Του Δημήτρη Μυ
Κυριακή κοντή γιορτή και ως εκ τούτου ελάχιστη σημασία έχουν οι προβλέψεις. Η μόνη πρόβλεψη που θα διακινδυνεύσουμε είναι ότι αυτή τη φορά από τις κάλπες, δεν θα προκύψει απάντηση, αλλά ένα μεγάλο ερώτημα αίτημα της κοινωνίας, το οποίο θα ορίσει το πλαίσιο του νέου πολιτικού σκηνικού της χώρας...
Αναζητώντας το κοινωνικό αίτημα και πως αυτό διαμορφώνεται σε συνθήκες (παγκόσμιας) κρίσης ίσως είναι χρήσιμο να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο «ιδανικό και δικαιότερο» μοντέλο διακυβέρνησης, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Τώρα πια, οι διθύραμβοι για τα πλεονεκτήματά της είτε ακούγονται φάλτσα είτε αφορούν ολοένα και λιγότερους. Πόσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσιοι απέναντι στο νόμο; Ότι υπάρχει διάκριση των εξουσιών; Ότι η κυβέρνηση που προκύπτει από την αβίαστη έκφραση της βούλησης των πολιτών λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων του λαού;
Ψάχνοντας τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ας ρίξουμε μια ματιά στο σαφέστερο και ευκρινέστερο παράδειγμα του κόσμου μας. Στη μητρόπολη (ΗΠΑ).
Εκεί σύμφωνα με στοιχεία της Merrill Lynch υπάρχουν οι εξής διαχωρισμοί μεταξύ των πολιτών: Τα άτομα Υψηλής Καθαρής Θέσης, με περιουσία σε ρευστό (ζεστό χρήμα, μετοχές, χρεόγραφα) πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια.
Τα άτομα Εξαιρετικής Καθαρής Θέσης, αντίστοιχη περιουσία πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια.
Και η… πλέμπα
Ένα ακόμη πρόσθετο και εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της εισοδηματικής (και όχι μόνο) «διαστρωμάτωσης» είναι ότι η πλέμπα ανέρχεται στο 99% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ. Το υπόλοιπο 1%, περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι, κατέχουν σε ζεστό χρήμα, μετοχές, χρεόγραφα πάνω από 12 τρισεκατομμύρια δολάρια!!!
Την ίδια ώρα το έλλειμμα του αμερικανικού προϋπολογισμού υπολογίζεται σε πάνω- κάτω 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Προκειμένου να καλυφθεί αυτό το έλλειμμα η αμερικανική κυβέρνηση του Ομπάμα, όπως ακριβώς και οι προηγούμενες, συνεχίζουν την πολιτική των περικοπών των δημόσιων δαπανών μέσα από τις οποίες το δημοκρατικό κράτος των ΗΠΑ θα έπρεπε να εξασφαλίζει τα στοιχειώδη (παιδεία, υγεία κλπ) για το σύνολο των πολιτών. Δεν θα ήταν απλούστερο, δικαιότερο και δημοκρατικότερο, αν αντί για τις περικοπές η αμερικανική κυβέρνηση προχωρούσε στη φορολόγηση του ζεστού χρήματος που έχει στο σεντούκι του το 1% των πάμπλουτων αμερικανών; Με μια τέτοια φορολογία, εξαφανίζεται ως δια μαγείας το έλλειμμα στον αμερικανικό προϋπολογισμό!!!
Στο σημείο αυτό, εκεί δηλαδή όπου εκφράζονται οι πολιτικές αποφάσεις, είναι ευκολότερο να διακρίνει κανείς, για ποιους δουλεύει η κυβέρνηση. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι προφανές ότι δουλεύει για το 1% των πάμπλουτων αμερικανών. Αντί να ζητήσει τον όβολό τους με μια φορολογία 10% (για παράδειγμα) επί του αποθηκευμένου τους πλούτου, η αμερικανική κυβέρνηση (όπως και οι υπόλοιπες δημοκρατικές κυβερνήσεις στην ΕΕ και των ελληνικών συμπεριλαμβανομένων ) προτιμά τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό. Πως καλύπτονται τα ελλείμματα; Εκτός από την άγρια φορολογία στο εισόδημα των εργαζομένων και των περικοπών στον κοινωνικό ιστό του κράτους, τα ελλείμματα καλύπτονται με νέους δανεισμούς. Από που δανείζεται το κράτος; Μα από αυτούς που δε φορολογεί. Από αυτό το 1% των πάμπλουτων νεοφεουδαρχών της υφηλίου.
Με πιο απλά λόγια: το πολιτικό προσωπικό, αντί να εκπροσωπεί τους ψηφοφόρους του, εργάζεται, νομοθετεί και διοικεί για την εξυπηρέτηση του 1% του πληθυσμού με τα ασύλληπτα πλούτη και ανυπολόγιστη πολιτική επιρροή και δύναμη.
Σε συνθήκες καταστροφής, όπως αυτές που ζούμε και μέσα στις οποίες πραγματοποιούνται οι εκλογές την ερχόμενη Κυριακή, δεν αποκλείεται οι παραπάνω διαπιστώσεις να καθορίσουν και το εκλογικό αποτέλεσμα. Αρκεί, το 99% της ελληνικής κοινωνίας να διακρίνει ποιοι είναι αυτοί που ζητούν την ψήφο του προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του 1%.
Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα μέχρι σήμερα αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις, ίσως υπάρχει ελπίδα...
Κυριακή κοντή γιορτή και ως εκ τούτου ελάχιστη σημασία έχουν οι προβλέψεις. Η μόνη πρόβλεψη που θα διακινδυνεύσουμε είναι ότι αυτή τη φορά από τις κάλπες, δεν θα προκύψει απάντηση, αλλά ένα μεγάλο ερώτημα αίτημα της κοινωνίας, το οποίο θα ορίσει το πλαίσιο του νέου πολιτικού σκηνικού της χώρας...
Αναζητώντας το κοινωνικό αίτημα και πως αυτό διαμορφώνεται σε συνθήκες (παγκόσμιας) κρίσης ίσως είναι χρήσιμο να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο «ιδανικό και δικαιότερο» μοντέλο διακυβέρνησης, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Τώρα πια, οι διθύραμβοι για τα πλεονεκτήματά της είτε ακούγονται φάλτσα είτε αφορούν ολοένα και λιγότερους. Πόσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσιοι απέναντι στο νόμο; Ότι υπάρχει διάκριση των εξουσιών; Ότι η κυβέρνηση που προκύπτει από την αβίαστη έκφραση της βούλησης των πολιτών λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων του λαού;
Ψάχνοντας τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ας ρίξουμε μια ματιά στο σαφέστερο και ευκρινέστερο παράδειγμα του κόσμου μας. Στη μητρόπολη (ΗΠΑ).
Εκεί σύμφωνα με στοιχεία της Merrill Lynch υπάρχουν οι εξής διαχωρισμοί μεταξύ των πολιτών: Τα άτομα Υψηλής Καθαρής Θέσης, με περιουσία σε ρευστό (ζεστό χρήμα, μετοχές, χρεόγραφα) πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια.
Τα άτομα Εξαιρετικής Καθαρής Θέσης, αντίστοιχη περιουσία πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια.
Και η… πλέμπα
Ένα ακόμη πρόσθετο και εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της εισοδηματικής (και όχι μόνο) «διαστρωμάτωσης» είναι ότι η πλέμπα ανέρχεται στο 99% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ. Το υπόλοιπο 1%, περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι, κατέχουν σε ζεστό χρήμα, μετοχές, χρεόγραφα πάνω από 12 τρισεκατομμύρια δολάρια!!!
Την ίδια ώρα το έλλειμμα του αμερικανικού προϋπολογισμού υπολογίζεται σε πάνω- κάτω 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Προκειμένου να καλυφθεί αυτό το έλλειμμα η αμερικανική κυβέρνηση του Ομπάμα, όπως ακριβώς και οι προηγούμενες, συνεχίζουν την πολιτική των περικοπών των δημόσιων δαπανών μέσα από τις οποίες το δημοκρατικό κράτος των ΗΠΑ θα έπρεπε να εξασφαλίζει τα στοιχειώδη (παιδεία, υγεία κλπ) για το σύνολο των πολιτών. Δεν θα ήταν απλούστερο, δικαιότερο και δημοκρατικότερο, αν αντί για τις περικοπές η αμερικανική κυβέρνηση προχωρούσε στη φορολόγηση του ζεστού χρήματος που έχει στο σεντούκι του το 1% των πάμπλουτων αμερικανών; Με μια τέτοια φορολογία, εξαφανίζεται ως δια μαγείας το έλλειμμα στον αμερικανικό προϋπολογισμό!!!
Στο σημείο αυτό, εκεί δηλαδή όπου εκφράζονται οι πολιτικές αποφάσεις, είναι ευκολότερο να διακρίνει κανείς, για ποιους δουλεύει η κυβέρνηση. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι προφανές ότι δουλεύει για το 1% των πάμπλουτων αμερικανών. Αντί να ζητήσει τον όβολό τους με μια φορολογία 10% (για παράδειγμα) επί του αποθηκευμένου τους πλούτου, η αμερικανική κυβέρνηση (όπως και οι υπόλοιπες δημοκρατικές κυβερνήσεις στην ΕΕ και των ελληνικών συμπεριλαμβανομένων ) προτιμά τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό. Πως καλύπτονται τα ελλείμματα; Εκτός από την άγρια φορολογία στο εισόδημα των εργαζομένων και των περικοπών στον κοινωνικό ιστό του κράτους, τα ελλείμματα καλύπτονται με νέους δανεισμούς. Από που δανείζεται το κράτος; Μα από αυτούς που δε φορολογεί. Από αυτό το 1% των πάμπλουτων νεοφεουδαρχών της υφηλίου.
Με πιο απλά λόγια: το πολιτικό προσωπικό, αντί να εκπροσωπεί τους ψηφοφόρους του, εργάζεται, νομοθετεί και διοικεί για την εξυπηρέτηση του 1% του πληθυσμού με τα ασύλληπτα πλούτη και ανυπολόγιστη πολιτική επιρροή και δύναμη.
Σε συνθήκες καταστροφής, όπως αυτές που ζούμε και μέσα στις οποίες πραγματοποιούνται οι εκλογές την ερχόμενη Κυριακή, δεν αποκλείεται οι παραπάνω διαπιστώσεις να καθορίσουν και το εκλογικό αποτέλεσμα. Αρκεί, το 99% της ελληνικής κοινωνίας να διακρίνει ποιοι είναι αυτοί που ζητούν την ψήφο του προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του 1%.
Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα μέχρι σήμερα αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις, ίσως υπάρχει ελπίδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου