Ασφαλώς, η ανάγκη υπεράσπισης της δημόσιας τηλεόρασης η οποία εξυπηρετεί λειτουργίες και καλύπτει ανάγκες ενημέρωσης και πολιτισμού που δεν μπορούν και δεν θέλουν τα ιδιωτικά κανάλια.
Όμως, ο κυριότερος λόγος για την σύσσωμη αντίδραση των πολιτών είναι η
λέξη που κυριαρχεί στο στόμα όλων αυτές τις ημέρες: «πραξικόπημα». Είναι αντίδραση στον πρωτοφανή αυταρχισμό της κυβέρνησης, η οποία ξαφνικά ανακοίνωσε το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και μετά από λίγες ώρες το «μαύρο» κάλυπτε τις οθόνες.
Αιφνιδιαστικά, χωρίς συζήτηση στη Βουλή, χωρίς την (περίφημη) διαβούλευση με τους εργαζόμενους, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο για την αναδιοργάνωση της ΕΡΤ, σε μια λογική που θυμίζει το αλήστου μνήμης «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» προχώρησε στην παύση λειτουργίας της ΕΡΤ. «Η ΕΡΤ τελείωσε»… όπως μας ανακοινώθηκε. Αιφνιδιασμός, αυθαιρεσία, αλαζονεία, αυταρχισμός της κυβέρνησης: αυτά προκάλεσαν το κύμα διαμαρτυρίας .
Το επόμενο ερώτημα είναι γιατί η κυβέρνηση επέλεξε αυτόν τον δρόμο και αυτόν τον τρόπο. Οι περισσότερες αναλύσεις επισημαίνουν τις πιέσεις της τρόικας για άμεσες απολύσεις στο δημόσιο. Κάποιες άλλες υπογραμμίζουν την απέχθεια της κυβέρνησης για ο,τιδήποτε δημόσιο: ό, τι δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί, θα πρέπει να κλείσει.
Άλλες είδαν πίσω από αυτή την πρωτοφανή ενέργεια τον εκβιασμό της ΝΔ για εκλογές. Αυτές οι αναλύσεις είναι σωστές, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Η κυβέρνηση προχώρησε στο κλείσιμο της ΕΡΤόχι μόνο επειδή έπρεπε ή ήθελε αλλά επειδή μπορούσε να το κάνει.
Στον ένα χρόνο που η τρικομματική κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία έχει νικήσει σε όλες τις μάχες που έχει δώσει απέναντι σε όσους αντιδρούν στην πολιτική της. Παρά την διόγκωση της ανεργίας, τις απολύσεις, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, τον καταποντισμό μισθών και συντάξεων, οι κοινωνικές αντιδράσεις όλους αυτούς τους μήνες ήταν υποτονικές. Η καλλιέργεια του φόβου, η καταστολή και η ενορχηστρωμένη κατασυκοφάντηση των απεργιών από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης απονεύρωσαν τις όποιες αντιδράσεις.
Ο δρόμος του αυταρχισμού και η πολιτική πυγμής με τις διαδοχικές επιστρατεύσεις απεργών, έδειξαν μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εφαρμόσει την μνημονιακή πολιτική με κάθε τρόπο. Μια κυβέρνηση η οποία εξαντλεί τον βερμπαλισμό περί μεταρρυθμίσεων με την ωμή πολιτική της βίας, της αυθαιρεσίας του αυταρχισμού. Η κυβέρνηση προχώρησε στο κλείσιμο της ΕΡΤ επειδή απλά νιώθει αρκετά ισχυρή να το κάνει απέναντι σε μια κοινωνία που έχει ηττηθεί.
Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να υπολογίσει είναι ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ θα προκαλούσε τόσες και τέτοιες αντιδράσεις, γιατί η αλαζονεία της εξουσίας συμβαδίζει με την υποτίμηση της κοινωνίας. Όμως όταν μια κοινωνία, όπως η ελληνική, είναι υπό διαρκή, πολύπλευρη πίεση για πολλά χρόνια, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα αντιδράσει.
Πότε εξαντλείται η αντοχή της κοινωνίας; Για ποιο ζήτημα η κοινωνία μπορεί να κινητοποιηθεί και να πει «ως εδώ»; Ποιο «απρόβλεπτο» γεγονός μπορεί να μετατρέψει την κοινωνία σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων; Για τις χιλιάδες ανθρώπων που διαμαρτύρονται για το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι σαφές ότι το ζήτημα υπερβαίνει την υπεράσπιση της δημόσιας τηλεόρασης ή τη συμπαράσταση στους απολυμένους. Αφορά την υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης και του πολιτισμού απέναντι στην επέλαση του συντηρητισμού και της εμπορευματοποίησης. Αφορά την υπεράσπιση της δημοκρατίας απέναντι στον αυταρχισμό και την αλαζονεία της κυβέρνησης. Είναι το «ως εδώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου