Στο σφυρί το γυμναστήριο!

Η Βουλή σε γενικές γραμμές είναι πολιτικό «μαγαζί» -γωνία. Ως εκ τούτου, ο εκάστοτε πρόεδρός της έχει το προνόμιο - πλεονέκτημα να κινείται με μηδαμινό πολιτικό κόστος και να κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις.

Κάπως έτσι θα το σκέφτηκε και ξε­κίνησε την προεδρία του ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης «κρατώντας το μαχαί­ρι» για το φτάσει μέχρι το κόκαλο της σπατάλης. Και επειδή σ’ αυτόν τον τό­πο σημασία ύψιστη έχουν οι εντυπώ­σεις, ο νέος πρόεδρος άρχισε το μεταρρυθμιστικό - εκσυγχρονιστικό του έργο από το πλέον «πιασάρικο» θέμα: το γυμναστήριο της Βουλής.

Προφανώς, οι συνεργάτες του προ­έδρου του Κοινοβουλίου θα σκέφτη­καν ότι

οι σκέψεις για το κλείσιμο του γυμναστηρίου είναι ένα πολύ καλό λαϊκό θέμα, το οποίο θα ικανοποιού­σε το γενικότερο αίσθημα που συνο­ψίζεται – σε γενικές γραμμές – ως εξής: «Κοίτα τους χαραμοφάηδες, έχουν και τζάμπα γυμναστήριο». Από την άλλη μεριά, αυτή η απόφαση - εκ­συγχρονιστική τομή δεν κοστίζει και τίποτε αφού, στην περίπτωση που τε­λικά έκλεινε το γυμναστήριο, κανείς δεν θα το αντιλαμβανόταν, καθώς ελάχιστοι από τους 300 το επισκέπτο­νταν...

Τελικά, ο πρόεδρος της Βουλής διαβουλεύθηκε με την πραγματικότητα και είδε ότι το κλείσιμο του γυμναστη­ρίου δεν θα φέρει οικονομικά οφέλη, αφού ήδη οι πέντε (!) γυμναστές δεν πρόκειται να απολυθούν, καθώς ως μόνιμοι υπάλληλοι έχουν τοποθετηθεί σε άλλες υπηρεσίες της Βουλής και κάνουν βοηθητικές εργασίες. Ακόμα προέκυψαν ερωτήματα σχετικά με τα μηχανήματα που βρίσκονται στο γυ­μναστήριο, τα οποία κοστίζουν πολ­λές χιλιάδες ευρώ και τα οποία απο­κτήθηκαν με ευρωπαϊκά προγράμμα­τα. Τι θα τα έκαναν; Θα τα πέταγαν; Θα τα πουλούσαν; Σε ποιους και με ποιες διαδικασίες;

Μαγαζί - γωνία

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληρο­φορίες του «Π», ο Β. Μεϊμαράκης και κάποιοι ακόμη στενοί συνεργάτες του εξέτασαν μερικές εναλλακτικές λύ­σεις, οι οποίες ήταν ενταγμένες στο γενικότερο πνεύμα της εξοικονόμη­σης πόρων και αξιοποίησης της δημό­σιας περιουσίας που διακατέχει την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης των τρι­ών...

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτές τις ιδέ­ες και με δεδομένο ότι, πρώτον, έχει πραγματοποιηθεί η επένδυση – και μάλιστα με χρήματα από ευρωπαϊκά προγράμματα – για την αγορά του εξοπλισμού και, δεύτερον, έχουν ήδη προσληφθεί και μονιμοποιηθεί 5 γυ­μναστές, γιατί να μην αντιμετωπιστεί και το γυμναστήριο της Βουλής με την ίδια λογική που η κοινοβουλευτική πλειοψηφία αντιμετωπίζει και τις υπό­λοιπες επιχειρήσεις του Δημοσίου; Γι­ατί, δηλαδή, να μην πωληθεί η επιχεί­ρηση σε κάποιον ενδιαφερόμενο;

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, στενός συνεργάτης του Β. Μεϊμαράκη υποστήριξε ότι το γυμναστήριο της Βουλής είναι «μαγαζί - γωνία» και με σωστή οργάνωση και προμόσιον μπο­ρεί να σπάσει ταμεία, καθώς οι κοινοί θνητοί έναντι αντιτίμου θα μπορού­σαν να αποκτήσουν το προνόμιο να συγχρωτίζονται με τους εθνοπατέρες.

Βέβαια, όπως προέκυψε από τη συζήτηση, θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν δύο προβλήματα: Το πρώτο έχει να κάνει με τη δυσφορία (και ανασφά­λεια) που προκαλεί, αυτήν ειδικά την περίοδο, στους εθνοπατέρες ο συγ­χρωτισμός με την πλέμπα. Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει με την έμφυ­τη αποστροφή της συντριπτικής πλει­ονότητας των εθνοπατέρων - εθνομητέρων με ό,τι έχει σχέση με τη μυϊκή προσπάθεια και τον σωματικό κόπο, άρα και με τη γυμναστική. Υπό αυτήν την έννοια το PR (δημόσιες σχέσεις) του γυμναστηρίου - επιχείρησης θα εξασθενούσε επικίνδυνα...

Ωστόσο, κάποιος νέος σε ηλικία συ­νεργάτης του προέδρου της Βουλής τόλμησε να προτείνει δυο ριζοσπαστι­κές λύσεις.

Η πρώτη είχε να κάνει με την προ­σφορά κινήτρων προς τους εθνοπατέρες για την παρουσία τους στο γυμνα­στήριο. Δηλαδή το κόψιμο μιας ταρί­φας - αποζημίωσης για κάθε ώρα που θα πέρναγαν στο γυμναστήριο.

Η δεύτερη ιδέα προσέγγισε από δι­αφορετική σκοπιά το ζήτημα. Σύμφω­να λοιπόν με αυτήν, το γυμναστήριο θα πρέπει να ανατεθεί στη Χρυσή Αυ­γή, στης οποίας τους κόλπους σίγουρα υπάρχει ο κατάλληλος «χτιστός» για να βοηθήσει στην υποχρεωτική εκγύ­μναση των ολοφάνερα εκτός φόρμας κοινοβουλευτικών ανδρών και γυναι­κών. Θα μπορούσε, επίσης, ως προέ­κταση αυτής της ιδέας, να θεσπιστεί η υποχρεωτική συνδρομή και εκγύ­μναση βουλευτών και υπαλλήλων του Κοινοβουλίου. Το «υποχρεωτική» – για να μην παρερμηνευτεί η δημοκρατική αντίληψη της προσέγγισης – πηγαίνει στη συνδρομή και όχι στην εκγύμνα­ση...

Κάπως έτσι η συζήτηση του Μεϊμαράκη και των στενών συνεργατών του σχετικά με την αντιμετώπιση του... μείζονος προβλήματος της λειτουργί­ας του γυμναστηρίου, στο πλαίσιο του εξορθολογισμού των δαπανών του Κοι­νοβουλίου, έφτασε σε σταυροδρόμι και ο πρόεδρος της Βουλής, αναγνωρί­ζοντας την κρισιμότητα της απόφασής του, πήρε λίγο χρόνο για να το σκεφτεί και ανακοίνωσε ότι δεν θα κλείσει άμε­σα το γυμναστήριο, αλλά θα μελετήσει το κόστος λειτουργίας του.

Εν τω μεταξύ και μιλώντας για κό­στος λειτουργίας της Βουλής και γε­νικότερα περί του κόστους της λει­τουργίας της Δημοκρατίας, ενδεχομέ­νως ο Μεϊμαράκης να βρει χρόνο και να σκεφτεί για το συνολικό ύψος των αμοιβών των βουλευτών αλλά και των εργαζομένων στη Βουλή και να τις συ­σχετίσει με το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στην οικονομική πιάτσα της χώρας στον δημόσιο αλλά και τον ιδι­ωτικό τομέα.

Στο πλαίσιο αυτό, οι συνεργάτες του υπουργού ενδεχομένως θα βρουν τον χρόνο να κοστολογήσουν τις παροχές σε κινητά, τηλέφωνα, αυτοκίνητα, κα­θώς και τις γενικότερες δαπάνες, που περιλαμβάνουν από τη λειτουργία του τηλεοπτικού σταθμού του Κοινοβουλί­ου μέχρι τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για εκτυπωτικό χαρτί...

Πιθανότατα, βέβαια, μέχρι να ολο­κληρωθούν ο προβληματισμός και οι σκέψεις του Μεϊμαράκη και των επι­τελών του θα έχει ολοκληρωθεί και η θητεία τους...