Πως θα βγούμε από το κλουβί με τις τίγρεις;

Παναγιώτης Μαυροειδής (βίντεο και κείμενο από ομιλία στη Βέροια στις 21/4)

Πώς θα απαντήσουμε στη λαίλαπα;

Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ξεκινάει από την ανάγκη  να απεμπλακούμε από τα μνημόνια, θέλει γενναίες κοινωνικές πολιτικές, να υπάρχει δουλειά, αξιοπρεπείς μισθοί,  αξιοβίωτη ζωή.

Πρέπει να πούμε λοιπόν «έξω η  τρόικα ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ, δεν θέλουμε τα δάνεια σας και τα μνημόνια σας».

Διαγραφή χρέους-έξοδος από ΕΕ

Πρέπει να πούμε  καθαρά: η πρώτη προϋπόθεση σωτηρίας,  είναι η διαγραφή του χρέους.

Το χρέος αυτό, είναι παράνομο, τα δάνεια αυτά δεν τα πήρε ο ελληνικός λαός. Άλλοι τα πήρανε, άλλοι τα φάγανε. Το μόνο που έκανε ο ελληνικός λαός είναι να τα πληρώσει διπλά και τριπλά. Οπότε, το  πρώτο και απαραίτητο είναι να....
διαγραφούν όλα τα χρέη που υπάρχουν προς τους διεθνείς τοκογλύφους αυτή τη στιγμή.

Όχι με «αναστολή πληρωμών» (πενταετή ή τριετή, όπως λέει το ΛΑΟΣ και δυστυχώς πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ),  για να τα  πληρώσουμε αργότερα όπως μας κάνουν οι τράπεζες με τόκους και με πανωτόκια, αλλά  διαγραφή του χρέους, τώρα.

Μόνοι τους λένε ότι το 2020 το χρέος θα είναι στο 120,5% του ΑΕΠ δηλαδή σχεδόν στο ποσοστό με το οποίο ξεκινήσαμε.

'Όποιος λέει «κάτω τα μνημόνια», χωρίς να έχει μια καθαρή, απόλυτη θέση για μη νομιμοποίηση και  διαγραφή ολόκληρου του ληστρικού χρέους, αυτή τη στιγμή, κατά τη γνώμη μας. απλά δημαγωγεί.

Φυσικά αυτό θα έχει συνέπειες και πρέπει να τις δούμε. Τι σημαίνει να μην πληρώσουμε; Ειδικά τώρα που το χρέος μέσω του κουρέματος, έχει μετατραπεί σε οφειλή προς την ΕΚΤ ή τις τράπεζες των χωρών μελών της ΕΕ; Είναι δυνατόν εσύ να μην πληρώνεις και αυτοί να σε κρατήσουν μέσα στην ΕΕ;

Πράγματι, αν την εννοούμε αυτή τη θέση, αυτή συνιστά μια θέση σύγκρουσης και αποκόλλησης από την ΕΕ και αυτή είναι η δεύτερη προϋπόθεση που πρέπει να υπάρχει αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την κρίση: η άμεση αποχώρηση και από την ευρωζώνη και από την ΕΕ.

Αυτά τα δυο-διαγραφή χρέους, αποχώρηση από ΕΕ- δεν αποτελούν τη λύση του προβλήματος, αλλά τις αναγκαίες αφετηρίες. Βγάζουμε τη θηλιά του χρέους που μας πνίγει όλο και περισσότερο. Βγαίνουμε από την ΕΕ, από το κλουβί με τις τίγρεις,  για να ψηλαφίσουμε ένα άλλο δρόμο. Είναι η πόρτα σε μια άλλη πορεία για την ελληνική κοινωνία, μέσα από σκληρό αγώνα και συνεργασία με άλλους λαούς.

Υπάρχει άλλος δρόμος και ποιός είναι αυτός;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τολμάει και προβάλλει μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για την επόμενη μέρα. Έχουμε  πλήρη επίγνωση για το τι λέμε.  Επίγνωση των δυσκολιών. Δεν πετάμε  νούμερα,  δεν λέμε παραμύθια. Έχουμε ζυγιάσει τα πράγματα, τις δυσκολίες, αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες. Ο δρόμος που προτείνουμε, αυτός της ρήξης, της ανατροπής και της άλλης κοινωνικής πορείας, δεν είναι εύκολος. Είναι όμως ο μοναδικός για να διεκδικήσουμε ζωή και την αξιοπρέπεια. Ο κόσμος που ζει από τη δουλειά του γνωρίζει πως δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι..

 Ας δούμε τα κομβικά στοιχεία ενός τέτοιου δρόμου, μαζί με τις προϋποθέσεις τους.

Η δύσκολη επόμενη μέρα

Η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ΕΕ, η εισαγωγή εθνικού νομίσματος,  θα  επιφέρουν αναμφίβολα μια προσωρινή αναστάτωση μερικών μηνών.

Θα αξιοποιηθούν χρήματα που αντί να τα δίνουμε στους δανειστές και τους τοκογλύφους, θα δοθούν για να καλύψουν τις κοινωνικές ανάγκες. Θα  δημιουργηθούν περιθώρια, μέσω και της υποτίμησης,  για προώθηση των αγροτικών και άλλων εξαγωγών. Θα βοηθήσει αυτό στην είσοδο συναλλάγματος, συνεπικουρούμενο και με  την αύξηση της τουριστικής κίνησης. Θα δοθεί δυνατότητα για  σταμάτημα των εισαγωγών, για τόνωση της εγχώριας παραγωγικής δραστηριότητας, σε συνδυασμό φυσικά με ένα σύνολο άλλων οικονομικών αλλά και πολιτικών μέτρων.

Να κλείσουν τα σύνορα για το κεφάλαιο!

Χρειάζεται εθνικοποίηση όλων των τραπεζών και ταυτόχρονο κλείσιμο των συνόρων στην διακίνηση κεφαλαίων με τον τρόπο που γίνεται μέχρι τώρα. Οι προπαγανδιστές του μαύρου μετώπου, επιχειρούν να μας αποπροσανατολίσουν,  αλυχτώντας ενάντια στους  φτωχούς κυνηγημένους μετανάστες, στρώνοντας και το έδαφος για τους φασίστες της  Χρυσής Αυγής και πουλώντας πατριδοκαπηλία. Τα σύνορα πρέπει να κλείσουν στο φευγιό του πλούτου και αυτό είναι ένα άμεσο μέτρο της επιβίωσης του λαού μας.

Κοινωνική ιδιοκτησία

Μια άλλη κοινωνική πορεία, πρέπει  να έχει κέντρο της την κοινωνική ιδιοκτησία, και τον  εργατικό έλεγχο. Και εδώ πρέπει να πούμε το αυτονόητο. Δεν μιλάμε  μόνο για εθνικοποίηση των τραπεζών, ούτε μόνο για την ανάγκη να αναλαμβάνουν οι εργαζόμενοι και να  λειτουργούν, μια επιχείρηση που κλείνει,  χωρίς καμιά αποζημίωση για τον επιχειρηματία που την κοπανάει.

Για να υπάρξει μια ανάπτυξη προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας, πρέπει  να εθνικοποιηθούν, να κοινωνικοποιηθούν, να έρθουν υπό άμεσο εργατικό έλεγχο και μετά υπό πλήρη εργατική κοινωνική κυριότητα, οι παραγωγικές μονάδες τουλάχιστον των στρατηγικών παραγωγικών τομέων της οικονομίας.

Πρέπει ο πυρήνας της κοινωνικής ανάπτυξης, να είναι η κοινωνική ιδιοκτησία, με στόχο την κάλυψη των λαϊκών  εσωτερικών  αναγκών  και όχι τις ανάγκες κερδών του ιδιώτη.  Ο καπιταλιστής,  τη μια στιγμή  κάνει απολύσεις γιατί έχει μειωμένο ποσοστό κέρδους. Την άλλη,  πατώντας  επί πτωμάτων, κλείνει την επιχείρηση και  πάει σε άλλο κλάδο επειδή έχει λίγο μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους. Την τρίτη,  πάει σε μια γειτονική χώρα με φτηνότερο εργατικό κόστος,  γιατί όσο και να μειώσεις τους μισθούς, θα υπάρχει χώρα με χαμηλότερους. Και την τέταρτη στιγμή  φυσικά,  τα επενδύει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, διαμορφώνοντας τις μετέπειτα φούσκες, που όταν «σκάνε», κάνει τον ανήξερο. Αυτή είναι η περίφημη οικονομία της «ελεύθερης» αγοράς.

Η άρνηση της αγοράς και του κέρδους, είναι  προϋπόθεση για  δημόσιες κοινωνικές πολιτικές, δημόσια αγαθά, όπως παιδεία, υγεία, πολιτισμός, ασφάλιση κλπ για όλο το λαό.

Αντικαπιταλιστικός ανασχεδιασμός  της οικονομίας- Ισότιμες σχέσεις ανταλλαγών

Απαιτείται επειγόντως η απαγκίστρωση της οικονομίας από τη ζούγκλα της καπιταλιστικής διεθνοποίησης. Είναι αναγκαίος ένας ανασχεδιασμός της βιομηχανίας, του πρωτογενούς τομέα και ειδικά της αγροτικής παραγωγής,  καθώς και των υπηρεσιών. Με κριτήριο την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών, των αναγκών  του λαού, με τα μέγιστα δυνατά στοιχεία αυτοδυναμίας και αξιοποίησης ντόπιων πλουτοπαραγωγικών και ενεργειακών πηγών.

Κάποιοι κάνοντας κριτική στο πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μας λένε: «Τι ονειρεύεστε μωρέ; Αλβανία; Βουλγαρία; μια (ανέφικτη) παραγωγική ανασυγκρότηση  που να παράγονται όλα στην Ελλάδα»;

Η αλήθεια είναι ότι για μισθούς Βουλγαρίας μιλάνε οι απολογητές των μνημονίων.  Η τελευταία δανειακή συνθήκη μιλάει συγκεκριμένα γι αυτό και γράφει  ότι οι μισθοί θα διαμορφωθούν στο επίπεδο των γειτονικών κρατών.

Εμείς γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί να υπάρχει αυτάρκεια. Ακόμη και σε μεγαλύτερες και πλουσιότερες χώρες.  Θα υπάρχουν προϊόντα που θα λείπουν και θα πρέπει να τα βρούμε  στο πλαίσιο (όσο γίνεται)  ισότιμων συναλλαγών με  άλλες χώρες. Χρειάζεται οπωσδήποτε μιας άλλης μορφής διεθνοποίηση.  

Αλλά ρωτάμε αυτούς τους Ευρωλάγνους:   Που μπορεί να υπάρξει ισοτιμία; Σε σχέσεις με τις ιμπεριαλιστικές  καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ,  την Γερμανία, την Γαλλία, όπου θα «μιλήσει» το δίκαιο του ισχυρότερου ή με χώρες του ίδιου επιπέδου ανάπτυξης και με  λαούς που έχουμε τα ίδια προβλήματα; Εμείς λέμε να βαδίσουμε με τους λαούς και τα κινήματα αυτά, στη Νότια  Ευρώπη, στα  Βαλκάνια, στη Μεσόγειο, αξιοποιώντας και τις διεθνείς αντιθέσεις του πολύ-πολικού σύγχρονου κόσμου.

Είναι ψέμα ότι η ΕΕ, στην οποία συμμετέχουν 27 από τις 192 χώρες του κόσμου και μόλις 15 στην ευρωζώνη, είναι μονόδρομος. Ένας άλλος δρόμος θα οδηγήσει σε θετικές αλυσιδωτές αντιδράσεις και μέσα στην ίδια την ΕΕ, ωφελώντας και άλλους λαούς.

Ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου

Δεν είναι φτωχή χώρα η Ελλάδα. Και τώρα όπως είμαστε, υπάρχουν  25.000 €  περίπου κατά κεφαλήν εισόδημα. Είναι σημαντικός πλούτος.  Ακόμα και με βελτίωση της κατανομής χωρίς πλήρη  ισοκατανομή αυτού του πλούτου, υπάρχει πολύ μεγάλο περιθώριο για να ζήσει με αξιοπρέπεια ο ελληνικός λαός και όχι σε αυτή τη φτώχεια που ζουν σήμερα μεγάλες μάζες των εργαζομένων και ανέργων..

Εμείς δεν ονειρευόμαστε μια μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, όπου γενικά και αόριστα, θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, χαμηλώνοντας και άλλο τους μισθούς για να πουλάνε τα προϊόντα οι επιχειρηματίες  και  να βάζουν τα λεφτά στην τσέπη τους ή να τα βγάζουν έξω. Θέλουμε να πάει στους εργαζόμενους αυτό που δικαιούνται.

Αύξηση μισθών και επιδομάτων ανεργίας,  διεύρυνση των κοινωνικών πολιτικών, έτσι ώστε πραγματικά να βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων. Διαγραφή όλων των χρεών των νοικοκυριών προς τις τράπεζες. Κατάργηση των χαρατσιών και των έμμεσων φόρων στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Να μοιραστεί ο πλούτος που παράγεται, με στόχο κάποια στιγμή να περάσει ολόκληρος στα χέρια αυτών που τον παράγουν και όχι στα κοινωνικά στρώματα που τον οικειοποιούνται ενώ είναι παρασιτικά. Στους κεφαλαιοκράτες δηλαδή, που ενώ δεν παράγουν τίποτα, εξουσιάζουν τους εργαζόμενους, με  το όπλο της απόλυσης και της πείνας, συνεπικουρούντος κι ενός κράτους που τους κάνει όλα τα χατίρια και με τους νόμους και με την καταστολή.

Πλήρης απασχόληση, λιγότερη δουλειά, δουλειά  για όλους

Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα εξαρχής παράλογο. Πως ονομάζουν αλήθεια την ανάπτυξη που ευαγγελίζονται και ποτέ δεν έρχεται; Jobless recovery. Στα ελληνικά αυτό σημαίνει ‘’ανάπτυξη χωρίς δουλειές’’. Δηλαδή προϋπόθεση για να ανακάμψουν, είναι η αύξηση της ανεργίας, ώστε να μπορέσουν όλους τους εργαζόμενους να τους στριμώξουν.

 Εμείς είμαστε αντίθετοι με  αυτή την άθλια  λογική του κεφαλαίου. Λέμε: πλήρης απασχόληση για όλο τον κόσμο και αυτό φυσικά δίνει την δυνατότητα για λιγότερη δουλειά, που έχουμε δικαίωμα και δυνατότητα σήμερα.

Δημοκρατία από τα λαό για το λαό

Χρειαζόμαστε νέους  δημοκρατικούς  θεσμούς. Θεσμούς δημοκρατίας  και ελευθερίας, οργάνων ανατροπής και κοινωνικού εργατικού ελέγχου τώρα,  αλλά και οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας αύριο. Δεν μπορούμε να περιοριστούμε στην τυπική δημοκρατία και τον ψεύτικο κοινοβουλευτισμό. Τυπικά μόνο, μας  δίνουν  το δικαίωμα κάθε τέσσερα χρόνια να εκφράσουμε  την διαμαρτυρία μας.

Βλέπουμε με ποιο τρόπο χαλιναγωγούνται όλα αυτά και πως λειτουργούν  τα αστικά κόμματα και η σημερινή βουλή των ατελείωτων σκανδάλων και της διαπλοκής.

Να ανατρέψουμε το άθλιο πολιτικό σύστημα

Κανένας βιομήχανος δεν μπορεί να μας πάρει το μισθό από μόνος του και να τον βάλει στην τσέπη του ή να εισπράξει το χαράτσι της ΔΕΗ.

Χρειάζονται ένα κράτος το οποίο να παίρνει τέτοια μέτρα και να  στηρίζει τις θέσεις του κεφαλαίου.

Χρειάζονται ΜΜΕ εξαπάτησης τα οποία να κάνουν πλύση εγκεφάλου.

Χρειάζονται τους μηχανισμούς καταστολής  και τους παρακρατικούς μηχανισμούς.  

Έχουν ανάγκη αστικά κόμματα, τροφίμους της κρατικής επιδότησης, υποχείρια των επιχειρηματιών και των ΜΜΕ,  με άθλιους  μηχανισμούς ρουσφετιού και εξαγοράς.

Χρειάζονται κυβερνήσεις, που να κάνουν νόμους τα συμφέροντα του κεφαλαίου.  

Όλα αυτά μαζί, μας κάνουν ένα αντιδραστικό πολιτικό σύστημα, το οποίο στέκεται απέναντι στο λαό και έχει κηρύξει εχθρό το λαό. Στοιχείο της νέας  πολιτικής πορείας, είναι η ανατροπή και συντριβή αυτού του  συστήματος.

Έλεγχος των Μέσων Μαζικού Εξαπάτησης

Να ποια  είναι η πραγματικότητα και μη φοβόμαστε τις λέξεις:  'Έχουμε πενήντα δημοσιογράφους και πενήντα χρυσοπληρωμένους καθηγητές, σφουγγοκωλάριους της εξουσίας.

Ποια είναι η δουλειά τους;  

Μέσω των ελεγχόμενων από επιχειρηματίες και κυβερνήσεις  ΜΜΕ,  από το πρωί ως το βράδυ,  μας βρίζουν.

Συκοφαντούν τον άνεργο ότι δε θέλει να δουλέψει.

Τον εργαζόμενο των 500 € επειδή υπάρχει ο άνεργος.

Τον εργαζόμενο των 700 € επειδή υπάρχει αυτός των 500 € κ.ο.κ.

Για να μη μιλήσουμε για τη λύσα τους ενάντια σε κάθε απεργία ή αγώνα, που πρόστυχα συκοφαντούν.

Είναι οι ίδιοι που με στημένες δημοσκοπήσεις παρουσίαζαν το 80% του λαού ενθουσιασμένο με τον Παπαδήμο. Αυτοί που και τώρα επιχειρούν μέσω των πληρωμένων  δημοσκοπήσεων, με αποτελέσματα κατά παραγγελία,  να ελέγξουν τις εξελίξεις και φυσικά να εξαφανίσουν την αντίσταση και πολύ περισσότερο την αντικαπιταλιστική ανατρεπτική πρόταση.

Σύμφωνα με αυτούς,  δεν υπάρχει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπάρχει όμως η Ντορούλα και η Δράση του Μάνου και φυσικά η Χρυσή Αυγή. Τα ίδια έκαναν και στις περιφερειακές όταν εκτιμούσαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο 0,5% και αυτή βρέθηκε παρά το θάψιμο και τον αποκλεισμό στο 2,2%.

Είναι ευρύτερης σημασίας αυτό το ζήτημα.  Η ενημέρωση είναι δημόσιο κοινωνικό αγαθό και πρέπει να ελευθερωθεί από τις δυνάμεις της συσκότισης και του ψέματος.

Για μια αξιοβίωτη ζωή και ένα νέο πολιτισμό

Η ζωή δεν είναι μόνο η οικονομία. Ο πολιτισμός ξεκινάει από εκεί που τελειώνει η δεύτερη.

Χρειαζόμαστε μια πολιτιστική αναζωογόνηση στις πόλεις.

Την αναγέννηση  της υπαίθρου.

Την επαν-ανακάλυψη της συλλογικής ζωής και της  φυσικής ομορφιάς, της προστασίας του περιβάλλοντος, της πολιτιστικής δημιουργίας.

Ενάντια στην κατάληψη των πόλεων από το κέρδος, το ξεπούλημα των παραλιών, το μαρασμό του πολιτισμού,  την αγοραιοποίηση των πάντων, την υποταγή τους στην αναζήτηση κέρδους, την αδιαφορία, την αποξένωση.

Ποιός και πως  μπορεί να επιβάλλει αυτόν τον άλλο δρόμο, να θέσει ζήτημα εξουσίας;

Φυσικά, από αυτή την άλλη πορεία, δεν έχουν όλοι συμφέρον. Η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία είναι εχθρός σε αυτή την λαϊκή επιλογή και γι αυτό ακριβώς εκβιάζει με διλλήματα του τύπου «Ευρώπη ή χάος». Τρέμουν στην ιδέα ενός αντικαπιταλιστικού δρόμου, που βάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο πρόγραμμά της.

Από ποιόν και πως;

Όλοι αυτοί – η αστική τάξη, τα «ευρωπαϊκά» αφεντικά της και οι λοιποί παρατρεχάμενοι –  χωρίς εμάς τους εργαζόμενους, είναι ένα τίποτα. Αυτοί ζουν από την δουλειά την δικιά μας. Εμείς χωρίς αυτούς μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Γιατί οι εργαζόμενοι είναι οι παραγωγοί του πλούτου, είναι οι παραγωγοί του κοινωνικού πολιτισμού.

Για να τους ανατρέψουμε όμως υπάρχει η μεγάλη προϋπόθεση: να είναι οργανωμένος ο λαός. Σ’ αυτή την υστέρηση που έχουμε σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει να γίνει ένα μεγάλο βήμα, μέσω του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, όπως το ονομάζει.  

Θα φύγουν μόνο με ξεσηκωμό, εξέγερση, επανάσταση.

Δε θα φύγουν με μπουλούκια, ούτε με ψήφους.

Χρειαζόμαστε άλλο ταξικό αγωνιστικό εργατικό κίνημα με πολιτικούς στόχους ανατροπής. Οργάνωση των ανέργων σε αλληλέγγυα και μαχητική βάση. Ανάπτυξη και νέων μορφών συγκρότησης της λαϊκής οργής, με συνδυασμό μορφών άμεσης και έμμεσης δημοκρατίας αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων. Από τη γειτονιά και την πλατεία, έως το χώρο δουλειάς.

Πολιτική ραχοκοκαλιά αυτού του μετώπου πρέπει να είναι μια αριστερά με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά. Αριστερά της εξέγερσης, του αγώνα, της επανάστασης, για να ζήσει ο λαός τώρα. Όχι του καθωσπρεπισμού, των ομαλών πολιτικών εξελίξεων, της κοινοβουλευτικής λαγνείας. Όχι αριστερά  της ‘’δευτέρας παρουσίας’’, είτε στη μορφή της λαϊκής εξουσίας του σοσιαλισμού της  Σοβιετικής Ένωσης  ‘’που γνωρίσαμε’’, είτε στη μορφή του δημοκρατικού μετασχηματισμού της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, που είναι μεγάλη αυταπάτη.

Οι εκλογές δεν θα λύσουν αυτό το πρόβλημα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι κι εκεί παρούσα. Θα ζητήσει -και δικαιούται να ζητήσει- την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πρέπει να δοθεί μάχη να βγει μαύρη ψήφος στο μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης. Να ενισχυθεί η αντικαπιταλιστική αριστερά. Κι αυτό θα έχει μεγάλη σημασία για την αυτοπεποίθηση του αγωνιζόμενου κόσμου.

Ταυτόχρονα, θεωρούμε πολύ σημαντικό, όντας παρόντες σε αυτή τη μάχη, να προβάλουμε όλο το πολιτικό μας πρόγραμμα και να επιμείνουμε να λέμε την μεγάλη αλήθεια.

 Για να φύγουν όλοι αυτοί και να μη γυρίσουν από το παράθυρο ή με άλλα ρούχα, χρειάζεται να γίνει πραγματική ανατροπή, αντικαπιταλιστική ανατροπή.

Χρειάζεται να ανατραπεί η πολιτική και οικονομική δομή, η πολιτική και οικονομική εξουσία.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει από μια άλλη διακυβέρνηση αλλά από μια άλλη εξουσία που μέρος της θα είναι  μια εργατική κυβέρνηση.

Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα, είναι  η ανατροπή για μια άλλη κοινωνική και πολιτική πορεία. Δεν είναι συνηθισμένος αυτός ο αντίπαλος που έχουμε απέναντι μας, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες. Δεν έχουμε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουμε μια κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και του ΛΑΟΣ μαζί. Είναι κυβέρνηση της ΕΕ μαζί, είναι κυβέρνηση και του ΔΝΤ μαζί. Είναι ένας συγκεντρωτικός ασυνήθιστος συνασπισμός εξουσίας.

Ανατροπή της σύγχρονης χούντας κεφαλαίου και ΕΕ

Έχουμε χούντα, κατοχή,  αλλά είναι λίγο να  πούμε απλά αυτό.

Το καθεστώς που έχουμε τώρα, της πολιτικής και οικονομικής  κυριαρχίας των πάντων από το μεγάλο κεφάλαιο, δεν είναι προσωρινό, όπως μια στρατιωτική κατοχή.  Χαρακτηρίζει μια ολόκληρη ιστορική φάση του καπιταλισμού. Είναι η συντεταγμένη  ύπαρξής του από δω και πέρα.

Η σημερινή χούντα, έχει άλλο βάθος. Δεν είναι ο κατοχικός στρατός της Γερμανίας που θα έρθει να πάρει το χρυσό από την Τράπεζα της Ελλάδας μόνο και να φύγει.

Είναι και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που πρέπει να προσέξουμε.

Δεν είναι σήμερα συνεργάτες των ευρωκρατών και των πολυεθνικών, μόνο και κυρίως, ένας  «προδότης» Τσολάκογλου ή τα κατακάθια του αστικού κόσμου, οι κατσαπλιάδες ταγματασφαλίτες. Είναι  σύμπας ο ελληνικός αστικός κόσμος, η κορυφή, η αφρόκρεμα του, με γραβάτα, με κοστούμι  μέσα  από τη Βουλή την ίδια.

  

Εμφύλιος των φτωχών ή κοινωνικός ταξικός αγώνας;

Ας αναρωτηθούμε κάτι ακόμα.

Πως θα διατηρήσει το κεφάλαιο την μακροημέρευσή του στο εκρηκτικό τοπίο της κρίσης;

Που θα βρουν  κοινωνικές συμμαχίες, όταν έχουν τσακίσει  τα μικρομεσαία στρώματα, αλλά και την ανώτερη υπαλληλία, την βάση της ΠΑΣΚΕ;

Ένα μόνο δρόμο έχουν και ήδη απαντούν, με την ένταση του κοινωνικού εμφύλιου. Όταν δεν μπορούν  να εξαγοράσουν και να ενσωματώσουν, μια είναι ο διέξοδος: «διαίρει και βασίλευε». Να «βγάλουν τα μάτια τους» οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα με τους δημόσιους υπάλληλους, οι άνεργοι με τους εργαζόμενους, οι έλληνες με τους μετανάστες κ.ο.κ. Αυτή είναι η πολιτική και πολιτιστική βάση και για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς, ακόμη και του φασιστικού φαινομένου. Αυτό εκφράζει και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αποτελεί την πιο ακραία αντιδραστική απάντηση των εχθρών μας που επιχειρούν να μετατρέψουν τον πόλεμο που πρέπει να κάνουμε εναντίον τους, σε πόλεμο μεταξύ των εργαζομένων. Δεν αποτελούν καμία ''ακραία τοποθέτηση για να ξεβρομίσει ο τόπος από τους διεφθαρμένους πολιτικούς''. Είναι τοποθέτηση υπέρ της διεφθαρμένης αστικής πολιτικής. Είναι σα να δίνουμε δύναμη στον αντίπαλο μας. Είναι σα να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Να μη τους κάνουμε τη χάρη. Αυτοί θέλουν να ασχοληθούμε με τις μίζερες αποστάσεις που έχουμε μεταξύ μας, σε μια στιγμή παράλληλης καταβύθισης όλων των εργατικών, λαϊκών, αγροτικών στρωμάτων. Εμείς πρέπει να προτάξουμε την ανατροπή της αβυσσαλέας διαφοράς και απόστασης του λαού από την οικονομική ολιγαρχία.

Η ανάγκη της ανατροπής και το χρώμα της

Χρειαζόμαστε, δύο πράγματα σήμερα.

Ανατροπή να τους διώξουμε, να τους σταματήσουμε, αλλά και με συγκεκριμένο χρώμα. Να χτίσουμε με άλλους όρους μια  νέα κοινωνική πορεία. Δεν μπορεί να αφήσουμε να τραβήξει σε ακροδεξιά ή σε άλλη συστημική κατεύθυνση.

Δεν μπορεί να καταδικάζουμε την πολιτική αυτή σήμερα από τη μια και από την άλλη να δανειζόμαστε τα υλικά της. Φτιάχτηκαν μέσα σε ένα μήνα σκόπιμα πέντε δήθεν «αντιμνημονιακά» κόμματα, απλά για να πλιατσικολογήσουν.  Μισά αριστερούτσικα, δημοκρατικά –υποτίθεται- όπως η Κατσέλη, μισά δεξιά, ‘’πατριωτικά’’ –δήθεν-, όπως ο Καμένος.

Δεν θέλουμε ψεύτικα πράγματα.

Θέλουμε αντικαπιταλιστική ανατροπή με χρώμα δημοκρατικό, λαϊκό, προοδευτικό, σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής.

Μια ανατροπή με πρόσημο  κοινωνικής δικαιοσύνης, χτυπήματος της εκμετάλλευσης.

Θέλουμε μια ανατροπή  με χρώμα δημοκρατίας, με το λαό όχι δεμένο αλλά με ανεπτυγμένη  εργατική κοινωνική δημοκρατία.

Διεκδικούμε μια ανατροπή με πρόσημο αδελφοσύνης, ειρήνης και διεθνισμού. Δεν είναι σε τυχαία γεω-στρατηγική  θέση η Ελλάδα. Βλέπουμε τα παιχνίδια με τις ΑΟΖ. Μην ξεχνάμε τους τυχοδιωκτισμούς του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων στην περιοχή.

Μακριά από λογικές ανάθεσης

Κανένας πολιτικός φορέας δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα μόνος του, όποια πρόθεση και να έχει, αν δεν υπάρχει η ενεργός συμμετοχή, η οργάνωση και η μαχητική πρωτοβουλία του κόσμου.  Αν ο κόσμος δεν περάσει από το επίπεδο της αγανάκτησης, στο επίπεδο της συνειδητής δράσης για την ανατροπή.

Να στρατευτούμε  στο σκληρό αλλά και όμορφο  αγώνα για μια άλλη κοινωνική και πολιτική πορεία, με τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων και άρα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Για ένα νέο κομμουνισμό, μια νέα εποχή συλλογικής ζωής, κοινοκτημοσύνης, δημιουργικής εργασίας και πολιτιστικής άνθησης.

Αυτή είναι η ουσία της εργατικής κοινωνικής δημοκρατίας. Οι παραγωγοί του πλούτου και του πολιτισμού,  να έχουν πραγματικά τον πρώτο  και τον τελευταίο λόγο  σε ολόκληρη την  κοινωνική και πολιτική ζωή.

Περισσότερο από ποτέ,  η αντίσταση με στόχο την  απλή επιβίωση, δένεται άρρηκτα με την επανάσταση με στόχο την αξιοβίωτη ζωή, τη δημιουργία και την  ελευθερία.

Με άλλα λόγια, τώρα είναι η ώρα της αριστεράς. Αυτό είναι η αριστερά. Δύναμη ανατροπής και επανάστασης για ένα νέο κομμουνισμό, αντίστοιχο της εποχής μας. Και για αυτό είναι δύναμη δημιουργίας και φορέας δημοκρατικών απελευθερωτικών αξιών.

 Μόνο που πρέπει να τολμήσει να σηκώσει το γάντι…