Η ‘’ιερή αγελάδα’’ της μνημονιακής ‘’νομιμότητας’’ και ο ναός της ευρωζώνης

αναγιώτης Μαυροειδής

‘’Η σημερινή επίθεση στα γραφεία της ΝΔ δεν είναι απλώς αυτονόητα καταδικαστέα, είναι εχθρική για τον ελληνικό λαό, για την Ελλάδα. Όποιοι κι αν την έκαναν, είτε είναι κουφιοκεφαλάκηδες, δήθεν τρομοκράτες, είτε είναι βαλτοί παρακρατικοί, παίζουνένα άσχημο παιχνίδι εναντίον των συμφερόντων του ελληνικού λαού.’’ (απόσπασμα απόσυνέντευξη του Δημήτρη Παπαδημούλη στον Ant1 στις 14/1).

‘’Εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Θα ήξερα να σας πω ποιον σκοπό εξυπηρετούν αν θα ήξερα από πού ξεκινά όλο αυτό και αν είναι ένα κέντρο’’ (…) «Εμείς καταδικάζουμε 1000 φορές αυτές τις ενέργειες» (συνέντευξη Αλέκα Παπαρήγα στο MEGA στις 14/1/13)

Μάλιστα. Πρόκειται για διαφορικές πολιτικές τοποθετήσεις,- αν παρακολουθήσει κανείς το σύνολο των συνεντεύξεων-, αλλά σε ότι αφορά την επίθεση στα γραφεία της ΝΔ και τις άλλες εμπρηστικές επιθέσεις της βδομάδας, υπάρχουν δύο κοινά πολιτικά στοιχεία.

Το πρώτο, είναι ότι

«‘’δεν ξέρουμε’’ ποιος τις έκανε. Κάνουμε βέβαια λογικές υποθέσεις. Αλλά και πάλι, με σιγουριά, ‘’δεν ξέρουμε’’».

Το δεύτερο, είναι ότι «‘’φυσικά καταδικάζουμε’’, ανεξάρτητα ποιος έκανε ότι έκανε. Από θέση αρχής».

Θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς σε αυτές τις τοποθετήσεις;  Φαίνονται λογικές και μονόδρομες.

Πρέπει, νομίζουμε, να το πιάσουμε από την αρχή το ζήτημα και να σκεφτούμε διαφορετικά.

Τα  δύο κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς, αυτό-παγιδεύονται, εθελουσίως ή/και με την πίεση της ΝΔ και των ουρλιαχτών των ΜΜΕ.

Οι παραπάνω απαντήσεις, είναι ‘’λογικές’’, στο πλαίσιο μιας ‘’λογικής’’ που προτάσσει και υπαγορεύει τα λάθος ή τουλάχιστον τα μη θεμελιώδη για την αριστερά ερωτήματα.

Η ΝΔ πολύ καλά κάνει και τοποθετεί με αυτό τον τρόπο τα ερωτήματα. Δεν έχει μόνο μια στρατηγική πολιτικής  έκθεσης του ΣΥΡΙΖΑ στην περιβόητη ‘’μεσαία τάξη’’, με εκλογική στόχευση. Είναι κάτι βαθύτερο και αφορά γενικότερα το συνασπισμό εξουσίας. Πρόκειται για την απαίτηση της απόλυτης συναίνεσης πάνω σε αυτό που-  καθόλου ξεκόδουνα-  είπε ο ακροδεξιός σύμβουλος του Σαμαρά, Φαήλος Κρανιδιώτης:  ‘’Σε μια δημοκρατική κοινωνία, η μόνη αποδεκτή βία είναι αυτή που υποχρεώνεται να ασκήσει το κράτος διά των άμεσων οργάνων της εξουσίας εφαρμόζοντας τους νόμους και το Σύνταγμα ... απέναντι σε εσωτερικές ή εξωτερικές απειλές. Νόμους και Σύνταγμα που έχουν ψηφίσει οι πολίτες διά των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους.’’ (http://citypress-gr.blogspot.com/2013/01/blog-post_4081.html).

Μα, δε βάζει η αριστερά την ατζέντα της συζήτησης και τα ερωτήματα, θα πει κάποιος. Δεν είναι ακριβώς έτσι.

Δεν πρόκειται για τη μια ή άλλη φράση ή ανακοίνωση, αλλά για ζήτημα πολιτικής στρατηγικής.

Μήπως αντί να βυζαντινολογεί κανείς για αυτό που ‘’δεν ξέρουμε’’ ή να καταδικάζει ''κάθε βία'', θα έπρεπε να δουλέψει πάνω σε αυτό που ‘’ξέρουμε’’ πολύ καλά, ότι συμβαίνει και  θα συμβαίνει όλο και εντονότερα; Ο αντιδραστικός συνασπισμός εξουσίας, θα επιτεθεί! Δε θα αρκεστεί στην ψήφιση νομοσχεδίων.

Με βιαιότητα και σφοδρότητα, που θα υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που είδαμε στην επέμβαση των ΜΑΤ στην ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ή στις επανα-καταλήψεις κατειλημμένων χώρων. Για να επιβάλλει. με την ωμή κρατική και φασιστική τρομοκρατία, την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, πολύ πριν από το στήσιμο της οποιασδήποτε κάλπης. Είναι τόσο ωμό, αηδιαστικό, αντιδραστικό, αλλά  και   τόσο ‘’αφύσικο’’ και ‘’παράλογο’’ για τη φύση τους αν δεν το έκαναν. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τους   θεματοφύλακες των συμφερόντων του κεφαλαίου που δημιούργησαν ενάμιση εκατομμύριο ανέργους και λήστεψαν μέχρι εξόντωσης το εργατικό και λαϊκό εισόδημα.

Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι  η πολιτική λύση θα βγει από τις εκλογές, από ‘’ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις’’ και όχι από τη νικηφόρα για το λαό έκβαση μιας βιαιότατης σύγκρουσης που είναι κάτι παρά πάνω από αναπόφευκτη.  Είναι καλές οι καταγγελίες σε βάρος της ΝΔ, του κράτους και του παρακράτους, αλλά το σπουδαίο θα ήταν  ο λαϊκός παράγοντας να βγει ξανά στο προσκήνιο, αναλαμβάνοντας την επιθετική πρωτοβουλία των κινήσεων, με αποφασιστικό και μαχητικό τρόπο. Στο φως της μέρας και εκεί που έχει απόλυτο πλεονέκτημα, δηλαδή στη σύγκρουση για τον κουτσουρεμένο μισθό,  την  τρομοκρατία των απολύσεων, τα χαράτσια, το ‘’χρυσό’’ πλέον πετρέλαιο θέρμανσης, το δολοφονικό φορολογικό νομοσχέδιο, την απαίτηση για ελευθερία για όλους.

Τα περί ‘’αποφυγής της παγίδας της έντασης’’, είναι επικίνδυνες αφέλειες και χυδαίος αποπροσανατολισμός από την πραγματικότητα.

Σε αυτό το πεδίο, η αριστερά όχι μόνο δε χρειάζεται να απολογηθεί ότι ‘’δεν στηρίζει ακραίες ενέργειες’’, αλλά αντίθετα οφείλει να κάνει ότι  μπορεί ώστε να συμβάλλει στην άνοδο της οργάνωσης και της μαχητικής αντι-βίας του κόσμου που λιμοκτονεί και κρυώνει. Θα είναι τιμή της και καμάρι της, αν το κάνει. Και θα επιβραβευτεί.

Γιατί όχι μια πανελλαδική σύσκεψη αγωνιστικών  πρωτοβάθμιων σωματείων ή/και μειοψηφιών από οργανώσεις που ελέγχει ακόμη ο κυβερνητικός συνδικαλισμός; Πρέπει  να δοθεί η πρωτοβουλία στους  κάτω για ένα πραγματικό απεργιακό αγώνα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Με ενιαία στήριξη από  ΠΑΜΕ, Συντονισμούς Πρωτοβάθμιων Σωματείων, αντικαπιταλιστική αριστερά, κάθε μαχόμενη λαϊκή δύναμη,  που να προκαλέσει μια πραγματική παράλυση της κρατικής μηχανής και της παραγωγής.

Γιατί όχι καταλήψεις όλων των δημοσίων οργανισμών, που ξεπουλάει η κυβέρνηση,  από τους ίδιους τους εργαζόμενους σε αυτές;  

Γιατί μόνο καταλήψεις ενάντια στη συγχώνευση κάποιων ΔΟΥ και όχι καταλήψεις, οργανωμένα, ανοιχτά, συνειδητά, όλων των ΔΟΥ, ενάντια στην φορομπηξία;

Γιατί όχι επανα-κατάληψη των πλατειών, αλλά και των Νομαρχιών ή Περιφερειών;

Γιατί όχι ένας μεγάλος εργατικός και λαϊκός ‘’συντονισμός των συντονισμών’’, ένα κοινωνικό και πολιτικό κέντρο γενικευμένου αγώνα, σε ρόλο απόλυτα ανταγωνιστικό με την κυβέρνηση και το κράτος υπηρέτη του κεφαλαίου και  των μνημονίων, με στόχο την πολιτική ανατροπή τους;

Θα θυμώσει μήπως ο Σόιμπλε, θα μουτρώσουν  ο Αλαφούζος ή ο Μάνεσης ή θα παρεξηγηθεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Ή μήπως για να βγούμε μπροστά θα πρέπει να περιμένουμε την παρέλαση των φασιστών, τις επελάσεις των ΜΑΤ και τη δουλειά της νύχτας του ‘’βαθέως κράτους’’;

Φυσικά δεν αρκεί αυτό. Χρειάζονται και οι πολιτικοί στόχοι. Ο αγώνας πρέπει να έχει κατεύθυνση, προοπτική, αξιοπιστία. Αλλιώς ο αντίπαλος θα διώχνεται  από την πόρτα και θα μπαίνει από το παράθυρο. Μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ, με πληρωμή του χρέους, δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχει μισθός, δεν υπάρχει δημόσια υγεία.  Χωρίς να κλονιστεί και να ανατραπεί η εξουσία της ελληνικής ολιγαρχίας, χωρίς κοινωνική ιδιοκτησία και εργατικό κοινωνικό έλεγχο σε μια νέα παραγωγική δομή αντίστοιχη των κοινωνικών αναγκών,  προκοπή για την εργατική τάξη και τον φτωχόκοσμο δεν θα υπάρξει.

Το ταξιδάκι στο Σόιμπλε, ξαναέβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην πραγματικότητα: Μνημόνιο σημαίνει ευρωζώνη. Παραμονή στο ευρώ σημαίνει μνημόνια και λιτότητα. Η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε να αναιρέσει απολύτως τον εαυτό του και την ως τώρα πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ, για να πάει σε μια κατεύθυνση σύγκρουσης και ανατροπής, με στήριξη στον λαϊκό παράγοντα. Δεν πάει κατά εκεί. Με ελαφρά πηδηματάκια, έφυγε ακόμη και από την καταγγελία και κατάργηση του μνημονίου. ’’Τα μνημόνια της λιτότητας τα απέρριψε η ίδια η ζωή. Και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις’’, δήλωσε ο Τσίπρας μετά τη συνάντηση με Σόιμπλε.  Μάλιστα. Αφού τα απέρριψε η ‘’ζωή’’, εμείς θα ασχοληθούμε με τις ‘’συνέπειες’’. Αυτές οι ‘’συνέπειες’’ πια… Πάντα βοηθούσαν την αριστερά να ξεφεύγει από το στόχο, τον αντίπαλο, την πολιτική του και να περιορίζεται στις ‘’συνέπειες’’, ή μάλλον, να τις διαχειρίζεται, να τις τρώει στο κεφάλι, να δίνει αυτή τελικά λογαριασμό για τις ..συνέπειες των συνεπειών, όπως έγινε και με τον ‘’ατυχή’’ Δ. Χριστόφια στην Κύπρο.

Είναι προετοιμασμένη και θέλει μια τέτοια σύγκρουση η αριστερά; Το ΚΚΕ δυστυχώς τη θεωρεί αχρείαστη και αποπροσανατολιστική. Προετοιμάζει δυνάμεις για …αργότερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχέστερα, την απορρίπτει πιο καθαρά:  ‘’Είμαστε κι εμείς νοικοκυραίοι όμως. Απευθυνόμαστε και ασχολούμαστε κυρίως με τα προβλήματα της μεσαίας τάξης, δηλώνει ο Πρόεδρος του.’’ (Συνέντευξη στο Νίκο Χατζηνικολάου).

Να ‘τη πάλι αυτή η ‘’μεσαία τάξη’’! Μα θα πει κανείς: ‘’Γιατί είναι κακό, από τακτική άποψη τουλάχιστον,  ένα κόμμα που διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία, να απευθύνεται στους νοικοκυραίους και τη μεσαία τάξη;’’ Ε, δεν είναι καθόλου κακό γενικά. Μόνο που οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοδιάβολοι, είναι με επίσημα στοιχεία το 65% στην Ελλάδα. Είναι άραγε τόσο παρακατιανοί που ούτε η αριστερά δεν ασχολείται ‘’κυρίως’’ με αυτούς; Αλλά, είναι κάτι άλλο: Τα μεσαία στρώματα της πόλης, όσο και οι φτωχομεσαίοι αγρότες, ένα ποσοστό περίπου 25% του δυναμικού στην Ελλάδα, πραγματικά λεηλατήθηκαν με άγριο τρόπο από τα μνημόνια, τις πολυεθνικές, την ΕΕ. Δε νομίζουμε πως θα είχαν ιδιαίτερη αντίρρηση, ακριβώς για αυτούς τους λόγους, στο να κινηθούν, όχι απαραίτητα  μαζί, αλλά τουλάχιστον  παράλληλα με τα εργατικά στρώματα σε μια κατεύθυνση που θα τα κάνει ‘’γης μαδιάμ’’, με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. 

Η ‘’μεσαία τάξη’’ για την οποία μιλεί η ΝΔ και ο Τσίπρας, δεν είναι ούτε οι μαγαζάτορες που έβαλαν λουκέτα, ούτε οι ιδιοκτήτες ενός σπιτιού με κόπους ζωής που είναι πλέον σε κίνδυνο. Αντίθετα, είναι μια πολιτική έννοια κατασκευασμένη και ‘’ειδικού ταξικού σκοπού’’: Συνοψίζει την ‘’πολιτική της νομιμότητας’’, την διατήρηση της σημερινής καπιταλιστικής και ευρω-ενωσιακής τάξης πραγμάτων δηλαδή την υποταγή στην αδικία, στη λιτότητα, την ανεργία, την φτώχεια.