Το χρονικό του αυταρχισμού στην εκπαίδευση

Του Χρήστου Κυργιάκη | 9 Δεκεμβρίου 2011 

Με αφορμή την παρακάτω παράγραφο που με σατυρική διάθεση έγραψε ο σΑτΥρΟπΡόΚοΣ «Κάποιος Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης πρότεινε ο μισθός των εκπαιδευτικών να συνδέεται με τις ώρες διδασκαλίας τους χωρίς να διευκρινίζει αν αυτό θα αφορά και τον ίδιο. Η υπουργός παιδείας έσπευσε να προτείνει στον υπουργό εργασίας, ο παραπάνω Διευθυντής να ενταχθεί στους εργαζόμενους που κάνουν βαριά, ανθυγιεινά για τους εκπαιδευτικούς και ακατάλληλα για την εκπαίδευση, επαγγέλματα. Ο υπουργός εργασίας το αποδέχτηκε αμέσως.»

                                     

Αξίζει να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια αναδρομή για το πώς φτάσαμε μέχρι το σήμερα όπου οι εκπαιδευτικοί, αντιμετωπίζονται πλέον από την επίσημη πολιτεία και τους εκπροσώπους της ως τα πειραματόζωα στα οποία θα πρέπει να εφαρμοστούν όλες οι σύγχρονες αυταρχικές μέθοδοι συμπεριφοράς πάνω σε εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και όχι μόνο.

1^ο Πρόσληψη των εκπαιδευτικών στη δημόσια εκπαίδευση

Η πρόσληψη των εκπαιδευτικών τα τελευταία δύο χρόνια γίνεται, ουσιαστικά, χωρίς κάποιους συγκεκριμένους κανόνες αφού παραμένουν αδιόριστοι όσοι έπρεπε εδώ και τρία χρόνια να έχουν διοριστεί μέσω ΑΣΕΠ, και όσοι επίσης είχαν κατοχυρώσει δικαίωμα διορισμού με βάση είτε την προϋπηρεσία τους είτε την προϋπηρεσία τους σε συνδυασμό με την επιτυχία τους στον ΑΣΕΠ. Ο μόνος σταθερός κανόνας που ακολουθείται είναι η κατακόρυφη, μέχρι μηδενισμού, μείωση των διορισμών και η απαξίωση της διαδικασίας πρόσληψης.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε την υποβάθμιση της προϋπηρεσίας καθώς επίσης και το ότι στον επόμενο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, όποτε και αν αυτός πραγματοποιηθεί, δεν θα έχει προκηρυχθεί συγκεκριμένος αριθμός θέσεων, μπορούμε να συμπεράνουμε το πόσο σοβαρά αντιμετωπίζουν τους εκπαιδευτικούς.

2^ο Θα κάνουμε το βίο αβίωτο στους νεοδιόριστους και όχι μόνο

Η περιβόητη υποχρεωτική τριετία για την οποία, ακόμη και οι πέτρες έχουν πειστεί πως, όχι μόνο δεν χρησιμεύει κάπου αλλά δημιουργεί προβλήματα και αδιέξοδα στους εκπαιδευτικούς, λειτουργεί ως πραγματική θηλιά στο λαιμό κάθε νεοδιόριστου που δεν ξέρει αν πρέπει να χαρεί ή να κλάψει για το διορισμό του. Αν προσθέσουμε και τη θέσπιση της διετίας του δόκιμου καθώς επίσης και του θεσμού του μέντορα, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο διορισμός έγινε με την προοπτική ο νεοδιοριζόμενος να οδηγηθεί με τη θέλησή του ή χωρίς αυτήν, εκτός δημόσιας εκπαίδευσης.

3^ο Θα κάνουμε το βίο αβίωτο και στους πιο παλιούς

Η δυνατότητα απόσπασης των εκπαιδευτικών, με απόφαση της διοίκησης, σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας, σε συνδυασμό με τις ελάχιστες μεταθέσεις και αποσπάσεις που γίνονται με αίτημα των εκπαιδευτικών, έχει οδηγήσει πολλούς εκπαιδευτικούς σε ανυπέρβλητα οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα. Η ψυχική και οικογενειακή γαλήνη καθώς και η οικονομική ανεξαρτησία των εκπαιδευτικών δεν θεωρούνται αναγκαίες συνθήκες από τους υπεύθυνους του υπουργείου παιδείας. Ήδη συζητείται η αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας των εκπαιδευτικών με την λειτουργία των σχολείων διπλής βάρδιας και η σταδιακή επέκτασή του σε όλα τα σχολεία.

4^ο Συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολικών μονάδων. Καλλικράτης στην εκπαίδευση

Η αρχή του μαζικού γκρεμίσματος με το όνομα ενός αρχιτέκτονα που έχτιζε (Καλλικράτης)έγινε με την κατάργηση χιλιάδων σχολικών μονάδων και ανάλογων οργανικών θέσεων, σε συνδυασμό με την καταδίκη των σχολείων σε οικονομικό θάνατο, λόγω έλλειψης κονδυλίων στους δήμους στους οποίους πέρασε η ευθύνη της λειτουργίας τους.

5^ο Οικονομική εξαθλίωση. Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω

Όλα άρχισαν με το πάγωμα των μισθών των εκπαιδευτικών. Μετά ακολούθησε η κατάργηση των δώρων των εορτών και στη συνέχεια η πρώτη μείωση μισθών. Έπειτα είχαμε κι άλλη μείωση, μετά άρχισαν οι έκτακτες εισφορές, τα χαράτσια, η μείωση στο αφορολόγητο, η ακρίβεια και τέλος η ταφόπλακα έπεσε με το ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο που αποτελεί μνημείο εργασιακής ήττας για τις τωρινές και τις επόμενες γενιές.

6^ο Αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση

Ο θεσμός της αξιολόγησης-αυτοαξιολόγησης σε ένα πλαίσιο τιμωρίας του εκπαιδευτικού που δεν θα πιάσει τους στόχους και θα κινδυνεύει να χάσει ακόμη και του δουλειά του αφού η χρηματοδότηση θα συνδέεται με την επίτευξη των στόχων, καθιστά τον εκπαιδευτικό όμηρο των διαφόρων τεστ που θα χρησιμοποιούνται για να ελέγχουν, υποτίθεται, το βαθμό αφομοίωσης των γνώσεων εκ μέρους των μαθητών. Δηλαδή, θα συμβεί ότι ακριβώς έγινε στις ΗΠΑ όπου εφαρμόστηκε το ίδιο μοντέλο αξιολόγησης και ανάγκασε τους υπεύθυνους, να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για το κατά πόσο η αξιολόγηση προσφέρει στην αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

7^ο Εφάπαξ, συντάξεις, εργασιακή εφεδρεία, απολύσεις

Τελευταίο κομμάτι του παζλ που ονομάζεται αυταρχισμός στην εκπαίδευση, αποτελεί η σημαντική μείωση των συντάξεων, το τσεκούρεμα στο εφάπαξ που συνιστά απειλή για την συνέχιση της καταβολής του και φυσικά, η εργασιακή εφεδρεία που οδηγεί σε απόλυση όταν εφαρμοστεί και στην εκπαίδευση. Εννοείται πως καμία διαβεβαίωση εκ μέρους του υπουργείου παιδείας δεν μπορεί να θεωρηθεί φερέγγυα διότι η μη τήρηση των υποσχέσεων είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στο συγκεκριμένο υπουργείο. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε, τις υποσχέσεις για το «πρώτα ο μαθητής» για τα βιβλία στην ώρα τους, για το μεταβατικό στάδιο στους διορισμούς κατά το οποίο θα προσλαμβάνονταν όλοι όσοι είχαν θεμελιώσει δικαίωμα διορισμού, για τη δεύτερη ξένη γλώσσα, για την ειδική αγωγή κλπ.  

Φυσική συνέχεια των παραπάνω η δημιουργία νέων πειθαρχικών συμβουλίων, και οι κατά καιρούς πρακτικές και δηλώσεις εκφοβισμού όπως η δήλωση-τοποθέτηση του παραπάνω Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στον οποίο έγινε αναφορά στην αρχή του κειμένου.

Στις εποχές μνημονίου και άγριας λιτότητας, ο αυταρχισμός  και ο εκφοβισμός, σε όλες τους τις μορφές και εκφράσεις, παίζει πρωταρχικό ρόλο. Γι΄αυτό η προσπάθεια εκ μέρους της διοίκησης θα είναι, ο αυταρχισμός αυτός, να ενταθεί και να οξυνθεί ακόμη περισσότερο. 

.