ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ: ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ

Γιώτα Ιωαννίδου

Το μνημόνιο βαδίζει χέρι – χέρι με το ΕΣΠΑ

Οι αλλαγές που προτείνονται για το νέο Λύκειο, μαζί μ’ αυτές που συντελούνται στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο, καθώς και την Ανώτατη Εκπαίδευση και τη Δια Βίου Μάθηση, δείχνουν την τάση να οδηγηθούμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα διαφέρει από τις γνωστές μας βαθμίδες (αβαθμια, ββαθμια, γβάθμια). Θα είναι εξαιρετικά ευέλικτο, η διάρκειά του θα εκτείνεται σε όλη την ανθρώπινη ζωή, με ατομική ευθύνη και κόστος του καθενός. Η κοινή μονάδα πλοήγησης σ’ αυτό το σύστημα θα είναι η αποτίμηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων, δηλαδή το τι είναι ικανός να κάνει κάποιος ανεξάρτητα από την μαθησιακή διαδρομή που τα απέκτησε, πράγμα που αποτυπώνεται τόσο στο εθνικό όσο και στο ευρωπαϊκό πλαίσιο προσόντων. Αυτή θα είναι η βάση της απασχολησιμότητας, δηλαδή της αποτελεσματικής αξιοποίησης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, της εργασιακής κινητικότητας και της πολυδιάσπασης των δικαιωμάτων, άρα της κατάργησης οποιονδήποτε συλλογικών ρυθμίσεων όριζαν ως τώρα τους όρους εργασίας (συλλογικές συμβάσεις). Με άλλα λόγια θα διαμορφωθεί ένα πλέγμα παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών, με λιγότερο κόστος για το κεφάλαιο, αφού η κατάρτιση και η συλλογή προσόντων και των αντίστοιχων πιστωτικών μονάδων θεωρείται πια ατομική ευθύνη κι όχι δημόσια υποχρέωση. Έτσι η εργατική δύναμη και η ενσωματωμένη σ’ αυτήν γνώση, εμπορευματοποιείται ακόμη περισσότερο, γίνεται μετρήσιμη και άρα πιο αξιοποιήσιμη για το κεφάλαιο  Σ’ αυτήν ευελπιστεί η αστική τάξη να στηριχτεί για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης και την διαμόρφωση νέων κερδών, έστω κι αν οδηγήσει στην περιθωριοποίηση και την ανεργία μεγάλα κομμάτια νεολαίας. Ταυτόχρονα διαμορφώνει ένα έδαφος κατακερματισμού όχι μόνο γνώσεων, δεξιοτήτων αλλά και ανθρώπων στο εκπαιδευτικό πεδίο (εκπαιδευτών κι εκπαιδευόμενων) παράλληλα με αυτό της εργασίας. Πρόκειται για τη δεύτερη βασική επιδίωξη της αστικής πολιτικής, αυτή της πολυδιάσπασης, της υπονόμευσης κάθε έννοιας συλλογικής σκέψης και συλλογικής έκφρασης των υλικών συμφερόντων, που αποτελούν το έδαφος της ανάπτυξης των αντιστάσεων και της πολιτικής πάλης. Το μνημόνιο βαδίζει χέρι – χέρι με το ΕΣΠΑ. Το πρώτο καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις και το δεύτερο έρχεται να διαμορφώσει τις ατομικές διαδρομές κατάρτισης.

Σε μια τέτοια εποχή είναι όσο ποτέ αναγκαίο να πάρει σάρκα και οστά η διεκδίκηση για ένα άλλο σχολείο, δημόσιο, δωρεάν, ενιαίο δωδεκάχρονο,  χωρίς φραγμούς κι αξιολογήσεις, χωρίς διαχωρισμούς σε γενική και τεχνική παιδεία, που θα παρέχει πλήρη και πολύπλευρη γνώση στους νέους ανθρώπους, με ελεύθερη πρόσβαση σε μια ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Αυτό πρέπει να γίνεται μαχητικό πρόγραμμα πάλης ενός ευρύτερου μετώπου παιδείας-εργασίας-δημοκρατίας, στην προοπτική μιας απελευθερωτικής παιδείας και χειραφετημένης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης  εργασίας.

Η πρόταση της κυβέρνησης

Η ανάγκη γενικής, συγκροτημένης γνώσης και η ισότητα ευκαιριών, δεν αναφέρονται πια ούτε προσχηματικά σαν περιεχόμενο του νέου σχολείου. Τουναντίον, δύο είναι τα κριτήρια της κοινωνικής του αποτελεσματικότητας: οι δείκτες της PISA και το μεγάλο ποσοστό ανεργίας στις ηλικίες των 18 – 24 χρονών που υποδηλώνει, κατά την υπουργική πρόταση, έλλειψη προσόντων που ζητάει η αγορά, αφού ένα μεγάλο κομμάτι αρνείται να κατευθυνθεί προς την τεχνική εκπαίδευση, ως όφειλε. Το να υποστηρίζεται αυτό, εν μέσω κρίσης, όταν οι απολύσεις και η ανεργία είναι καθημερινό φαινόμενο, προκειμένου οι επιχειρήσεις να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, είναι τουλάχιστον πρόκληση.  Η στροφή μεγάλου ποσοστού των νέων ( 50 – 60%) στην τεχνική εκπαίδευση – κατάρτιση είναι ο πρώτος στόχος του νέου σχολείου.

Ως αναγκαία γενική γνώση, εμφανίζεται ο «λιτός πυρήνας των μαθημάτων» για την ανάπτυξη των βασικών δεξιοτήτων, που θα διδάσκονται στην πρώτη Λυκείου. («μαθήματα μητρική γλώσσας, ιστορία και σε μεγάλο βαθμό τα μαθηματικά») Οι τάξεις της Β και Γ λυκείου αποτελούν τάξεις εξειδίκευσης, για τις εισαγωγικές στα ΑΕΙ. Όσο δε αφορά την περίφημη μείωση της ύλης, η υπουργός μετά από τις συγχωνεύσεις σχολείων προτείνει και συγχωνεύσεις μαθημάτων! Πρόκειται για την πλήρη προσαρμογή στις αποφάσεις της ΕΕ,  όπου απαιτείται η γενική γνώση να είναι τόση και τέτοια, ώστε να είναι δυνατή η δια βίου κατάρτιση. Αυτή η γενική γνώση αναφέρεται στις βασικές δεξιότητες της επικοινωνίας  στην ελληνική και μια τουλάχιστον ξένη γλώσσα, του γραμματισμού, του αριθμητισμού, των θετικών επιστημών και της τεχνολογίας (η ξένη γλώσσα και η τεχνολογία προβλέπεται ότι θα έχουν καλυφθεί από το γυμνάσιο!). Το άθροισμα αυτών των βασικών δεξιοτήτων δεν έχει καμιά σχέση με την συγκροτημένη, γενική γνώση που χρειάζεται σήμερα ο νέος άνθρωπος για να μπορεί να σταθεί εργασιακά, αξιακά, κοινωνικά και πολιτικά μέσα στις τεχνολογικές – επιστημονικές  αλλαγές, στον καταιγισμό των πληροφοριών και στα αδιέξοδα της κρίσης.

Η ερευνητική εργασία (project) γίνεται μάθημα, ώστε οι μαθητές να αποκτήσουν τις λεγόμενες «εγκάρσιες ικανότητες», επιχειρηματικό πνεύμα, «μαθαίνω πώς να μαθαίνω», ψηφιακή ικανότητα, πρωτοβουλία και πολιτιστική συνείδηση. Δεν πρόκειται για μια αναγνώριση της ανάγκης διαφορετικής παιδαγωγικής προσέγγισης της γνώσης ώστε οι νέοι να αναζητούν , να ερευνούν και να ανακαλύπτουν, μέσα από ομαδική, κοινωνική δουλειά. Αν επρόκειτο για κάτι τέτοιο, θα διέσχιζε όλη την εκπαιδευτική διαδικασία (από το Δημοτικό) κι όλα τα μαθήματα και προφανώς η υλοποίησή του δεν θα μπορούσε να στηριχθεί ούτε σε τμήματα 25 και 27 ατόμων, ούτε σε ένα εργαστήριο πληροφορικής 16 – 20 θέσεων για κάθε σχολείο, που κατά την κ. Διαμαντοπούλου υπερεπαρκούν. Η εφαρμογή της ερευνητικής εργασίας με  αυτό τον τρόπο και μάλιστα με βαθμολογία που θα μετρά πιθανά στην εισαγωγή στην Ανώτατη Εκπαίδευση, ανταποκρίνεται πλήρως σε μια συζήτηση που γίνεται χρόνια στην ΕΕ. Η κεντρική της ιδέα είναι απλή. Η παραγωγή σήμερα δεν είναι τευλορική, φορντική αλυσίδα κυρίως δηλαδή διαδοχή, τυποποιημένων κινήσεων. Απαιτεί επιστράτευση της δημιουργικότητας, της φαντασίας του εργαζόμενου καθώς και τη συνεργασία του σε ομάδες, την επίλυση προβλημάτων και την πρωτοβουλία του. Αυτές όμως οι δεξιότητες πρέπει να αναπτύσσονται στον εργαζόμενο σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην αμφισβητούν το διευθυντικό δικαίωμα ή την όλη λειτουργία της καπιταλιστικής παραγωγής.

Κοντά στις εργασίες, το αξιολογικό, εξεταστικό πλέγμα εντείνεται στο νέο Λύκειο. Αυτή η εξέλιξη τροφοδοτεί ακόμη περισσότερο τα φροντιστήρια (για μαθήματα κι εργασίες), που στο έδαφος της κρίσης θα οδηγήσει την εργατική οικογένεια στην οικονομική ασφυξία και απόγνωση και πιθανά στην παραίτηση των παιδιών της από το νέο Λύκειο. Για την εισαγωγή ενός μαθητή στα ΑΕΙ θα συνυπολογίζεται η επίδοσή του στο Λύκειο και οι βαθμοί του πιθανά σε 4 μαθήματα πανελλαδικώς εξεταζόμενα. Ο μαθητής θα εισάγεται στο πρώτο έτος κάποιας σχολής με βάση τους συντελεστές βαρύτητας που θα έχει αυτή ορίσει και μετά με βάση νέα αξιολόγηση, θα ακολουθεί κάποιο πρόγραμμα σπουδών. Ο ανταγωνισμός σε όλα αυτά είναι προφανές ότι θα μετατρέψει πλήρως το Λύκειο σε προθάλαμο των ΑΕΙ και θα γιγαντώσει την παραπαιδεία. Ενώ με την νέα δομή που προβλέπει η πρόταση του υπουργείου , για την Ανώτατη Εκπαίδευση, δηλαδή των ευέλικτων ροών σπουδών που θα αποτιμώνται με πιστωτικές μονάδες και την ουσιαστική κατάργηση των τμημάτων, το πολυπόθητο πτυχίο, θα είναι ένα πιστοποιητικό σπουδών που δεν θα αντιστοιχεί σε συγκροτημένο επιστημονικό, αντικείμενο και σίγουρα δεν θα αναφέρεται σε σαφή εργασιακά δικαιώματα.

Η εξατομικευμένη πορεία, η διαφοροποιημένη εκπαίδευση, αποτελεί μια τάση που διασχίζει όλη την πρόταση για το νέο Λύκειο και θα εμφανίζεται τόσο μεταξύ σχολείων όσο και μέσα στο ίδιο σχολείο. Ήδη από την Β Λυκείου  ο κοινός κορμός των μαθημάτων των δύο κατευθύνσεων , δεν θα ξεπερνά το 50% των διδακτικών ωρών, ενώ στην Γ Λυκείου (τρεις κατευθύνσεις) το ένα τρίτο, αντίστοιχα. Με το δεδομένο της διαφορετικότητας των ερευνητικών εργασιών, ο κάθε μαθητής θα διαμορφώνει μια περισσότερο ατομική διαδρομή μάθησης, που ταυτόχρονα μπορεί να μην περιέχει βασικά αντικείμενα, γενικής παιδείας. Για παράδειγμα, στο βαθμό που ο μαθητής δεν σκοπεύει να δώσει εισαγωγικές για την Ανώτατη Εκπαίδευση, άρα δεν θα πάρει κάποιο μάθημα εμβάθυνσης, θα επιλέγει μεταξύ ξένης γλώσσας, πολιτισμού, λογικής και θρησκείας. Με αυτό τον τρόπο, δεν επιτυγχάνεται κυρίως η καλλιέργεια ιδιαίτερων κλίσεων, αλλά διαφοροποιείται ο μαθητικός πληθυσμός. Είναι φανερό, ότι τα παιδιά με το χαμηλότερο μορφωτικό και κοινωνικό κεφάλαιο, αντί να ενισχύονται με αντισταθμιστικά μέτρα ώστε να παίρνουν την απαραίτητη γνώση μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, θα εγκλωβιστούν σε μια ζώνη πιο «εύκολων» μαθημάτων ή σχολείων με λιγότερες απαιτήσεις, αναπαράγοντας με τον πιο ακραίο τρόπο την ταξική λογική «το παιδί του εργάτη, εργάτης κι αυτός». Οι παραπάνω μαθησιακές διαδρομές απόκτησης προσόντων θα καταγράφονται στον ατομικό φάκελο προσόντων (portfolio) του κάθε μαθητή, που θα τον ακολουθεί εφ’ όρου ζωής και θα αποτυπώνει όλες τις επιδόσεις του. Το ότι αυτή η κουλτούρα ξεκινά κι εμπεδώνεται από τα 15 χρόνια στη νέα γενιά, αποδεικνύει πόσο προσχηματικές είναι οι διακηρύξεις της υπουργού περί παιδικότητας και χαμένης εφηβείας.

Ταυτόχρονα, το νέο σχολείο ενστερνίζεται σε όλες του τις λειτουργίες τη λογική των περικοπών και του μικρότερου κόστους. Τα αναλυτικά προγράμματα θα αλλάξουν, αλλά τα βιβλία θα παραμείνουν τα ίδια και θα προστεθούν τα ψηφιακά βοηθήματα και οι διαδικτυακές πηγές. Η δωρεάν διανομή βιβλίων τίθεται εν αμφιβόλω αφού ο οργανισμός διδακτικών βιβλίων καταργήθηκε πρόσφατα. Τα κτήρια των συγχωνευμένων σχολείων κατά την υπουργό είναι ιδανικά. Διορισμοί θα γίνουν με το σταγονόμετρο. Ο προϋπολογισμός για την παιδεία είναι στο πιο χαμηλό του σημείο μετά την μεταπολίτευση και η χρηματοδότηση των σχολείων θα γίνει από τους ήδη ελλειμματικούς Καλλικρατικούς Δήμους.

Όλα τα παραπάνω εμφανίζονται από την εισηγητική πρόταση σαν απάγαυσμα παροχής της ελευθερίας επιλογής.  Ο νέος είναι ελεύθερος να επιλέξει τη μαθησιακή του διαδρομή λες κι όλοι ξεκινούν από την ίδια οικονομική, κοινωνική αφετηρία και δεν υπάρχουν μορφωτικές ανισότητες που το εκπαιδευτικό σύστημα όφειλε τουλάχιστον να προσπαθήσει να αμβλύνει.  Είναι όπως το δικαίωμα στη επιλογή εργασίας που παρέχεται σήμερα, το δικαίωμα στην επιλογή περίθαλψης ή το δικαίωμα στην πληροφόρηση. Και φυσικά όταν υπάρχουν τόσες ελευθερίες, το άτομο είναι υπεύθυνο των επιλογών του και η αποτυχία του εσωτερικεύεται.

Για όλα αυτά απαιτείται ένας νέου τύπου εκπαιδευτικός, ενοχοποιημένος και ευάλωτος, κατακερματισμένος κι ανασφαλής εργασιακά και μισθολογικά, ιδεολογικά και πολιτικά χειραγωγημένος. Για αυτό φροντίζουν τα ΜΜΕ αλλά και η εργασιακή -μισθολογική υποβάθμιση των εκπαιδευτικών, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η αξιολόγηση – χειραγώγηση τους που θεωρείται προϋπόθεση εφαρμογής του «νέου σχολείου». Ταυτόχρονα, η δομή του σχολείου γίνεται πιο ιεραρχική αφού μέσω του σχεδίου νόμου για τη διοίκηση ο διευθυντής ορίζεται ως μάνατζερ και επιθεωρητής και ο σύλλογος διδασκόντων χάνει οποιοδήποτε αποφασιστικό λόγο.

Η μεγαλύτερη ταξικότητα του «νέου Λυκείου» σε περιεχόμενο και φραγμούς, γίνεται πιο καθαρή αν δει κανείς την συγκεκριμένη πρόταση στο έδαφος των ραγδαίων, αντιδραστικών αλλαγών που εξελίσσονται σε όλη την εκπαίδευση αλλά και στο χώρο της εργασίας, στο έδαφος της κρίσης. Ταυτόχρονα, οι αλλαγές στα πρότυπα σχολεία μαζί με τα ψευδεπίγραφα δίκτυα αριστείας και καινοτομίας, που διασχίζουν όλη την εκπαίδευση, τα καθιστούν εργαστήρια των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Ενώ στην κατεύθυνση της πιο μερικής κατάρτισης και της πιο άμεσης σύνδεσης με την αγορά εργασίας κινήθηκαν όλες οι αλλαγές στη δια βίου μάθηση και αναμένεται επίσης να κινηθούν οι αλλαγές στην τεχνική εκπαίδευση στην πρόταση που θα κατατεθεί μετά το Πάσχα.

Με βήμα ταχύ από το σχολείο για την αγορά, περνάμε στο σχολείο της αγοράς.

Η υποταγή στην ανταγωνιστικότητα οδήγησε σε βαθύτερη κρίση την εκπαίδευση

Ας κοιτάξουμε τον κόσμο γύρω μας. Πάει καιρός που η παραγωγικότητα της ανθρώπινης εργασίας, με την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών,  ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Με βάση αυτή την εξέλιξη και την τεράστια παραγωγή πλούτου,  θα έπρεπε η φτώχεια να έχει εξαλειφτεί και ο χρόνος εργασίας να έχει γίνει ένα μικρό κομμάτι της ζωής μας. Ο ελεύθερος δημιουργικός χρόνος , η μόρφωση και ο πολιτισμός , η αρμονική συνύπαρξη με την φύση,  μια καλύτερη και πιο ευτυχισμένη ζωή θα έπρεπε να αναδύεται από τις ανθρώπινες συλλογικότητες. Οι νέοι άνθρωποι θα έπρεπε να μετέχουν μιας παιδείας ικανής να καλλιεργήσει την περιέργεια και τις κλίσεις τους, να τους δώσει βάσεις και εργαλεία για να γνωρίσουν και να εξηγήσουν  το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον γύρω τους, την ιστορική του εξέλιξη, να δουν τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτήν αλλά και στα μάτια των διπλανών τους. Να κρίνουν και να αποδεικνύουν, να αναζητούν και να ονειρεύονται, να είναι ελεύθεροι και να διαφυλάσσουν την ελευθερία τους,  να έχουν την πεποίθηση ότι είναι μέρος της συνολικής κοινωνικής κίνησης, αλλά και ότι την επηρεάζουν, να έχουν τις γνώσεις που γεννούν την προσδοκία ότι θα είναι κύριοι της παραγωγής κι όχι υποχείριά της.  Μιας παιδείας που να αναβρύζει από όλους τους πόρους της κοινωνίας, την εργασία, τη μαθητική τάξη και το φοιτητικό αμφιθέατρο, την κίνηση της πληροφορίας και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τη πολιτιστική δημιουργία. Μιας παιδείας που θα επιδιώκει να συμβάλλει στην αλλαγή του κόσμου και των ανθρώπων.

Κι όμως, όχι μόνο τίποτε απ όλα αυτά δεν συμβαίνει, αλλά όταν οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν από πείνα στις καπιταλιστικές μεγαλουπόλεις, αυτοκτονούν είτε από το εργασιακό στρες, είτε από το φόβο μήπως βρεθούν στην ανεργία. Οι πιο εκσυγχρονισμένες τεχνολογικά χώρες και αυτές που ακόμη διδάχτηκαν από την ιστορία τους τον πυρηνικό όλεθρο, γεννούν «Φουκουσίμα». Ο ελεύθερος χρόνος τείνει να εκλείψει κι όσος υπάρχει καταδυναστεύεται από τα ΜΜΕ. Οι άνθρωποι κοιτούν μονάχα εντός τους, μόνοι, αποξενωμένοι από τα προϊόντα που παράγουν κι ανταγωνιστικοί προς τους υπόλοιπους και τη φύση. Οι νέοι ασφυκτιούν μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είτε τους πείθει ότι « δεν είναι για τα γράμματα», είτε αφυδατώνει την όποια περιέργεια κι αναζήτηση, μετατρέποντάς τη σε εκγύμναση στην ύλη για τις εξετάσεις. Ο θεός της αγοράς και η ανταγωνιστικότητα, έχουν γίνει υπέρτατες κοινωνικές  αξίες. Δεν υπήρχε ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία τόσο μεγάλος όγκος διακινούμενων πληροφοριών μαζί με τόσο χειραγωγημένη ενημέρωση, τόσες πολλές δυνατότητες απελευθέρωσης των ανθρώπου από την άγνοια και το σκοταδισμό μαζί με τόσο πολλά δεσμά ανελευθερίας.

Κι ο κόσμος προχωρούσε με υποσχέσεις καταναλωτικής ευδαιμονίας και υποθηκευμένες ιδεολογίες.  Όλοι να «κοιτούν τη δουλειά τους», μακριά από ρηξικέλευθες αναλύσεις και επικίνδυνα ερωτήματα, όπως το γιατί αυτοί που παράγουν τον πλούτο, απολαμβάνουν τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι αυτών που τον ιδιοποιούνται.  Σ’ αυτό το κλίμα, του τέλους της ιστορίας, ο καπιταλισμός έβαλε το ερώτημα της κρίσης στην εκπαίδευση και αποφάνθηκε ότι έπρεπε να δεθεί πιο οργανικά με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και την ιδέα της ανταγωνιστικής οικονομίας της γνώσης. Έτσι οι προτεραιότητες του κέρδους και της ιδεολογικής κυριαρχίας των αξιών του κεφαλαίου (επιχειρηματικότητα, προσαρμοστικότητα, ευελιξία) άρχισαν να διεκδικούν χώρο μέσα στα εκπαιδευτικά περιεχόμενα και την εκπαιδευτική διαδικασία, πιο άμεσα και πιο καθαρά σε σχέση με το παρελθόν. Άρχισαν να προετοιμάζουν και να υποδέχονται τις αντίστοιχες αλλαγές στην εργασία. Η αγορά εργασίας απαιτεί όσες γενικές γνώσεις χρειάζονται μόνο σαν βάση των δεξιοτήτων. Οι υπόλοιπες είναι περιττές. Ζητά δια βίου κυνήγι προσόντων. Δεν χρειάζεται ανθρωπιστικές σπουδές, παρά δεξιότητες συνεργατικότητας και πρωτοβουλίας για την παραγωγή. Δε χρειάζεται γλώσσα, εργαλείο συγκρότησης σκέψης και αντίληψης για τον κόσμο αλλά μέσο επικοινωνίας.  Η αγορά δεν χρειάζεται ξεχωριστούς χώρους εκπαίδευσης με μακροπρόθεσμες σπουδές, αλλά ευέλικτες διαδρομές μάθησης, που να οδηγούν στην παραγωγή, χωρίς νεκρούς χρόνους. Δε χρειάζεται συγκροτημένη, γενική γνώση αλλά πιστοποιημένες ικανότητες. Δε χρειάζεται αναζητήσεις πίσω από τις πληροφορίες αλλά τη διαχείρισή τους.  Η αγορά δεν τους θέλει όλους μορφωμένους, υπάρχει πόλωση στις ανάγκες της. Πολύ υψηλά προσόντα από τη μια αλλά και αναλώσιμο ανθρώπινο δυναμικό από την άλλη. Δεν επιτρέπει ελεύθερο χρόνο γιατί τότε η σκέψη κάνει ακροβασίες και πετάγματα και αυτό είναι χαμένος χρόνος. Δεν αναγνωρίζει τις  κοινωνικές τάξεις αλλά τους κοινωνικούς εταίρους. Για την αγορά έχει αξία ότι μετριέται, ανταλλάσσεται και παράγει κέρδος.

Τελικά, η εκπαίδευση με την πλήρη αποδοχή των παραπάνω, έφτασε στη σημερινή της απαξίωση και κρίση. Ζωντανή εικόνα της καπιταλιστικής κρίσης που στοιχειώνει το μέλλον της κοινωνίας μας σήμερα.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ (φύλλο 17/04/2011

Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά

Χριστός Ανέστη Έλληνες. 

Είθε το ανέσπερον φως της Ανάστασης να φωτίσει τις καρδιές και το νου μας. 

Όσο πιο πολύ διαψεύδουν τα σενάρια, τόσο πιο πολύ μας σκάβουν τον λάκκο

Συναντήθηκαν, λέει, ο Γ. Παπακωνσταντίνου και ο Ντ. Στρος Καν και συμφώνησαν ότι η αναδιάρθρωση δεν… παίζει, το κόστος είναι μεγαλύτερο από το όποιο όφελος ενώ ο Ελληνας υπουργός διέψευσε ότι έχει ζητηθεί επιμήκυνση όλου του χρέους.

Μάλιστα, ο τσάρος είπε, σε μια έξαρση… ειλικρίνειας ότι «την αλήθεια στον ελληνικό λαό τη λέμε κάθε μέρα».

Συνεχίζοντας την ενδελεχή ανάλυσή του ο κ. Παπακωνσταντίνου είπε ότι το πρόγραμμα προχωρά και ότι υπάρχουν σημάδια ανάκαμψης. Ο δε Στρος Καν είπε ότι είναι ευχαριστημένος από την προσπάθεια της Ελλάδας κι ότι διέρχεται την πιο δύσκολη φάση πολιτικά, καθώς τα μέτρα προκαλούν αναμενόμενες αντιδράσεις, χωρίς να έχουν αρχίσει ακόμη να φαίνονται τα αποτελέσματα. Σημείωσε, δε, ότι ανάλογη ήταν η εξέλιξη και με προγράμματα σε άλλες χώρες στο παρελθόν.

«Εφαρμόζουμε το πρόγραμμα για να ανοίξουν οι αγορές και διαψεύδουμε τις Κασσάνδρες, όπως το έκαναν και άλλες χώρες στο παρελθόν», τόνισε τέλος ο κ. Παπακωνσταντίνου.

Προφανώς μας δουλεύουν ψιλό γαζί σε όλα τα επίπεδα. Όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το ΔΝΤ είναι σφόδρα δυσαρεστημένο διότι δεν προχωρά τίποτε, η κυβέρνηση κοιμάται, οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν. Οι εκπρόσωποι της τρόικας που επισκέφτηκαν την Ελλάδα, κι αυτοί που θα έλθουν μετά το Πάσχα, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στη χώρα επικρατεί μπάχαλο και δεν προχωρά τίποτε απ’ όσα είχαν δεσμευτεί.

Επομένως, είναι μεγάλο ψέμα να λένε ότι είναι πάμε καλά και υπάρχει φως στο τούνελ, όταν την ίδια στιγμή η οικονομία παραπαίει. Για ποια αλήθεια μας λένε λοιπόν; Γνωρίζει αυτή τη στιγμή ο κόσμος ποια είναι η κατάσταση, πώς τη βρήκαν την οικονομία, τι ζημιά έκανε το Μνημόνιο; Μας έχουν πει ότι οι τόσες θυσίες πήγαν χαμένες; Όχι φυσικά.

Τώρα στο θέμα της αναδιάρθρωσης. Όπως έχουμε πει κάτι τέτοιο δεν προαναγγέλλεται. Όμως, να λέει επισήμως ο Στρος Κάν ότι δεν συζητείται κάτι τέτοιο και την ίδια ώρα στελέχη του ΔΝΤ να λένε ότι το συζητούν και ίσως είναι καλύτερα να γίνει κάτι τέτοιο πριν το 2013, τότε κάτι τρέχει.

Και δε μπορεί να είναι όλοι τρελοί και να αποκαλύπτουν συζητήσεις της ελληνική κυβέρνησης πίσω από την πλάτη όλων, για αναδιάρθρωση.

Ούτε είναι τυχαία η τοποθέτηση του Κ. Σημίτη. Βρήκε και τα κάνει ο πρώην πρωθυπουργός.

Συμπερασματικά, η συνάντηση του κ. Παπακωνσταντίνου με τον Στρος Καν είναι μια απόδειξη ότι κάτι τρέχει με την ελληνική οικονομία, κάτι τρέχει με την αναδιάρθρωση και όσο περισσότερο διαψεύδονται τα σενάρια, τόσο πιο σίγουροι είμαστε ότι κάποιοι μας σκάβουν το λάκκο.

“Έφυγε” ο Νίκος Παπάζογλου-”Εδώ κανείς δεν τραγουδά”

"Έφυγε" από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου μετά από την άνιση μάχη που έδινε τα τελευταία δυο χρόνια με τον καρκίνο.

Ο Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης πάλευε για τη ζωή του, ενώ μόλις πριν από μία εβδομάδα είχε πάρει εξιτίριο από το "Διαβαλκανικό Κέντρο" όπου νοσηλευόταν.  Η κηδεία του θα γίνει αύριο στον Ιερό Ναό Αγίου Θεράποντα στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης

Ο αγαπημένος τραγουδοποιός γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1948 στη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη του συστηματική επαφή με τη μουσική έγινε μέσω συγκροτημάτων την περίοδο 1965-1970. Την ίδια εποχή έγραψε τα πρώτα του τραγούδια, μερικά από τα οποία τραγούδησε ο Πασχάλης Αρβανιτίδης, δημιουργώντας παράλληλα ένα μικρό στούντιο με χειροποίητα μηχανήματα στη Θεσσαλονίκη.

Το 1972 με ένα πολύ καλό συγκρότημα τους "Ζηλωτής (Zealot)" επιχείρησε να κατακτήσει τη διεθνή αγορά κατά το πρωτότυπο των Aphrodite`s Child. Για το σκοπό αυτό μετακόμισε στο Αachen της Δυτικής Γερμανίας. Ηχογραφήθηκαν έξι τραγούδια  στο Mιλάνο αλλά πλέον υπάρχουν μόνο σε ελάχιστες συλλογές.

Το 1976, τραγουδώντας στους "Αχαρνής" του Διονύση Σαββόπουλου, συναντά τον Μανώλη Ρασούλη και το 1978 η "καλή παρέα" (Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Ξυδάκης, Διονύσης Σαββόπουλος και Νίκος Παπάζογλου) δημιουργεί το δίσκο "Η Εκδίκηση της Γυφτιάς".

Ακολουθούν "Τα Δήθεν" και το 1983 όλα όσα υπήρχαν σε σχέδια και σημειώσεις συγκεντρώνονται στο δίσκο "Χαράτσι" που προτείνει ένα "είδος μεικτό και μόνιμο". Ακολουθεί το "Μέσω Νεφών" το 1986, τα "Σύνεργα" το 1991 και ένα χρόνο αργότερα η "Επιτόπιος Ηχογράφησις" στο θέατρο του Λυκαβηττού (30 Σεπτεμβρίου 1991). Τον Απρίλιο του 1995 κυκλοφόρησε η δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Όταν Κινδυνεύεις Παίξε την Πουρούδα" -στην κυπριακή διάλεκτο- σημαίνει το κλάξον ποδηλάτου.Το 2005 κυκλοφόρησε η τελευταια του δουλεια το "Μάισσα Σελήνη".

Την ημέρα της κυκλοφορίας της Μάισσας, ο Νίκος Παπάζογλου κέρδισε το Βραβείο Μουσικής στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) για τη μουσική του στην ταινία η "Νοσταλγός".

Ο Νίκος Παπάζογλου ήταν παντρεμένος και είχε δυο παιδιά, τον Αλέξανδρο και την Αδελαΐδα.

40 μέρες χωρίζουν τα "φευγιά" Ρασούλη-Παπάζογλου
Μόλις 40 μέρες χωρίζουν τα «φευγιά» του Μανώλη Ρασούλη και του φίλου και συνεργάτη του, Νικόλα Παπάζογλου.

Η ρωγμή του χρόνου ανάμεσα στα «φευγιά» του Μανώλη Ρασούλη και του φίλου και συνεργάτη του, Νικόλα Παπάζογλου, ήταν τελικά μόλις 40 μέρες.

Με τον Μανώλη Ρασούλη πρωτοσυνεργάστηκε το 1976, όταν, επιστρέφοντας από τη Γερμανία, έκαναν τον πρώτο τους δίσκο με τον Διονύση Σαββόπουλο (μουσικοθεατρικό δρώμενο πάνω στους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη - «Που γύρισε από τα θυμαράκια»).

Ακολούθησε η «Εκδίκηση της γυφτιάς», δίσκος σταθμός στην ελληνική δισκογραφία, τα «Δήθεν», το «Χαράτσι» κ.α.

«Λαϊκό τραγούδι είναι αυτό που βασίζεται σε έναν καλό στίχο», έλεγε σε πρόσφατη συνέντευξή του. «Εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι αδύνατον να χωρίσεις και να αναζητήσεις την παρηγοριά σε ένα φτηνοτράγουδο. Δεν μου λένε τίποτα οι φοβερές ενορχηστρώσεις, τα δήθεν ευρηματικά ρεφρέν, που επαναλαμβάνονται 40 φορές για να καταλήξουν σε μία σαχλαμάρα. Το λαϊκό τραγούδι είχε πάντα πολύ συγκροτημένο στίχο, ρυθμούς που είχαν να κάνουν με τη λαϊκή μας κουλτούρα. Και δυστυχώς δεν έχουν πια καμία σχέση με τις σημερινές πίστες. Μόνο στα ρεμπετάδικα μπορείς να ακούσεις αυθεντικό ήχο».

Συγκλονισμένος ο καλλιτεχνικός κόσμος

Συγκλονισμένος από την απώλεια του Νίκου Παπάζογλου δήλωσε ο Διονύσης Τσακνής, μιλώντας στο newsbomb.gr.

«Είμαι συγκλονισμός, δεν μπορώ να το πιστέψω, ήταν φίλος μου, ήταν σπουδαίος καλλιτέχνης και σπουδαίος άνθρωπος», τόνισε ο γνωστός τραγουδιστής.

«Είναι μεγάλη απώλεια για το ελληνικό τραγούδι» υπογράμμισε ο Διονύσης Τσακνής.

«Ήταν ένας παρά πολύ σημαντικός ερμηνευτής και αγαπητός άνθρωπος, μας προσέφερε τόσα πολλά, είναι τεράστια απώλεια, η θλίψη είναι μεγάλη, δεν είναι να λέμε τίποτα», είπε στο newsbomb.gr ο Κώστας Τουρνάς.

Τα συλλυπητήρια για την απώλεια

«Η επίδρασή του υπήρξε καθοριστική στην πορεία του ελληνικού τραγουδιού, τα τραγούδια του και η φωνή του αποτελούν πολύτιμο θησαυρό της μουσικής μας» τονίζει σε συλλυπητήριο μήνυμά του το υπουργείο Πολιτισμού.
«Μια ιδιαίτερη φωνή σίγησε πριν από λίγο. Ο Νίκος Παπάζογλου, σημαντικός εκπρόσωπος του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, σημάδεψε ανεξίτηλα τη μουσική ιστορία του τόπου μας», αναφέρει η ΝΔ.

"Άνθρωπος λιτός και ανοιχτόμυαλος, παρέμεινε ασυμβίβαστος σε όλη την πορεία του, εξέφρασε μιαν ολόκληρη γενιά και τους προβληματισμούς της στο κοινωνικό και μουσικό επίπεδο, υπογραμμίζει ο ΣΥΝ.
«Υπήρξε ένας τραγουδιστής με ξεχωριστό προσωπικό ύφος και στυλ. Θα μας λείψει μια πολύ οικεία καλλιτεχνική φιγούρα με το κόκκινο μαντήλι στο λαιμό. Το ελληνικό λαϊκό τραγούδι είναι από σήμερα φτωχότερο», τονίζει η Δημοκρατική Αριστερά.

«Θα τον θυμόμαστε ως ένα σπάνιο, σεμνό άνθρωπο, σαν ένα στιχάκι πάνω σε τοίχο φυλακής και σε παγκάκι, όπως ο ίδιος θα το επιθυμούσε. Τα συλλυπητήρια μας στους οικείους του», σημειώνουν οι Οικολόγοι-Πράσινοι.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΠΕΙΘΗΝΙΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ

« ...Η ελίτ δεν θα δίσταζε να πραγματοποιήσει τους πολιτικούς της σκοπούς, χρησιμοποιώντας τις τελευταίες σύγχρονες τεχνικές για να επηρεάσει τη συμπεριφορά του κοινού και να κρατήσει την κοινωνία υπό στενή παρακολούθηση».

Ζπμίγκνιου Μπρεζίνσκυ σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ

(Σ.Σ:Ο Μπρεζίνσκυ είναι εβραϊκής καταγωγής)

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει επιστητό ότι, για τη νεοταξική μεταμόρφωση του πλανήτη, χρησιμοποιείται μια ολόκληρη «επιστήμη» ψυχολογικών επιχειρήσεων απότην υπερεθνική ελίτ. Η σημερινή κοινωνική κατάσταση είναι παραπροϊόν μιας σειράς τεχνικών «κοινωνικής μηχανικής» η οποία δρα στο παρασκήνιο της πολιτικής,της κοινωνικής μέριμνας, της οικονομίας, της ενημέρωσης, του πολιτισμού, της βιομηχανίας, του θεάματος και του μάρκετινγκ, επιχειρώντας να χειραγωγήσει και να παθητικοποιήσει τους πολίτες, να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των πολυεθνικών, να αποδομήσει τα παραδοσιακά έθνη, τις κοινωνίες και τα θρησκευτικά συστήματα, επιβάλλοντας πολέμους και «τρομοκρατία» εναντίον ολόκληρων λαών και μετακινώντας στρατιές φθηνής εργατικής δύναμης με τη λαθρομετανάστευση επιδιώκοντας τη νέα δουλοκρατία.

Όλα αυτά τα φαινόμενα που παρουσιάζονται.........

από τα καθεστωτικά media περιτυλιγμένα με το εύηχο ιδεολόγημα της ποικιλομορφίας / πολύ-πολιτισμικότητας, είναι το αποτέλεσμα των -φανερών και κρυφών- σχεδιασμών μιας διεθνούς ελίτ, επικεφαλής του χρηματιστηριακού καπιταλιστικού μοντέλου, που θέλει τους πολίτες απόλυτα παραδομένους, ανήμπορους να υπερασπίσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις, τα εθνικά σύμβολα και τις -με αίμα- αποκτημένες πολιτικές ελευθερίες.

Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ

Ο όρος «κοινωνική μηχανική» μπορεί να έχει καθιερωθεί σχετικά πρόσφατα, αλλά πολλές σχετικές τεχνικές χειρισμού των μαζών έχουν χρησιμοποιηθεί ανά τους αιώνες από τους κατέχοντες την εξουσία. Αν και δεν είναι βεβαιωμένο ότι υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο, ως πατέρας αυτής της ιδέας θα μπορούσε να θεωρηθεί ο

Κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής και φιλόσοφος, Σουν Τζου (4ος -5ος αι. π.Χ.).

Το έργο του δεν έγινε δημοφιλές μόνο μεταξύ των θεωρητικών του πολέμου, αλλά και μεταξύ των πολιτικών ηγετών και των διευθυντικών στελεχών στον επιχειρηματικό χώρο. Διαβάζοντας ορισμένες αρχές του μεταφορικά (στην εποχή της παγκοσμιοποίησης), λένε: «Αυτό που έχει μεγίστη σημασία στον (κοινωνικό) πόλεμο είναι να επιτεθείς στην στρατηγική του εχθρού (των εθνών). Δεύτερο, κατά σειρά σπουδαιότητας, είναι να διαλύσεις τις συμμαχίες του (τα παραδοσιακά στηρίγματα)» (με βάση την ελληνική έκδοση, Παπασωτηρίου 2008).

Στην νεώτερη ιστορία, η κοινωνική μηχανική εφαρμόσθηκε κατά κόρον από τα μεγάλα ολοκληρωτικά καθεστώτα, με σκοπό να ισοπεδωθούν οι ανθρώπινες προσωπικότητες και να εξοντωθούν οι αντιφρονούντες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα με την ενορχηστρωμένη «μετανάστευση» τεράστιων μουσουλμανικών και αφροασιατικών πληθυσμών, η οποία λειτουργεί ως μοχλός διάβρωσης του εθνικού και κοινωνικού ιστού.

Στο modus vivendi του αμερικανικού τρόπου ζωής, που έγινε σιγά- σιγά πλανητικό μοντέλο, η κοινωνική μηχανική αποσκοπούσε στην απονεύρωση των πολιτών και στην μετατροπή τους σε αμοραλιστές καταναλωτές χωρίς ιστορική μνήμη φιλοσοφικές αναζητήσεις και ηθικές αντιστάσεις.

Το σύγχρονο μοντέλο του νεοταξικού «homo lupus economicus» είναι πιο ολοκληρωτικό και αντιανθρώπινο , αφού χρησιμοποιείται πλέον μια πανίσχυρη τεχνολογία επηρεασμού της συνειδήσεως, πέρα από γεωγραφικά σύνορα και πολιτικές ιδεολογίες. Το μοντέλο αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, γιατί παρουσιάζεται σαν δημοκρατικό, ενώ στην πραγματικότητα λέει:

«Επιτρέπεται να επιλέξετε ελεύθερα, στον βαθμό που μπορούμε να προγραμματίζουμε τις κινήσεις σας και να επιβάλλουμε -με πλύση εγκεφάλου- αυτό που εμείς θέλουμε και μας συμφέρει να κάνετε»...

ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ

1. Η στρατηγική της παραπλάνησης: Προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο του κοινού, αφ' ενός το διατηρούν ασυντόνιστο και με άγνοια των βασικών αρχών του συστήματος και αφ' ετέρου, συγχυσμένο αποδιοργανωμένο και διασπασμένο με ζητήματα που δεν έχουν πραγματική σημασία.

Αυτό επιτυγχάνεται ως εξής:

α) παρέχοντας χαμηλού επιπέδου δημόσια παιδεία και κρατώντας μόνο για την ελίτ την υψηλή γνώση,

β) Κατευθύνοντας τα αισθήματά τους , αυξάνοντας τη μαλθακότητά τους (πνευματική και φυσική) μέσα από συνεχή βομβαρδισμό από φθηνό σεξ, βία και τρομοκρατία μέσω των ΜΜΕ,

γ) Ξαναγράφοντας την ιστορία και τους νόμους και υποβάλλοντας τους πολίτες σε αποκλίνουσα συμπεριφορά, ώστε να μπορούν να μεταστρέψουν τη σκέψη τους από τις πραγματικές τους ανάγκες σε μη απαραίτητες προτεραιότητες.

Ο γενικός κανόνας είναι ότι υπάρχει κέρδος από τη σύγχυση: όσο περισσότερη σύγχυση τόσο μεγαλύτερο το κέρδος.

Άρα η καλλίτερη μέθοδος είναι να δημιουργούνται προβλήματα και μετά να προσφέρονται έτοιμες λύσεις γι' αυτά.

-Μεθόδευση της Παραπλάνησης

ΜΜΕ: Απομακρύνουν την προσοχή του ενήλικου κοινού από τα πραγματικά κοινωνικά ζητήματα και τη στρέφουν σε ανούσια ριάλιτυ.

ΣΧΟΛΕΙΑ: Διατηρούν αστοιχείωτα τα νεαρά παιδιά σε τομείς όπως τα μαθηματικά, τα οικονομικά, το δίκαιο, τη φιλοσοφία, την ιστορία.

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ: Κρατούν σε χαμηλό επίπεδο την ψυχαγωγία του κοινού και τον πολιτισμό.

ΕΡΓΑΣΙΑ: Εφαρμόζεται η τακτική να είναι συνεχώς απασχολημένο το κοινό ώστε να μην μένει χρόνος για να σκεφθεί. Κατά τον Άλντους Χάξλεϋ, ο κόσμος αυτός θα είναι «μια δικτατορία χωρίς δάκρυα» όπου οι μάζες θα «λατρεύουν τη δουλεία τους».

2. Αποσιώπηση: Με τον έλεγχο των ΜΜΕ φιλτράρονται οι ειδήσεις και οι πληροφορίες, ώστε σημαντικά αποσπάσματα των πραγματικών γεγονότων να αποκρύπτονται. Έτσι περνούν στον κόσμο την εικόνα των πραγμάτων που τους συμφέρει.

3. Γελοιοποίηση της «επικίνδυνης» πληροφορίας: Αν κάποιο σημαντικό γεγονός, (π.χ. οι επιθέσεις της 11ης 9 στη Νέα Υόρκη) δεν «χωράει» στις επίσημες εξηγήσεις που προωθούνται από τα media, τότε μπαίνουν μπροστά οι μηχανισμοί εξευτελισμού: «γραφικοί», «συνωμοσιολόγοι» κ.λπ. Παράλληλα προωθούν υπούλως στημένες εξωφρενικές θεωρίες (π.χ. εξωγήινοι), ώστε να επιτείνουν τη σύγχυση του κοινού και να ακυρώνουν τις σοβαρές μαρτυρίες (π.χ. τις καταθέσεις των μηχανικών που μιλούν για κατεδάφιση από μέσα των Διδύμων Πύργων).

4. Κατασκευή «ειδικών»: Προώθηση δικών τους επιστημόνων και εξωνημένων διανοουμένων σε θέσεις κλειδιά του δημοσίου βίου (π.χ. καθηγητές πανεπιστημίου, διευθυντές ινστιτούτων), οι οποίοι στηρίζονται από τα επίσης κατευθυνόμενα ΜΜΕ.

Στην χώρα μας, όπου διεξάγεται ένας ανελέητος ιδεολογικός πόλεμος για εξόντωση κάθε τι ελληνικού, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της κατάληψης πολλών πανεπιστημιακών θέσεων από καθηγητές της εθνομηδενιστικής σχολής τα τελευταία 20 χρόνια, για να πρωτοστατούν σήμερα στη διάλυση της Παιδείας και στον αφελληνισμό της Ιστορίας.

5. Λειτουργία προβοκάτσιας: Όταν μια κοινωνική κατάσταση αρχίζει να γίνεται απειλητική γι' αυτούς (π.χ. αρχίζει να αφυπνίζεται πατριωτικά ή κοινωνικά ο μέσος πολίτης), τότε προωθούν κάποιον δικόν τους άνθρωπο ή κίνημα για να προλάβουν τους πραγματικούς εκπροσώπους του λαού και να σπείρουν τηνπαραπληροφόρηση. Αν, παρ' όλα αυτά οι κοινωνικοί μηχανικοί αποτύχουν να επιβληθούν, τότε αρχίζει μια επίθεση ηττοπάθειας και δράσης άλλων αχυρανθρώπων.

6. Διάσπαση της προσοχής με την υπερπληροφόρηση: Αν κάποιο γεγονός τραβήξει την προσοχή του κοινού, οι κοινωνικοί μηχανικοί φροντίζουν ώστε τα ΜΜΕ να επιμείνουν σε άχρηστες λεπτομέρειες και στην αποπροσανατολιστική παρουσίασή του. Ταυτόχρονα σκηνοθετούν ένα άλλο γεγονός για να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού. Τα παραδείγματα στην Ελλάδα είναι πολλά..

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:

Η ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Η αρχή της νεοταξικής λογοκρισίας να εξαφανίζει τις ουσιαστικές πληροφορίες μέσα σε έναν κυκεώνα ασήμαντων πληροφοριών, επιτρέπει στη νέου τύπου λογοκρισία να εμφανίζεται πλουραλιστική και δημοκρατική. Αυτή η στρατηγική εφαρμόζεται, κατ' αρχάς, στη τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, τη βασική πηγή ενημέρωσης των πολιτών.

Όλοι οι ψυχολόγοι και ειδικοί της νευροεπιστήμης γνωρίζουν ότι η απομνημόνευση πληροφοριών από τον εγκέφαλο γίνεται καλλίτερα όταν αυτές παρουσιάζονται με δομημένο τρόπο. Όμως τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων κάνουν ακριβώς το αντίθετο, ανακατεύοντας άναρχα ετερόκλητα θέματα διαφορετικής σπουδαιότητας (λίγο πολιτική, αθλητικά, ένα κοινωνικό θέμα, κάτι διασκεδαστικό, μετά ξανά πολιτική κ.λπ.). Έτσι είναι πολύ εύκολο να χειραγωγήσεις έναν πληθυσμό...

Η αληθινή ενημέρωση παρέχεται πλέον από τα εναλλακτικά, ειδικά και φανζιν έντυπα, τα οποία διαβάζονται όλο και περισσότερο από υποψιασμένους πολίτες.

- Στόχοι της κατευθυνόμενης ενημέρωσης:

• Ο ολοκληρωτικός έλεγχος των ατόμων.

• Να εμποδίζεται τι κοινό να σκέπτεται και να θέτει ευφυή ερωτήματα για την κατάστασή του και τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη και διευθύνεται η κοινωνία.

• Να γίνει πιο εύκολα χειραγωγήσιμο το κοινό, αποδυναμώνοντας την αναλυτική και κριτική του ικανότητα.

• Ο ηλεκτρονικό έλεγχος της ψυχικής διάθεσης και της συμπεριφοράς του πληθυσμού.

• Δυνατότητα επηρεασμού ενός πλήθους, κάνοντάς το παθητικό ή, αντιθέτως, βίαιο ξαφνικά.

Τέτοια τεστ έχουν γίνει στην Ρουάντα, στο Μπουρούντι, στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τώρα στο Ιράκ. Πιλοτικό πρόγραμμα για κοινωνία Δυτικού τύπου αποτελεί η Ελλάδα γιατί όταν μπήκε στην ΕΟΚ ο Έλληνας εθεωρείτο ιδιαιτέρως απείθαρχος και πολιτικοποιημένος. Γι' αυτό δόθηκαν και συνεχίζουν να κυκλοφορούν πολλά δισεκατομμύρια σε ευρω-πακέτα και ναρκοδολλάρια, και χτίστηκαν πολλές νεόπλουτες περιουσίες και επαύλεις για να ελεγχθεί το μυαλό των Νεοελλήνων...

Η υπερεθνική ελίτ έχει καταφέρει να κατευθύνει την κοινή γνώμη μέσω της παγκόσμιας αγοράς των ΜΜΕ που ελέγχεται από 7-9 πολυεθνικές επιχειρήσεις: τις Disney/ABC, AOL-TimeWarner, Sony, Viacom/CBS, την News Corporation/Fox του Μέρντοχ, την General Electric/NBC, τη Universal/Seagram, την Tele-Communications και AT&T, και τις Vivendi και Bertelsman.

Σ' αυτές ανήκουν όλα τα μεγάλα αμερικανικά κινηματογραφικά στούντιο, όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα, περισσότερο από το 80% της παγκόσμιας μουσικής αγοράς, οι μεγαλύτεροι δορυφόροι που εκπέμπουν διεθνώς, ένα μεγάλο μέρος της αγοράς των εκδόσεων βιβλίων και περιοδικών ποικίλης ύλης, η μεγάλη πλειοψηφία των εμπορικών καλωδιακών καναλιών στις ΗΠΑ και διεθνώς, καθώς και η μερίδα του λέοντος της ευρωπαϊκής τηλεόρασης...

Όπως επισημαίνει ο Λανς Μπένετ, ο οποίος διδάσκει πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτων στο βιβλίο του The politics of Illusion: «Οι ειδήσεις κατευθύνονται από δυνάμεις που δύσκολα συμβιβάζονται με τις ανάγκες της δημοκρατίας...»

«Μέσα από την προσεκτική προπαρασκευή των μηνυμάτων, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι πετυχαίνουν συχνά να ελέγχουν τις πληροφορίες που σχετίζονται με όλα τα στοιχεία-κλειδιά των ειδησεογραφικών θεμάτων. Ο σκοπός φυσικά είναι ο έλεγχος των πληροφοριών που σχετίζονται με το σύνολο των συστατικών μερών των εκτυλισσομένων πραγματικών πολιτικών δραμάτων και επομένως, ο έλεγχος του περιεχομένου όλων των ειδησεογραφικών θεμάτων που έχουν γραφτεί για αυτά».(ελληνική έκδοση, Η πολιτική των ψευδαισθήσεων, Δρομέας, Αθήνα 1999, σελ. 71-72, 178).

Ο Γάλλος θεωρητικός Ζαν Μπωντριγιάρ χρησιμοποιεί τον όρο «υπερπραγματικότητα» ως υπόμνηση του γεγονότος ότι αυτός ο απόμακρος, κατασκευασμένος συμβολικός κόσμος είναι που παρέχει όλο και περισσότερο την πρώτη ύλη για την σκέψη και το συναίσθημα.

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ

Όπως το έχει θέσει εύστοχα ο παλαιός Βρετανός πρωθυπουργός Βενιαμίν Ντισραέλι: «Υπάρχουν 3 ειδών ψεύδη: τα ψέμματα, τα χοντρά ψέμματα και η στατιστική».

Κόμματα και πολιτικοί εκδοτικά συγκροτήματα, τηλεοπτικοί σταθμοί, αλλά και πλήθος εταιρειών που στηρίζουν την επιβίωσή τους στην ελεύθερη αγορά, παραγγέλλουν συχνά δημοσκοπήσεις, προσπαθώντας να επηρεάσουν τον ψηφοφόρο-καταναλωτή. Ο πολιτικός σύμβουλος Ρότζερ Άιλ κάποτε ευφυολόγησε λέγοντας: «Όταν πεθάνω θέλω να ξαναγυρίσω με πραγματική εξουσία. Θέλω να ξανάρθω ως μέλος μιας ομάδας δημοσκοπήσεων.» Μόνο στην Ευρώπη επενδύονται 8 δις. ευρώ ετησίως, για να σκιαγραφηθούν οι σκέψεις και οι προθέσεις των πολιτών.

Το 2006, σε συνέδριο με θέμα Δημοσκοπήσεις και Στατιστική, που πραγματοποίησε στην Κω το Ε.Σ.Ι. (Ελληνικό Στατιστικό Ινστιτούτο) ειδικοί επιστήμονες εξέθεσαν τις ανησυχίες τους σχετικά με τις «θολές» διαδικασίες υπό τις οποίες διενεργούνται πολλές δημοσκοπήσεις και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.

Ο Κωνσταντίνος Μπάσιος, υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναφέρει στο άρθρο του «Η πολιτική δημοσκόπηση ως ένα ακόμα σύμπτωμα ιδιαίτερης πολιτικής παθογένειας (http://www.greekelections.com/gpj/artic ... s,09/02/04) τα σημεία εκείνα που συχνά παραβλέπονται ή αποσιωπούνται:

α) Ποιος είναι αυτός που καθορίζει ότι ένα συγκεκριμένο κι όχι κάποιο άλλο θέμα χρήζει σφυγμομέτρησης;

β) Πώς διατυπώνονται τα ερωτήματα, σε ποια πράγματα δίδεται έμφαση και με ποια σειρά υποβάλλονται σε αυτούς που παίρνουν μέρος στη σφυγμομέτρηση;

γ) πόσα πρόσωπα απαρτίζουν το δείγμα και με ποια κριτήρια επιλέγονται αυτά τα πρόσωπα;

Ως προς τις πολιτικές δημοσκοπήσεις, το εκλογικό σώμα μαθαίνει μόνο για τις δημόσιες και όχι για τις μυστικές. Επομένως, το επίμαχο σημείο είναι: γιατί κάποιος με πληροφορεί για ένα θέμα για το οποίο εγώ δεν έχω ενδιαφερθεί; Προφανώς γιατί λέγοντάς μου ό,τι εκείνος θέλει, διαμορφώνει μια «βολική» για εκείνον πραγματικότητα.

Η «έρευνα αγοράς» αποτελεί άλλο ένα παγκόσμιο ολιγοπώλιο στα χέρια των επικυριάρχων. Τέσσερις εταιρείες ελέγχουν το μεγαλύτερο τμήμα της παγκόσμιας αγοράς, χρησιμοποιώντας πληθώρα επωνυμιών: οι WPPGroup, McCann Ericsson, TNS και Thomson Corporation. Οι 4 αυτές αγγλοσαξονικές εταιρείες υπολογίζεται ότι ελέγχουν περί το 90% της ελληνικής αγοράς, συγκεντρώνοντας όγκο και ποιότητα πληροφοριών και αναλύσεων, ανά έτος, μεγαλύτερα από οποιαδήποτε κρατική υπηρεσία, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας!

ΤΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ ΤΟΥ BIG BROTHER

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι αυτά που δεν ξέρουμε είναι πολύ πιο σημαντικά από τον όγκο των σκουπιδο-πληροφοριών που μεταδίδονται. Η κατοχή της μυστικής γνώσης ισοδυναμεί με περισσότερη εξουσία και το τελικό αποτέλεσμα είναι ο καλλίτερος έλεγχος των μαζών. Κατ' αναλογίαν, στον βαθμό που ό,τι σκεπτόμαστε βασίζεται σε ό,τι μαθαίνουμε, η χειραγώγηση ενός νου ή ενός έθνους από νόες, μπορεί να επιτευχθεί μέσω του ελέγχου των πληροφοριών.

Επιπλέον, η «κοινωνική μηχανική» (η ανάλυση κι ο αυτοματισμός μιας κοινωνίας) απαιτεί τη συσχέτιση μεγάλων ποσοτήτων σταθερά μεταβαλλόμενων οικονομικών πληροφοριών (δεδομένων) και για αυτό χρειάζεται ένα υψηλής ταχύτητας σύστημα ψηφιακής επεξεργασίας δεδομένων. Αυτό θα μπορούσε να προηγηθεί της κοινωνίας και να προβλέψει πότε αυτή θα είναι έτοιμη να συνθηκολογήσει.

Για να επιτευχθεί μια απολύτως προβλέψιμη Οικονομία, τα μέλη των χαμηλοτέρων τάξεων της κοινωνίας πρέπει να μπουν υπό απόλυτο έλεγχο: να «εξημερωθούν» να εκπαιδευθούν και να δεσμευθούν με βάρη και μακροχρόνια κοινωνικά καθήκοντα από νεαρή ηλικία, προτού έχουν την ευκαιρία να αναρωτηθούν για την πραγματική φύση των αγαθών και να αμφισβητήσουν το σύστημα.

Για να εξασφαλισθεί μια τέτοια υπακοή, έπρεπε να διαλυθούν οι παραδοσιακές οικογένειες των μέσων και κατωτέρων τάξεων, μέσα από την εντατικοποίηση της απασχόλησης και των δύο γονέων και την καθιέρωση κρατικών κέντρων ολοήμερης απασχόλησης και εκπαίδευσης των παραμελημένων παιδιών τους.

Το 2005, ένα μεγάλο ερευνητικό consortium, χρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε. ξεκίνησε τη δημιουργία ενός κατάλληλου για προσομοιώσεις μοντέλου κοινωνικών αλληλεπιδράσεων, με την βοήθεια αυτόνομων προγραμμάτων. Το πρόγραμμα ονομάσθηκε New Ties και έχει ολοκληρώσει την πρώτη φάση του. Με την συμμετοχή 5 μεγάλων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, ανοίγει τον δρόμο σε προσομοιώσεις μεγάλης κλίμακας ανθρώπινων πληθυσμών που αναμένεται να ακολουθήσουν τα επόμενα 20 χρόνια, οπότε και αναμένεται να εκατονταπλασιασθεί η ισχύς των υπολογιστικών συστημάτων. Τότε θα είναι δυνατή μια ακόμη πιο άμεση συλλογή δεδομένων, σχεδόν σε πραγματικό χρόνο, καθώς εκατομμύρια αυτόνομα προγράμματα θα είναι σε θέση να παρακολουθούν και να καταγράφουν, να ταξινομούν πακτωλούς δεδομένων σχετικά με τις ζωές των πολιτών.

Αν ο χειρισμός των μαζών καταστεί δυνατός, τότε θα γίνει εφικτή σε μεγάλο βαθμό η πρόβλεψη της αγοραστικής συμπεριφοράς του καθένα, ακόμα και για μικρό χρονικό διάστημα. Κατ' επέκταση, μια Κρατική Οικονομία μπορεί να κατευθυνθεί με τις κατάλληλες πιέσεις, αν οι αντιδράσεις των μαζών μπορούν να προβλεφθούν εγκαίρως, και να ακυρωθεί εντελώς ο ρόλος του κράτους ως διαμεσολαβητού μεταξύ ιδιωτικών συμφερόντων.

Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, ένα νέο πρόγραμμα μπορεί να συνδυάσει εγκεφαλική δραστηριότητα με οπτικές εικόνες, αλλά και να προβλέψει τι βλέπουν οι άνθρωποι. Η εν λόγω μελέτη προβάλλει ως πιθανό ότι κάποια μέρα οι υπολογιστές θα μπορούν να «διαβάζουν»τον εγκέφαλο ενός ανθρώπου, αναπλάθοντας ψηφιακά αναμνήσεις, όνειρα ή φαντασιώσεις.

Οι νευροεπιστήμονες που ερευνούν τον, σχεδόν φουτουριστικό, κλάδο της επιστημονικής έρευνας, το Νευρομάρκετινγκ, γνωρίζουν ότι υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου που αποτελούν «αποθήκη»όλων όσων έχουμε μάθει, καθώς και το περιεχόμενο των φιλοδοξιών το εγώ μας. Μια έντονη δραστηριότητα στον αριστερό προμετωπιαίο φλοιό μπορεί να υπονοεί ότι το υποκείμενο έλκεται από την εικόνα ή το διαφημιστικό μήνυμα μιας φίρμας. Έτσι οι ερευνητές μπορούν να πουν ποια μέρη των διαφημιστικών μηνυμάτων αποθηκεύονται στη μακροπρόθεσμη μνήμη των εξεταζομένων και να ανακαλύψουν το πώς το μάρκετινγκ μπορεί να σημαδέψει τις προτιμήσεις του νου για προϊόντα και πολιτικούς.

Ψυχολόγοι και οικονομολόγοι χρησιμοποιούν εξελιγμένα σκάνερ του εγκεφάλου για να προσδιορίσουν τους μηχανισμούς κρίσης που αναπτύσσονται στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο. Οι μεγάλες εταιρείες καλλυντικών, ενδυμάτων, κινητής τηλεφωνίας, καπνοβιομηχανίες κ.λπ. δοκιμάζουν αυτά τα εργαλεία έρευνας της εγκεφαλικής δραστηριότητας και επενδύουν στις μεθόδους αυτές, προκειμένου να εκλεπτύνουν την διαφημιστική τους στρατηγική. Τα ποσά που δαπανώνται είναι κολοσσιαία. Κατά μία εκτίμηση, κάθε μέρα κυκλοφορούν 700 νέα προϊόντα, ενώ συνολικά 2 εκατ. Μάρκες επιζητούν την προσοχή του καταναλωτή.

Για να υπάρξουν κέρδη μεταξύ όλων αυτών των παρόμοιων προϊόντων, οι επικεφαλής των πωλήσεων προσπαθούν να εντυπώσουν ένα προϊόν στο μυαλό του αγοραστή. Ως εκ τούτου, στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, ο μέσος ενήλικας καταναλωτής δέχεται 3.000 διαφημιστικά μηνύματα κατά μέσον όρο την ήμέρα (5πλάσιο απ' ό,τι 20 χρόνια πριν).

Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

Η απελευθέρωση του διαδικτύου, όπου με ελάχιστα μέσα μπορεί ο καθένας να αποκτήσει δυνατότητα παγκόσμιας πληροφόρησης, είναι ένα πείραμα κοινωνικής μηχανικής επομένου επιπέδου. Ήδη, ένας μυστικός πόλεμος εξελίσσεται μέσα στον κυβερνοχώρο. Όχι με λογοκρισία, αλλά με «δικαιωματικό έλεγχο» πληροφοριών και αντιλήψεων (αυτό κάνουν οι μηχανές αναζήτησης) και ακόμη πιο πλάγιες μεθόδους.

Στην Τεχεράνη είδαμε τον Ιούνιο να ξεσπάει η μεγαλύτερη λαϊκή εξέγερση από την ισλαμική επανάσταση του 1979. Μετά την επανεκλογή του Αχμαντινετζάντ, η οποία αμφισβητήθηκε εντέχνως από τα δυτικά ΜΜΕ, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, Μιρ Χουσείν Μουσαβί, κάλεσε τους οπαδούς του σε μαζικές διαδηλώσεις, που κατέληξαν σε άγριες συγκρούσεις με την αστυνομία. Η κινητοποίηση εναντίον του καθεστώτος πραγματοποιήθηκε έπειτα από μεγάλη εκστρατεία μέσω ιστοσελίδωνκοινωνικής δικτύωσης όπως το Twitter και το Facebook.

Νωρίτερα είχε πραγματοποιηθεί ένα άλλο διαδικτυακό «αντάρτικο». Στη Μολδαβία περίπου 20.000 διαδηλωτές απαίτησαν την προσάρτηση της χώρας στη Ρουμανία και την Ε.Ε., μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 5ης Απριλίου, όπου ο φιλορωσικός κομμουνιστικός σχηματισμός του Vladimir Voronin συγκέντρωσε ακριβώς το 50% των ψήφων. Υπό το προφίλ #pman (τα ακρωνύμια της κεντρικής πλατείας της μολδαβικής πρωτεύουσας Piata Marii Adunari Nationale) και με μια μέση ροή μέχρι και 10 μηνυμάτων το λεπτό, οργανώθηκε στη Μολδαβία ένα νεανικό πλήθος, το οποίο ήταν πληροφορημένο τόσο για τον σκοπό της διαδήλωσης, αλλά και για τις ακριβείς κινήσεις της αστυνομίας.

Τον Φεβρουάριο του 2006, αποδιαβαθμίσθηκε στις ΗΠΑ η Χάρτα Επιχειρήσεων Πληροφοριών (Information Operations Roadmap), η οποία είχε συνταχθεί τον Οκτώβριο του 2003 από τον υπουργό αμύνης Ντόναλντ Ράμσφελντ και σκιαγραφούσε τη νέα στρατηγική του Πενταγώνου στο διαδίκτυο. Συγκεκριμένα περιλαμβάνει επαφές με δημοσιογράφους σε ηλεκτρονικά μέσα και ειδικούς ηλεκτρονικών συστημάτων, οι οποίοι θα εξαπολύουν επιθέσεις σε εχθρικά συστήματα, καθώς και ψυχολογικές επιχειρήσεις.

Με πάνω από 1,3 δις. Ανθρώπους διαδικτυωμένους και με μαζική συμμετοχή σε συνδέσμους κοινωνικής δικτύωσης (Facebook +200 εκατ. χρήστες,

MySpace 25 εκατ. χρήστες, Twitter ,4 εκατ. tweets/ ημέρα), θα ήταν δύσκολο να παρακαμφθούν οι δυνατότητες μια τέτοιας δεξαμενής δεδομένων, τα οποία, σημειωτέον, δίνονται με χαρακτηριστική ευκολία από τους ίδιους τους χρήστες.

Πρέπει να αναφερθεί, τέλος , ότι μετά από μια «χρυσή περίοδο» ελευθερίας στο διαδίκτυο -που αφέθηκε εσκεμμένα μέχρι σήμερα προκειμένου να εντοπισθούν οι αντίθετες φωνές προς την νέα τάξη και να μελετηθούν οι τάσεις και προθέσεις των πολιτών- μεθοδεύεται τώρα ο ασφυκτικός έλεγχος από την ελίτ, μέσω ενός παγκόσμιου πλέγματος νόμων...

ΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ

Ένα ντοκουμέντο με τίτλο «Σιωπηλά Όπλα για Αθόρυβους Πολέμους» ( Silent Weapons for Quiet Wars), επιβεβαιώνει ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός προσχεδιασμένου πολέμου κατά της Ανθρωπότητας.

Ο «έλεγχος του κοινού» επιτυγχάνεται μέσω των «σιωπηλών όπλων» που εφαρμόζονται στα ΜΜΕ και τα σχολεία: « Το κοινό δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτά τα όπλα και συνεπώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και χαλιναγωγείται από ένα όπλο... Όταν το σιωπηλό όπλο εφαρμόζεται σταδιακά, το κοινό προσαρμόζεται...»

Το ντοκουμέντο αυτό, αποτυπώνει τις πρώτες φάσεις του Σχεδίου της Παγκόσμιας Χειραγώγησης, είναι το προϊόν μιας επιχείρησης με το όνομα «Operations Research», που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια το Β' Παγκοσμίου Πολέμου για επίθεση κατά των εχθρικών πληθυσμών, χρησιμοποιώντας εργαλεία κοινωνικήςμηχανικής και ψυχολογικού πολέμου. Σύμφωνα μ' αυτό, η υπερεθνική ελίτ αποφάσισε το 1954 να εξαπολύσει έναν «σιωπηλό πόλεμο» (αρχικά κατά του αμερικάνικού λαού και στη συνέχεια κατά της Ανθρωπότητας), με στόχο την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας οικονομίας.

Το ντοκουμέντο αναφέρεται «στον έλεγχο της κοινωνίας μέσω της απειθαρχίας, της άγνοιας, του αποπροσανατολισμού, της αποδιοργάνωσης και της σύγχυσης» (βλ. Τρίτο Μάτι, τ. 154, καλοκαίρι 2007).

Η ουσία των στρατηγημάτων, μπορεί, επίσης, να αναζητηθεί σε μια μελέτη ενός think tank που κυκλοφόρησε το 1967, με τον τίτλο Report from Iron Mountain (Αναφορά από το Σιδηρούν Όρος). Το έγγραφο υπαινίσσεται ότι προέρχεται από το αμερικάνικό υπουργείο αμύνης, όταν υπουργός ήταν ο Ρόμπερτ Μακναμάρα, και δημιουργήθηκε από το ινστιτούτο Hudson, που τοποθετείται στην βάση του Iron Mountain στο Croton on Hudson, στη Νέα Υόρκη. Το ινστιτούτο Hudson ίδρυσε και διηύθυνε ο Herman Kahn, στέλεχος της Rand Corporation παλαιότερα. Τόσο ο Μακναμάρα όσο και ο Kahn ήταν μέλη του πανίσχυρου CFR (Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων). Ο υποτιθέμενος στόχος ήταν να διερευνήσει τρόπους για την «σταθεροποίηση της κοινωνίας».

Μια ανάγνωση της αναφοράς αποκαλύπτει ότι η λέξη «κοινωνία» χρησιμοποιείται ως συνώνυμο της «παγκόσμιας κυβέρνησης». Επιπλέον η λέξη «σταθεροποίηση» χρησιμοποιείται με την έννοια της διατήρησης και της διαιώνισης των επικυρίαρχων στην εξουσία και στους τρόπους να ελέγχουν τους πολίτες και να αποτρέπουν την εξέγερσή τους. Στην συνέχεια εξηγεί ότι πλησιάζουμε σ' ένα σημείο στην ιστορία, όπου οι παλιές συνταγές επιβολής, όπως ήταν ο πόλεμος, ίσως να μην λειτουργούν. Τι άλλο λοιπόν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει η παγκόσμια ελίτ για να νομιμοποιήσει και να διαιωνίσει την εξουσία της;

Η αναφορά καταλήγει ότι ένα υποκατάστατο του πολέμου πρέπει να πληροί τρεις προϋποθέσεις:

α) να είναι οικονομικά πολυέξοδο,

β) να αντιπροσωπεύει μια αξιόπιστη απειλή μεγάλου μεγέθους, και

γ) να παρέχει μια λογική δικαιολογία που θα εξυπηρετεί την εξουσία.

Συνεπώς, πρέπει να βρεθεί ένας νέος εχθρός που θα απειλεί ολόκληρο τον κόσμο και η προοπτική να κυριευθεί από τον εχθρό αυτό η ανθρωπότητα θα πρέπει να είναι πιο τρομακτική κι απ' τον ίδιο τον πόλεμο (βλ. NEXUS τ. 26 Ιούνιος -Ιούλιος 2008).

Τα διάφορα σενάρια που έχουν επεξεργασθεί τα στρατηγήματα της κοινωνικής μηχανικής της Νέας τάξης στηρίζονται στα μοντέλα του «Σοκ». Από τη δεκαετία του '40, οι εξελίξεις στην Ψυχιατρική με τη χρήση του ηλεκτροσόκ είχαν κάνει τους γιατρούς να πιστέψουν ότι είναι σε θέση να «καθαρίσουν» εντελώς το μυαλό των πασχόντων: Επηρεάζουμε τους ανθρώπους τους οδηγούμε στην υπακοή! Αλλά οι τεχνικές αυτές δεν λειτουργούν μόνο σε μεμονωμένα άτομα. Μπορούν να λειτουργήσουν σε ολόκληρες κοινωνίες. Ένα συλλογικό τραύμα, ένας πόλεμος, μια φυσική καταστροφή, μια τρομακτική ενέργεια μας φέρνει όλους σε κατάσταση σοκ.

Στο βιβλίο της The Shock Doctrine (link: http://www.schizas.com/site3/el/koinonikos-klonismos.html

) η Καναδή δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, Naomi Klein, αποδεικνύει με τεκμηριωμένο τρόπο πώς οι αμερικανικές πολιτικές της «ελεύθερης αγοράς» έφθασαν αν κυριαρχούν στον κόσμο μέσω της προγραμματισμένης εκμετάλλευσης και καταστροφής ανθρώπων και χωρών.

Η θεωρία της Klein περιγράφει τις διασυνδέσεις μεταξύ της οικονομικής πολιτικής, του πολέμου υπό το δόγμα «Σοκ και Δέος» και τα χρηματοδοτούμενα από τις Μυστικές Υπηρεσίες πειράματα με ηλεκτροσόκ, αποδεικνύοντας με καθηλωτικές λεπτομέρειες το πώς, πολύ γνωστά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας ήταν εσκεμμένες εφαρμογές του «Δόγματος του Σοκ».

Τα διάφορα μοντέλα της κοινωνικής μηχανικής του «παγκόσμιου τρόμου» περιλαμβάνουν:

• Το σενάριο της παγκόσμιας τρομοκρατίας, στο οποίο έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως.

• Το σενάριο της παγκόσμιας επιδημίας. Η πρόβα με την γρίππη των πτηνών αρχικά, και τον ιό Η1Ν1 σήμερα, έχει τροφοδοτήσει τους Επικυρίαρχους με πλήθος συμπερασμάτων για τις αντιδράσεις πολιτών, οργανισμών, κυβερνήσεων και ΜΜΕ σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

• Το σενάριο των φυσικών καταστροφών. Όπως περιγράφει η Naomi Klein, όταν ταξίδεψε για ρεπορτάζ στη Σρι Λάνκα μετά το καταστροφικό τσουνάμι, έγινε μάρτυρας μια εξωφρενικής κατάστασης: ξένοι επενδυτές-αρπακτικά και διεθνείς τοκογλύφοι είχαν συνασπισθεί για να εκμεταλλευθούν την ατμόσφαιρα πανικού, ώστε να «βάλουν στο χέρι» όλη την ακτογραμμή με τις πανέμορφες παραλίες, απαγορεύοντας στις χιλιάδες οικογένειες των ψαράδων που ζούσαν πατροπαράδοτα εκεί να κτίσουν ξανά τα σπίτια τους.

Την επόμενη φορά στη Νέα Ορλεάνη, ήταν πλέον ολοφάνερο ότι το σύστημα εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις «συλλογικού τραύματος» για να προωθήσει ριζικές κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές. Η κρίση που ακολούθησε το πέρασμα του τυφώνα Κατρίνα από τη Νέα Ορλεάνη θα μπορούσε ίσως να αποτελεί το σημαντικότερο πείραμα κοινωνικής μηχανικής.

• Το σενάριο της περιβαλλοντικής κρίσης. Το άλλο σενάριο αποτελεσματικής παγκόσμιας απειλής ήταν η μόλυνση του περιβάλλοντος. Αυτό θεωρήθηκε ότι ήταν πιθανότερο να επιτύχει γιατί μπορούσε να συνδεθεί με ορατές καταστάσεις, όπως η αιθαλομίχλη και η μόλυνση των υδάτων. Μπορούσαν να γίνονται προβλέψεις που θα έδειχναν ότι πλησιάζει το τέλος της Γης, και θα ήταν τόσο τρομακτικό όσο κι ένας πυρηνικός πόλεμος. Η ακρίβεια αυτών των προβλέψεων δεν ήταν το ζητούμενο.

Σκοπός τους θα ήταν να τρομοκρατήσουν κι όχι να ενημερώσουν. Οι μάζες θα δεχθούν πιο πρόθυμα την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, την αύξηση των φόρων και τη γραφειοκρατία, με τη δικαιολογία ότι «είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε, για να σώσουμε την Μητέρα Γη».

• Το σενάριο της διατροφικής κρίσης. Στις 2 Απριλίου του 2008, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας (WB), Robert Zoellick, εξέφρασε την ανησυχία του για τηνάνοδο των τιμών των τροφίμων σε 33 χώρες, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε κοινωνικές αναταραχές. Τα στοιχεία που βγήκαν στο φως έκαναν τους εκπροσώπους του προγράμματος World Food του ΟΗΕ να αποκαλέσουν την κρίση «σιωπηλό τσουνάμι».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο οικονομικός αναλυτής William Blum μίλησε ξεκάθαρα για μια παγκόσμια οικονομική ελίτ που παίρνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις με κριτήριο τον φόβο και την απληστία.(Eric Walber, Food Crisis A Conspiracy?- Silent Tsunami, 17/05/08,

link: www.rense.com/general82/food.html

)

• Το σενάριο της ενεργειακής και οικονομικής κρίσης. Όταν η τιμή του πετρελαίου είχε φθάσει 147 δολάρια το βαρέλι, κανείς δεν περίμενε ότι θα έπεφτε κάτω από τα 50 δολάρια. Μήπως η διεθνής τιμή του πετρελαίου έπρεπε να πέσει για να «μελετηθούν» χωρίς «εξωτερικές» επιρροές και ανεξάρτητα μιας γενικευμένης οικονομικής κρίσης;

Ένας από τους ανθρώπους που φαίνονται να έχουν εσωτερική πληροφόρηση (ο τηλεοπτικός αναλυτής Jim Cramer), ανέφερε στις 6 Οκτωβρίου σε τηλεοπτική συνέντευξη (

link: www.colbertnation.com/the-colbert-report-videos/187307/october-06-2008/jim-cramer

) ότι το επόμενο βήμα (στο σενάριο της μεθοδευμένης κοινωνικής αποδόμησης) θα είναι να σταματήσουν να εφοδιάζονται με χρήματα τα τερματικά των τραπεζών (τα ATM).

• Το σενάριο της εξωγήινης απειλής. Η εισβολή εξωγήινων από το Διάστημα άρχισε να εξετάζεται σοβαρά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και φαίνεται ότι μπορεί να έχουν ήδη γίνει πειράματα μέσα σ' αυτό το πλαίσιο. Όμως, η αντίδραση του κοινού δεν ήταν εντελώς προβλέψιμη, επειδή η απειλή δεν ήταν τόσο «αξιόπιστη».

Ωστόσο, το θέμα ότι μια συγκλονιστική εισβολή εξωγήινων που θα δείξει η τηλεόραση -ακόμα κι αν πρόκειται για κατασκευασμένη με υψηλής τεχνολογίας γραφικά ή προβολές λέιζερ στον ουρανό- μπορεί για να σπρώξει όλα τα κράτη στην αγκαλιά της παγκόσμιας κυβέρνησης, η οποία, υποτίθεται, θα προστατεύσει τη γη από την εισβολή. Από την άλλη, αν οι εξωγήινοι παρουσιάζονταν ως «φιλικά διακείμενοι» θα υπήρχε ένα εναλλακτικό σενάριο που θα προέβλεπε τον σχηματισμό παγκόσμιας κυβέρνησης η οποία θα εκπροσωπούσε το ενωμένο ανθρώπινο γένος σε ένα είδος γαλαξιακής ομοσπονδίας. ( βλ. Dirty Watchtower Secrets,

link: http://www.theforbiddenknoledge.com/hardtruth/dirtywatchtowersecrets.html

), Like Father Like Son: George W. Bush and the Fake Alien Invasion,

link: http://www.theforbiddenknowledge.com/hardtruth/fake_invasion.html

).

Σ' αυτό το πλαίσιο, οργιάζουν ήδη οι φήμες στο διαδίκτυο ότι την περίοδο απονομής του Νόμπελ Ειρήνης στον Μπαράκ Ομπάμα, ο Αμερικανός πρόεδρος θα προβεί σε δηλώσεις, μαζί με την NASA, περί εξωγήινης παρουσίας...

ΤΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΕΛΙΤ

Όπως επισημαίνει, επίσης, ο επίτιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Χάουαρτν, Νικόλαος Σταύρου, «Οι αήθεις ελίτ των μάνατζερ της νέας εποχής, εντός κι εκτός κυβέρνησης, είναι σίγουρες ότι μια φοβισμένη παγκόσμια κοινωνία, μπορεί να οδηγηθεί μέσω σοκ στη συμμόρφωση, μόνο εάν η κριτική σκέψη δεν αναμιχθεί στις προσχεδιασμένες σκευωρίες. Και ελάχιστοι άνθρωποι θέτουν ερωτήματα σε μια ατμόσφαιρα κρίσης. Τελικώς, όλες οι κρίσεις -είτε πρόκειται γιαχρηματοπιστωτικές ληστείες υψηλής τεχνολογίας, είτε για τυφώνες, τσουνάμι ή πολέμους- μπορούν να μετατραπούν σε ευκαιρίες, συνήθως για εκείνους που τις προεκάλεσαν». (Ν. Σταύρου, «Η αποδόμηση των εθνών» Ελευθεροτυπία 18/7/09)

Η πρόσφατη ελληνική ιστορία αποτυπώνει ανάγλυφα την εμπειρία του «Δόγματος του Σοκ», όπως αυτή μπορεί να εφαρμόζεται είτε με αυταρχικές, είτε με «δημοκρατικές» εκδοχές της κοινωνικής μηχανικής. Το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης του μεταπολεμικού καπιταλισμού των εργολάβων και της αρπαχτής, γεννήθηκε μέσα στο μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς και γιγαντώθηκε στην περίοδο της χούντας. Στην μεταπολίτευση συνεχίσθηκε η χωροταξική αναρχία και ολοκληρώθηκε η περιβαλλοντική καταστροφή.

Το σοκ του πολέμου και της εισβολής στην Κύπρο έγινε αφορμή για την παράδοση της Οικονομίας του νησιού στο πολυεθνικό «οικονομικό θαύμα», με αποτέλεσμα την άμβλυνση των συνειδήσεων και την ελαχιστοποίηση των αντιστάσεων.

Στην Ελλάδα το σοκ της γρήγορης ένταξης στην ΕΟΚ χωρίς σχεδιασμό, και αργότερα, της πλήρους παράδοσης στην ΟΝΕ και στο ευρώ κατέστρεψαν τους βασικούς τομείς της Οικονομίας (αποβιομηχάνιση, πτώση εξαγωγών, περιορισμός αγροτικής παραγωγής) και περιθωριοποίησαν μεγάλα στρώματα του λαού. Ακολούθησε το σοκ αθρόας εισροής μεταναστών, με αποτέλεσμα τη μεγάλη ανεργία και την εκμετάλλευση της ελληνικής εργατικής τάξης. Κι όμως, όλη η ανεπανόρθωτη βλάβη παρουσιάζεται ως «αναπτυξιακό μοντέλο» από τη νεοταξική προπαγάνδα και τους εκπροσώπους της παγκοσμιοποίησης.

Αν θέλουμε βαθιά να μην ευοδωθούν τα «σκοτεινά» σενάριά τους, πρέπει να κάνουμε «ένα άλμα πάνω από τη φθορά», όπως θα 'λεγε ο Ελύτης, να αρνηθούμε τον φόβο και να οργανώσουμε την αποτελεσματική μας άμυνα, ως πολίτες που αρνούμαστε να αποδεχθούμε την εθνοκτονία μας, επειδή το θέλουν «τα παιχνίδια πανικού» της Νέας Τάξης.

Hellenic Nexus ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2009

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

• Naomi Klein, The Shock Doctrine, Knopf Canada, 2007 • Friend Tischler , Manifesto for Democratic Revolt, 2008 • Ο. Λανς Μπένετ, Ειδήσεις - Η πολιτική των ψευδαισθήσεων, Δρομέας, Αθήνα 1999

Μόνιμη επιτήρηση και “κούρεμα”, είναι η πιο πιθανή εκδοχή

Η σημερινή συγκυρία της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και ειδικότερα της ελληνικής προσδιορίζεται από ορισμένες σταθερές.

1. Το σπάσιμο της φούσκας του παγκόσμιου καπιταλιστικού καζίνου, συνέπεσε ή και προκάλεσε και το σπάσιμο της δικής μας χρηματοπιστωτικής φούσκας.

2. Τη συμμετοχή μας στην ευρωζώνη και ευρύτερα στην ΕΕ, η οποία προσπαθεί να μορφοποιηθεί ως παγκόσμια οικονομική δύναμη. (Ουσιαστική σταθερή πού μας ευνοεί και δεν πρέπει να ξεχνάμε).

3. Το μεγάλο μας χρέος, πού αποτελεί και εν δυνάμει συστημικό κίνδυνο για πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες ( προεξαχόντων των δικών μας ) και βγαίνει στην επιφάνεια από την πίεση των αγγλοσαξονικών τραπεζών ( ένθεν καί εκείθεν τού ατλαντικού), πού προσπαθούν να ελέγξουν την ευρωπαϊκή πορεία, πρός ίδιον όφελος ( είναι αυτοί πού στοιχημάτισαν και πιέζουν με αναρίθμητα δημοσιεύματα στην χρεοκοπία μας ).

4. Το γεγονός, ότι η στόχευση δεν περιελάμβανε μόνο την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες της ευρωζώνης.

5. Η τελευταία σταθερά είναι η προσπάθεια των κρατών της ευρωζώνης να αμυνθούν έναντι αυτής της επίθεσης και δεν θέλουν επ΄ουδενί να θέσουν την απαρχή της διάλυσης του ευρώ. Αποχώρηση ή αποβολή κράτους μέλους της ευρωζώνης, θα αποτελέσει και την αρχή της διάλυσης της ΕΕ.

Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το πολιτικό πρόβλημα, στα πλαίσια τού οποίου αναζητείται λύση στό εκτροχιασμένο χρηματοπιστωτικό μας πρόβλημα.

Oι αποφάσεις για τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης, θέτουν και την βάση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας κρατών. Αυτή είναι και η λύση του ελληνικού προβλήματος τού υπερβολικού χρέους. Είναι οφθαλμοφανές ( το λένε άλλωστε ), ότι η Ελλάδα, θα οδεύσει στό μέλλον, πρός συντεταγμένη χρεωκοπία. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Είναι η λύση, πού μετατίθεται χρονικά, λόγω της οικτρής θέσης τού ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, αλλά και γιά να ωριμάσει στην συνείδηση των Ελλήνων υπηκόων.

Προσώρας, επιτρέπουν οι κυβερνώντες, με την απεριόριστη παροχής ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα, να σπεκουλάρει σε όλους τούς τομείς. Ενέργεια, πρώτες ύλες, νόμισμα, κ.λ.π. της οικονομίας. Αυτός ο νομιμοφανής τζόγος, θα αφαιμάξει τεράστια ποσά από το σύνολο της πραγματικής οικονομίας. Ελπίζουν, ότι λογιστικά, σε δύο-τρία χρόνια, θα κλείσουν τις τεράστιες τρύπες τους οι τράπεζες και τότε μπορεί να γίνει η αναδιάρθρωση του ελληνικού ( και άλλων, ενδεχομένως, κρατών ) χρέους καί τό κούρεμα θα γίνει σε τέτοιο επίπεδο, ώστε το εναπομείναν χρέος, να είναι μελλοντικά βιώσιμο.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο ελληνικός προϋπολογισμός να γίνει μέχρι τότε πλεονασματικός και να συνεχίσει να είναι πλεονασματικός. Από το ύψος του πλεονάσματος και της βιωσιμότητάς του, θα εξαρτηθεί και το κούρεμα. Το κράτος πιέζεται να καταστείλει στο ελάχιστο την φοροδιαφυγή ( κάθε ευρώ πού φοροδιαφεύγει θα ζημιώσει αντίστοιχα τούς μεγαλοτραπεζίτες –αυξάνει το ποσό πού θα αναδιαρθρωθεί ) και ζητείται επιμόνως το υψηλότερο δυνατόν επίπεδο φόρων ( λιγότεροι φόροι ζημιώνουν αντίστοιχα τούς μεγαλοτραπεζίτες αυξάνει το ποσό πού θα αναδιαρθρωθεί ).

Η επιβληθείσα απακρατικοποίηση των 50 δις, ευρώ, στοχεύει επίσης στην ελαχιστοποίηση των τραπεζικών ζημιών από την ερχόμενη αναδιάρθρωση. Ο πιστωτής ( το ελληνικό κράτος ) πρέπει να μπορεί να αποδείξει, ότι είναι πραγματικά πτωχευμένος και δεν κρύβει κάποιες αξίες κάτω απο το μαξιλάρι.

Τότε θα έρθει και το ευρωομόλογο, με σαφείς δεσμεύσεις για τα μελλοντικά ελλείμματα (3%) και το χρέος ( 60 % του ΑΕΠ ) και τον ρυθμό μείωσής του ( αυτού πού θα έχει απομείνει από το κούρεμα ). Μάλλον ένα εικοστό κατ΄ έτος, μέχρι να πιάσουμε την βάση του 60%. Αν όλα πάνε καλά και όπως σχεδιάζονται. Και αυτό το ξέρει καλά και ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς. Το πρόβλημα των πολιτικών είναι η αλήθεια. Πώς να πείσουν τον κόσμο, ότι είναι η καλύτερη λύση πού έχουμε, αλλά δυστυχώς προϋποθέτει μεγάλο περιορισμό τής χάψας των δημοσιότροφων βολεμένων, εξαθλίωση πολλών μικρο-μεγαλο-μεσαίων και απόλυτη φτώχια για τούς ήδη φτωχούς;

Εν κατακλείδι τονίζω ότι:
1. Αν το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας ( με τούς άδηλους πόρους ), δεν γίνει πλεονασματικό, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Για τίποτα. Δεν μπορούμε μακροπρόθεσμα να πληρώνουμε ούτε τους τόκους, ακόμα και ενός αναδιαρθρωμένου χρέους.
2. Αν το κράτος μηδενίσει άμεσα το τρέχον έλλειμμα του και γίνει συγχρόνως πώληση ή αξιοποίηση ( όπως λέγεται ) των περιουσιακών του στοιχείων, με στόχο την άμεση μείωση του χρέους, υπάρχει ελπίδα να αποφύγουμε την αναδιάρθρωση και το μόνιμο μνημόνιο.
3. Για να πετύχουν τα παραπάνω, χρειάζεται να αλλάξει τελείως η κρατική δομή. Πρέπει να στείλει στα σπίτια τους τούς μισούς δημόσιους υπαλήλους, αυτούς πού θα κρατήσει να τούς αμοίβει αξιοπρεπώς και να τούς βάλλει να δουλέψουν πραγματικά. Οι μισοί φθάνουν και παραφθάνουν. Προμήθειες, μίζες, ΜΚΟ, κ.λ.π. μαχαίρι. Γραφειοκρατία τέρμα. Παρεμποδίζει τα πάντα και δεν ελέγχει τίποτα. Μόνο μίζα για την τσέπη των γραφειοκρατών. Μην έχετε αυταπάτες, ότι χωρίς γραφειοκρατικό έλεγχο, θα γίνει της κακομοίρας. Σήμερα έχουμε μόνο γραφειοκρατία, μίζα και κανένα έλεγχο.

4. Μείωση ΦΠΑ και άμεσων φόρων. Φορολογική αμνηστία σε κεφάλαια πού έρχονται στην χώρα. Σε έξι μήνες, θα αρχίσει να αναδύεται μια καινούργια Ελλάδα.

Ιαπετός

ΥΓ1 Η μόνιμη επιτήρηση και το κούρεμα, είναι η πιό πιθανή εκδοχή

ΥΓ2 Για να αλλάξει η πολιτική και να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης, θέλει επανάσταση.

Το ΠΑΣΟΚ του 80 κατέστρεψε την Ελλάδα

Καταρρέει η Ειδική Αγωγή, τα Κέντρα ασφυκτιούν και ο κρατικός μηχανισμός αδιαφορεί εγκληματικά.

Αντιμετωπίζοντας το χώρο της Ειδικής Αγωγής και τα άτομα με νοητική υστέρηση ως ακόμη ένα πεδίο που προσφέρεται για περικοπές στο «βωμό» της μείωσης του περίφημου ελλείμματος, η ελληνική Πολιτεία προχωρά σε νέες, «γενναίες» μειώσεις των ήδη περιορισμένων οικονομικών επιχορηγήσεων.

Πλην της κοινωνικής αναλγησίας και της αδιαφορίας, αντιμετωπίζουμε μετά την εφαρμογή του «Καλλικράτη», το φαινόμενο να μην....
είναι σε θέση το ίδιο το κράτος να διευκρινίσει σε ποιον ανήκει η αρμοδιότητα καταβολής των επιχορηγήσεων! Τίθεται έτσι, σε σοβαρή αμφισβήτηση η δωρεάν και δημόσια φοίτηση και κατ’ επέκταση η δυνατότητα συνέχισης λειτουργίας φορέων που δρουν συμπληρωματικά προς τους αντίστοιχους κρατικούς και σε πολλές περιπτώσεις τους αντικαθιστούν πλήρως.

Το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα» δραστηριοποιείται στο χώρο από το 1979, προσφέροντας σε περίπου 120 νέους και νέες με τις οικογένειες τους τις υπηρεσίες του ως Ειδικό Φιλανθρωπικό Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και ως τέτοιο η λειτουργία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις κρατικές επιχορηγήσεις.

Η μη εκπλήρωση από πλευράς Πολιτείας των υποχρεώσεών της, όπως αυτές απορρέουν από το ίδιο το Σύνταγμα, έχει οδηγήσει στη μη καταβολή μισθών στο προσωπικό (που παρόλα αυτά παραμένει στη θέση του) για έξι μήνες.

Το Σωματείο των εργαζομένων του «Μαργαρίτα» έχοντας περάσει σχεδόν από κάθε μορφή διαμαρτυρίας και αγώνα και μη λαμβάνοντας ούτε καν βαρύγδουπες υποσχέσεις και μεγαλόσχημα «Θα» από τα χείλη των αρμοδίων, διεκδικεί:

-Την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων των εργαζομένων

-Τη διασφάλιση της απρόσκοπτης λειτουργίας του Φορέα

-Να μην υπάρξουν περικοπές στην ήδη μειωμένη από το 2010 κρατική επιχορήγηση, ώστε να υποχρεωθούν οι οικογένειες των σπουδαστών σε ακόμη μία οικονομική θυσία.

Οι εργαζόμενοι του Εργαστηρίου Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα» στηρίζουν την κινητοποίηση της Πέμπτης 14 Απριλίου στις 10:30 που έχει προκηρυχθεί από την Ε.Σ.Α.μεΑ και την Π.Ο.Σ.Γ.Κ.ΑμεΑ.

Για περισσότερες πληροφορίες ή/και διευκρινήσεις παρακαλούμε επικοινωνήστε στο τηλέφωνο: 2108044812 ή στο e-mail: seeeam@eeamargarita.gr .

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ το «κόλπο» των βουλευτών για να βγάζουν παραπάνω λεφτά!

Οι τριακόσιοι της Βουλής, παρά την μείωση που υπέστησαν στην βουλευτική τους αποζημίωση λόγω μνημονίου, φαίνεται τελικά ότι έχουν βρει τον τρόπο τους να καλύψουν τη χασούρα, αν δεν βγαίνουν και κερδισμένοι από πάνω.

Κωδική ονομασία Αποστολής: Επιτροπές
Εδώ και ενάμιση χρόνο συνεδριάζουν από...
πέντε έως εννέα επιτροπές ημερησίως, σε 250 ευρώ αποτιμάται η κάθε βουλευτική παρουσία σε αυτές βγάλουν δεν βγάλουν άχνα οι συμμετέχοντες, και το τελευταίο διάστημα άρχισαν να πραγματοποιούνται συνεδριάσεις επιτροπών με μόνο σκοπό όπως θα καταλάβετε κι εσείς, να μπει το 250ευρω στον μισθό του μήνα.

Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το γεγονός ότι χθες συνεδρίασε η Επιτροπή Έρευνας και Τεχνολογίας την οποία ενημέρωσαν δύο ιδιωτικές εταιρείες για τις επίπεδες δορυφορικές κεραίες. Που θα έβρισκαν οι άνθρωποι καλύτερη αγορά από εκείνη της Βουλής;

Σήμερα το πρωί πάλι συνεδρίασε η Επιτροπή Ελληνισμού της διασποράς με αρχικό προγραμματισμό να πουν οι βουλευτές που μετέβησαν στις εκδηλώσεις Ομογενειακών Οργανώσεων στο Σίδνευ, τη Νέα Υόρκη και αλλού πως πέρασαν και τι επαφές έκαναν. Λέμε αρχικό γιατί μόλις γράφτηκε στις εφημερίδες το γεγονός ότι θα αμειφθούν τα μέλη της επιτροπής με 250 έκαστος για να πουν κάτι που θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν και στο καφενείο της Βουλής, προσετέθη μεμιάς στην ανατύπωση του προγράμματος των επιτροπών ότι θα παραστεί Αντιπροσωπεία της Ελληνοαμερικανικής οργάνωσης. Σε 37 σελίδες χώρεσαν τα λεγόμενα των βουλευτών σε μόλις τέσσερις 4 των προσκεκλημένων που εκλήθησαν προφανώς την τελευταία στιγμή κι ότι είχαν να πουν το είπαν νωρίτερα στην συνάντησή τους με τον πρόεδρο της Βουλής.

Όσο για τους βουλευτές, δέκα όλοι κι όλοι πήραν τον λόγο, είχαν να μιλήσουν για το κρύο που έκανε, την καλή υποδοχή που τους επεφύλαξαν, το κουραστικό τόσο μακρινών ταξιδιών σε λίγες ημέρες, τους εξονυχιστικούς ελέγχους που αντιμετώπισαν στο Λονδίνο όπου έκαναν στάση πριν πάρουν την επόμενη πτήση ζητώντας μάλιστα την επόμενη φορά η πτήση να είναι απευθείας, αλλά και το γεγονός ότι δεν τους περίμενε ένα αυτοκίνητο να τους πάει από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο με αποτέλεσμα να περιμένουν τον γνωστό του γραμματέα της ομογενειακής οργάνωσης για να τους εξυπηρετήσει.

Όσο για τις επιθέσεις που δέχονται για τις άνευ ουσίας αμειβόμενες συνεδριάσεις, τις χαρακτήρισαν άκρατο λαϊκισμό και μέσω αυτής της επιτροπής το… απέδειξαν περίτρανα

Το μνημόνιο τελείωσε! Έρχεται η αναδιάρθρωση!

του Κώστα Ροδινού

Τις τελευταίες ημέρες, με όποιον και να μιλήσεις,  αποκομίζεις την εντύπωση ότι η χώρα οδεύει στο απόλυτο αδιέξοδο και ότι θα υπάρξουν  εξελίξεις. Θα επιχειρήσουμε να τις καταγράψουμε.

Το μνημόνιο  δεν βγαίνει

Έγραφε προχθές ο  Γκερντ Χέλερ στη γερμανική  οικονομική εφημερίδα Handelsblatt:  «Πέρσι η Ελλάδα δαπάνησε πάνω από 6% του ΑΕΠ για τοκοχρεολύσια. Εάν η ΕΚΤ αυξήσει το βασικό επιτόκιο, τότε η εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους θα γίνει ακριβότερη. Τα τοκοχρεολύσια στραγγαλίζουν το κράτος, τις τράπεζες και την οικονομία. Το πρόβλημα της ρευστότητας επιδεινώνει την ύφεση και ακυρώνει τη μείωση του δημόσιου χρέους…» Και κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η αναδιάρθρωση του χρέους, μπορεί να σταματήσει το φαύλο κύκλο.

Η αναδιάρθρωση έρχεται

Αυτό που ζητούσαν οι αγορές και η κυβέρνηση διέψευδε, χθές σχεδόν μας το ανακοίνωσε η κ. Βάσω Παπανδρέου, μετά την  θυελλώδη συνεδρίαση του Τομέα Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, όπου ο κ. Παπακωνσταντίνου, για μια ακόμα φορά,  βρέθηκε αντιμέτωπος με σφοδρές επικρίσεις.  Να δείτε που στο τέλος όχι μόνο θα κάνουν αναδιάρθρωση, αλλά θα την εμφανίσουν και ως …επιτυχία! Όπως ακριβώς έγινε και με το μνημόνιο! Δεν έχουν ακόμα αποφασίσει το πότε και το πώς, αλλά η κυβέρνηση πλέον κινείται με ρυθμούς αναδιάρθρωσης.

Τα νέα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής

Θυμάστε τις δηλώσεις του κ. Παπανδρέου, παραμονές των περιφερειακών εκλογών, όταν διαβεβαίωνε τον ελληνικό λαό, ότι δεν θα πάρει νέα μέτρα; Νέα μέτρα όχι μόνο έρχονται, αλλά θα είναι και σκληρά. Το ύψος απομένει να οριστικοποιηθεί: θα είναι 8, θα είναι 18 ή 25; Εξαρτάται από το πόσο έξω έχουμε πέσει! Εύλογα αναρωτιέται ο μέσος πολίτης: τι είδους κυβέρνηση είναι αυτή που ένα χρόνο τώρα παίρνει μέτρα και ούτε το χρέος, ούτε το έλλειμμα  έχει καταφέρει να μειώσει; Και πότε θα σταματήσει αυτή η μετρολαγνεία;

Αποκρατικοποιήσεις

Πέραν των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, η κυβέρνηση πιέζεται (αφόρητα)  και θα υποχρεωθεί να προχωρήσει (άμεσα) σ’  ένα ευρύτατο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Με την παρούσα χρηματιστηριακή αξία των εισηγμένων ΔΕΚΟ στο ναδίρ, ουσιαστικά θα πρόκειται για εκποίηση δημόσιας περιουσίας. Όμως αυτό κάθε άλλο παρά νοιάζει τους υποψήφιους αγοραστές! Αυτοί θα αγοράσουν σε  εξευτελιστική τιμή!

Τους πιέζουν να τα δώσουν όλα, όσο-όσο, για σταματήσουν να χρεώνουν ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτό είναι το κριτήριο και όχι τα έσοδα που θ’ αποκομίσει το Δημόσιο!

Τώρα, αρχίζουν τα δύσκολα

Και πώς θα περάσουν όλα αυτά;

Θα τα ψηφίσει η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ;

Εδώ αρχίσουν οι τακτικοί χειρισμοί της Κυβέρνησης Παπανδρέου.

Όσον αφορά στην αναδιάρθρωση  άρχισε ήδη προετοιμασία.

Την προανήγγειλε ήδη ο κ. Καρατζαφέρης! Φτάνει, όμως;

Αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή

Την πρόταση την είχε υποβάλλει  η κ. Μπακογιάννη, πριν από μερικές βδομάδες. Η κυβέρνηση αρχικά την απέρριψε, αλλά δεν αποκλείεται τελικά να ζητήσει την ψήφιση των νέων μέτρων στη Βουλή από αυξημένη πλειοψηφία. Έτσι και τις ευθύνες θα επιχειρήσουν να επιμερίσουν και τον Αντώνη Σαμαρά να φέρουν σε δύσκολη θέση. Ενδεχομένως και μια αφορμή για εκλογές ν’ αναζητήσουν, ή να χρησιμοποιήσουν την καταψήφιση ως διαπραγματευτικό όπλο.

Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου;

Ο άσσος που φαίνεται να κρατά στο μανίκι του ο κ. Παπανδρέου. Αν ενταθούν οι πιέσεις και το κλίμα στην Κ.Ο. είναι τέτοιο, που θα καθιστά  αμφίβολη την ψήφιση των  μέτρων, δεν αποκλείεται να θέσει ζήτημα επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου. Με πανθομολογούμενη την αποτυχία του,  μπορεί  να διεκδικήσει την  χαλάρωση των όρων (με συνέχιση, όμως,  των μεταρρυθμίσεων) προς μια περισσότερο αναπτυξιακή κατεύθυνση. Θα το πετύχει;

Και στο βάθος εκλογές;

Είναι γνωστή η ρήση ότι για να κερδίσεις τις εκλογές, χρειάζεται να θέσεις στο εκλογικό σώμα ένα καλό ερώτημα.  «Αναθεώρηση μνημονίου ή πτώχευση», εκ πρώτης όψεως ακούγεται ως καλό ερώτημα!  Όπως και «αναδιάρθρωση ή πτώχευση»!

Με τα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ να καταρρέουν, την προσωπική του εικόνα να ξεθωριάζει, την εμπιστοσύνη των πάλαι ποτέ ισχυρών υποστηρικτών του υπό αίρεση, ο κ. Παπανδρέου γνωρίζει ότι ο χρόνος που αγοράζει δουλεύει εναντίον του.  Με την κρίση να βαθαίνει και την κυβέρνησή του να αδυνατεί να ανταποκρίνεται,  η Ν.Δ. σύντομα θα σπάσει και δημοσκοπικά  το ψυχολογικό φράγμα και θα περάσει πρώτη. Όταν συμβεί αυτό, τότε θ’ αλλάξουν όλα.

Και η αντίδραση του Αντώνη Σαμαρά;

Οι κινήσεις που προαναφέραμε, μεταξύ άλλων,  στόχο έχουν να εγκλωβίσουν τον Αντώνη Σαμαρά. Να τον μετατρέψουν σε αρωγό της κυβέρνησης, στο όνομα δήθεν μια κοινής προσπάθειας,  για το καλό της χώρας.

Τα ίδια που ακούγαμε και πέρυσι για την ψήφιση του μνημονίου.

Νομίζω ότι ο Πρόεδρος της Ν.Δ. έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του.

Το μνημόνιο, εξ υπαρχής, ήταν  μια λάθος συνταγή που μας οδηγεί στην καταστροφή. Όταν τα έλεγε αυτά τον χαρακτήριζαν «λαϊκιστή»! Τώρα έγιναν όλοι ….λαϊκιστές!

Όμως, οι χθεσινοί…υπεύθυνοι, που έλεγαν ότι  μας έσωσαν με  το μνημόνιο, σήμερα ζητούν ..αναδιάρθρωση.

Θεωρώ, ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα επιμείνει στη δική του πρόταση  εξόδου της χώρας από την κρίση.

Και θα  πει όχι στα σενάρια συγκυβέρνησης που εξυφαίνονται στο προσκήνιο, αλλά κυρίως στα παρασκήνια της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου (και όχι μόνον)

Γιατί πολλά ψέματα είπανε μέχρι τώρα.

Καιρός να ακουστούν και μερικές αλήθειες.

Και η αλήθεια απελευθερώνει!

Πηγή : antinews.gr