Σημαντική ανακοίνωση της Βουλής που μας ξέγυγε, συγγνώμη αναγνώστες.

Αθήνα, 23 Σεπτεμβρίου 2011

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της Βουλής σχετικά με δημοσιεύματα

Με αφορμή αναρτήσεις κειμένων στο διαδίκτυο και αναπαραγωγή αυτών από μέρους των ΜΜΕ περί «προνομίων» των βουλευτών,  από το Γραφείο Τύπου και Κοινοβουλευτικής Πληροφόρησης, οφείλουμε να σας ενημερώσουμε:

- Πρόκειται για αναληθή και ανυπόστατα δημοσιεύματα τα οποία παραπληροφορούν την κοινή γνώμη και δημιουργούν τον κίνδυνο να την στρέψουν εναντίον των εκλεγμένων αντιπροσώπων του ελληνικού λαού.

- Επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά ότι μετά τις μειώσεις των συνολικών αποδοχών των βουλευτών, που επήλθαν από τις εισηγήσεις του Προέδρου της Βουλής και τις αποφάσεις της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου, οι συνολικές αποδοχές των βουλευτών μειώθηκαν κατά 40%.

- Επιπροσθέτως, πρόσφατα αποφασίστηκε η μη καταβολή ενός ολόκληρου μηνιαίου μισθού των βουλευτών.

- Με την ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου οι βουλευτές επιβαρύνονται με την καταβολή της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης με συντελεστή 5%, που είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο συντελεστή οποιουδήποτε άλλου Έλληνα πολίτη, καθώς και με την εισφορά υπέρ των ανέργων και του ΟΑΕΔ.

- Από το 2010 έχει καταργηθεί ολοκληρωτικά για τους βουλευτές η καταβολή των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, καθώς και το επίδομα αδείας.

- Με ομόφωνη απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής μειώθηκε κατά 50% η αποζημίωση για συμμετοχή σε ορισμένες συνεδριάσεις Επιτροπών και πλέον δεν υπερβαίνει τα 150 ευρώ ανά συνεδρίαση.

- Μετά από εισήγηση του Προέδρου της Βουλής και απόφαση της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου αντικαθίστανται τα οχήματα υψηλού κυβισμού που διατίθεντο στους βουλευτές με άλλα πολύ χαμηλότερου κυβισμού μειώνοντας την δαπάνη κατά 1,5 εκατομμύρια ευρώ. Επισημαίνεται ότι τα καύσιμα από τις διαδρομές που διανύονται με τα οχήματα αυτά τα πληρώνουν οι ίδιοι οι βουλευτές. Τα αυτοκίνητα αυτά αποτελούν εργαλείο δουλειάς για το βουλευτή, δεν είναι ιδιοκτησία τους, αλλά τους παραχωρούνται για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί η βουλευτική τους ιδιότητα, προκειμένου να ασκήσουν τα καθήκοντά τους.

- Σε ό,τι αφορά στην ασυλία των βουλευτών, μετά την αλλαγή, που έγινε πέρυσι, του Κανονισμού της Βουλής, ο θεσμός της ασυλίας των βουλευτών, σε σύγκριση με ό,τι ίσχυε τα προηγούμενα χρόνια, περιορίστηκε σημαντικά.   Αίρεται πλέον η ασυλία σε όλες τις περιπτώσεις που δεν αφορούν την πολιτική ή βουλευτική δραστηριότητά τους και οι βουλευτές δικάζονται, όπως και κάθε άλλος πολίτης.

- Όσον αφορά στις προσλήψεις, θυμίζουμε ότι:

α) Από το Σεπτέμβριο του 2009 έως και σήμερα ο αριθμός των υπαλλήλων της Βουλής μειώθηκε κατά 90 και,

β) Μετά την αλλαγή του Κανονισμού της Βουλής, πέρυσι, που ομόφωνα ψήφισε η Ολομέλεια, κατόπιν εισήγησης του Προέδρου της Βουλής, εάν και όταν υπάρξει ανάγκη προσωπικού η πρόσληψη θα γίνεται με απόλυτα διαφανείς και αξιοκρατικές διαδικασίες, αποκλειστικά μέσω ΑΣΕΠ.

Όλες αυτές τις παραπάνω αποφάσεις η Βουλή τις έχει δημοσιοποιήσει κατ’ επανάληψη. Θα ήταν χρήσιμο να λαμβάνονται υπόψη από τα ΜΜΕ όταν τίθενται τέτοιες ανακρίβειες.

Αλλά όμως! 

η Αικατερίνη Φλώρου, διευθύντρια του Γραφείου Διοικητικών Υποθέσεων της Προεδρίας αναφέρει «Σας ανακοινώνουμε ευχαρίστως ότι, με το από 11 Ιανουαρίου 2008 Π.Δ., περίληψη του οποίου δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 15/15-01-2008 ΥΟΔΔ, διοριστήκατε σε θέση μετακλητού υπαλλήλου της Προεδρίας της Δημοκρατίας με μισθολογικό κλιμάκιο 1ο και βαθμό Α’ της κατηγορίας ΠΕ. Κατόπιν αυτού, παρακαλείσθε να παρουσιασθείτε την 16η- 01η-2008 ημέρα Παρασκευή και ώρα 12η π.μ. ενώπιον της Διευθύντριας του Γραφείου Διοικητικών Υποθέσεων της Δημοκρατίας προκειμένου να δώσετε τον καθορισμένο για την Υπηρεσία όρκο. (Αριθμός βεβαίωσης ΥΔΕ στην Προεδρία της Δημοκρατίας 58/14-01-08)».

Μια μέρα μετά το πρώτο έγγραφο,
σε δεύτερο έγγραφο της Προεδρίας της Δημοκρατίας (με αριθμό πρωτοκόλλου 1621/72 και ημερομηνία 16 Ιανουαρίου 2008), που μπορείτε να δείτε εδώ►

ο Κωνσταντίνος Α. Γεωργίου, γενικός γραμματέας του Γραφείου Διοικητικών Υποθέσεων της Προεδρίας, δημοσιοποιεί την απόφαση τοποθέτησης της κ. Ευφροσύνης Αργυρίου – Σαρτζετάκη, ως μετακλητής υπαλλήλου, «με μισθολογικό κλιμάκιο 1ο και βαθμό Α’ της κατηγορίας ΠΕ στο Γραφείο του τέως προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Χρήστου Σαρτζετάκη». Το αν τέτοιος διορισμός είναι νόμιμος ή ηθικός δεν χρειάζεται καν να το ρωτήσουμε. Αλλά αναρωτιέται ο κάθε εχέφρων κάτοικος αυτής της χώρας, που καλείται εν μέσω κρίσης να ζήσει με μισθούς και συντάξεις πείνας, τι ανάγκη (οικονομική ή άλλη) είχε η κ. Σαρτζετάκη να επιστρέψει στην εργασία, ενώ μόλις είχε συνταξιοδοτηθεί; Γιατί το ελληνικό κράτος υποχρεώνεται να χρεώνεται με υπαλλήλους που εργάζονται στα γραφεία των πρώην Προέδρων της Δημοκρατίας; Αν, όντως, ο κ. Σαρτζετάκης είχε ανάγκη από προσωπικό, και αφού αυτό είναι νόμιμο, γιατί δεν δόθηκε η δυνατότητα σε έναν νέο άνθρωπο ή σε κάποιον που πραγματικά έχει ανάγκη να ασκήσει αυτά τα καθήκοντα;


Η κυρία στη φωτογραφία λέγεται Πηνελόπη Παπαϊωάννου, τα τελευταία χρόνια λέει ότι είναι αγιογράφος ενώ από το 1993 μέχρι το 2009 ήταν αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία.
Στις 12 Νοεμβρίου 2010 με την απόφαση των υπουργών Ντόλιου, Σαχινίδη και Ρέππα, “διορίστηκε” στο δημόσιο και συγκεκριμένα στο Υπουργείο Εσωτερικών σε συνιστώμενη προσωποπαγή θέση.
Όλα τα παραπάνω θα είχαν την αξία ενός ακόμα “νόμιμου” ρουσφετιού εαν η κυρία Παπαιωάννου δεν ήταν η σύζυγος του Υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου.
Και το ΦΕΚ 1782 12 Νοεμβρίου 2010 για να μην υπάρχουν παρερμηνείες.

Γιάννης Βούρος : “Οχι στο AIDS, ναι στα μέτρα…”

Πάρτε προφυλάξεις το Aids και το ΠαΣοΚ ξεκληρίζουν...... γενιές.

«Ψηφίζω από καθαρό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πατρίδα μου. Δίνω μία ακόμη ευκαιρία στην κυβέρνηση να υλοποιήσει επιτέλους τις υποχρεώσεις που ανέλαβε αξιοποιώντας τις μέχρι τώρα ...

Πηγή: http://dunamitis.blogspot.com/2011/09/aids.html

Χρονικό κινητοποίησης φοιτητών στη ΝΕΤ - Κυριακη 25/09/11

ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ

Μαζί με τους πληττόμενους κλάδους και όλο το λαό

Των Αντωνόπουλου Παύλου, Καλούση Ακρίτα

Ο πόλεμος του μαύρου μετώπου εξουσίας ενάντια στην εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία συνεχίζεται με όλα τα μέσα και σε όλα τα επίπεδα.

Η ιδεολογική επίθεση στο δημόσιο τομέα μέσω των δηλώσεων Λομβέρδου και Βενιζέλου, έχει στόχο να απαξιώσει  οτιδήποτε κοινωνικό και δημόσιο,  να το συρρικνώσει και τελικά να το ιδιωτικοποιήσει, στρέφοντας τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα για να ικανοποιήσει στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες, ανοίγοντας έτσι νέους δρόμους κερδοφορίας για το κεφάλαιο. To τσουνάμι των νέων μέτρων, ο κοινωνικός μεσαίωνας που επιβάλει   η χούντα της κυβέρνησης και της Ε.Ε., η ιστορική βουτιά στη βαρβαρότητα για να μπορέσει ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την κρίση του,  συνθέτουν την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας.

Απέναντι σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική ο κρατικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός τόσο των ξεπουλημένων τριτοβάθμιων (ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ) όσο και των συντεχνιακών δευτεροβάθμιων ομοσπονδιών είναι μέρος του αστικού μπλοκ,  πυλώνας στήριξης της επίθεσης στην εργαζόμενη πλειοψηφία.  Η εξαγγελία της 24ωρης πανεργατικής για 19 Οκτωβρίου (λίγες ώρες πριν την ανακοίνωση των επαχθών μέτρων), είναι η απόλυτη προδοσία μια και είναι αποστολή μηνύματος στην τρόικα ότι δε χρειάζεται να ανησυχεί μια και το εργατικό κίνημα δε πρόκειται να  κάνει τίποτα για την ανατροπή των μέτρων.

    Σ΄ αυτές τις συνθήκες αναδεικνύεται από τα ίδια τα πράγματα ως αναγκαιότητα, κατανοητή από ευρύτατα κομμάτια εργαζομένων, απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε αλλαγή πορείας, το πρόταγμα του πολιτικού στόχου της ανατροπής της κυβέρνησης μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ, της πολιτικής των Μνημονίων και κάθε επίδοξου διαχειριστή αυτής. Μαζί με αυτό, η προβολή της εναλλακτικής πρότασης για άρνηση – διαγραφή του χρέους ως άμεση απάντηση στα διλλήματα που θέτουν εκ του πονηρού η αστική τάξη και η κυβέρνηση για το πώς θα πληρωθούν συντάξεις και μισθοί. Για έξοδο από το Ευρώ και από Ε.Ε. ως μόνος δρόμος για να απεμπλακεί η εργαζόμενη πλειοψηφία  από την μέγγενη της επιβολής ακόμη πιο βάρβαρων μέτρων. Για διωγμό του ΔΝΤ, του διεθνή ληστρικού οργανισμού που στόχο έχει τη πτώχευση του λαού και την εξασφάλιση των κερδών του κεφαλαίου και των τραπεζών. Όλα τα παραπάνω είναι όρος επιβίωσης και απόκρουσης της εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας   για χιλιάδες λαού και πρέπει να συντελευτεί τώρα χωρίς καμιά καθυστέρηση.

Το δίλλημα έχει τεθεί προ πολλού: με το δρόμο της εργασίας, της κοινωνικής και εργατικής χειραφέτησης ή με το δρόμου του κεφαλαίου και της βαρβαρότητας.

Μια τέτοια προοπτική θα κριθεί στην πράξη από τη δυνατότητα να υπάρξει σήμερα ένα ρεύμα στο εργατικό κίνημα που θα τολμήσει να στοχεύσει και να οικοδομήσει αυτή την αναγκαιότητα.  Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται τώρα η ριζοσπαστική πτέρυγα να επιδιώξει την ενοποίηση των απεργιακών αντιδράσεων όλων των χώρων που χτυπιούνται (παιδεία, υγεία, ΟΤΑ, δημόσιοι οργανισμοί, ΔΕΚΟ, μεταφορές κλπ) σε ένα αδιάλλακτο αποφασιστικό απεργιακό τσουνάμι διαρκείας τις αμέσως επόμενες μέρες και όχι στα δύο σικέ απεργιακά στιγμιότυπα εκτόνωσης που σχεδίασε η γραφειοκρατία, στις 5 και 19 Οκτώβρη, όταν θα έχουν κριθεί τα μέτρα αυτής της φάσης. Σε σύνδεση με ένα μαζικό κίνημα ανυπακοής στους εργασιακούς χώρους, στις πλατείες και στις γειτονιές, με το «δεν πληρώνω τα χαράτσια» και την αυτοοργάνωση του κόσμου, με  πολύμορφες δράσεις, διαδηλώσεις και καταλήψεις δημοσίων κτιρίων αλλά και με την ανάπτυξη  μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης. 

Καθοριστικό για αυτό το σχέδιο είναι η εμφάνιση κλάδων που θα μπουν μπροστά και θα δείξουν το δρόμο διαμορφώνοντας τους όρους να ακολουθήσουν και άλλοι εργατικοί χώροι και να βγει μαζικά η λαϊκή οργή στο δρόμο.

Ο χώρος της εκπαίδευσης μπορεί να έχει καθοριστική συμβολή σ’  αυτή τη διαδικασία μια και το σύνολο της δέχεται τεράστια επίθεση και το εκρηκτικό δυναμικό των φοιτητικών καταλήψεων καθώς και η κατάσταση στα σχολεία δεν πυροδοτεί μόνο την οργή των εκπαιδευτικών αλλά επικοινωνεί με ευρύτερα τμήματα του λαού. Σήμερα χρειάζεται η εκπαίδευση  να τολμήσει  να ρισκάρει ένα αγωνιστικό σχεδιασμό τέτοιο ώστε να επιδιώξει να γίνει  η ατμομηχανή για ένα γενικευμένο  μπλακ άουτ των δομών της κρατικής μηχανής.  

Αυτή την κατεύθυνση υπηρετεί η επιδίωξη για τριήμερη -πενθήμερη  απεργία, καλώντας και τους άλλους μεγάλους χώρους του δημοσίου αλλά και ιδιωτικού τομέα να γίνουν συνοδοιπόροι για μετεξέλιξή της σε αποφασιστική γενική απεργία διαρκείας. Μια τέτοια απεργία απαιτεί νέα όργανα πάλης των αγωνιστών, με διαχείριση του αγώνα από τους πραγματικούς παραγωγούς του, με οριζόντιο συντονισμό των  Γ.Σ. και απεργιακών  επιτροπών, με πάρσιμο της διαχείρισης του αγώνα  από τα χέρια του κρατικού συνδικαλισμού.

Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και η ριζοσπαστική πτέρυγα αξίζει να συμβάλει για να γίνουν οι φωτιές, πυρκαγιά που θα παρασύρει στο διάβα της όσους λεηλατούν τη ζωή μας.

 

Περισσότερο και πραγματικό Δημόσιο

Αραγε πότε λέει η κυβέρνηση την αλήθεια για τους δημοσίους υπαλλήλους; Όταν ο Γ. Παπανδρέου δικαιολογεί τα Μνημόνια και το Μεσοπρόθεσμο ως αναγκαία για να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων μαζί με τις συντάξεις, οπότε αφού αξίζει να καταστραφεί η χώρα για τους μισθούς τους, μάλλον είναι απαραίτητοι για όλους μας; Ή όταν ο Θ. Πάγκαλος τους εγκαλεί γιατί κάνουν απεργίες και κλείνουν τους δρόμους υπερασπιζόμενοι τα 1.000 ευρώ που αδίκως παίρνουν;
Πόσοι είναι τελικά οι δημόσιοι υπάλληλοι; Είναι στα αλήθεια 1.000.000, όπως επιμένει να λέει ο Λοβέρδος, ένα χρόνο μετά την πολυδάπανη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων που τους έβγαλε 768.009; Και γιατί δεν μπορεί να υπολογιστεί ο μυστηριώδης αριθμός με την αξιοποίηση των στοιχείων της μισθοδοσίας από τις δημόσιες υπηρεσίες;

γράφουν:
Γιώργος Κρεασίδης
Γιάννης Ελαφρός

Η υπόθεση δεν είναι απλή, καθώς η προπαγάνδα για τους δημοσίους υπαλλήλους είναι βασικός πυλώνας στην ιδεολογική επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση της οικονομικής φρίκης για να κερδίσει αν όχι την αποδοχή της εργαζόμενης πλειοψηφίας, τουλάχιστον τη διάσπασή της και την ανοχή κάποιων κομματιών στην πολιτική της.

Προσανατολίζοντας τη συζήτηση στο δημοσιοϋπαλληλικό μισθό που «γονάτισε την οικονομία» μένουν απ’ έξω οι πραγματικές αιτίες της χρεοκοπίας. Ποιοι τοκογλυφικοί μηχανισμοί γιγάντωσαν το χρέος, πώς η διαπλοκή επέβαλλε επιλογές επιζήμιες σε βαθμό εγκλήματος για τα δημόσια οικονομικά, πού πήγαν τα λεφτά. Η Ζίμενς, τα υποβρύχια που γέρνουν, τα άχρηστα ολυμπιακά έργα, τα «δομημένα ομόλογα» μένουν στο απυρόβλητο και οι ένοχοι επαναλαμβάνουν «μαζί τα φάγαμε».
Από κοντά πλασάρεται και η ανάγκη να κλείσουν δημόσιες υπηρεσίες για λόγους οικονομίας. Κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία που εξυπηρετούν ανελαστικές ανάγκες, αλλά ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι, παρασύμβουλοι και πολυπληθή υπουργικά γραφεία μένουν ακλόνητα.
Παραπέρα, όπως αναλυτικά περιγράφεται στις διπλανές στήλες, βασική πλευρά αυτής επίθεσης αφορά τις εργασιακές σχέσεις, με το βάρος να πέφτει στον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι τυχαίο αυτό που προβλέπεται στο «Σύμφωνο για το ευρώ» του περασμένου Μαρτίου, ότι δηλαδή πρέπει να υπάρχει «µέριµνα ώστε οι µισθολογικές συµφωνίες στο δηµόσιο τοµέα να στηρίζουν τις προσπάθειες που καταβάλλονται στον ιδιωτικό τοµέα ως προς την ανταγωνιστικότητα (λαµβανοµένης υπόψη της σηµαντικής ψυχολογικής επίδρασης των µισθών του δηµόσιου τοµέα)».

Μια άλλη πλευρά αφορά την προσπάθεια εμπέδωσης της άποψης «ότι το Δημόσιο δεν δουλεύει», που είναι κρίσιμη ιδεολογική προϋπόθεση για την αποδοχή των ιδιωτικοποίησεων. Έτσι συγκαλύπτεται η πραγματικότητα που λέει ότι όταν αναλαμβάνουν την ευθύνη οι επιχειρήσεις, τα πράγματα γίνονται χειρότερα, όπως στις ιδιωτικές αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης, που κάνουν το βίο αβίωτο σε εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους του νομού με καθημερινή ταλαιπωρία και ακριβό εισιτήριο.

Ακούμε συχνά πως στην Ελλάδα δουλεύουν πάρα πολλοί στο Δημόσιο, περίπου ένα εκατομμύριο, κάτι υποτίθεται που δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο. Πρόκειται για έναν από τους ισχυρούς πολιτικούς μύθους που στην εποχή του Μνημονίου έχει γίνει σημαία για την κυβέρνηση, τα δημοσιογραφικά «παπαγαλάκια» της και τους ενσωματωμένους στο «στρατό» ΕΕ και ΔΝΤ επιστήμονες. Στην πραγματικότητα, από πουθενά δεν προκύπτει πως υπάρχουν ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι.

Η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων που πραγματοποιήθηκε το 2010 δεν έδειξε κάτι τέτοιο. Εκεί καταγράφηκαν 768.009 άτομα. Και πάλι όμως, ο αριθμός αυτός δεν αντιστοιχεί με τους μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους. Αν αφαιρέσουμε τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, συμβασιούχους έργου, τους αιρετούς και κάποιες άλλες κατηγορίες μένουν 625.738 μόνιμοι υπάλληλοι, δικαστικοί και δημόσιοι λειτουργοί. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται περίπου 160.000 ένστολοι του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας καθώς και 13.000 παπάδες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο σύνολο των 768.009 υπαλλήλων της απογραφής, οι 470.981 βρίσκονται σε ηλικίες άνω των 40.

Το παράξενο δεν είναι ότι προέκυψε ο συγκεκριμένος αριθμός, αλλά ότι ήταν ήδη ...γνωστός, καθώς στον τότε ισχύοντα προϋπολογισμό καταγράφονται μισθοδοτούμενοι 511.913 μόνιμοι υπάλληλοι (χωρίς ένστολους και ιερείς), ενώ ανάλογα είναι τα νούμερα στην έκθεση του υπουργείου Εσωτερικών για το τέλος του 2009. Η καθόλου αθώα αυτή αναζήτηση μιας γνωστής απάντησης δεν είναι παρά ένα επικοινωνιακό, προπαγανδιστικό τέχνασμα για να απαξιωθούν εξαρχής οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα. Όταν η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν ξέρει πόσοι δουλεύουν στο Δημόσιο, το μήνυμα που στέλνει είναι πως έγινε χαμός με το ρουσφέτι και οι προσλήψεις από το παράθυρο. Άρα η μείωση των αποδοχών γίνεται και γιατί δεν αξίζουν, το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων γίνεται μήπως δουλέψουν λίγο και η απόλυση που μεθοδεύεται για να φύγει το περίσσευμα.

Το ΠΑΣΟΚ επενδύει σε τέτοιο βαθμό σε αυτού του είδους την προπαγάνδα, ώστε εάν προχωρήσει στο δημοψήφισμα παρωδία που προετοιμάζει, θα βάλει σε κεντρική θέση το ερώτημα για την κατάργηση της διάταξης του Συντάγματος που προβλέπει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Καθόλου τυχαία πρωταγωνιστούν στην αναπαραγωγή του «ενός εκατομμυρίου» αυτοί που έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στη χρεοκοπία και στην ισοπέδωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και του βιοτικού επιπέδου. Το περίφημο «ένα εκατομμύριο» στηλιτεύεται από το ΕΒΕΑ του γνωστού Μίχαλου που επικαλείται «μελέτη» μιας(!) σελίδας, μέχρι τον Α. Λοβέρδο που διέλυσε τη δημόσια υγεία και κοινωνική ασφάλιση ή τον Θ. Πάγκαλο, το απολίθωμα της εποχής Σημίτη που θα μείνει στην ιστορία για τα Ίμια, τον Οτσαλάν και την κουμπαριά με τον Κόκκαλη.

Αν συγκρίνει κανείς το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με το σύνολο των εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα με άλλες χώρες της Ευρώπης, θα δει ότι παρά τα θρυλούμενα, η χώρα μας δεν είναι μια εξαίρεση με έναν υπερτροφικό στρατό δημοσίων υπαλλήλων. Στο πλαίσιο της Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πραγματοποιήθηκε μια ενδιαφέρουσα επιστημονική έρευνα για το δημόσιο τομέα στην Ευρώπη, την οποία έφερε στο προσκήνιο ο Ιός της Ελευθεροτυπίας (19/9/2010). Η έρευνα που επιμελήθηκαν ερευνητές από τα πανεπιστήμια Στρασβούργου και Μαγδεμβούργου καθώς και από το Αυστριακό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών δείχνει με βάση συγκεκριμένα στοιχεία ότι σε ένα κατάλογο 17 ευρωπαϊκών χωρών, η Ελλάδα με 11,4% στην αναλογία των δημοσίων υπαλλήλων προς το σύνολο των εργαζομένων, βρίσκεται στη 14η θέση. Προηγούνται όπως θα περίμενε κανείς χώρες σαν τη Σουηδία με 30% και τη Δανία με 29%, αλλά ακόμη και η Μεγάλη Βρετανία της θατσερικής λαίλαπας έχει μεγαλύτερο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων φτάνοντας το 17,8%.

Μερικοί αναρωτιούνται μήπως ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ακόμα και αν δεν είναι υπερβολικός, είναι μεγάλος για τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Η κυβερνητική προπαγάνδα επιμένει πως τα δάνεια της τρόικας πηγαίνουν σε μισθούς και συντάξεις, ενώ αυτή ήταν και η δικαιολογία του Καρατζαφέρη όταν εντάχθηκε στους πρόθυμους του ΔΝΤ. Όμως το 2010 οι μισθοί του δημοσίου ήταν 19 δισ. (από 25,5 το 2009), όταν τα τοκοχρεολύσια που πληρώθηκαν έφτασαν τα 41,4 δισ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2000 –πριν το ευρώ και τη διεύρυνση της ΕΕ στην ανατολική Ευρώπη– οι μισθοί του ελληνικού Δημοσίου αντιστοιχούσαν στο 9,3% του ΑΕΠ, κάτω δηλαδή από το μέσο όρο της ΕΕ που ήταν 10%. Ακόμα και το σημερινό κράτος της φοροασυλίας του κεφαλαίου θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του, αν έλειπε η εξυπηρέτηση του χρέους.
Πέρα από το γεγονός ότι η αυτή η φιλολογία είναι αναξιόπιστη, όσο αναξιόπιστοι είναι οι ένοχοι της χρεοκοπίας, υπάρχει μια διάσταση που έχει απήχηση στην κοινωνία. Αυτή που θεωρεί πως η απειλή της απόλυσης, η μισθολογική πίεση και η αξιολόγηση μαζί με το ποινολόγιο θα κάνουν το Δημόσιο, έστω και με τη φοβέρα, να δουλέψει για τον πολίτη. Αν μελετήσει κανείς ποια είναι τα πειθαρχικά παραπτώματα που προβλέπονται στις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, θα προσέξει ότι υπάρχουν πολλά που είναι ανοιχτά σε κάθε ερμηνεία. Τι σημαίνει για παράδειγμα «αναξιοπρεπής ή ανάρμοστη ή ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας» ή «άσκηση κριτικής των πράξεων της προϊσταμένης αρχής που γίνεται δημοσίως, γραπτώς ή προφορικώς με σκόπιμη χρήση, με γνώση ανακριβών στοιχείων ή με χαρακτηριστικά απρεπείς εκφράσεις»; Κάπως έτσι ασκήθηκε δίωξη για τέσσερα παραπτώματα στον Νίκο Αγγελάρα, τον αντιπρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, αφού αυτός διαπίστωσε παρατυπίες στην προμήθεια του χαρτιού για τα σχολικά βιβλία, υπόθεση που άφησε τους μαθητές χωρίς βιβλία για πρώτη φορά από το 1946. Όταν το διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΜΕ Ευρυτανίας κατήγγειλε τον προϊστάμενο γιατί ανέθεσε τη μισθοδοσία των καθηγητών σε ιδιώτη, αυτός απλά ξεμπέρδεψε καλώντας τους συνδικαλιστές σε έγγραφη απολογία. Ο βουλευτής Ά. Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ ζήτησε πέρσι την απόλυση του συνδικαλιστή εκπαιδευτικού Π. Αντωνόπουλου, μέλους του ΔΣ της ΟΛΜΕ σήμερα, λόγω της κινηματικής του δράσης, κάτι που για τον ακροδεξιό βουλευτή τον καθιστά «καθοδηγητή των κουκουλοφόρων». Η εξάρτηση των αποδοχών από ένα αυστηρό σύστημα πειθαρχικού ελέγχου δεν σημαίνει εξυπηρέτηση του πολίτη, αλλά υποταγή του υπαλλήλου.

Αυτό που χρειάζονται οι εργαζόμενοι είναι ένας δημόσιος τομέας που θα διευρυνθεί και θα αλλάξει. Που θα καλύψει όλες τις κενές θέσεις που προκύπτουν από τις κοινωνικές ανάγκες και θα τις καλύψει με μόνιμες προσλήψεις κι αξιοπρεπείς αμοιβές. Αλλαγή προσανατολισμού λοιπόν, καταρχήν από το Δημόσιο που είναι υπερτροφικό στις δυνάμεις καταστολής και στα υπουργικά γραφεία, αλλά καχεκτικό στα σχολεία, την υγεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων.
Μαζικές προσλήψεις στη συνέχεια με μόνιμο προσωπικό για να μπει τέρμα στο μηχανισμό των συμβασιούχων και το δουλεμπόριο των ΜΚΟ. Οι προσωρινά εργαζόμενοι, πότε εδώ και πότε εκεί, δεν μπορούν να αποδώσουν στη θέση τους, αλλά και να εμπεδώσουν μια λογική κοινωνικής προσφοράς. Ειδικά όταν οφείλουν τη θέση τους στο βουλευτή ή στο διαπλεκόμενο. Έτσι γεννιέται το Δημόσιο της λούφας.

Αυτές οι μαζικές προσλήψεις θα είναι «ανάσα» μέσα στην ασφυξία που δημιουργεί η έκρηξη της ανεργίας και έτσι η κοινωνία θα μπορέσει να αξιοποιήσει το επιστημονικό και εργατικό δυναμικό που προορίζεται από το Μνημόνιο να γεράσει σε δουλειές του ποδαριού.
Παράλληλα, θα σημάνουν μια σημαντική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και του εισοδήματος των εργαζομένων, με την αναζωογόνηση των κοινωνικά αναγκαίων υπηρεσιών που σήμερα βρίσκονται σε οριακό σημείο. Τα σχολεία άνοιξαν χωρίς βιβλία, αλλά και χωρίς εκπαιδευτικούς, στα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας η έλλειψη προσωπικού παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις, οι υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων διαλύονται κ.ο.κ. Η κρίση οδηγεί άμεσα στην επιβάρυνση του χτυπημένου λαϊκού εισοδήματος και προοπτικά στην παροχή των υπηρεσιών μόνο στους έχοντες.

Γ. Κ


Συμφέρει στον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα το τσεκούρι στο Δημόσιο; 

 Τα έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές τους τελευταίους μήνες: «Να περιοριστεί το Δημόσιο με κάθε τρόπο, για να ανασάνουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα», ενώ αυτό που εννοούν είναι σκέτο ο «ιδιωτικός τομέας», δηλαδή οι μεγάλες επιχειρήσεις. «Απολύονται δεκάδες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι, γιατί να μην απολυθούν και δημόσιοι;», λες και το ζητούμενο είναι να αποκτήσουμε ισότητα στις απολύσεις...

Αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει: Θα βελτιωθεί η κατάσταση για τον εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, για τον αυτοαπασχολούμενο, για τον άνεργο, από την άγρια συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, που επιχειρεί η κυβέρνηση; Ας μην προσπεράσουμε την απάντηση ως αυτονόητη. Απεναντίας, εκατομμύρια εργάτες και εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βλέπουν (και συχνά δικαιολογημένα) το Δημόσιο ως εχθρικό πεδίο. Η υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, ειδικά εκείνων που απευθύνονται στην εργατική τάξη (π.χ. ΙΚΑ) η ταλαιπωρία, η διαφθορά, η αδιαφορία και οι ρουσφετολογικές τοποθετήσεις σημαντικού μέρους των δημοσίων υπαλλήλων, αποτελούν μέρος της πραγματικότητας που η Αριστερά δεν μπορεί να αγνοεί. Το σημερινό Δημόσιο δεν είναι πραγματικά δημόσιο, είναι κρατικός καπιταλιστικός τομέας, όπου έχουν ενσωματωθεί –με στρεβλωμένο και κουτσουρεμένο τρόπο– κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα (π.χ. παιδεία, υγεία) ενώ βεβαίως υπάρχει και ο σκληρός κατασταλτικός πυρήνας του αστικού κράτους.
Ο ανυποχώρητος αγώνας που πρέπει να δώσουμε σήμερα για την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων στο Δημόσιο, για την ανατροπή της επίθεσης, την αποτροπή των περικοπών και του ξεπουλήματος στο κεφάλαιο, για εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και λειτουργία υπό εργατικό κοινωνικό έλεγχο όλων των ΔΕΚΟ και των υποδομών, γίνεται από τη σκοπιά της ολοκληρωμένης υλοποίησης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και αναγκών, από ένα πραγματικό δημόσιο τομέα σε μια άλλη κοινωνία εργατικής εξουσίας - δημοκρατίας.
Για να δούμε λοιπόν, θα κερδίσει κάτι ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα από το τσεκούρι στο Δημόσιο;

Η κυβέρνηση λέει ότι θα εξοικονομήσει λεφτά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ίσως ανακοπούν οι περικοπές στον ιδιωτικό τομέα, η αδίστακτη φοροεπιδρομή κ.λπ. Ωραίο κόλπο για τον κοινωνικό αυτοματισμό εναντίον των δημοσίων, αλλά πώς να πιάσει, όταν ακριβώς την ίδια ώρα που εξαγγέλλει «εργασιακή εφεδρεία», απολύσεις και κλεισίματα στο Δημόσιο, προχωρά στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα (μέσω επιχειρησιακών) και στο τρομερό χαράτσι στα ακίνητα; Όσα λεφτά εξοικονομήσουν από το Δημόσιο θα πάνε στους τραπεζο-κρατικούς τοκογλύφους (ξένους και ντόπιους), των οποίων ...τρώγοντας ανοίγει η όρεξη και ζητούν περισσότερα.
Ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα χάνει από την επίθεση στο Δημόσιο. Καταρχήν, θα υποβαθμισθούν παραπέρα οι δημόσιες υπηρεσίες (εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια, καθαριότητα κ.λπ.), που σήμερα τις έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Όλο και περισσότεροι προσφεύγουν στα δημόσια νοσοκομεία, εγκαταλείπουν τα ιδιωτικά σχολεία και τους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς για να πάνε στα δημόσια, έχουν ανάγκη από προνοιακές δομές. Όλα αυτά πάνε για κατάρρευση, χωρίς βιβλία, καθηγητές, νοσηλευτές, γιατρούς.

Δεύτερο, το κενό που θα δημιουργηθεί θα τρέξουν να το καλύψουν οι εταιρείες και ειδικά τα μονοπώλια. Μεγαθήρια στην υγεία (εκεί που δεν μπορείς να πεις «δεν πάω στον γιατρό», ακόμα και στον ιδιώτη, το παιδί μου ή το γονιό μου), στην πρόνοια (με κύριο όχημα τις ΜΚΟ βεβαίως), στην εκπαίδευση, στα σκουπίδια (με αύξηση των τελών). Οι «μανιακοί της ιδιωτικοποίησης» που κυβερνούν, παραδίδουν στον ιδιωτικό τομέα και σειρά ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, αναζητώντας διαρκώς νέα πεδία κερδοφορίας για τις εταιρείες. Είχαν δώσει στους ιδιώτες τον έλεγχο των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας των ...ιδιωτών (λαμπρά), τώρα έδωσαν τον «έλεγχο» των Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για έργα, το Κτηματολόγιο κ.λπ. Σαν να βάλεις τη Ζίμενς να ελέγχει τις προμήθειες του Δημοσίου. Το έκανε πληρώνοντας μίζα, τώρα θα την πληρώνουμε και από πάνω... Το ίδιο κάνουν και με την ΕΡΤ, την οποία συρρικνώνουν, για να πάρουν ανάσα τα χρεοκοπημένα ιδιωτικά κανάλια.

Τρίτο, όποια αντεργατική ρύθμιση περνά στο Δημόσιο, μετά έρχεται ακόμα χειρότερη στον ιδιωτικό τομέα. Τους πρώτους μήνες του 2010 ξεκίνησαν με τις περικοπές δώρων και επιδομάτων στο Δημόσιο. Πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αδιαφόρησαν, κάποιοι (όχι λίγοι) είπαν «καλά να πάθουν».

Μετά από μερικούς μήνες η οικονομική φρίκη επεκτάθηκε στον ιδιωτικό τομέα, με ακόμα πιο άγριες περικοπές.

Τέταρτο, το Δημόσιο είναι σχεδόν ο μόνος εργασιακός χώρος, όπου στοιχειωδώς εφαρμόζεται η εργατική νομοθεσία (ειδικά σήμερα που η ασυδοσία των αφεντικών έχει αποχαλινωθεί). Οι όποιες κατακτήσεις των δημοσίων υπαλλήλων αποτελούσαν ένα θετικό παράδειγμα για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Τώρα, το κεφάλαιο θέλει να τα διαλύσει όλα.

Για όλους αυτούς τους λόγους είναι που οι εκπρόσωποι και τα ΜΜΕ του κεφαλαίου βγάζουν φλύκταινες φωνάζοντας να τσακιστεί το «τέρας του ελληνικού Δημοσίου». Δεν εννοούν βεβαίως ούτε περικοπές στις στρατιές της αστυνομίας, ούτε στους υπαλλήλους του κράτους της κάθε ...Μίζενς, ούτε βεβαίως στις παροχές προς το κεφάλαιο. Γιατί να μην ξεχνάμε, η πλέον «κρατικοδίαιτη κοινωνική ομάδα» είναι οι κεφαλαιοκράτες.

Πέρα από τις επιδοτήσεις που παίρνουν, οι φόροι που πληρώνουν είναι κοντά στην κατώτερη κλίμακα: Για παράδειγμα, το πραγματικό ποσοστό φορολόγησης του κεφαλαίου το 2007 δεν ξεπέρασε το 15,9%, έναντι 19,9% το 2000. Πρόκειται για το χαμηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη (από τότε μειώθηκε κι άλλο), όπου το 2007 ήταν 28,7%. Όσο για τις τράπεζες, αυτές φορολογούνται ακόμα χαμηλότερα: 17%! Να ποιοι «λυμαίνονται το κράτος».

Γ.Ε

Πηγή : Εφημερίδα  "Πριν"
Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011

Γιατί δεν αντιδρά ο Έλληνας (ακόμη;)

Σημεία και τέρατα συμβαίνουν στη πατρίδα μας τα τελευταία 2 χρόνια, δε χρειάζεται να τα επαναλαμβάνουμε όλη την ώρα. Η κοινωνική αδικία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, ενώ ασφαλώς διαπιστώνεται, μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις της κυρίας Γεωργαντά ότι υπήρχε προμελετημένο σχέδιο της EuroStat σε συνεργασία με την κυβέρνηση Παπανδρέου για τη σκόπιμη διόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους με τη παράνομη προσθήκη ορισμένων ΔΕΚΟ που δεν ανήκουν προγραμματικά στη Γενική Κυβέρνηση, με σκοπό την άμεση επιβολή του Μνημονίου και το σύρσιμο της πατρίδας μας στα απαίσια αντιλαϊκά μέτρα και στην ύφεση, προκειμένου να βγει στο σφυρί όλος ο εθνικός μας πλούτος, προς όφελος της Γερμανίας (κυρίως) και των ισχυρών της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.


Η αποκάλυψη της προμελέτης του σχεδίου δεν αποκαλύφθηκε τώρα. Είχε αποκαλυφθεί επισήμως πλέον, από τα ίδια τα χείλη του τέως διοικητή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρός-Κάν σε εκείνη την περίφημη συνέντευξή του στο κανάλι CANAL+, όπου κάποιοι υπέκλεψαν τις επίμαχες δηλώσεις που είχαν κοπεί στο μοντάζ.


Ολα αυτά από μόνα τους, δηλαδή δε χρειάζεται τίποτε άλλο να προστεθεί πάνω σε αυτά, αυτά και μόνον τα δύο συνιστούν 1) Άμεση πτώση της κυβέρνησης λόγω αποκάλυψης σχεδίου με σκοπό την υλική και ηθική βλάβη του ελληνικού κράτους και 2) Επέμβαση των εισαγγελέων του Αρείου Πάγου, στοιχειοθέτηση κατηγοριών περί εσχάτης προδοσίας, σύλληψη των εμπλεκόμενων στο θέμα αυτό πολιτικών (εν προκειμένω των Γ.Παπανδρέου, Γ.Παπακωνσταντίνου, Ευ.Βενιζέλου, Α. Γεωργίου (προέδρου ΕΛΣΤΑΤ) και κάλεσμα για κατάθεση του Γερμανού υπηκόου Σ.Ραιχενμάιγερ, διοικητού της ΕuroStat.


Oλα αυτά, θα ήταν κάτι το απολύτως αυτονόητο για κράτη όπως η Αυστραλία (στην οποία διαμένω), οι ΗΠΑ, η Ιταλία, η Γαλλία, η ίδια η Γερμανία. Οχι όμως για την Ελλάδα. Γιατί όχι για την Ελλάδα; Δεν θα μπορούσε άραγε να χαρακτηριστεί αυτό παράξενο ή παράλογο από κάποιον τρίτο παρατηρητή; Ασφαλώς και ναί, δεδομένου του γεγονότος οτι η Ελλάδα δεν είναι κάποια τριτοκοσμική χώρα ή κάποια αναπτυσσόμενη χώρα, αλλά μια χώρα που ανήκει στην ανεπτυγμένη Ευρώπη, με χιλιάδες χρόνια Ιστορίας και πολιτισμού. Εξάλλου, όλα τα προηγούμενα κράτη που προανέφερα, δεν είχαν δικούς τους πολιτισμούς, αν ανατρέξουμε λιγάκι την Ιστορία. Οι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν σε αυτά τα κράτη, βασίζονταν στον εξής έναν: Στον Ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό, που αυτός με τη σειρά του δεν ήταν παρά η εξέλιξη του Ελληνικού Πολιτισμού όπως αυτός είχε εξελιχθεί στους Ελληνιστικούς και Ρωμαϊκούς χρόνους. Οι σημερινοί Ελληνες, επιστημονικώς αποδεδειγμένα, είναι απόγονοι αυτών που δημιούργησαν αυτούς τους πολιτισμούς που προανέφερα. Αρα, είχαν τον πρώτο λόγο στην ανάπτυξη ενός εφάμιλλου πολιτισμού που να βασίζονταν στην κληρονομιά των προγόνων τους. Και βάσει αυτών των ιδεωδών, θα είχαν στήσει και αναπτύξει μια Πολιτεία, που να είναι σε θέση να αντιδρά άμεσα και να κλείνει το όποιο απόστημα πήγαινε να ανοίξει. Γιατί λοιπόν οι Έλληνες δεν αξιοποίησαν την κληρονομιά τους; Τις πταίει δια τούτο, που λέει κι ο ποιητής; Γιατί η Ελληνική Πολιτεία δημιουργήθηκε έτσι, χτίστηκε έτσι χωρίς να έχει ποτέ τέτοια όπλα αντίδρασης; Αλλά και γιατί οι Ελληνες την ιθαγένεια, ενώ παλαιότερα δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους έστω και με τέτοια πολιτεία που είχαν για γκουβέρνο, σήμερα, εν έτι 2011, κατήντησαν άβουλα ολόνια σαν καρικατούρες βγαλμένες κατ' ευθείαν από το "Μετρόπολις" του Φρίτς Λάγκ;


Ας το δούμε το θέμα λίγο πιο διεξοδικά γιατί τα ερωτήματα αυτά σηκώνουν πολλή κουβέντα.


Ο σημερινός δυτικός πολιτισμός, του στυγνού καπιταλισμού βασίζεται στα αγγλοσαξονικά ιδεώδη του κυνισμού και της υφαρπαγής. Απο ένα σημείο και μετά, κυρίως μετά την κατάρρευση μεν των αγγλικών κτίσεων στο 1/4 της υφηλίου αλλά με την κληρονομιά της κουλτούρας που άφησαν οι αγγλοσάξονες πίσω τους με την επικράτηση της αγγλικής γλώσσας παγκοσμίως και της ελεύθερης αγοράς δε, όλοι σχεδόν οι λαοί του δυτικού κόσμου, είχαν ενστερνιστεί αυτά τα ιδεώδη.


Όλοι; Όχι! Υπήρχε ακόμη ένας λαός που αντιστεκόταν σθεναρά σε όλο αυτό το αποκρουστικό σκηνικό, οι Ελληνες. Ένα αγκάθι στα πλευρά μιας κυνικής ολιγαρχίας, που έπρεπε οπωσδήποτε να εξαλειφθεί ή να αλλοτριωθεί.


Στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου αλλά και της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής εποχής, υπήρχε μόνο μια ιδεολογία που αγωνιζόταν να κυριαρχήσει, η ιδεολογία της Αριστεράς, όπως αυτή εκφραζόταν από τη μερίδα των αριστερών κομμάτων, δηλαδή του (παράνομου) ΚΚΕ, της ΕΔΑ, του ΚΚΕ Εσωτ., της Ενωμένης Αριστεράς κλπ. Ο λαός που ήταν ενταγμένος σε αυτές τις ιδεολογικές βάσεις, ήταν και αυτός που αντιδρούσε. Όχι γιατί, όπως ισχυρίζονται πολλοί, ήταν απόλυτα κατευθυνόμενος. Όχι. Αλλά διότι, οι δυνάμεις αυτές υπό την μαεστρική καθοδήγηση των επικεφαλής των στελεχών, ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΎΣΑΝ με μαεστρία την ατιθασοσύνη και τον πατροπαράδοτο μη-συμβιβασμό του Έλληνα, πράγμα που τον οδηγούσε αναπόφευκτα στη σύγκρουση εναντίον όλων αυτών που του στερούσαν το δικαίωμά του σε μια καλύτερη και λεύτερη ζωή. Να λοιπόν η γενεσιουργός αιτία των μεγάλων αγώνων και των συγκρούσεων στις δεκαετίες του '50 και '60 κυρίως.


Όλοι φοβόντουσαν τον ελληνικό λαό και την αντίδρασή του. Στα πάντα. Έτρεμαν την οργή του και το πάθος της οργής του. Δεν μπορούσε να περάσει εύκολα το παραμικρό αντιλαϊκό μέτρο και αμέσως είχαμε σφοδρές αντιδράσεις. Οι επικεφαλής των αριστερών δυνάμεων, έτριβαν με ικανοποίηση τα χέρια τους, μιας και μέσω αυτής της μοναδικής ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα, πέρναγαν τα όποια σχέδιά τους και έκαναν πολλές φορές επίδειξη της δύναμης αυτής. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος υπήρξε και ο κατ' εξοχήν αναμορφωτής της μεταπολεμικής Ελλάδας, τα βρήκε πολύ σκούρα απέναντι σε αυτή τη δύναμη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός οτι η ΕΔΑ είχε φτάσει κάποια στιγμή να καταλάβει τον θώκο της Αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο αντιδραστικός Έλληνας, δεν άφηνε να περάσει οτιδήποτε είχε να κάνει αν αυτό δεν εξυπηρετούσε είτε τα δικά του μικροσυμφέροντα είτε τα συμφέροντα της παράταξης που ήταν ενταγμένος. Ακόμη κι αν αυτό το οποίο προωθούνταν απο την τότε κυβέρνηση της ΕΡΕ ήταν αποδεδειγμένα προς όφελος της Πολιτείας που χτιζόταν εκ νέου. Στείρα αντίδραση θα πείτε; Ναι. Στείρα αντίδραση. Αλλά εν πάσει περιπτώσει, αντίδραση.


Δεν θα αναφερθώ στις κατά καιρούς επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων της εποχής για να αναχαιτίσουν όλες αυτές τις αντιδράσεις, σωστές ή λανθασμένες, των Ελλήνων. Το αποτέλεσμα μετράω, που δεν ήταν άλλο απο τις αντιδράσεις.


Το "Δε γουστάρω ρε να με σώσεις εσύ, θα σωθώ μόνος μου".


Οι παλαιοί και σύγχρονοι "Πεισίστρατοι" ποτέ δεν είχαν γίνει αποδεκτοί από τους Έλληνες, όσο αγαθές κι αγνές προθέσεις είχαν.


Η αντίδραση και το αγωνιστικό φρόνημα των Ελλήνων έφτασε στο αποκορύφωμά του τη δεκαετία του '70,κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών "σωτήρων" του. Εκείνη τη περίοδο, όπου ο ίδιος ο Κίσιντζερ είχε ξεστομίσει τη γνωστή ατάκα περί του πώς θα μπορούσε να χαλιναγωγηθεί ο Έλληνας και πού θα έπρεπε να χτυπηθεί.


Στη συνέχεια ήρθε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο προσκήνιο και σχεδόν οι περισσότεροι από εμάς, γνωρίζουν τη συνέχεια της Ιστορίας....


Ο Παπανδρέου υπήρξε ο σύγχρονος "Μένγκελε" του παγκόσμιου συστήματος ελέγχου των λαών για την Ελλάδα. Αυτός, που χρησιμοποίησε την έννοια του Σοσιαλισμού, δηλαδή μιας πιο ευγενικής και εύπεπτης παραλλαγής της κομμουνιστικής θεωρίας (δεν είμαστε κομμουνιστές, ούτε και καπιταλιστές, τουτέστιν δεν συγκρουόμαστε με την συντηρητική παράταξη ανθρώπων αλλά ούτε και με την αριστερών πεποιθήσεων) αλλοτρίωσε τα ευγενή χαρακτηριστικά αυτού του λαού μετατρέποντάς τον σε ένα όν, που τόσο εύστοχα είχε ονομάσει ο Δήμος Μπότσαρης κάποτε ως "Homo Pasokus".


Ένα όν που δε νοιαζόταν για τίποτε, δεν αισθανόταν τίποτε, δεν ενδιαφερόταν για τίποτε πλην του δικού του βολέματος, της δικής του καλοπέρασης και απόκτησης υλικών αγαθών με τον πιο επαίσχυντο τρόπο. Ο Παπανδρέου, πανέξυπνος, άριστος γνώστης της ψυχολογίας των μαζών και ακόμη πιο άριστος γνώστης της ειδικής ψυχολογίας της ελληνικής μάζας ("Τάξε του Έλληνα μάσα και καλοπέραση και πάρε του ό,τι έχει και δεν έχει"), χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους για να το καταφέρει. Και μία από αυτές ήταν και η ανακλαστική αντίστροφη αντίδραση, όπως λέγεται. Κι αυτόν τον ρόλο των ανακλαστικά αντίστροφων αντιδραστικών, τον έπαιξαν αφάνταστα τέλεια τα συνδικάτα και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές. Όλοι τους ή σχεδόν όλοι τους, εκλεκτά μέλη του ΠΑΣΟΚ που ανταμείφθηκαν αργότερα και εξακολουθούν να ανταμείβονται με βουλευτικές θέσεις στα κυβερνητικά έδρανα. Πως λειτουργούσε (και λειτουργεί ακόμη) αυτό το μέτρο;


Είναι πολύ απλό.


Περνάς, ας πούμε, ένα αντιλαϊκό μέτρο, σωστά; Θίγονται, ας πούμε, με το μέτρο αυτό εκτός των άλλων, και συμφέροντα δικών σου ανθρώπων. Ωραία. Ο κόσμος είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί. Εσύ τι κάνεις λοιπόν; Βάζεις τους επικεφαλής των συνδικάτων (ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ κλπ) που είναι δικά σου απόλυτα ελεγχόμενα όργανα και προκαλούν με τις ενέργειές τους τον επιθυμητό ξεσηκωμό των θιγόμενων από το μέτρο αυτό ΠΡΏΤΟΥ ακόμη οι θιγόμενοι σκεφτούν το πώς θα αντιδράσουν οργανωμένα. Τους καλείς ας πούμε, σε 24ωρη ή 48άωρη απεργία, τους αυξάνεις τεχνηέντως το θυμό και την αντίδραση στο βαθμό που εσύ θέλεις και μετά..."εξαναγκάζεσαι" εσύ ως κυβέρνηση να έρθεις σε επαφή με τα...δικά σου συνδικαλιστικά όργανα! Συμφωνούνται λοιπόν εκ του φανερού πλέον αυτά που είχαν... από πριν συμφωνηθεί με τα συνδικαλιστικά σου όργανα και ...ώ του θαύματος! η αντίδραση ελέγχθηκε προτού καν αυτή γεννηθεί πραγματικά!


Σας φαίνεται απίστευτο ε; Και όμως, αυτή ήταν η μέθοδος αλλοτριώσεως των αντιδραστικών συνηθειών των Έλλήνων που έλαβε χώρα την αποφράδα αυτή περίοδο της ελληνικής νεώτερης πολιτικής ιστορίας. Και από εκεί και μετά, ξεκινάει η πλήρης απαξίωση του Έλληνα (κυρίως του ΝΕΟΥ Έλληνα) από τα πολιτικά πράγματα. Ο νέος πλέον δεν βλέπει την πολιτική ως ιδεολογικό μέσον για να βελτιώσει τη θέση του στην κοινωνία και κατ' επέκταση την ίδια τη κοινωνία. Ο νέος βλέπει την πολιτική ως ευκαιρία για να αναρριχηθεί στα κλιμάκια της δημόσιας κρατικής μηχανής και να απομυζήσει, μαζί τους άλλους, ένα μέρος του δημόσιου πλούτου. Τα Πανεπιστήμια λειτουργούν πλέον ως εκκολαπτήρια στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων, που χτίζουν το μέλλον τους πολιτικά επενδύοντας στα νέα τους φυντάνια. Οι Έλληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι πιστεύουν στον καλώς εννοούμενο ανταγωνισμό και στη βελτίωση της αγοράς μέσω των επενδύσεών τους, δεν υπάρχουν.


Υπάρχουν μόνο αυτοί οι οποίοι συνδιαλέγονται απ' ευθείας με το κράτος, συμμετέχοντας στην καταλήστευση κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και στα διάφορα πακέτα στήριξης που αυτή εκδίδει για την Ελλάδα. Ο χαρακτήρας των νεο-Ελλήνων φτάνει στο τελικό στάδιο αλλοτρίωσης του, μέσα από τις μεθόδους του "Μένγκελε" Παπανδρέου, που αν και απών πλέον από τη ζωή γενικώς, εξακολουθεί να στοιχειώνει την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας και των κατοίκων της, μιας και τη σκυτάλη έχουν πάρει οι περίφημοι "εκσυγχρονιστές" του κόμματος υπό τον Κώστα Σημίτη.


Τι διαφθείρει περισσότερο τον άνθρωπο γενικώς, όχι μόνον τον Έλληνα; Μα ασφαλώς το χρήμα. Πως αναστέλλονται όλες οι αντιδράσεις του και η ηθική του υπόσταση; Μα ασφαλώς μέσω του χρήματος. Η ανακλαστική αντίστροφη αντίδραση ως μέθοδος έχει ήδη στρώσει το δρόμο για την πλήρη επικράτηση της δεύτερης και πλέον ισχυρής μεθόδου αλλοτρίωσης. Και πάντα υπό τη σκέπη του αριστερής απόχρωσης μανδύα που ονομάζεται "Σοσιαλισμός". Το χρήμα uber alles.


Οι τράπεζες ανοίγουν τα θησαυροφυλάκια τους και το μοιράζουν αφειδώς. Με κάθε τρόπο και με όποιον όρο. Πολλές φορές σχεδόν με το ζόρι. "Πάρε δάνειο, το χρειάζεσαι, θές καινούργιο αμάξι γιατί έτσι θα γίνεις αποδεκτός, να αλλάξεις συνήθειες στο ντύσιμο, στο life styling. Σε περιμένουν ωραίες γυναίκες, απολαύσεις που δε γνώρισες ποτέ σου, διακοπές που δεν έζησες ποτέ σου, ταξίδια που δεν έκανες ποτέ σου, το σπίτι σου θέλει ανακατασκευή, πρέπει να αποκτήσεις και εξοχικό, πρέπει να χαρείς τη ζωή σου ΤΩΡΑ, αύριο δεν ξέρεις αν θα ζείς"


Η παγίδα, αριστοτεχνικά στημένη, έριξε μέσα στο λάκκο με τα φίδια τον ήδη αλλοτριωμένο Έλληνα και τον αποτελειώνει. Δεν υπάρχει πλέον αντίδραση. Απο κανέναν. Σε σκάνδαλα δεν θα αντιδράσει, γιατί έχει συμμετάσχει κι εκείνος σε αυτά. Σε μέτρα δεν θα αντιδράσει, γιατί θα φοβηθεί μήπως χάσει τα κεκτημένα του. Στον κατήφορο της πολιτικής ζωής δεν θα αντιδράσει, γιατί είναι ήδη εθισμένος στη χλιδή. Στην απεμπόληση των εθνικών συμφερόντων επίσης δεν θα αντιδράσει, διότι αφ' ενός ο φόβος ενός θερμού επεισοδίου ή και πολέμου θα του γκρεμίσει την ειδυλλιακή και χλιδάτη μαγική πραγματικότητα (ένα είδος Matrix) από την οποία δεν θέλει να ξεφύγει, άρα, απόλυτα ελεγχόμενος.


Και το πλέον δυσάρεστο, είναι οτι πάνω σε αυτό το πλάνο, έχουν συμφωνήσει ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ του τόπου. Κανείς πλέον απο τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων και αποχρώσεων δεν επιθυμεί την αφύπνιση του Έλληνα διότι επιτέλους βρίσκουν την κατάλληλη ευκαιρία (ευκαιρία ζωής θα την έλεγα εγώ) για να μείνουν παντελώς ανεξέλεγκτοι.


Όλοι όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Και εν προκειμένω, ξενοδόχος είναι το ευρώ, οι συνεταίροι μας σε αυτό και οι κυνικοί αδίστακτοι κερδοσκόποι των διεθνών αγορών. Αυτοί οι ίδιοι που χρηματοδότησαν τόσο αφειδώς το ελληνικό κράτος, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά τόσο την κατάστασή του όσο και το γεγονός της απόλυτης πλέον εξάρτησής του από το χρήμα.
Εδώ και αρκετούς μήνες, έχει αποκαλυφθεί ολόκληρο το σχέδιο που εκπονήθηκε πίσω από κλειστές κουίντες, πίσω απο σφραγισμένα δωμάτια και σκοτεινά γραφεία. Το σχέδιο εξόντωσης ενός λαού, εξαρτημένου πλέον όπως ο ηρωινομανής απο τη δόση της γλυκιάς ζωής και της μηδενικής αντίδρασης.


Το ΠΑΣΟΚ υπο τον Γεώργιο Παπανδρέου, ήρθε στην εξουσία όχι με διατεταγμένη υπηρεσία, όπως το κατηγορούν πολλοί. Εξελίχθηκε σε τέτοια λίγο αργότερα.


Το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία για να ΣΒΉΣΕΙ ΤΑ ΊΧΝΗ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΣΗΜΙΤΗ. Με κάθε τρόπο. Αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί ΗΤΑΝ ΠΛΕΟΝ ΑΡΓΑ. Οι αγορές, με πρώτο και καλύτερο τον Σόρος, ήξεραν πάρα πολύ καλά το παρελθόν διότι είχαν ανθρώπους μέσα στην ίδια την ελληνική κυβέρνηση. Ηξεραν ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και όπως αποδείχτηκε πολύ αργότερα, η κυβέρνηση Καραμανλή, μέσα απο τη συνεργασία που έχτιζε με τη Ρωσία, θα αποκάλυπτε πολλά κι θα χάλαγε τα σχέδια πάρα πολλών. Συν το γεγονός οτι ήταν έτοιμη να συνάψει δανειακή συμφωνία ύψους πολλών δις ευρώ προκειμένου να σταθεί όρθια στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομική κρίση που μόλις είχε αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια της στην Ελλάδα.


Ο Έλληνας όμως ήταν στον κόσμο του. Χαμένος μέσα στην επίδραση του ναρκωτικού, άκουγε αλλά δεν αντιδρούσε. Σχεδόν αμέσως με την αν΄ληψη των καθηκώντων του, ο Παπανδρέου, μέσα στην αγωνία του για να βρεί τρόπους να καλύψει τα τεράστια σκάνδαλα και τις ανομίες του παρελθόντος και βλέποντας οτι η θύελλα πλησίαζε με ταχείς ρυθμούς, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κάνει ελέγχους για να βρεί μέχρι πού ήταν το έλλειμμα. Και σχεδόν αμέσως, έδωσε την εντολή της κατασυκοφάντησης της πατρίδας, των Ελλήνων κι της προηγούμενης κυβέρνησης. Έπρεπε πάση θυσία να φορτωθούν τα λάθη ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.


Κανείς πραγματικά δεν ήθελε, απο την Ε.Ε. αυτή τη κρίση στην Ελλάδα. Και δεν την ήθελαν γιατί υπήρχαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΆ που ενδεχομένως να αποκαλύπτονταν. Στην ουσία, το έγκλημα ήταν όχι του Παπανδρέου, αλλά του ΣΗΜΙΤΗ. Όλα ξεκίνησαν από αυτόν και απο πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ακόμη και σήμερα βρίσκονται σε κυβερνητικά πόστα, όπως ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, ο Πάγκαλος, ο Παπακωνσταντίνου. Η Ε.Ε. βρέθηκε προ τετελεσμένου γεγονότος όταν ο Παπανδρέου έφερε τον Στρος-Καν και το ΔΝΤ μέσα στα πόδια τους. Ο Παπανδρέου ήθελε όλα να γίνουν με πολύ θόρυβο, ξέροντας ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΌΤΕΡΩΝ οτι ο Έλληνας ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΟΎΣΕ. Το ναρκωτικό που τον πότιζαν τόσα χρόνια είχε τεράστια επίδραση πάνω του, τον είχε καταστήσει πλέον φυτό. Ο Παπανδρέου έδειχνε τόσο, μα τόσο σίγουρος για τις επιλογές του, που δεν δίσταζε να κοροϊδεύει και να ψεύδεται ασύστολα στους πάντες και για όλα.


Ο θόρυβος χρησίμευε μόνον για προπέτασμα. Και το προπέτασμα ήταν αυτό που θα τον έσωζε, όπως νόμιζε.


Και έτσι, παρά τις αποκαλύψεις, παρά το άδικο και προδοτικό Μνημόνιο, παρά τα πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα, ο λαός αντέδρασε έτσι ακριβώς όπως περίμενε ο Παπανδρέου και οι συν αυτώ. ΜΗΔΕΝΙΚΑ.


Πολλοί εξεπλάγησαν όντως από αυτό, αλλά βιάστηκαν να βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο λαός έκανε δήθεν υπομονή. Ότι ο Έλληνας υπέμενε για κάτι επειδή γνώριζε τη φοβερή συγκυρία. Λάθος. Μέγα λάθος. Ο Έλληνας δεν αντέδρασε γιατί τον είχαν είχαν έτσι διαμορφώσει προ πολλού...


Χρειάστηκε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος για να αρχίσει κάπως να κουνιέται το ποτισμένο ώς το μεδούλι με το ναρκωτικό της χλιδής, σώμα του Έλληνα. Και σιγά-σιγά, ύστερα απο τις φωνές πολλών που είχαν μείνει εκτός του ναρκωτικού, το σώμα αυτό σηκώθηκε και άρχισε, με σπασμωδικές κινήσεις να αντιδράει, να διαμαρτύρεται.


Πολλοί πίστεψαν ότι ο Έλληνας ξύπνησε, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι Ισπανοί αγανακτισμένοι.


Και προσπάθησε να σταματήσει την τελευταία πράξη της προδοσίας του, τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, τον Ιούνιο του 2011. Συγκεντρώθηκε στη πλατεία Συντάγματος και σε πολλές πλατείες ανά την Ελλάδα. Ο πολιτικός κόσμος τότε πραγματικά θορυβήθηκε, δεν περίμενε αυτήν την αντίδραση, νόμιζε πως το ναρκωτικό ήταν πολύ δυνατό ακόμη. Και λέω ο πολιτικός κόσμος, διότι, όπως είχα πει πιο πάνω, το όλο έργο ήταν έργο ΠΑΣΟΚ, αλλά το αποδέχτηκαν με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΜΑΤΑ γιατί τους βόλευε τα μάλα.


Οι συγκεντρώσεις άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πιεστικές, οι φωνές γινόταν δυνατότερες.Αρχισαν δε και οι πρώτοι προπηλακισμοί πολιτικών και το πράγμα άρχισε να αγριεύει. Ο Έλληνας έδειχνε να ανακτά και πάλι τις δυνάμεις του. Πανικός στον Παπανδρέου και στη προδοτική κυβέρνηση, το σχέδιο όδευε προς αποτυχία. Αλλά δεν ήταν τελικά αυτοί που έδωσαν το σύνθημα για δυνατό χτύπημα. Οι ξένοι το έκαναν. Οι Γερμανοί που στο μεταξύ είχαν πετάξει τη μάσκα της φιλίας, οι Αμερικάνοι του ΔΝΤ και οι λοιποί συνεργάτες τους των αγορών, που έβλεπαν έντρομοι να ξυπνέι ο κοιμισμένος γίγαντας.


Και διέταξαν το χτύπημα. ετσι απλά, κυνικά, καίρια και στεγνά.


Ο Έλληνας πέφτει κάτω λιπόθυμος. Και αμέσως, αντί για πρώτες βοήθειες, έρχονται οι πολύ μεγαλύτερες δόσεις όχι του ναρκωτικού, αλλά καθαρά του αναισθητικού. Η πλατείες διαλύθηκαν. Οι φωνές σώπασαν. Τα κεφάλια, χτυπημένα κι μέσ' το αίμα, ακούμπησαν δεμένα σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου με την έκφραση του ηττημένου στο βλέμμα...


Κάποιοι έλεγαν (και λένε ακόμη) οτι είναι πολύ αργά για δάκρυα και φωνές.


Εγώ δεν το πιστεύω. Και ξέρετε γιατί; Γιατί αυτός ο ατίθασος, απρόβλεπτος, θαρραλέος, γκρινιάρης, ξερόλας, μουρντάρης, σεβνταλής και απροσκύνητος Έλληνας, ποτέ δεν προσκύνησε κανέναν μέσα στη μακραίωνη ιστορία του. Και όποιος δε γνωρίζει το παρελθόν του, δεν έχει ταυτότητα.


Η επίδραση του αναισθητικού κοντεύει να τελειώσει. Το χτύπημα δεν ήταν τελικά και τόσο δυνατό, όσο κάποιοι νόμισαν.


Το άδικο βλέπεις είναι πολύ μεγάλο για να κρατήσει, έστω και πληγωμένο, το κορμί του Έλληνα σε αδράνεια. Η κατάσταση μοιάζει σαν κάποιος να άφησε ανοιχτή τη βαλβίδα του γκαζιού. Δεν αρκεί παρά μια σπίθα, για να πυροδοτηθεί η έκρηξη.


Ο Παπανδρέου γνωρίζει πως μέχρις εδώ ήταν τα ψωμιά του. Το ΠΑΣΟΚ φημολογείται ότι έχει χτυπήσει πλέον μονοψήφιο νούμερο. Διόλου απίθανο.


Ο Έλληνας βρίσκεται πρό των πυλών μιας αντίδρασης τόσο απρόβλεπτης, που σαν οδοστρωτήρας θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της.


Αρκεί κάποιος να ρίξει τη σπίθα και να πυροδοτήσει το γκάζι.


Είμαστε δέκα εκατομμύρια. Στατιστικά, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ αυτός ο κάποιος να μη βρεθεί.


Μόνο ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΙ.

Ήρθε ο καιρός για τις πέτρες

Υπάρχει αλήθεια κάποιος που πιστεύει πως η κυβέρνηση Παπανδρέου εκπροσωπεί τους Έλληνες; Υπάρχει κάποιος που νομίζει πως η αναλγησία των πολιτικών αποφάσεων θα σταματήσει και θα υπάρξει ανθρώπινη και συνταγματική αντιμετώπιση προς τους πολίτες της χώρας;

Η Ελληνική Βουλή καταρρέει, με βουλευτές να βρίζονται χυδαία και να είναι ένα βήμα πριν να πιαστούν στα χέρια. Παραδόξως, δεν μπαίνουν τα ΜΑΤ να σταματήσουν τις φασαρίες στο «ναό της δημοκρατίας»… ο οποίος έχει δικό του άσυλο και.....
λειτουργεί πέρα και πάνω από κάθε νόμο!!! Βουλευτές οικτίρονται δημοσίως, «εισπράττουν» ψιλές ή χοντρές και άλλοι ελπίζουν πως στο τέλος θα τους πετάνε (μόνο) γιαούρτια…

Τα έξοδα του δημοσίου αυξήθηκαν κατά 2 δισ. Ευρώ ενώ η χώρα έχει αρχίσει να μπαίνει στο στάδιο της λιμοκτονίας των πολιτών και φυσικά όχι των πολιτικών… Η κοινωνία έχει φτάσει σε σημείο πέρα από τον βρασμό, η οργή είναι παντού έκδηλη και με την πρώτη ματιά φαίνεται πως η συνέχεια θα περιέχει μεγάλη αγριότητα…

Ο καιρός για τις πέτρες που είπε ο Γιώργος Παπανδρέου (πριν γίνει φυσικά πρωθυπουργός) προφανώς έχει φτάσει. Οι πέτρες βρίσκονται στα χέρια των πολιτών που αλληλοκοιτάζονται μεταξύ τους περιμένοντας ένα αόρατο σύνθημα για να ξεκινήσει η μεγάλη ισοπέδωση των αισχρών, των ανάλγητων, των επιτηδευμένα ανίκανων, εκείνων που τόλμησαν να ξεκινήσουν έναν πόλεμο κατά της χώρας που θα έπρεπε να προστατεύουν… Η στιγμή της έκρηξης είναι τόσο κοντά που μπορεί να είναι η επόμενη ημέρα, η επόμενη ώρα, το επόμενο λεπτό…

Ένας σοφότατος γέροντας της Ορθοδοξίας, είχε πει πως «θα έρθει η στιγμή που ο κόσμος θα πάρει τους πολιτικούς με τις πέτρες». Ε, λοιπόν, η στιγμή αυτή –όπως όλα δείχνουν- έφτασε. Και θα είναι τόσο σκληρή που ακόμη και οι πραίτωρες (βλ. Ελληνική Αστυνομία) θα ηττηθούν κατά κράτος και θα τρέξουν να κρυφτούν από την λαϊκή οργή. Η στιγμή που το δίκαιο θα διαλύσει το άδικο τρέχει μέσα στο χρόνο που διανύουμε…

Η απορία όλων είναι… Ποιος θα δώσει το σύνθημα για να επιβληθεί η αλήθεια απέναντι στο ψέμα; Ποιος θα συγκεντρώσει την πίκρα των Ελλήνων και θα την βροντοφωνάξει απέναντι στους σαθρούς και δήθεν πολιτικούς; Ποιος θα σηκώσει το βάρος της ευθύνης να ξανασηκωθεί ετούτη η χώρα υπερήφανη στα πόδια της; Η στιγμή της κρίσης όλων, έχει φτάσει… Περιμένει να συναντηθεί με την οργή αλλά και με την επιθυμία της υλοποίησης μίας αληθινής δημοκρατίας και όχι ολιγαρχίας…

Εσύ, εγώ, όλοι μας, οφείλουμε να σηκώσουμε το βλέμμα μας και να αποφασίσουμε πως δεν πρέπει να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να ζήσουν και να ανδρωθούν έχοντας σκυμμένο το κεφάλι, επειδή το επιτρέψαμε εμείς…
Η λοβοτομή της Ελλάδας πρέπει να πάψει τώρα… Ή τώρα, ή… ποτέ!

Παραθέτω τα λόγια ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, που τολμά να σηκώνει ανάστημα στους σαπρόμυαλους και να δείχνει το δρόμο σε όλους εμάς. Ο Γιάννης Κότσιρας γράφει στο προφίλ του στο Facebook.

«Καλημέρα σε όλους.
Οι κυβερνητικοί πολιτικοί δεν είναι ανίκανοι.
Δεν είναι ηλίθιοι.
Δεν είναι αργόστροφοι.
Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν.
Δεν αγωνίζονται για τη σωτηρία της χώρας μας.
Αγωνίζονται για να μην αποκαλυφθούν οι συμφωνίες και οι παρανομίες που έκαναν αυτοί και οι προκάτοχοί τους.
Αγωνίζονται για το Εθνικό Ξεπούλημα της χώρας μας, στους συνεταίρους τους, τραπεζίτες, εργολάβους και χρηματιστές.
Με λίγα λόγια δεν πάσχουν από Εθνική Βλακεία.
Απλά συμμετέχουν σε Εθνική Μειοδοσία.
Να παραιτηθούν τώρα.
Η εξουσία σε Έλληνες.
Η εξουσία στον πολίτη.
Και πάλι καλημέρα σας.»


http://neakeratsiniou.blogspot.com

Μαθήματα «κοινωνικού αυτοματισμού» για αρχάριους

Του Πέτρου Κατσάκου

Θα περίμενε κανείς ότι η οικονομική κρίση θα έβγαζε από τον λήθαργο τους πολίτες μίας κοινωνίας που είχε αποκοιμηθεί μπροστά στην μικρή οθόνη, όπου εδώ και δυο δεκαετίες παρακολουθούσαν απαθείς το σήριαλ του εγωκεντρισμού τους και θα ενέπνεε μια νέα κοινωνική συνείδηση, ικανή να μετουσιωθεί σε συλλογική δράση.

Αντί αυτού όμως γινόμαστε καθημερινά αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες του «κοινωνικού αυτοματισμού» που οδηγεί σε πρακτικές κοινωνικής αποσυσπείρωσης και εξασθένησης της κοινωνικής συνοχής, με τη μία κοινωνική τάξη ή κλάδο εργαζομένων να....
βάλλει εναντίον της άλλης.

Αποτέλεσμα; Ένας ακόμη εντονότερος εγωκεντρισμός, που συχνά παρεκτρέπεται σε λογικές «ο θάνατός σου η ζωή μου» ή επί το λαϊκότερο «να απολυθούν αυτοί για να σωθούμε εμείς».

Αδυνατούν κάποιοι «υπνωτισμένοι» πολίτες να αντιληφθούν πως η στάση του «κοινωνικού αυτοματισμού» δεν απειλεί μονάχα τους «άλλους», αλλά εντέλει και τα ίδια τους τα συμφέροντα, που με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να υπερασπιστούν.

Με τον τρόπο αυτό η κοινωνία μας δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την οικονομική κρίση που μας ταλανίζει, αλλά επιπλέον σύντομα θα βρεθούμε μπροστά στην απειλή ενός ακήρυχτου κοινωνικού εμφυλίου με απρόβλεπτες συνέπειες. Μια κοινωνία που θα φτάσει να στρέφεται εναντίον του ίδιου της του εαυτού!

Από την άλλη πλευρά ο εφιάλτης του «κοινωνικού αυτοματισμού» διευκολύνει την αποδοχή ακόμα σκληρότερων μέτρων, με τις ελάχιστες επί της ουσίας κοινωνικές αντιδράσεις. Διότι η αγανάκτηση και ο θυμός που συσσωρεύεται σε ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα περισπάται από τέτοιου είδους συμπεριφορές και αναλώνεται στο αλληλοσπαραγμό κοινωνικών ομάδων, εκτονώνοντας την πίεση που θα μπορούσε να ασκηθεί για την αποτροπή ή αναστολή λήψης νέων μέτρων λιτότητας. Τα οποία εντέλει θα επιβληθούν ως «αναγκαίο κακό» που τελικά θα πλήξουν όλους τους κλάδους των εργαζομένων.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ συλλ. «ο Αριστοτέλης»

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΗ Γ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΕΥΤΕΡΑ 26/9 ΣΤΙΣ 6.30 Μ.Μ.

11^ο-63^ο δημ.σχ. (ΚΟΡΑΚΑ ΚΑΙ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, ΗΣΑΠ ΑΓ.ΝΙΚΟΛΑΟΥ)

ΑΡΝΗΣΗ-ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

           ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕΙ-ΦΤΩΧΥΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ

        ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΩΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - Ε.Ε. -ΔΝΤ.

    Χιονοστιβάδα μέτρων στην καρδιά του φθινοπώρου

Ευ.Βενιζέλος: Μας περιμένουν δυο κολασμένοι μήνες

Παπανδρέου: Ακόμα και με μηδενικό χρέος, οι μεταρρυθμίσεις έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια. 

    Οι αποφάσεις που παίρνουν αυξάνουν εκθετικά τη φτώχια, οδηγούν την ανεργία στο 20% και τους ανέργους στους 1.200.000(!!!). Ο Παπανδρέου το είπε καθαρά: Στόχος της κυβέρνησης είναι να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι.

    Για το κεφάλαιο, το πολιτικό προσωπικό του (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τα συνεταιράκια του Ν.Δ., ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη) και οι διεθνείς οργανισμοί του (Ε.Ε-ΔΝΤ) είμαστε ενοχλητικοί αριθμοί που μπορούμε να υπάρχουμε μόνο για να τους φέρνουμε κέρδη, αλλιώς πρέπει να σβήσουμε από το χάρτη. Γι’ αυτό δε μας ξεζουμίζουν απλώς με τις μειώσεις των μισθών και την ατέλειωτη φορομπηξία αλλά καταργούν κάθε δικαίωμα πρόσβασης στα κοινωνικά αγαθά όπως η παιδεία και υγεία και ταυτόχρονα κάθε εργασιακό προστατευτικό δίκτυ.

Η χρεοκοπία τροφοδοτείται από τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο

και όχι στη μη εφαρμογή τους

Γ.Παπανδρέου: «Πήραμε την απόφαση να δώσουμε μάχη για να αποφύγουμε μία καταστροφή για τη χώρα και τον πολίτη, τη χρεοκοπία και να μείνουμε στο ευρώ…»

    ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ! Η πολιτική αυτή οδηγεί ταχύτατα στη χρεοκοπία τους εργαζόμενους αλλά και στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Η βαθιά ύφεση και η πιστή εφαρμογή των μνημονίων, μειώνει τα φορολογικά έσοδα, αυξάνει το έλλειμμα και οδηγεί σε εκτροχιασμό της χρηματοδοτικές ανάγκες. Καθυστερούν για να προλάβουν να αλλάξουν τα ομόλογα οι τραπεζίτες φορτώνοντας τα στα κρατικά ταμεία των χωρών της ευρωζώνης και να πάρουν κοψοχρονιάς από το δημόσιο πλούτο ότι προλάβουν. Με τα λεφτά που μαζεύουν τώρα από τα χαράτσια αποπληρώνουν όσα περισσότερα μπορούν στους τοκογλύφους δανειστές και μας βυθίζουν όλο και πιο βαθιά στην ύφεση, στην εξαθλίωση και στη φτώχεια. Στο τέλος αυτής της διαδικασίας οι εργαζόμενοι θα βρεθούμε να ζούμε σε χρεοκοπημένη Ελλάδα, έχοντας χάσει ακόμα δυο μισθούς. Ταυτόχρονα η χώρα θα έχει μετατραπεί στον παράδεισο των επιχειρήσεων μια και οι συνθήκες εργασίας Κίνας θα αφήνουν μεγάλα περιθώρια κερδοφορίας. Με την πολιτική αυτή η χρεοκοπία είναι ζήτημα των επόμενων μηνών. Και η χρεοκοπία που γίνεται από τους καπιταλιστές θα οδηγήσει σε παύση πληρωμών των μισθών και όχι των δανειστών.

Η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία φοβίζει πρώτα απ’ όλα ΕΕ-ΗΠΑ-κεφάλαιο!

    Τεράστιος είναι ο φόβος των χωρών της ευρωζώνης και των ΗΠΑ για τις ενεξέλεγκτες επιπτώσεις στην ευρωζώνη και το ευρώ μιας πιθανής χρεοκοπίας. Τα οφέλη των μεγάλων ντόπιων και ξένων επιχειρηματικών κύκλων από την ύπαρξη του ευρώ είναι ανυπολόγιστα. Γι’ αυτό κι απεργάζονται πολλά σχέδια: να συνεχίσουν να τρομάζουν τους εργαζόμενους ώστε να δεχτούν τα πάντα, να δημιουργήσουν συνθήκες τεχνητής χρεοκοπίας με παραμονή στο ευρώ κ.λπ. Ο βασικός τους στόχος είναι να αποφύγουν τη μια και μοναδική λύση για τους εργαζόμενους: την παύση πληρωμών του χρέους και τη διαγραφή του με πρωτοβουλία της Ελλάδας, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ κάτω από το μαζικό πολιτικό εκβιασμό του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος .Σε διαφορετική περίπτωση αν αυτά όλα γίνουν με πρωτοβουλία της κυβέρνησης και των καπιταλιστων  της Ευρώπης  οι συνέπειες θα είναι ολέθριες για τους εργαζόμενους σε βάθος δεκαετιών.

   Αν οι στόχοι του μνημονίου και των μεσοπρόθεσμων ήταν το χρέος, τότε πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μη βλέπει ότι έχει αποτύχει. Γιατί λοιπόν επιμένουν σε αυτή την πολιτική γραμμή; Γιατί απλά το πρόβλημα δεν είναι το χρέος. Βρισκόμαστε μπροστά σε ιστορικών διαστάσεων συστημική κρίση, κρίση του καπιταλισμού. Το σύστημα ψάχνει αγωνιωδώς λύσεις απέναντι στο πιο παλιό άλυτο πρόβλημα του: ξεζουμίζει τους εργαζόμενους για να έχει κέρδη αλλά με τον τρόπο αυτό οι εργαζόμενοι χάνουν την ικανότητά τους να αγοράζουν τα προϊόντα, οπότε απούλητα προϊόντα σημαίνει αδυναμία κερδοφορίας. Πριν τρεις δεκαετίες το πρόβλημα αυτό ο καπιταλισμός το κουκούλωσε με το δανεισμό των νοικοκυριών με χρήμα-αέρα κοπανιστό. Κρατούσαν καθηλωμένους τους μισθούς αλλά έδιναν δάνεια για να τονώνεται η αγορά. Τώρα οι φούσκες έσκασαν και συμπαρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους.

Η απειλή της 6^ης δόσης

   Όλες οι δόσεις πηγαίνουν σε ένα και μόνο σκοπό: στην αποπληρωμή τόκων και τοκοχρεολυσίων των δανειστών. Δηλαδή στις τράπεζες και στα λαμόγια. Ούτε ένα ευρώ δεν πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις. Κυβέρνηση και τρόικα έχουν ανακηρυχθεί σε «σωτήρες» του κεφαλαίου, των τραπεζών, των μεγαλοεργοδοτών και εγκληματικοί δήμιοι των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Γι’ αυτό και την ίδια στιγμή που φοροληστεύουν τους εργαζόμενους, έχουν το απύθμενο θράσος να μειώνουν τους συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων, συνεχίζουν τις απεριόριστες φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, εκποιούν το δημόσιο συσσωρευμένο πλούτο, επεξεργάζονται σε συμφωνία με την ΝΔ, νέα μείωση της φορολογίας των επιχειρηματιών κι αφήνουν απείραχτη την εκκλησιαστική περιουσία!

Το νέο τοπίο λέγεται «Κινεζοποίηση»

Οικονομικός στραγγαλισμός

  Οι αποφάσεις που αφορούν μισθούς και φόρους οδηγούν στην αρπαγή μέσα σε μια νύχτα, δυο μισθών των εργαζομένων και εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες στην πλήρη ένδεια…

Υποβάθμιση των δημοσίων αγαθών

  Η παιδεία, η υγεία οδηγούνται στην πλήρη απαξίωση. Τα σχολεία και τα νοσοκομεία καταρρέουν. Οι ιατρικές εξετάσεις πληρώνονται, τα περισσότερα φάρμακα βγαίνουν από τις λίστες, βιβλία δεν υπάρχουν και η εκπαίδευση γίνεται όλο και πιο αναλώσιμη, δεξιότητα fast food, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς…

Κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος

  Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και της μονιμότητας, η πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα, η εργασιακή εφεδρεία, η ελαστική εργασία των ημερήσιων συμβάσεων χωρίς δικαίωμα στο ωράριο, την άδεια, την ασθένεια…

Αν ενώσουμε τα κομμάτια του παζλ, είναι φανερό ότι δημιουργούνται συνθήκες κινεζοποίησης στους μισθούς, τα δικαιώματα, τα δημόσια αγαθά.

Η Ιερά συμμαχία του 21^ου αιώνα

Ποιοι κερδίζουν από την επιστροφή στο μεσαίωνα;

Οι τροϊκανοί της ΕΕ και του ΔΝΤ

και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εκπροσωπούν

Η Ελλάδα είναι μια νέα αγορά για την ανάκτηση της κερδοφορίας τους. Φτηνό εργατικό δυναμικό τύπου Κίνας, με τα προσόντα της Δύσης και χωρίς τις δυσκολίες της Ανατολής, εκμετάλλευση κοψοχρονιάς του δημοσίου πλούτου χωρίς τα «βαρίδια» των εργατικών δικαιωμάτων, χώρα πείραμα για βίαιη ανατροπή των μεταπολεμικών δεδομένων σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική.

Ο ΣΕΒ και οι τράπεζες

ΔΟΕ: Στον αστερισμό της  και της κυβερνητικής πολιτικής

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΠΑΣΚ –ΔΑΚΕ  προωθεί την κυβερνητική πολιτική  

δε θέλει να έρθει σε πραγματική συνολική σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική και τους εκπροσώπους της γι  αυτό δε θέτει συνολικούς πολιτικούς στόχους, κατακερματίζει τα προβλήματα και περιορίζεται σε επιμέρους άνευρες ανακοινώσεις επικοινωνιακής διαμαρτυρίας, προβάλει συντεχνιακές λογικές, όπως η ιδιαιτερότητα του εκπαιδευτικού επαγγέλματος.  Υπονομεύει έτσι, στην ουσία του τον αναγκαίο πανεκπαιδευτικό και πανεργατικό συντονισμό τόσο σε επίπεδο κοινών αιτημάτων όσο και σε αγωνιστικό σχεδιασμό. Αντιμετωπίζει το συντονισμό γραφειοκρατικά, μόνο κάτω από την ομπρέλα της κυβερνητικής – εργοδοτικής ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, χωρίς απεργιακό και αγωνιστικό σχέδιο διάρκειας . Φυσικά, δεν απευθύνεται στην κοινωνία με τρόπο που να συμβάλλει στον ξεσηκωμό της και στον κοινό αγώνα, ενώ εσκεμμένα αποφεύγει τη συζήτηση για τις αλλαγές στα ΑΕΙ και τη συμπόρευση του εκπαιδευτικού με το φοιτητικό κίνημα. Το δικό του αδιέξοδο μοναχικό  δρόμο ακολουθεί και το ΠΑΜΕ εξακολουθώντας να ανακαλύπτει εχθρούς στα αριστερά του, προτείνοντας μια   πιο «αγωνιστική» μορφή και περιεχόμενο με κύρια συστατικά την πολιτική διαμαρτυρία και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής  και της κυβέρνησης σε κάποια λαϊκή εξουσία στο μέλλον μέσα από τις εκλογές .

Οι εργαζόμενοι, ο λαός μπροστά σε ιστορικά διλήμματα

Κοινωνικοπολιτικός και εργατικός αγώνας ΤΩΡΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΚΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ για να φύγει η κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση με αυτή την πολιτική

Το εργατικό κίνημα πρέπει να πάρει στους ώμους του την ευθύνη μιας άλλης πορείας. Χρειάζεται ένας πολιτικός αγώνας διάρκειας που θα έχει ως πολιτικό του πρόταγμα-περιεχόμενο σωτηρίας:

στάση πληρωμών του χρέους και μη αναγνώριση του, να χαρισθούν τα χρέη των φτωχών, έξοδο από ΕΕ και ευρώ, εθνικοποίηση των τραπεζών, αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος του κεφαλαίου και υπέρ των εργαζομένων, αύξηση των δαπανών στην υγεία, την παιδεία, την πρόνοια και τον πολιτισμό. Ένα συνολικό πρόγραμμα στον αντίποδα του προγράμματος του κεφαλαίου.

Όσο είμαστε σκυφτοί τόσο θα αποθρασύνονται  και στο τέλος θα μας αφήσουν απλήρωτους!

Να κάνουμε τις φωτιές, μεγάλες πυρκαγιές.

Εμπρός λοιπόν για πανεκπαιδευτικό-πανκοινωνικό ξεσηκωμό

Εμπρός για ΜΑΖΙΚΗ-ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ στα χαράτσια.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ κανένα χαράτσι

Εξέγερση μέχρι τη νίκη

Εμπρός για απεργία διαρκείας-καταλήψεις- διαδηλώσεις

Συγκεκριμένα προτείνουμε:

Κήρυξη απεργιακής εβδομάδας που θα περιλαμβάνει 3ήμερη απεργιακή κινητοποίηση στις 5, 6, 7 Οκτώβρη, (με δυνατότητα να πραγματοποιηθεί μια βδομάδα νωρίτερα με βάση τις γενικότερες εξελίξεις στο φοιτητικό και εργατικό κίνημα) και θα συνοδεύεται από συλλαλητήρια, και πολύμορφες δράσεις.

Την τελευταία ημέρα της τριήμερης απεργίας θα πραγματοποιηθούν Γ.Σ. για την εκτίμηση της απεργιακής συνέχισης με επαναλαμβανόμενες μορφές. Στόχο έχει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις απεργιακής συμπόρευσης και με άλλους κλάδους και κυρίως με τους κλάδους που έχουν αγωνιστική παράδοση (καθηγητές, υγεία, ΟΤΑ, συγκοινωνίες, κλπ) για την εκδήλωση απεργίας διαρκείας με επαναλαμβανόμενες μορφές. Απευθύνουμε την πρόταση αυτή και επιδιώκουμε να συντονιστούμε με ολόκληρο το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα. Μιας απεργίας που θα υπερβαίνει τα κλαδικά και θα έχει διακλαδικά – πανεργατικά χαρακτηριστικά.

Η συνέχιση του απεργιακού αγώνα με επαναλαμβανόμενες μορφές, η έκταση και η ένταση αυτών των μορφών θα εξαρτηθούν από το βαθμό ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, τη δυνατότητα συμπόρευσης με άλλους κλάδους και βέβαια την εκφρασμένη θέληση των εκπαιδευτικών στις Γ.Σ