Ίσως είναι η ώρα να παρακολουθήσουμε φιλοκαθεστωτικές γιορτές στο Καλλιμάρμαρο, όπου ασφαλίτες ντυμένοι αρχαίοι Έλληνες, θα παρουσιάζουν την αδιάλειπτη συνέχεια του έθνους μας, από την αρχαιότητα μέχρι τα χρόνια του μνημονίου
Των Θανάση Χ. Θεοδώρου, Δημήτρη Παπανικολόπουλου, Γιώργου Τσιρίδη
Μια εβδομάδα έχει περάσει ήδη από την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου και το πολιτικό -προεκλογικό σκηνικό έχει αλλάξει άρδην. Η εθνική επέτειος και ο αναχρονιστικός θεσμός των παρελάσεων μπροστά σε σιδηρόφρακτα βάθρα επισήμων, λειτούργησαν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό του πολιτικού συστήματος. Επιτέλεσαν, όμως και μία επιπλέον λειτουργία: Αυτή του περάσματος της προεκλογικής συζήτησης, από την
εξαθλίωση των πολιτικών του μνημονίου, στο θέμα της βίας. Η συνταγή είναι πολυδοκιμασμένη: Εν τη απουσία εξωτερικού εχθρού που θα λειτουργούσε στην κατεύθυνση της συσπείρωσης των μέχρι πρότινος εξαγριωμένων μαζών, ανακαλύπτεται ο λεγόμενος εσωτερικός εχθρός. Ποιος είναι αυτός; Σύμφωνα με απροσδιόριστες αναφορές πρόκειται για κάποιες «μιαρές μειοψηφίες». Κυρίαρχα ΜΜΕ, πολιτικό star system και «φιλήσυχοι» πολίτες ανακάλυψαν το χάος, τη βία, και τους κινδύνους εκτροπής που κρύβεται πίσω από τη λαϊκή διαμαρτυρία. Και ποιος κρύβεται πίσω από κάθε λογής διαμαρτυρία. Μα φυσικά η Αριστερά!
Το σκηνικό είχε ήδη στηθεί εβδομάδες πριν. Όσο πλησίαζε η κρίσιμη ημερομηνία της εθνικής επετείου, τόσο αυξάνονταν οι επιθέσεις εναντίον της αριστεράς και των πρακτικών της «βίας που ακολουθεί ή δεν καταδικάζει απερίφραστα». Οι διαδηλώσεις καταστρέφουν τη διεθνή εικόνα της χώρας, πλήττουν τον τουρισμό, κλείνουν επιχειρήσεις, απολύουν εργαζομένους, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, φταίνε για την ανεργία και ενδεχομένως να είναι υπεύθυνες και για τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα.
Κουβέντα, όμως, για τη βία των οικονομικών πολιτικών που ακολουθούνται, ούτε για την ύφεση και τα λουκέτα της, για τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, για τη διάλυση της δημόσιας υγείας, για τους πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους και την αναγκαστική μετανάστευση των νέων. Ούτε λόγος για τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Η «ιερότητα» της εθνικής εορτής και της παρέλασης έγινε το νέο σύνθημα του δικομματικού πολιτικού μας συστήματος, που προκειμένου να επιβιώσει, δεν διστάζει να υιοθετήσει πρακτικές και αξίες ακραία συντηρητικές. Ποτέ ξανά δεν είχαν «βεβηλωθεί» από «μιαρές μειοψηφίες» οι εθνικοί μας επέτειοι, διακηρύττουν. Η ιστορική μνήμη, όμως, έχει βάθος διαφορετικό από την πολιτική μνήμη χρυσόψαρου του κυρίαρχου πολιτικού και δημοσιογραφικού συστήματος. Σε περιόδους κρίσης της δημοκρατίας, ο ελληνικός λαός συχνά επέλεγε συμβολικές ημερομηνίες για να εκφράσει ηχηρά τη διαμαρτυρία του. Αντιγράφουμε αποσπάσματα από την Αυγή της προδικτατορικής περιόδου:
«Μετά τη μαθητική και σπουδαστική παρέλαση εκατοντάδες νέοι αιφνιδιάζοντας τις αστυνομικές δυνάμεις κατέλαβαν τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου διασπώντας τον αστυνομικό κλοιό και έφτασαν κοντά στο άγαλμα του Ρήγα Φεραίου. «Δημοκρατία», «ζήτω η 25η Μαρτίου», «δεν περνά ο φασισμός» ήταν μερικά από τα συνθήματά τους. Οι αστυνομικοί τους επιτέθηκαν, τους διέλυσαν και άρπαξαν το δάφνινο στεφάνι. Πολλοί νέοι έπεσαν και τραυματίστηκαν στα ξύλα της εξέδρας των επισήμων. Στη συνέχεια ξεχύθηκαν στην Πανεπιστημίου πραγματοποιώντας διαδηλώσεις και ζητωκραυγάζοντας υπέρ της Δημοκρατίας και του 114. στη γωνία της Ιπποκράτους δέχθηκαν νέα επίθεση και στη Χαριλάου Τρικούπη διαλύθηκαν.» (23/3/1963)
Στις εκδηλώσεις για τα 20 χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς παρέστησαν δεκάδες χιλιάδες στο βράχο της Ακρόπολης φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της Δημοκρατίας και της Εθνικής Αντίστασης. (18/10/1964)
Εκατοντάδες νέοι αποδοκίμασαν τον αποστάτη πρωθυπουργό Στεφανόπουλο ενώ προσερχόταν στη Θεσσαλονίκη για να παραστεί στις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου. «114», «αίσχος στους αυλόδουλους», «Δημοκρατία». Σε όποια εκδήλωση εμφανιζόταν υπουργός της κυβέρνησης ή ο αρχηγός της Δεξιάς παράταξης, Π. Κανελλόπουλος, ομάδες νέων αποδοκίμαζαν φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της Δημοκρατίας και υπέρ των άμεσων εκλογών. Δεκάδες χιλιάδες επίσης παρέστησαν στη συγκέντρωση για τη γιορτή του ΟΧΙ στο κέντρο της Αθήνας, όπου αποθέωσαν τους ηγέτες των δημοκρατικών κομμάτων και αποδοκίμασαν τους αποστάτες. Ακολούθησε διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Η αστυνομία επιτέθηκε σε μικρές ομάδες πολιτών και συνέλαβε 30. (25/10/1965)
Δεκάδες χιλιάδες πολιτών συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά για τον αγιασμό των υδάτων στα πλαίσια της εορτής των Θεοφανείων, ώσπου κάποια στιγμή άρχισαν να φωνάζουν «Δημοκρατία», «114», «εκλογές». η αστυνομία επιτέθηκε με αποτέλεσμα να συλληφθούν 4 και να τραυματιστούν τουλάχιστον 10. (6/1/1966)
Χιλιάδες λαού κατάφεραν να φτάσουν στους χώρους της διαδρομής των επισήμων και να φωνάξουν συνθήματα, όπως «Δημοκρατία», «εκλογές», «ανεξαρτησία». Η αστυνομία επιτέθηκε και έγιναν συλλήψεις. (25/3/1966)
Είναι πλέον απολύτως σαφές πως η εξουσιομανία των κρατούντων δε γνωρίζει όρια. Δεν δίστασαν να μετατρέψουν τους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου σε ιδιωτική παρωδία παρέλασης, με άνδρες της ασφάλειας σε ρόλο χειροκροτητών. Οι παραλληλισμοί με εποχές δημοκρατικής εκτροπής είναι πάμπολλοι και κάθε άλλο παρά υπερβολικοί: Στη διάρκεια της επετείου για την εθνική μας ανεξαρτησία άνθρωποι προσήχθησαν προληπτικά, άλλοι επειδή απλώς τόλμησαν να φωνάξουν ένα σύνθημα ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης και άλλοι επειδή φάνηκαν ύποπτοι στα μάτια των «άγρυπνων φρουρών» της δημόσιας τάξης. Τα μεγάλα τηλεοπτικά μέσα «ενημέρωσης» για μια ακόμη φορά έπαιξαν το ρόλο του καθεστωτικού προπαγανδιστή, λογοκρίνοντας και «διορθώνοντας» ακόμη και τα σχόλια των ρεπόρτερ που εργάζονται σε αυτά. Δεκάδες, παρόλα αυτά, βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο καταμαρτυρούν την καθεστωτική αντίδραση του συστήματος ενάντια στον ίδιο του το λαό.
«Ο εχθρός-λαός» είναι πραγματικότητα για μια ακόμη φορά, μετά τους Συνταγματάρχες, στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Ακόμη και «ελεύθεροι σκοπευταί» επιστρατεύτηκαν προκειμένου να ενσπείρουν το φόβο. Γιατί όμως το καθεστώς επέλεξε αυτή την, ομολογουμένως δυσφημιστική για το ίδιο, πρακτική του αποκλεισμού των πολιτών από τη συμμετοχή στις παρελάσεις; Μάλλον επειδή απεφάνθη πως τα αναμενόμενα γιουχαΐσματα του κόσμου, σε περίπτωση που επιτρεπόταν η λαϊκή παρουσία, θα είχαν ακόμη μεγαλύτερο αντίκτυπο από τη δικτατορικής εμπνεύσεως λογοκρισία και καταστολή που τελικά επιβλήθηκε.
Στο σημείο αυτό όμως, διέπραξαν σφάλμα μέγα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των πολιτών. Άλλωστε οι πρακτικές όσων δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τις κρατικές δομές προς επίρρωση των πολιτικών σκοπιμοτήτων τους, είναι γνωστές από την εποχή που η κατάληψη του Πολυτεχνείου είχε αποδοθεί σε «αναρχικά και ανατρεπτικά στοιχεία». Η χούντα των συνταγματαρχών, όμως, έπεσε κάτω από το βάρος των ίδιων της των αντιφάσεων και της μάταιης προσπάθειάς της να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις των ίδιων των πολιτών που καταδυνάστευε. Οι συνταγματάρχες παραβίαζαν συνεχώς τους νόμους που οι ίδιοι θέσπιζαν.
Σήμερα, ο συνταγματικός μας χάρτης έχει καταστεί κουρελόχαρτο. Σύμφωνα όμως με το πνεύμα της φιλελεύθερης παράδοσης που τον διέπει, στους πολίτες ό,τι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται. Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται να μου επιτρέψει κάποιος να διαδηλώσω, αρκεί να μην απαγορεύεται αυτό ρητά. Όταν κάποιος πολίτης διαμαρτύρεται και εκφράζει τις αντίθετες προς την ακολουθούμενη κρατική πολιτική απόψεις του μεγαλόφωνα σε δημόσιο χώρο, εφόσον δεν διαπράττει κάποιο ποινικό αδίκημα (εξύβριση, αντίσταση κατά της αρχής, προσβολή της δημοσίας αιδούς, κάτι, οτιδήποτε), δεν μπορεί να συλληφθεί, με μοναδικό λόγο το ότι κάποιος δεν ήθελε να ακούει τη φωνή του. Ακόμη και οι, για συγκεκριμένη περίσταση, εκδιδόμενες «αστυνομικές διατάξεις», δεν μπορούν να προβλέπουν τη σύλληψη πολίτη, που βρίσκεται εκεί, όπου του επιτρέπεται να βρίσκεται, εφόσον δεν καταλαμβάνεται επαυτοφώρω να διαπράττει παράνομη πράξη - αδίκημα. Πέρα από την προφανή βάναυση παραβίαση οποιουδήποτε πνευματικού, πολιτικού, κοινωνικού ορίου, αλλά και την καταπάτηση κάθε αισθητικής, αυτό συνιστά και την ανερυθρίαστη παραδοχή, εκ μέρους της εξουσίας, ότι είμαστε πλέον ένα αστυνομικό Κράτος.
Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η σημερινή κυβερνητική πολιτική συναγωνίζεται σε επίπεδο λαϊκής υποστήριξης τα ποσοστά που απολάμβανε το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Μετά το φιάσκο της 25ης Μαρτίου, λοιπόν, δεν απομένουν πολλά που θα μας προξενούσαν εντύπωση. Ίσως είναι η ώρα να παρακολουθήσουμε φιλοκαθεστωτικές γιορτές στο Καλλιμάρμαρο, όπου ασφαλίτες ντυμένοι αρχαίοι Έλληνες, θα παρουσιάζουν την αδιάλειπτη συνέχεια του έθνους μας, από την αρχαιότητα μέχρι τα χρόνια του μνημονίου.
Καλό μήνα και καλή τύχη…
Των Θανάση Χ. Θεοδώρου, Δημήτρη Παπανικολόπουλου, Γιώργου Τσιρίδη
Μια εβδομάδα έχει περάσει ήδη από την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου και το πολιτικό -προεκλογικό σκηνικό έχει αλλάξει άρδην. Η εθνική επέτειος και ο αναχρονιστικός θεσμός των παρελάσεων μπροστά σε σιδηρόφρακτα βάθρα επισήμων, λειτούργησαν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό του πολιτικού συστήματος. Επιτέλεσαν, όμως και μία επιπλέον λειτουργία: Αυτή του περάσματος της προεκλογικής συζήτησης, από την
εξαθλίωση των πολιτικών του μνημονίου, στο θέμα της βίας. Η συνταγή είναι πολυδοκιμασμένη: Εν τη απουσία εξωτερικού εχθρού που θα λειτουργούσε στην κατεύθυνση της συσπείρωσης των μέχρι πρότινος εξαγριωμένων μαζών, ανακαλύπτεται ο λεγόμενος εσωτερικός εχθρός. Ποιος είναι αυτός; Σύμφωνα με απροσδιόριστες αναφορές πρόκειται για κάποιες «μιαρές μειοψηφίες». Κυρίαρχα ΜΜΕ, πολιτικό star system και «φιλήσυχοι» πολίτες ανακάλυψαν το χάος, τη βία, και τους κινδύνους εκτροπής που κρύβεται πίσω από τη λαϊκή διαμαρτυρία. Και ποιος κρύβεται πίσω από κάθε λογής διαμαρτυρία. Μα φυσικά η Αριστερά!
Το σκηνικό είχε ήδη στηθεί εβδομάδες πριν. Όσο πλησίαζε η κρίσιμη ημερομηνία της εθνικής επετείου, τόσο αυξάνονταν οι επιθέσεις εναντίον της αριστεράς και των πρακτικών της «βίας που ακολουθεί ή δεν καταδικάζει απερίφραστα». Οι διαδηλώσεις καταστρέφουν τη διεθνή εικόνα της χώρας, πλήττουν τον τουρισμό, κλείνουν επιχειρήσεις, απολύουν εργαζομένους, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, φταίνε για την ανεργία και ενδεχομένως να είναι υπεύθυνες και για τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα.
Κουβέντα, όμως, για τη βία των οικονομικών πολιτικών που ακολουθούνται, ούτε για την ύφεση και τα λουκέτα της, για τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, για τη διάλυση της δημόσιας υγείας, για τους πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους και την αναγκαστική μετανάστευση των νέων. Ούτε λόγος για τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Η «ιερότητα» της εθνικής εορτής και της παρέλασης έγινε το νέο σύνθημα του δικομματικού πολιτικού μας συστήματος, που προκειμένου να επιβιώσει, δεν διστάζει να υιοθετήσει πρακτικές και αξίες ακραία συντηρητικές. Ποτέ ξανά δεν είχαν «βεβηλωθεί» από «μιαρές μειοψηφίες» οι εθνικοί μας επέτειοι, διακηρύττουν. Η ιστορική μνήμη, όμως, έχει βάθος διαφορετικό από την πολιτική μνήμη χρυσόψαρου του κυρίαρχου πολιτικού και δημοσιογραφικού συστήματος. Σε περιόδους κρίσης της δημοκρατίας, ο ελληνικός λαός συχνά επέλεγε συμβολικές ημερομηνίες για να εκφράσει ηχηρά τη διαμαρτυρία του. Αντιγράφουμε αποσπάσματα από την Αυγή της προδικτατορικής περιόδου:
«Μετά τη μαθητική και σπουδαστική παρέλαση εκατοντάδες νέοι αιφνιδιάζοντας τις αστυνομικές δυνάμεις κατέλαβαν τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου διασπώντας τον αστυνομικό κλοιό και έφτασαν κοντά στο άγαλμα του Ρήγα Φεραίου. «Δημοκρατία», «ζήτω η 25η Μαρτίου», «δεν περνά ο φασισμός» ήταν μερικά από τα συνθήματά τους. Οι αστυνομικοί τους επιτέθηκαν, τους διέλυσαν και άρπαξαν το δάφνινο στεφάνι. Πολλοί νέοι έπεσαν και τραυματίστηκαν στα ξύλα της εξέδρας των επισήμων. Στη συνέχεια ξεχύθηκαν στην Πανεπιστημίου πραγματοποιώντας διαδηλώσεις και ζητωκραυγάζοντας υπέρ της Δημοκρατίας και του 114. στη γωνία της Ιπποκράτους δέχθηκαν νέα επίθεση και στη Χαριλάου Τρικούπη διαλύθηκαν.» (23/3/1963)
Στις εκδηλώσεις για τα 20 χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς παρέστησαν δεκάδες χιλιάδες στο βράχο της Ακρόπολης φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της Δημοκρατίας και της Εθνικής Αντίστασης. (18/10/1964)
Εκατοντάδες νέοι αποδοκίμασαν τον αποστάτη πρωθυπουργό Στεφανόπουλο ενώ προσερχόταν στη Θεσσαλονίκη για να παραστεί στις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου. «114», «αίσχος στους αυλόδουλους», «Δημοκρατία». Σε όποια εκδήλωση εμφανιζόταν υπουργός της κυβέρνησης ή ο αρχηγός της Δεξιάς παράταξης, Π. Κανελλόπουλος, ομάδες νέων αποδοκίμαζαν φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της Δημοκρατίας και υπέρ των άμεσων εκλογών. Δεκάδες χιλιάδες επίσης παρέστησαν στη συγκέντρωση για τη γιορτή του ΟΧΙ στο κέντρο της Αθήνας, όπου αποθέωσαν τους ηγέτες των δημοκρατικών κομμάτων και αποδοκίμασαν τους αποστάτες. Ακολούθησε διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Η αστυνομία επιτέθηκε σε μικρές ομάδες πολιτών και συνέλαβε 30. (25/10/1965)
Δεκάδες χιλιάδες πολιτών συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά για τον αγιασμό των υδάτων στα πλαίσια της εορτής των Θεοφανείων, ώσπου κάποια στιγμή άρχισαν να φωνάζουν «Δημοκρατία», «114», «εκλογές». η αστυνομία επιτέθηκε με αποτέλεσμα να συλληφθούν 4 και να τραυματιστούν τουλάχιστον 10. (6/1/1966)
Χιλιάδες λαού κατάφεραν να φτάσουν στους χώρους της διαδρομής των επισήμων και να φωνάξουν συνθήματα, όπως «Δημοκρατία», «εκλογές», «ανεξαρτησία». Η αστυνομία επιτέθηκε και έγιναν συλλήψεις. (25/3/1966)
Είναι πλέον απολύτως σαφές πως η εξουσιομανία των κρατούντων δε γνωρίζει όρια. Δεν δίστασαν να μετατρέψουν τους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου σε ιδιωτική παρωδία παρέλασης, με άνδρες της ασφάλειας σε ρόλο χειροκροτητών. Οι παραλληλισμοί με εποχές δημοκρατικής εκτροπής είναι πάμπολλοι και κάθε άλλο παρά υπερβολικοί: Στη διάρκεια της επετείου για την εθνική μας ανεξαρτησία άνθρωποι προσήχθησαν προληπτικά, άλλοι επειδή απλώς τόλμησαν να φωνάξουν ένα σύνθημα ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης και άλλοι επειδή φάνηκαν ύποπτοι στα μάτια των «άγρυπνων φρουρών» της δημόσιας τάξης. Τα μεγάλα τηλεοπτικά μέσα «ενημέρωσης» για μια ακόμη φορά έπαιξαν το ρόλο του καθεστωτικού προπαγανδιστή, λογοκρίνοντας και «διορθώνοντας» ακόμη και τα σχόλια των ρεπόρτερ που εργάζονται σε αυτά. Δεκάδες, παρόλα αυτά, βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο καταμαρτυρούν την καθεστωτική αντίδραση του συστήματος ενάντια στον ίδιο του το λαό.
«Ο εχθρός-λαός» είναι πραγματικότητα για μια ακόμη φορά, μετά τους Συνταγματάρχες, στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Ακόμη και «ελεύθεροι σκοπευταί» επιστρατεύτηκαν προκειμένου να ενσπείρουν το φόβο. Γιατί όμως το καθεστώς επέλεξε αυτή την, ομολογουμένως δυσφημιστική για το ίδιο, πρακτική του αποκλεισμού των πολιτών από τη συμμετοχή στις παρελάσεις; Μάλλον επειδή απεφάνθη πως τα αναμενόμενα γιουχαΐσματα του κόσμου, σε περίπτωση που επιτρεπόταν η λαϊκή παρουσία, θα είχαν ακόμη μεγαλύτερο αντίκτυπο από τη δικτατορικής εμπνεύσεως λογοκρισία και καταστολή που τελικά επιβλήθηκε.
Στο σημείο αυτό όμως, διέπραξαν σφάλμα μέγα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των πολιτών. Άλλωστε οι πρακτικές όσων δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τις κρατικές δομές προς επίρρωση των πολιτικών σκοπιμοτήτων τους, είναι γνωστές από την εποχή που η κατάληψη του Πολυτεχνείου είχε αποδοθεί σε «αναρχικά και ανατρεπτικά στοιχεία». Η χούντα των συνταγματαρχών, όμως, έπεσε κάτω από το βάρος των ίδιων της των αντιφάσεων και της μάταιης προσπάθειάς της να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις των ίδιων των πολιτών που καταδυνάστευε. Οι συνταγματάρχες παραβίαζαν συνεχώς τους νόμους που οι ίδιοι θέσπιζαν.
Σήμερα, ο συνταγματικός μας χάρτης έχει καταστεί κουρελόχαρτο. Σύμφωνα όμως με το πνεύμα της φιλελεύθερης παράδοσης που τον διέπει, στους πολίτες ό,τι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται. Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται να μου επιτρέψει κάποιος να διαδηλώσω, αρκεί να μην απαγορεύεται αυτό ρητά. Όταν κάποιος πολίτης διαμαρτύρεται και εκφράζει τις αντίθετες προς την ακολουθούμενη κρατική πολιτική απόψεις του μεγαλόφωνα σε δημόσιο χώρο, εφόσον δεν διαπράττει κάποιο ποινικό αδίκημα (εξύβριση, αντίσταση κατά της αρχής, προσβολή της δημοσίας αιδούς, κάτι, οτιδήποτε), δεν μπορεί να συλληφθεί, με μοναδικό λόγο το ότι κάποιος δεν ήθελε να ακούει τη φωνή του. Ακόμη και οι, για συγκεκριμένη περίσταση, εκδιδόμενες «αστυνομικές διατάξεις», δεν μπορούν να προβλέπουν τη σύλληψη πολίτη, που βρίσκεται εκεί, όπου του επιτρέπεται να βρίσκεται, εφόσον δεν καταλαμβάνεται επαυτοφώρω να διαπράττει παράνομη πράξη - αδίκημα. Πέρα από την προφανή βάναυση παραβίαση οποιουδήποτε πνευματικού, πολιτικού, κοινωνικού ορίου, αλλά και την καταπάτηση κάθε αισθητικής, αυτό συνιστά και την ανερυθρίαστη παραδοχή, εκ μέρους της εξουσίας, ότι είμαστε πλέον ένα αστυνομικό Κράτος.
Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η σημερινή κυβερνητική πολιτική συναγωνίζεται σε επίπεδο λαϊκής υποστήριξης τα ποσοστά που απολάμβανε το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Μετά το φιάσκο της 25ης Μαρτίου, λοιπόν, δεν απομένουν πολλά που θα μας προξενούσαν εντύπωση. Ίσως είναι η ώρα να παρακολουθήσουμε φιλοκαθεστωτικές γιορτές στο Καλλιμάρμαρο, όπου ασφαλίτες ντυμένοι αρχαίοι Έλληνες, θα παρουσιάζουν την αδιάλειπτη συνέχεια του έθνους μας, από την αρχαιότητα μέχρι τα χρόνια του μνημονίου.
Καλό μήνα και καλή τύχη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου