Καλή μας νύχτα!

 Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

Δύσκολη μέρα η προχθεσινή, γεμάτη εκπλήξεις και συγκινήσεις. Ότι πρέπει για διαλογισμό.

«Αν δεν πάρουμε τη δόση του δανείου θα πεινάσουμε», είπε ο συμπαθέστατος υπουργός οικονομικών κύριος Στουρνάρας.

Προς στιγμήν σκέφτηκα να ψάξω στο παντελόνι να βρω εκείνα τα πέντε ευρώ που είχα σε ψιλά και να κατηφορίσω προς το Υπουργείο Οικονομικών να του τα πάω.

Το ξαναζύγισα όμως και κατέληξα πως δεν θα ήταν πρέπον. Έτσι αποφάσισα να αγοράσω μια φρατζόλα ψωμί και μισό κιλό ελιές να του τις δώσω για το σπίτι του ώστε αν δεν πάρουμε τη δόση του δανείου, να έχει κάτι να φάει ο υπουργός. Τουλάχιστον να είναι εκείνος χορτάτος.

Πολύ ωραία γραμματική εφεύρεση αυτό το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιούν ορισμένοι. «Να πάρουμε τη δόση, θα πεινάσουμε» και πολλά τέτοια παρόμοια.

Αργότερα είδα το Μιχαλολιάκο να χαιρετάει σηκώνοντας το χέρι του σε
φασιστικό χαιρετισμό και η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα. Όταν όμως μας εξήγησε ο άνθρωπος πως δεν πειράζει ο χαιρετισμός γιατί το ανασηκωμένο χέρι είναι καθαρό, τότε ησύχασα. Είναι πλυμένο πρόσφατα με το αίμα των μεταναστών. Το αίμα αυτών των υπανθρώπων, των μεταναστών εννοώ, δεν είναι σαν των άλλων ανθρώπων. Έχει μέσα ιώδιο και απολυμαίνει το χέρι που θα το αγγίξει.

Το επόμενο βήμα ενδεχομένως θα είναι να βγει και να πει ο «αρχηγός», ότι ναι είμαστε φασίστες, αλλά είμαστε καθαροί. Κάνουμε μπάνιο τρεις φορές τη μέρα.

Η επόμενη έκπληξη προήλθε από το Βαγγέλη το Βενιζέλο. Ντόμπρο παιδί και ξύπνιο. Δεν κρύβει αλήθειες, δεν είναι του χαρακτήρα του. Μόνο κανένα cd μπορεί καμιά φορά να ξεχάσει καταχωνιασμένο στο συρτάρι του, αλλά στους πολίτες εμπνέει σιγουριά και εμπιστοσύνη. Λίγο τα μέλη του κόμματός του δεν τον θέλουν αλλά δεν πειράζει. Γι΄αυτό τον προτιμούν οι υπόλοιποι πολίτες. Είπε ότι αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία, αλλιώς η χώρα θα γίνει προτεκταράτο. Επειδή όμως είναι η 38^η φορά που βαφτίζει κάποια μέτρα ως τελευταία, μήπως εννοούσε ότι θα είναι τα τελευταία που θα ψηφίσει ως βουλευτής ή ως πρόεδρος του ΠαΣοΚ;

Πάντως εμένα θα μου λείψει. Όπως μου λείπει ο Παπακωνσταντίνου. Τι καλό παιδί που ήταν! Λίγο ξεχασιάρης μόνο και άσχετος από υπολογιστές. Εφτά μήνες δεν μπορούσε να ανοίξει το cd με τις λίστες. Το τοποθετούσε ανάποδα και δεν άνοιγε.

Και ο Λοβέρδος μου λείπει. Και η Άννα. Πολύ μου λείπει αυτή η ψυχή. Τι ψυχή! Πρώτα ο μαθητής! Ποτέ δεν νοιάστηκε για τον εαυτό της. «Καθίστε» της έλεγαν στα σχολεία που γύριζε. «Όχι», απαντούσε εκείνη. «Πρώτα θα καθίσει ο μαθητής».

Κι ο Πάγκαλος μου έλλειψε κι ας μου τα χαλάει τώρα τελευταία με το να λέει ότι αγαπάει το Σαμαρά. Εγώ θα τον έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου. Μη ρωτάτε αν χωράει, έχω μεγάλη καρδιά.

Όμως, πιστεύω πως σε όλους μας, έλλειψε ο Κώστας Καραμανλής. Κατάλαβε ότι μας έλλειψε γι’ αυτό ετοιμάζεται να επιστρέψει. Πόσο play station να παίξει κι αυτός;

Κατάλαβε και ο Σαμαράς ότι ο Καραμανλής θα επιστρέψει και ετοιμάζεται να φύγει από τη ΝΔ για να φτιάξει άλλο κόμμα. Εκτός αν το κάνουν συνεταιρικό το μαγαζί.

Μετά, το μυαλό μου πήγε στο 1.500.000 ανέργους που υπάρχουν στη χώρα και αναρωτήθηκα γιατί απουσίαζαν οι περισσότεροι από τις τελευταίες συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας; Μάλλον εκείνες τις μέρες έψαχναν για δουλειά. Όσοι έχουμε δουλειά, απουσιάζαμε για να μην κινδυνέψουμε να χάσουμε τη δουλειά μας. Όλα έχουν την εξήγησή τους τελικά.

Το μυαλό μου ξαναπήγε στο υψωμένο χέρι του Μιχαλολιάκου και συνειδητοποίησα πως όλοι μας βοηθήσαμε για να βρει τη δύναμη ο «αρχηγός» να σηκώσει τελικά το χέρι. Λίγο τα ανέκδοτα με τους Αλβανούς, τους μαύρους, τις ξανθιές και τους ομοφυλόφιλους, λίγο που δεν ανοίγουμε ποτέ κανένα βιβλίο ιστορίας να μάθουμε ότι η ιστορία μπορεί εύκολα να επαναληφθεί, λίγο που κάνουμε χάζι με τις μπαρούφες του Νότη, βάλε και την οικονομική εξαθλίωση που προέκυψε, δεν θέλει και πολύ.

Γιατί να ψάξω να βρω την πραγματική αιτία της ανεργίας; Που να τον βρω τον εργοστασιάρχη, για να του τα ψάλλω, ο οποίος κλείνει το εργοστάσιο και το πάει στο Μπαγκλαντές; Αλλά τι να κάνει και αυτός; Δεν βγαίνει! Γι΄ατό τα βάζω με τον Πακιστανό που τον έχω δίπλα μου, με το Σενεγαλέζο που πουλάει λαθραία και τον βρίσκω συνεχώς μπροστά μου και έτσι εκτονώνομαι. Ρίχνω και καμιά μούτζα στη Βουλή όποτε περνάω απ’ έξω και όλα μέλι-γάλα.

Είπα «Νότης» και θυμήθηκα που δήλωσε ότι οι μετανάστες στα φανάρια τού προσβάλουν την αισθητική. Αν κρίνω από τις κατά καιρούς ενδυματολογικές του εμφανίσεις αλλά και από τα όσα λέει στις διάφορες συνεντεύξεις που έχει δώσει, μου φαίνεται αδύνατο να προσβλήθηκε η αισθητική του διότι ο ίδιος, έχω την εντύπωση, δεν διαθέτει ούτε τη στοιχειώδη.

Δεν άντεξα άλλο την πίεση και γύρισα τα κανάλια να βρω τίποτε αθλητικά. Ότι να είναι. Μπάλα, μπάσκετ, βόλεϋ, τένις. Έτσι να ξεχαστώ λίγο. Σκέφτηκα πως δεν αξίζει τον κόπο να στενοχωριέμαι. Μια ζωή την έχουμε. Εντάξει, όχι μία ολόκληρη αλλά μισή, αφού την άλλη μας την έκλεψαν. Εδώ από τα νέα παιδιά την έχουν κλέψει ολόκληρη κι εμείς που έχουμε και τη μισή;

Έτσι κατέληξα πως δεν χρειάζεται να στενοχωριέμαι.

Άλλωστε, ένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.

Ίσως ήταν η μόνη αλήθεια που πέρασε από το μυαλό μου εκείνη τη μέρα «ένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα».

Έτσι, ήσυχος με τη συνείδησή μου και νηφάλιος, το έριξα στον ύπνο όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου.

Καλή μας νύχτα!