πρωτοσέλιδο. Η δική μου θα καταλήξει στα σκουπίδια. Εάν την είχα αφήσει πάνω στο πτώμα ενός από τους εκατοντάδες διεφθαρμένους έλληνες πολιτικούς, θα είχε γίνει και η δική μου πρωτοσέλιδο. Στα media το αίμα και η βία πουλάει αλλά εγώ, εκτός του ότι αντιπαθώ την βία πιο πολύ από τις τράπεζες, ξέρω πολύ καλά ότι η βία εξυπηρετεί μόνο την πλουτοκρατική τραπεζική ολιγαρχία.
Τώρα που μας κοιτάει όλος ο πλανήτης θα πάρει στο ΠΑΜΕ και στους άλλους φορείς της κοινοβουλευτικής αριστεράς, που υποτίθεται ότι είναι προστάτες των συμφερόντων των εργατών και υπέρμαχοι της δίκαιης κατανομής του πλούτου, μια μόνο βδομάδα να νικήσουν τις τράπεζες, καθώς πολύ εύκολα μπορούν να οργανώσουν ένα γενικό bank run σε όλες τις τράπεζες. Αλλά αντί για αυτό κάνουν και θα κάνουν απεργίες και πορείες ώστε, άθελα τους, να δίνουν κάλυμμα είτε στα ανεγκέφαλα αναρχικοειδή των Εξαρχείων είτε στα ορθόδοξα χριστιανικά φασιστοειδή να πετάνε μολότοφ και να στέλνουν αθώους ανθρώπους στον τάφο και τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη εκεί που είναι τόσα χρόνια... Στο περιθώριο...
Τον ληστρικό μηχανισμό του "fractional reserve banking" δεν τον αντιλαμβάνονται ακόμα και άνθρωποι που έχουν τελειώσει το πανεπιστήμιο ποσό μάλλον ο μέσος καθημερινός άνθρωπος. Αλλά είμαι σίγουρος ότι μορφωμένοι και έντιμοι άνθρωποι, που έχουν είτε κάποια ηγετική θέση είτε απολαμβάνουν ευρεία αποδοχή στην ελληνική κοινωνία, θα προσπαθήσουν να τον καταλάβουν. Γιατί αν τον ξέρουν ήδη και δεν έχουν δημιουργήσει ακόμα ένα μαζικό bank run, τότε είτε είναι αφελείς και έχουν φαει στην μάπα την προπαγάνδα περί διάλυσης του κοινωνικού ιστού είτε προστατεύουν την αληθινή τους ταυτότητα, η οποία είναι: είμαι αριστερός για τα πλήθη και δεξιός για την τσέπη μου.
Ο Λαζόπουλος, ο οποίος αποτελεί την μοναδική αντιπολιτευτική φωνή στην Ελλάδα, (και με αφήνει πλήρως αδιάφορο ακόμα και 10 εκατομμύρια να έπαιρνε για κάθε επεισόδιο), σε μια εκπομπή του στην τηλεόραση την προηγούμενη βδομάδα διάβασε μια μακροσκελή επιστολή του κυρίου Θεοδωράκη, ο οποίος δεν έπεσε στην εύκολη παγίδα, ότι δηλαδή φταινε μόνο οι διεφθαρμένοι έλληνες πολιτικοί, αλλά έδειξε την κυρία αιτία του ολέθρου, η οποία είναι στην άλλη μεριά του ατλαντικού.
Είμαι πολύ μικρός, τόσο σε ηλικία όσο και σε προσωπικότητα, αλλά θα κάνω την υπερβολή να εξηγήσω λίγο τι εννοούσε ο κύριος Θεοδωράκης. Σίγουρα δεν εννοούσε τους κοινούς αμερικανούς πολίτες. Επίσης δεν εννοούσε τον Obama και τους υπόλοιπους στο κογκρέσο των ΗΠΑ. Ο κύριος Θεοδωράκης γνωρίζει πολύ καλά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αμερικανών πολιτικών είναι μαριονέτες των οποίων τα νήματα κινεί η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, δηλαδή η Federal Reserve ή αλλιώς Fed. Τώρα θα αναρωτηθείς! Μα καλά η Fed είναι η κρατική τράπεζα των αμερικανών. Ουπς!! Εδώ είναι η κομπίνα που κατάφεραν οι διαφόρων εθνικοτήτων ιδιώτες τραπεζίτες να περάσουν το 1913 από το κογκρέσο των ΗΠΑ. Ονόμασαν την ιδιωτική κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ Federal για να νομίσουν τα αμερικανάκια ότι είναι κρατική... Αλλά δυστυχώς δεν είναι μόνο τα αμερικανάκια που το νομίζουν αυτό...
Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson, ο οποίος και υπέγραψε το Federal Reserve Act του 1913, ήταν ένας ανάμεσα σε αυτούς που το μετάνιωσαν αργότερα. Η πηγή όλων των προβλημάτων όλων των λαών, συμπεριλαμβανομένου και του αμερικανικού, είναι οι τράπεζες όλου του πλανήτη με πρώτη την ιδιωτική Federal Reserve, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα της διεθνούς τραπεζικής κλίκας και όχι μόνο των αμερικάνων. Απλά οι αμερικάνοι έχουν πολύ καλό στρατό και γι αυτό η διεθνής τραπεζική μαφία έστησε το κεντρικό μαγαζί στην Αμερική.
Εάν τύχει κανένας τύπος σαν τον Saddam Hussein που δεν χρηματίζεται και δεν μπορεί η CIA να τον σκοτώσει γιατί τον φυλάνε καλά, κινεί ο ιδιωτικός Federal Reserve τα νήματα και η μαριονέτα που άκουει στο όνομα μπαμπάς-γιος Bush ή Clinton ή Obama στέλνει τον στρατό και καθαρίζει τον Saddam μαζί με μωρά, έγκυες γυναίκες, μικρούς και μεγάλους που οι τραπεζίτες ονομάζουν collateral damage.
Και μετά ο Fed μέσω των πολυεθνικών αμερικάνικων και μη επιχειρήσεων «αναστηλώνει και εκδημοκρατίζει» το Iraq, δηλαδή λεηλατεί τους φυσικούς του πόρους. Ποιος, για το όνομα του όποιου θεού και να υπάρχει, μπορεί να πιστέψει ότι ο βλακο-μπους κυβερνούσε την Αμερική και άρα τον κόσμο... έλεος!!!
Πρέπει όλοι να καταλάβετε ότι το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα του "fractional reserve banking" είναι ένα παγκόσμιο μαγαζί με κεντρικά γραφεία στην Αμερική. Είτε ελληνικές είτε αφρικανικές είναι οι τράπεζες, μόνο τα συμφέροντα της ιδιωτικής Federal Reserve εξυπηρετούν και άρα τα δικά τους. Και το κάνουν αυτό εις βάρος όλων των λαών συμπεριλαμβανομένου και του αμερικανικού γιατί το "fractional reserve banking" μπορεί να επιβιώσει μόνο εάν δημιουργούνται χρέη παντού.
Έχουν δώσει αγώνες αμερικανοί πολιτικοί, ακόμα και πρόεδροι των ΗΠΑ όπως ο Andrew Jackson 1829-1837, για να απαγκιστρώσουν το έθνος τους από όλες τις ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες που ανά τους αιώνες προσπαθούσαν να στήσουν (και τελικά έστησαν) στην Αμερική οι άπληστοι τραπεζίτες διαφόρων εθνικοτήτων.
Ο Mayer Amschel Rothschild δεν ήταν αμερικανός. Γερμανο-εβραίος ήταν... όπως και τα 5 παιδιά του που μοίρασε πριν από διακόσα χρόνια σε όλη την Ευρώπη για να κάνουν τράπεζες και να κατακτήσουν όλο τον κόσμο... Πόσες Rothschild οικογένειες λες να υπάρχουν σκορπισμένες σε όλη τη γη στα διακόσα χρόνια που πέρασαν;;; Όσες και να είναι, αυτές και μερικές άλλες κάνουν κουμάντο τις τύχες όλων των λαών μέσω του τραπεζικού συστήματος. Σου φαίνεται παράξενο ότι μερικές οικογένειες μπορούν να κουμαντάρουν όλο τον κόσμο; Εδώ στο Greece δύο οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα για 35 χρόνια και ακόμα δεν ήρθε το τέλος... Ο Καραμανλής έχει δίδυμα και ο Γιωργάκης τον Ανδρέα και την Μαργαρίτα... Τα παιδιά σου σε λίγα χρόνια από τώρα θα φωνάζουν: «εμπρός Αντρέα για μια Ελλάδα νέα»...
Δες την αλήθεια: θες μόνο 2 τσοπανόσκυλα για να φυλάξεις 500 πρόβατα! Στον πλανήτη γη υπάρχουν 7 δισεκατομμύρια πρόβατα και 100 χιλιάδες τσοπανόσκυλα... Και εγώ πρόβατο είμαι αλλά τουλάχιστον το ξέρω...
«bank run» όλα τα πρόβατα μαζί μπας και φύγουν τα τσοπανόσκυλα
Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011
Η σχολική εκπαίδευση αλλάζει DNA
Η σχολική εκπαίδευση αλλάζει DNA
23/03/2011 - 09:00
του Χρήστου Κάτσικα
Αν υπήρχε διαγωνισμός για εκείνους που αλλάζουν με την πιο μεγάλη μαεστρία...
το νόημα των λέξεων και των εννοιών, τότε το πρώτο βραβείο θα έπρεπε να απονεμηθεί στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Αυτή η ηγεσία, βαδίζοντας στα χνάρια της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης, ονομάζει τη συγχώνευση των σχολείων παιδαγωγικό μέτρο, τη διάλυση των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών εκσυγχρονισμό, την προσαρμογή του σχολείου στη λογική των δεξιοτήτων πρόοδο, την ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου φυσικό φαινόμενο, όπως λίγο πριν βάφτισε τη μείωση των μισθών αποτελεσματική διαχείριση, τη μείωση των προσλήψεων εξορθολογισμό, την απόλυση εξυγίανση, το φόρο αλληλεγγύη...
Πριν όμως δούμε τι ακριβώς κάνει και πού ακριβώς στοχεύει το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε δύο ζητήματα:
• Πρώτον, είναι σαφές ότι η εκπαιδευτική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης είναι δεμένη με ένα τμήμα με την εκπαιδευτική πολιτική της προηγούμενης, καθώς έχουν την ίδια κατευθυντήρια γραμμή.
• Τα μέτρα και οι εκπαιδευτικές πολιτικές που «τρέχουν» σήμερα από το υπουργείο Παιδείας είναι επιδιώξεις, κατευθύνσεις, προσδοκίες και όνειρα των στρατηγών του κεφαλαίου, του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου, του ΟΟΣΑ, των δύο αστικών κομμάτων, πολλά χρόνια πριν από την κρίση. Αυτή η «ιερή συμμαχία» βρίσκει ευκαιρία τώρα να κάνει πραγματικότητα τα πιο νεοφιλελεύθερα όνειρά της, τα οποία προβάλλει άλλοτε ως μέτρα σωτηρίας για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και άλλοτε ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης.
Πίσω από τις «χάρτινες» διακηρύξεις
Για μια ακόμη φορά γινόμαστε μάρτυρες μιας επιχείρησης αλλαγών του σχολείου και των λειτουργιών του, που στεφανώνεται με τη βοήθεια ενός καταιγισμού αριθμών και στοιχείων για την «ποιοτική εκπαίδευση», για το «ψηφιακό σχολείο», για τα «νέα αναλυτικά προγράμματα» και άλλα ηχηρά που κατά κόρον χρησιμοποιεί η πολιτική ηγεσία για να πείσει ότι γι’ αυτήν είναι «πάνω απ’ όλα ο μαθητής».
Ωστόσο, αν ξύσουμε τις «χάρτινες» διακηρύξεις, θα διαπιστώσουμε διά γυμνού οφθαλμού ότι το υπουργείο Παιδείας απλά προσπαθεί να «μπαζώσει» τα προβλήματα και τις ελλείψεις, τα ανοιχτά «ρήγματα» στο ταλαιπωρημένο σώμα της ελληνικής εκπαίδευσης, για να καταφέρει ένα νέο συντριπτικό χτύπημα σε ό,τι απέμεινε από το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του σχολείου.
Η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας, με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης και εκμεταλλευόμενοι την προσωρινή αδυναμία των εργαζομένων, των συνδικάτων, του εκπαιδευτικού κινήματος να προβάλλουν σθεναρή άμυνα, εξαπολύουν άνευ προηγουμένου επίθεση στο ίδιο το DNA της δημόσιας εκπαίδευσης, από την Α' Δημοτικού μέχρι το πανεπιστήμιο και τα μεταπτυχιακά.
Με επικοινωνιακή μαεστρία, ασκώντας κριτική στα σοβαρά προβλήματα των δημόσιων σχολείων και πανεπιστημίων, που η δική τους πολιτική έχει δημιουργήσει, προβάλλουν το σύνθημα της αλλαγής, για να εξαπατήσουν το γονιό που πληρώνει χιλιάδες ευρώ στα φροντιστήρια και το παιδί του ούτε γράμματα μαθαίνει ούτε δουλειά βρίσκει, για να ξεγελάσουν το μαθητή που ακρωτηριάζεται στο τρίγωνο σχολείο - φροντιστήριο - ιδιαίτερο, για να παραπλανήσουν τον εκπαιδευτικό που νιώθει όλα τα πυρά να κατευθύνονται πάνω του.
Είναι κι αυτό, αλήθεια, μια πολιτική. Και μάλιστα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και μια αποτελεσματική πολιτική. Βεβαίως όχι για την εκπαίδευση, αλλά για να διατηρεί κάποιος το κεφάλι του στη θέση του. Από την άλλη, όταν αφήνεις κάτι να τελματώσει, εύκολα μπορείς, με επικοινωνιακές «ντρίμπλες», να υφάνεις την κατασκευή του κατηγορητηρίου ενάντια στο ίδιο το θύμα για το τέλμα στο οποίο έχει περιπέσει. Για να σκεφτούμε καλύτερα: Πώς μπορεί κάποιος να βγάλει από τη μέση ένα φυτό που θεωρεί ότι του πιάνει το χώρο; Μα με το να το αφήσει απότιστο, να ξεραθεί, να αχρηστευτεί. Πώς μπορεί κάποιος να πριμοδοτήσει την ιδιωτική εκπαίδευση; Μα αφήνοντας τη δημόσια εκπαίδευση σε τέλμα. Αυτό είναι για την ιδιωτική εκπαίδευση ένα δώρο από τα αποδυτήρια πριν αρχίσει ο αγώνας...
Επιχειρούν να αλλάξουν το DNA
της ελληνικής εκπαίδευσης
Η κατεύθυνση είναι σαφής και πριμοδοτείται από το λεγόμενο ΕΣΠΑ, δηλαδή τις «πληρωμένες» οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – πρόκειται για αντίστοιχες οδηγίες με εκείνες που αφάνισαν, την προηγούμενη 20ετία, κάθε παραγωγική βάση της χώρας στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα: Στοχεύουν στο βάθεμα του ιδιωτικοποιημένου, πειθαρχημένου, ευέλικτου και αποδοτικού στα κυρίαρχα συμφέροντα σχολείου, που θα παράγει εργατικό δυναμικό φθηνό, χωρίς δικαιώματα, αλλά καταρτισμένο με εκείνες τις χρηστικές δεξιότητες που απαιτεί το κεφάλαιο για αύξηση της κερδοφορίας του. Στοχεύουν να προσαρμοστεί η εκπαίδευση και η εργατική δύναμη στις «νέες συνθήκες», κοντολογίς στην ευελιξία, την αποδοτικότητα, την ανταγωνιστικότητα, την επιχειρηματικότητα, την απασχολησιμότητα, το κόστος, κ.λπ., αλλά και να τις αναπτύξει, να τις τυποποιήσει περισσότερο, να τις μετρήσει και να τις ελέγξει, ώστε να διαμορφώσει το σημερινό εργαζόμενο με εργασιακές προδιαγραφές 19ου αιώνα και παραγωγικές δυνάμεις 21ου αιώνα!
Οι επιχειρούμενες αλλαγές επιδιώκουν να συνδέσουν το «νέο σχολείο» με τη νέα αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης (σχέδιο «Καλλικράτης»), να κατακερματίσουν τον όποιο ενιαίο χαρακτήρα της Παιδείας έχει απομείνει, να διαμορφώσουν εργασιακές σχέσεις συμβατές με το «αποκεντρωμένο σχολείο» και να εντείνουν την ταξική διαφοροποίηση.
Άμεσος στόχος, που αποκρύπτεται επιμελώς, είναι η εξεύρεση πόρων για την εκπαίδευση έξω από τον προϋπολογισμό του κράτους. Τι σημαίνει όμως πρακτικά αυτό; Με δεδομένο το ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού για την εκπαίδευση, πώς θα καταφέρουν οι δήμοι ή οι νομαρχίες να ανταποκριθούν στις χρηματοδοτικές ανάγκες; Είναι σαφές ότι οι δήμοι θα αναζητήσουν πόρους από ιδιωτικές επιχειρήσεις-χορηγούς, από νέους δημοτικούς φόρους και από εισφορές γονέων, καθώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει τη δυνατότητα να καθορίσει ανταποδοτικά τέλη για τη λειτουργία των σχολείων της περιοχής της. Αυτή, βεβαίως, είναι μια μέθοδος μετακύλησης του κόστους λειτουργίας του σχολείου για μια ακόμη φορά στον οικογενειακό προϋπολογισμό, ο οποίος ήδη στενάζει.
Με τις συγχωνεύσεις σχολείων, το υπουργείο Παιδείας επιδιώκει, εκτός των άλλων, να διαμορφώσει ένα νέο «σχολικό χάρτη», με μεγάλα «καλλικρατικά» σχολεία, όπου θα δοκιμαστούν και θα λειτουργούν τα νέα προγράμματα σύμφωνα με τις «τοπικές ιδιαιτερότητες» αλλά και με τις προτάσεις κάποιων χορηγών, και στα οποία βέβαια οι γονείς θα βάζουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη «δωρεάν» Παιδεία. Η όλη επιχείρηση «ντύνεται» με την αντικατάσταση των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών από ένα μίνιμουμ «μετρήσιμων εκπαιδευτικών στόχων» –επεξεργασίας ΟΟΣΑ–, καθώς και με την εισαγωγή της νέας τεχνολογίας στη σχολική εκπαίδευση, ενέργεια που δεν συνδέεται μόνο με επικοινωνιακές τακτικές και επιστροφή τμήματος των κονδυλίων στην αγορά, αλλά κυρίως με την εξυπηρέτηση των προτεραιοτήτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με άλλα λόγια με την απόκτηση «δεξιοτήτων», δηλαδή επιφανειακών γνώσεων γύρω από τη «χρήση» της μητρικής γλώσσας, τις φυσικές επιστήμες και την τεχνολογία, και την «ικανότητα» Διά Βίου Μάθησης. Πρόκειται για τα πρώτα βήματα για το σπάσιμο του ενιαίου των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και την προσαρμογή του σχολείου στη λογική των δεξιοτήτων.
Παράλληλα με το πρόσχημα της πολύπλευρης πληροφόρησης, της προσαρμογής στα σύγχρονα δεδομένα και στις προσκλήσεις του μέλλοντος, συσσωρεύουν γνωστικά αντικείμενα αμφίβολης αναγκαιότητας, αδιαφορώντας για την εξάντληση της παιδικής ηλικίας και για το νέο κύκλο ανισοτήτων και μορφωτικών ελλειμμάτων που δημιουργούνται. Τα Δημοτικά Σχολεία «ενιαίου αναμορφωμένου εκπαιδευτικού προγράμματος» υιοθετούν εξοντωτικούς ρυθμούς για τη μάθηση. Η διαμόρφωση του προγράμματος στη βάση 11 ξεχωριστών διδακτικών αντικειμένων για τις δύο πρώτες τάξεις, 13 για τις δύο μεσαίες και 15 για τις δύο τελευταίες αφενός δεν βοηθά τα παιδιά να ελέγξουν και να συνειδητοποιήσουν τη γνώση που τους προσφέρεται, αφετέρου μετατρέπουν το σύνθημα «η τσάντα στο σχολείο» στο πιο σύντομο ανέκδοτο.
Ωστόσο, η εκπαίδευση της ακριβοπληρωμένης αμάθειας θα δώσει τα ρέστα της στις αλλαγές στη λυκειακή βαθμίδα, οι οποίες συνοδεύονται από το πιο αλλοπρόσαλλο και επικίνδυνο για τη μορφωτική συγκρότηση των μαθητών πρόγραμμα μαθημάτων, ενώ το φροντιστηριακό στέγαστρο ετοιμάζεται να δημιουργήσει μόνιμη αποικία και στο πρώτο έτος της πανεπιστημιακής φοίτησης.
Αυτά είναι τα σχέδια του υπουργείου Παιδείας. Το αν θα γίνουν πράξη εξαρτάται αποκλειστικά από τη στάση όσων θίγονται από αυτά. Κοντολογίς, εξαρτάται από τη στάση των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που στέλνουν τα παιδιά τους στη δημόσια σχολική εκπαίδευση, των εκατοντάδων χιλιάδων μαθητών που φοιτούν σε αυτή, καθώς και των δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών που εργάζονται σε αυτή.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 17/03/2011
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011
Χειραγώγηση του κοινού από ΜΜΕ
Ήταν πολύ απλοϊκές οι δέκα (10) στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών μέσα από τα Ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης, όπως διατυπώθηκαν προ ημερών στο Διαδίκτυο και αποδόθηκαν στον Νόαμ Τσόμσκυ και στη συνέχεια παρέσυραν «επώνυμους» δημοσιογράφους να τις αναμεταδώσουν. Οι στρατηγικές αυτές είχαν διατυπωθεί από έναν Γάλλο blogger, ο οποίος αναμάσησε παλιές πρακτικές.
Πολύ καιρό πριν, είχα αφιερώσει στο θέμα αυτό, μια μικρή αναφορά μέσα από τη χιουμοριστική στήλη μου Έπεα Πτερόεντα, όταν είχα κάνει αναφορά σε ένα βιβλίο του 1955(!) με τίτλο The Hidden Persuaders ενός καθηγητού ονόματι Vance Packard, το οποίο είχα διαβάσει όταν σπούδαζα, στο πλαίσιο των σπουδών Πολιτικής Επιστήμης και ειδικότερα στο μάθημα Επιστήμη της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς (κεφάλαιο Κοινωνικός Έλεγχος).
Αφού ευλόγησα τα γένια μου, θα επανέλθω, για υπενθυμίσω τα –από ετών– αυτονόητα, πολύ συνοπτικά.
Το πρώτο και θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η απόσπαση της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές, μέσα από την τεχνική του κατακλυσμού ασήμαντων πληροφοριών. Πάρτε για παράδειγμα και μετρήστε, πόσες εκπομπές μεταδίδει αυτή την εποχή η τηλεόραση για μαγειρική, για νέα ταλέντα και πόσα «μεσημεριανάδικα» ασχολούνται με τη ζωή των celebrities (προσωπικοτήτων του χώρου τους κυρίως).
Μια άλλη μέθοδος είναι η δημιουργία «προβλημάτων που απαιτούν λύσεις» ώστε να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα, αφήνεται να ενταθεί και να επεκταθεί η αστική βία, ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις, μέχρι να αρχίσει να λέει ο κόσμος «δεν θα βρεθεί ένας λοχίας;», ή «ε, ρε χούντα που μας χρειάζεται».
Υπάρχει επίσης, η στρατηγική της σταδιακής εφαρμογής, που εφαρμόζεται σήμερα, και προσέξτε πώς τα Μέσα και οι ιδιοκτήτες τους επέβαλαν, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, τις νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, την ανυπαρξία κράτους, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ανασφάλεια και γενικά αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί με την πρώτη.
Επακόλουθο δε, της σταδιακής εφαρμογής είναι και η τακτική της αναβολής. Ανακοινώνεται ένα επώδυνο μέτρο, αγανακτεί ο κόσμος που το ακούει, αλλά το μέτρο αναβάλλεται συνεχώς. Μετά αρχίζει να επιβάλλεται σταδιακά, όταν ο κόσμος θα έχει «μπουχτίσει» από την αναβολή («άντε να γίνει κι αυτό να τελειώνουμε») και θα το αποδεχτεί ουσιαστικά με παραίτηση από κάθε αντίδραση.
Ένας άλλος τρόπος χειραγώγησης, είναι το γεγονός ότι όλο και πιο συχνά, τα Ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης χρησιμοποιούν διαφημίσεις με ουσιαστικά γελοίο και παιδαριώδες περιεχόμενο σαν να απευθύνονται σε ανήλικα παιδιά. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούν ένα κοινό ανίκανο να σκεφτεί συνθετικά, ή ακόμα και να σκεφτεί. Έτσι δεν μπορεί να προβλέψει τι επίκειται και παραμένει άβουλο. Εκτός τούτου, χρησιμοποιούν το συναίσθημα του κοινού, παρά τη λογική του (και όχι μόνο στις διαφημίσεις). Παρατηρείστε, πόσες φορές στα δελτία ειδήσεων, όταν δεν υπάρχει εικόνα του συμβάντος, ο ρεπόρτερ παίρνει τη θέση ενός θύματος ή και του θύτη ακόμα, μιμείται τις «υποτιθέμενες» κινήσεις και ταυτόχρονα επενδύεται η σκηνή με μουσική (κινηματογράφου, συνήθως), ώστε να γίνει πιο «δραματική» η είδηση και να «αγγίξει» το κοινό, ανάλογα με το στόχο του Μέσου.
Επίσης, η διατήρηση του κοινού στην άγνοια και στη μετριότητα είναι ακόμα μια μέθοδος χειραγώγησης, που βοηθά στο να παραμένουν αμόρφωτες οι κατώτερες τάξεις και να γίνεται ακατόρθωτη η γεφύρωση του χάσματος με τις ανώτερες τάξεις, που είναι και αυτές που διοικούν. Η μέθοδος αυτή διευκολύνεται και από τη «μόδα του να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος». Παρατηρείστε στα σήριαλ πόσο δημοφιλείς γίνονται οι ήρωες που είναι βλάκες και θα καταλάβετε, γιατί μερικοί άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι να είναι μέτριοι. Διότι αυτό επιδιώκεται…
Ένας άλλος τρόπος χειραγώγησης είναι και ο τρόπος «μαζί τα φάγαμε», η ενίσχυση του συναισθήματος της ενοχοποίησης του κοινού. Η αρχή που έχει επικρατήσει είναι «δεν φταίει κανείς όταν φταίνε όλοι» και αυτό επιτυγχάνεται όταν το κοινό υποτιμάται συνεχώς, μπαίνει σε κατάσταση κατάθλιψης και αδράνειας. Οπότε και δεν εξεγείρεται…
Τέλος, και ο θλιβερότερος τρόπος χειραγώγησης σήμερα, είναι η περίφημη «διαδραστικότητα» (interactivity) και η «κοινωνική δικτύωση» (Facebook. Tweeter κ.α.). Κάθε μέσο που σέβεται τον εαυτό του διενεργεί δημοσκόπηση (τηλεφωνική, γραπτή, ζωντανή), ενώ κάθε ηλεκτρονικό μέσο διαθέτει χώρο στο κοινό να πει τη γνώμη του (σχόλια στις ειδήσεις μιας εφημερίδας στο Διαδίκτυο, σχόλια στα ειδησεογραφικά blogs κ.α.), ή του παρέχει ένα κουμπάκι για το «τι αρέσει και τι δεν αρέσει» (Like it), ενώ του δίνει και την ευχέρεια «να μοιραστεί με άλλους το γούστο του» (Share it with friends). Με αυτό τον τρόπο, το Σύστημα πληροφορείται τι σκεφτόμαστε και τι επιθυμούμε εμείς και οι φίλοι μας, με αποτέλεσμα να γνωρίζει καλύτερα από μας τον εαυτό μας και να ασκεί περισσότερο έλεγχο και μεγαλύτερη εξουσία πάνω στα άτομα.
Πολύ καιρό πριν, είχα αφιερώσει στο θέμα αυτό, μια μικρή αναφορά μέσα από τη χιουμοριστική στήλη μου Έπεα Πτερόεντα, όταν είχα κάνει αναφορά σε ένα βιβλίο του 1955(!) με τίτλο The Hidden Persuaders ενός καθηγητού ονόματι Vance Packard, το οποίο είχα διαβάσει όταν σπούδαζα, στο πλαίσιο των σπουδών Πολιτικής Επιστήμης και ειδικότερα στο μάθημα Επιστήμη της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς (κεφάλαιο Κοινωνικός Έλεγχος).
Αφού ευλόγησα τα γένια μου, θα επανέλθω, για υπενθυμίσω τα –από ετών– αυτονόητα, πολύ συνοπτικά.
Το πρώτο και θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η απόσπαση της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές, μέσα από την τεχνική του κατακλυσμού ασήμαντων πληροφοριών. Πάρτε για παράδειγμα και μετρήστε, πόσες εκπομπές μεταδίδει αυτή την εποχή η τηλεόραση για μαγειρική, για νέα ταλέντα και πόσα «μεσημεριανάδικα» ασχολούνται με τη ζωή των celebrities (προσωπικοτήτων του χώρου τους κυρίως).
Μια άλλη μέθοδος είναι η δημιουργία «προβλημάτων που απαιτούν λύσεις» ώστε να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα, αφήνεται να ενταθεί και να επεκταθεί η αστική βία, ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις, μέχρι να αρχίσει να λέει ο κόσμος «δεν θα βρεθεί ένας λοχίας;», ή «ε, ρε χούντα που μας χρειάζεται».
Υπάρχει επίσης, η στρατηγική της σταδιακής εφαρμογής, που εφαρμόζεται σήμερα, και προσέξτε πώς τα Μέσα και οι ιδιοκτήτες τους επέβαλαν, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, τις νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, την ανυπαρξία κράτους, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ανασφάλεια και γενικά αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί με την πρώτη.
Επακόλουθο δε, της σταδιακής εφαρμογής είναι και η τακτική της αναβολής. Ανακοινώνεται ένα επώδυνο μέτρο, αγανακτεί ο κόσμος που το ακούει, αλλά το μέτρο αναβάλλεται συνεχώς. Μετά αρχίζει να επιβάλλεται σταδιακά, όταν ο κόσμος θα έχει «μπουχτίσει» από την αναβολή («άντε να γίνει κι αυτό να τελειώνουμε») και θα το αποδεχτεί ουσιαστικά με παραίτηση από κάθε αντίδραση.
Ένας άλλος τρόπος χειραγώγησης, είναι το γεγονός ότι όλο και πιο συχνά, τα Ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης χρησιμοποιούν διαφημίσεις με ουσιαστικά γελοίο και παιδαριώδες περιεχόμενο σαν να απευθύνονται σε ανήλικα παιδιά. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούν ένα κοινό ανίκανο να σκεφτεί συνθετικά, ή ακόμα και να σκεφτεί. Έτσι δεν μπορεί να προβλέψει τι επίκειται και παραμένει άβουλο. Εκτός τούτου, χρησιμοποιούν το συναίσθημα του κοινού, παρά τη λογική του (και όχι μόνο στις διαφημίσεις). Παρατηρείστε, πόσες φορές στα δελτία ειδήσεων, όταν δεν υπάρχει εικόνα του συμβάντος, ο ρεπόρτερ παίρνει τη θέση ενός θύματος ή και του θύτη ακόμα, μιμείται τις «υποτιθέμενες» κινήσεις και ταυτόχρονα επενδύεται η σκηνή με μουσική (κινηματογράφου, συνήθως), ώστε να γίνει πιο «δραματική» η είδηση και να «αγγίξει» το κοινό, ανάλογα με το στόχο του Μέσου.
Επίσης, η διατήρηση του κοινού στην άγνοια και στη μετριότητα είναι ακόμα μια μέθοδος χειραγώγησης, που βοηθά στο να παραμένουν αμόρφωτες οι κατώτερες τάξεις και να γίνεται ακατόρθωτη η γεφύρωση του χάσματος με τις ανώτερες τάξεις, που είναι και αυτές που διοικούν. Η μέθοδος αυτή διευκολύνεται και από τη «μόδα του να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος». Παρατηρείστε στα σήριαλ πόσο δημοφιλείς γίνονται οι ήρωες που είναι βλάκες και θα καταλάβετε, γιατί μερικοί άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι να είναι μέτριοι. Διότι αυτό επιδιώκεται…
Ένας άλλος τρόπος χειραγώγησης είναι και ο τρόπος «μαζί τα φάγαμε», η ενίσχυση του συναισθήματος της ενοχοποίησης του κοινού. Η αρχή που έχει επικρατήσει είναι «δεν φταίει κανείς όταν φταίνε όλοι» και αυτό επιτυγχάνεται όταν το κοινό υποτιμάται συνεχώς, μπαίνει σε κατάσταση κατάθλιψης και αδράνειας. Οπότε και δεν εξεγείρεται…
Τέλος, και ο θλιβερότερος τρόπος χειραγώγησης σήμερα, είναι η περίφημη «διαδραστικότητα» (interactivity) και η «κοινωνική δικτύωση» (Facebook. Tweeter κ.α.). Κάθε μέσο που σέβεται τον εαυτό του διενεργεί δημοσκόπηση (τηλεφωνική, γραπτή, ζωντανή), ενώ κάθε ηλεκτρονικό μέσο διαθέτει χώρο στο κοινό να πει τη γνώμη του (σχόλια στις ειδήσεις μιας εφημερίδας στο Διαδίκτυο, σχόλια στα ειδησεογραφικά blogs κ.α.), ή του παρέχει ένα κουμπάκι για το «τι αρέσει και τι δεν αρέσει» (Like it), ενώ του δίνει και την ευχέρεια «να μοιραστεί με άλλους το γούστο του» (Share it with friends). Με αυτό τον τρόπο, το Σύστημα πληροφορείται τι σκεφτόμαστε και τι επιθυμούμε εμείς και οι φίλοι μας, με αποτέλεσμα να γνωρίζει καλύτερα από μας τον εαυτό μας και να ασκεί περισσότερο έλεγχο και μεγαλύτερη εξουσία πάνω στα άτομα.
Προβοκάτσια προαναγγέλλει η κυβέρνηση στις 25 Μαρτίου!
Το κυνήγι μαγισσών συνεχίζεται: Προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τις οξυνόμενες αντιδράσεις των πολιτών, η κυβέρνηση μετατρέπει σε επίσημη “γραμμή” την επίθεση του Θ. Πάγκαλου στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε κάθε αντίδραση, που βαφτίζεται πια φασίζουσα ενέργεια.
Ιδιαίτερη αίσθηση έκαναν οι χθεσινές δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Γ. Πεταλωτή, ο οποίος μιλώντας στην τηλεόραση της ΝΕΤ κάλεσε τον υπεύθυνο Τύπου του ΣΥΝ Πάνο Σκουρλέτη να καταδικάσει προκαταβολικά τις επιθέσεις που θα δεχθούν τα κυβερνητικά στελέχη στις 25 Μαρτίου, προαναγγέλλοντας σκηνικό προβοκάτσιας!
Ήδη όμως από την πρωινή ενημέρωση των συντακτών είχε φανεί ο εκνευρισμός που επικρατεί στην κυβέρνηση από τις αλλεπάλληλες αποδοκιμασίες πρωτοκλασάτων στελεχών, ακόμη και του πρωθυπουργού, που εντείνεται ενόψει του εορτασμού. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έσπευσε να δηλώσει ότι “είμαστε όχι απλώς η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας -που δεν θα πρέπει να το ξεχνά κανείς αυτό- αλλά είμαστε και αυτή η κυβέρνηση που κάνει τα πάντα για να βγάλει τη χώρα από την κρίση”, προσθέτοντας ότι “εάν κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να λοιδορούν μια τέτοια κυβέρνηση, είναι άξιοι και της συμπεριφοράς τους”.
Ο Γ. Πεταλωτής μάλιστα “έλυσε” τη σιωπή του Μαξίμου και απάντησε στην προχθεσινή επιστολή του Αλέξη Τσίπρα, με την οποία ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε ότι όσο ο πρωθυπουργός δεν αποδοκιμάζει τις επιθέσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης γίνεται συνένοχος. Ο Γ. Πεταλωτής, ακολουθώντας την κατεύθυνση που χάραξε ο Θ. Πάγκαλος, αλλά και, πριν απ' αυτόν, την επιχειρηματολογία των προηγούμενων κυβερνήσεων της Ν.Δ., επιτέθηκε στον Αλ. Τσίπρα καλώντας τον “προτού στείλει τέτοιες επιστολές να μας πει ρητά και κατηγορηματικά τι ακριβώς κάνει για να καταδικάσει τέτοιες συμπεριφορές”.
Συνεχίζοντας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε ότι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουν σε “προσπάθειες που αμαυρώνουν ή προσπαθούν να αμαυρώσουν επισκέψεις”, λέγοντας ότι “γνωριζόμαστε όλοι στη μικρή Ελλάδα μας”. Εξάλλου ισχυρίστηκε ότι ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πολύ μακριά από τη “δημοκρατική” αριστερά και χαρακτήρισε τη συμπεριφορά «κάποιων» που προσπαθούν να φιμώσουν ή να εμποδίσουν την επαφή του πρωθυπουργού, των υπουργών ή και οποιονδήποτε πολιτικών στελεχών με τους πολίτες «φασίζουσα, αν όχι φασιστική».
Πηγή Avgi.gr 23/3/11
Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
Απεργία πείνας μαθητών στη Λάρισα για μη κατάργηση του λυκείου τους
Στην εσχάτη των λύσεων, προκειμένου να διασφαλίσουν τη συνέχιση της λειτουργίας του σχολείου τους, που ζητούν να εξαιρεθεί από τις συνενώσεις, αποφάσισαν να προχωρήσουν αρκετοί μαθητές του λυκείου Τσαριτσάνης Λάρισας, οι οποίοι κατέβηκαν από σήμερα σε απεργία πείνας.
Σύμφωνα με σχετικό ψήφισμα που εξέδωσαν και μέχρι να ικανοποιηθεί το αίτημα τους, που είναι η ανάκληση της απόφασης για κατάργηση του λυκείου Τσαριτσάνης -το μοναδικό λύκειο στο νομό Λάρισας που καταργείται- θα επιμείνουν σε άρνηση τροφής, από «αγνή αγάπη» για το σχολείο τους, όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά.
Το λύκειο στεγάζεται στην ιστορική «Οικονόμειο Σχολή», που είναι ένα από τα πρώτα σχολεία στη Θεσσαλία. Λειτουργεί από το 1670 και σε αυτήν δίδαξαν μεγάλες μορφές του Ελληνισμού, όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Κωνσταντίνος Κούμας, ο Κων. Οικονόμος εξ Οικονόμων και άλλοι.
Οι μαθητές έχουν στήσει αντίσκηνο στο προαύλιο του λυκείου, όπου και δηλώνουν ότι θα παραμείνουν μέχρι να ικανοποιηθεί το αίτημα.
Σύμφωνα με σχετικό ψήφισμα που εξέδωσαν και μέχρι να ικανοποιηθεί το αίτημα τους, που είναι η ανάκληση της απόφασης για κατάργηση του λυκείου Τσαριτσάνης -το μοναδικό λύκειο στο νομό Λάρισας που καταργείται- θα επιμείνουν σε άρνηση τροφής, από «αγνή αγάπη» για το σχολείο τους, όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά.
Το λύκειο στεγάζεται στην ιστορική «Οικονόμειο Σχολή», που είναι ένα από τα πρώτα σχολεία στη Θεσσαλία. Λειτουργεί από το 1670 και σε αυτήν δίδαξαν μεγάλες μορφές του Ελληνισμού, όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Κωνσταντίνος Κούμας, ο Κων. Οικονόμος εξ Οικονόμων και άλλοι.
Οι μαθητές έχουν στήσει αντίσκηνο στο προαύλιο του λυκείου, όπου και δηλώνουν ότι θα παραμείνουν μέχρι να ικανοποιηθεί το αίτημα.
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
ΑΠΟ ΤΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΕΘΡΟ
Από τις συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολείων
στην κατάργηση τμημάτων και θέσεων εκπαιδευτικών
Με τον πιο κυνικό και αντιδημοκρατικό τρόπο το υπουργείο Παιδείας (;) και η κυβέρνηση προχωρά στην κατάργηση περίπου 2000 σχολείων πανελλαδικά και στον υποβιβασμό πολλών ακόμα.
Βαφτίζοντας παιδαγωγική τη λογιστική λογική των αριθμών επιφέρει ένα νέο καίριο χτύπημα στην όποια δημόσια δωρεάν εκπαίδευση έχει απομείνει από την πολιτική τους τόσα χρόνια.
«Η διαδικασία των συνενώσεων – ιδρύσεων σχολικών μονάδων ολοκληρώνεται τώρα, έπειτα από δυο μήνες διαβουλεύσεων και ενδελεχούς μελέτης της κάθε περίπτωσης, του κάθε σχολείου. Εφαρμόζοντας το υπάρχον νομικό πλαίσιο, το Υπουργείο προχώρησε στις συνενώσεις και ιδρύσεις σχολείων προς όφελος του μαθητή, με κριτήρια πρωτίστως παιδαγωγικά». Αυτά λέει στο δελτίο τύπου των καταργήσεων το υπουργείο. Τεράστιο ψέμα. Η ανοιχτή διαβούλευση κράτησε 4 μέρες (οι δυο Σαββατοκύριακο), όπου η συντριπτική πλειοψηφία των όσων έγραψαν εκεί εκφράστηκαν αρνητικά, ενώ, το σημαντικότερο, δεν ρωτήθηκε ούτε ένας σύλλογος εκπαιδευτικών, ούτε ένας σύλλογος διδασκόντων, ούτε ένας σύλλογος γονέων. Αποφασίζουμε και διατάσσουμε στο σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό.
Τα παιδαγωγικά κριτήρια πάνε περίπατο αφού η όλη λογική των συγχωνεύσεων – καταργήσεων και του υποβιβασμού των σχολείων κινήθηκε μόνο στη λογική των αριθμών. Ποιο παιδαγωγικό κριτήριο επιβάλλει το κλείσιμο τμημάτων μαθητών που ήδη λειτουργούν;
Ποιο παιδαγωγικό κριτήριο επιβάλλει ως μαγικό νούμερο τους 25 μαθητές στην πρωτοβάθμια ανά τμήμα και τους 30 στα γυμνάσια και λύκεια ως τον αναγκαίο αριθμό και όχι τους 20 μαθητές ανά τμήμα σε δημοτικό – γυμνάσιο – λύκειο και τους 15 μαθητές στην προσχολική αγωγή που ζητάνε οι εκπαιδευτικοί;
Γίνεται «καλύτερο» μάθημα στα πολυπληθή τμήματα;
Πού πάρθηκε υπόψη ο αριθμός αλλοδαπών, παιδιών με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, οι κτηριακές εγκαταστάσεις για τις αποφάσεις του υπουργείου; Εδώ στο Αιγάλεω καταργούν σχολείο για να κάνουν γραφεία της διεύθυνσης!!!!
Στο δελτίο τύπου το υπουργείο ανοίγει ακόμα μια κερκόπορτα. Μιλάει μόνο για 6/θέσια και 12/θέσια σχολεία. Τι γίνεται στα σχολεία που λειτουργούν 13 ή και περισσότερα τμήματα; Στην ουσία μας προετοιμάζει για τη μετακίνηση των μαθητών από σχολείο σε σχολείο. Με βάση το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο μπορεί να μετακινηθεί μαθητής χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των γονιών του αν «περισσεύει» από κάποιο σχολείο.
«Στα αστικά κέντρα αντίστοιχα, η συνένωση Δημοτικών Σχολείων που συστεγάζονται ή συναυλίζονται, μας δίνει τη δυνατότητα να εντάξουμε τα σχολεία αυτά, που γίνονται 12/θέσια, στα πιλοτικά Ολοήμερα με Ενιαίο Αναμορφωμένο Πρόγραμμα.» Το αποτυχημένο πρόγραμμα των «νέων» σχολείων, όπου οι μαθητές παραμένουν όλοι ως τις 2:00, όπου οι δάσκαλοι όλων των ειδικοτήτων παρελαύνουν από τις τάξεις των παιδιών (πού είναι ο σταθερός δάσκαλος που λέει η κυβέρνηση;), όπου γονείς και εκπαιδευτικοί απαιτούν την κατάργηση του, εμφανίζεται ως ο παιδαγωγικός λόγος!!!
Όσο για την εξοικονόμηση χρημάτων από την κατάργηση της μιας θέσης διευθυντή, η ίδια η κυβέρνηση την καταρρίπτει με το πόρισμα της επιτροπής για το νέο μισθολόγιο και το σχέδιο για τους νέους διευθυντές – αξιολογητές (βλ. αφεντικά) που έχει δει το φως της δημοσιότητας. Εκεί προβλέπεται ακόμα μεγαλύτερη διαφοροποίηση των μισθών τους (βλέπε αύξηση) γιατί η θέση ευθύνης πρέπει να αμείβεται. Έχοντας φυσικά την ευθύνη για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, την αυτοαξιολόγηση των σχολείων, τον πειθαρχικό έλεγχο που φτάνει ως την περικοπή του 1/6 του μισθού, αλλά και την απόλυτη εξουσία πάνω στο σύλλογο διδασκόντων που υποβιβάζεται σε συμβουλευτικό – διακοσμητικό ρόλο.
Ευθύνη στο καλλικρατικό εκπαιδευτικό τοπίο που δημιουργείται δεν έχει μόνο η κυβέρνηση. Άξιοι συμπαραστάτες της και όλα εκείνα τα στελέχη, περιφερειάρχες, διευθυντές εκπαίδευσης, προϊστάμενοι και σχολικοί σύμβουλοι που νομιμοποίησαν με τις «προτάσεις» τους αυτή την αντιεκπαιδευτική πολιτική.
Ευθύνη έχει και ο υποταγμένος συνδικαλισμός της ΔΟΕ που δεν έχει προχωρήσει σε καμιά κίνηση απόκρουσης της επίθεσης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά στελέχη του, νυν και πρώην, συμμετέχουν στο σχεδιασμό είτε ως σημερινά στελέχη της εκπαίδευσης είτε ως σύμβουλοι χωρίς θεσμικό ρόλο.
Τι σημαίνει πρακτικά για τα σχολεία:
Στην Α Αθήνας υποβιβάζονται οργανικά 26 σχολεία με συνολικό αριθμό οργανικών θέσεων που χάνονται 58 (συνυπολογίζουμε και τις θέσεις που θα χαθούν από τα δυο πρώην 28 πιλοτικά ολοήμερα που λειτουργούσαν με πλήρη προσωπικό στη μεσημεριανή ζώνη).
Συγχωνεύονται – καταργούνται 68 Δ. Σχ. με συνολικό αριθμό οργανικών θέσεων που χάνονται 237 (δασκάλων πρωινών τμημάτων, δασκάλων ολοήμερων, διευθυντών και ειδικοτήτων). Ο υπολογισμός των θέσεων στο ολοήμερο των 12/θέσιων σχολείων γίνεται με βάση το πρόγραμμα των σχολείων με ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα ( Ένας εκπαιδευτικός ανά 125 παιδιά).
Υπενθυμίζουμε ότι ήδη από πέρσι υπάρχουν περίπου 100 εκπαιδευτικοί που δεν έχουν οργανική θέση για 2η συνεχόμενη χρονιά.
Ο συνολικός αριθμός των εκπαιδευτικών, στην Α Αθήνας μόνο, που μένουν χωρίς οργανική θέση είναι 394 συνολικά.
Υπάρχει ορατός κίνδυνος να χαθούν και άλλα ήδη υπό λειτουργία τμήματα. Και αναφερόμαστε σε αυτά που είναι πέρα από το μαγικό αριθμό 12 τμημάτων που λέει το υπουργείο ανά σχολείο. Και αυτό ισχύει τόσο στα υπό συγχώνευση – κατάργηση σχολεία, όσο και σε αυτά που θεωρητικά δε θίγονται αυτή τη στιγμή. Ο αριθμός αυτών των τμημάτων αγγίζει τα 200 στην Α Αθήνας!!! Ακόμα και αν διατηρηθούν αυτά τα τμήματα θα λογίζονται ως λειτουργικό και όχι οργανικό κενό και σε κάθε νέα περικοπή θα είναι τα πρώτα υποψήφια προς κατάργηση!!!
Και φυσικά οι μεγάλοι χαμένοι σε όλη αυτή την ιστορία είναι τα παιδιά, οι μαθητές που καταδικάζονται στη μνημονιακή αμάθεια, συνέχεια, αφορμή και αιτία εφαρμογής όλων των αντιδραστικών σχεδιασμών που είχαν τόσο χρόνια οι κυβερνώντες κάθε απόχρωσης.
Χαμένοι και οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί αφού με τον τρόπο αυτό «εξοικονομούν» εκπαιδευτικούς, άρα δε χρειάζονται μόνιμους διορισμούς, αλλά ούτε πολλούς αναπληρωτές των πολλών κατηγοριών που υπάρχουν, μιας και αυτό το ρόλο θα παίζει ο εφεδρικός στρατός των εκπαιδευτικών που θα βρίσκονται στη «διάθεση» των διευθύνσεων και των περιφερειών με δικαίωμα να τους μετακινεί όπου θέλουν.
Ας το μάθουν όμως όλοι καλά. Η μάχη δεν έχει τελειώσει. Θα βρίσκουν μπροστά τους!! Το δίλημμα έχει τεθεί: Ή αυτοί ή εμείς!!!!
Λουκάς Καβακλής
αιρετός εκπρόσωπος στο ΠΥΣΠΕ Α Αθήνας
εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
(ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΚΙΝΗΣΕΙΣ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)