Μερικές πρώτες σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα

από το βαθύ κόκκινο

 

Μερικές πρόχειρες πρώτες σκέψεις μέχρι να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός και να ξεκαθαρίσει το νέο σκηνικό.

Παρατήρηση 1η: Παρά τα λογικά αναμενόμενα, η αποχή αυξήθηκε! Μόνο κατά ένα μέρος μπορεί αυτό να ερμηνευθεί από την οικονομική ανέχεια που συγκράτησε ετεροδημότες από το να πάνε να ψηφίσουν. Η απονομιμοποίηση του...
καπιταλιστικού συστήματος παίρνει ευρύτερες διαστάσεις.

Παρατήρηση 2η: Πολύ μεγάλο το ποσοστό των εκτός βουλής κομμάτων. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αθροιστεί πολιτικά, αριθμητικά πάντως παίζει στα ίσα το πρώτο κόμμα.

Παρατήρηση 3η: Εντυπωσιάζουν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ: Υπάρχει ακόμα ένα 13,28% που το ψηφίζει… Κάτω και από τα ποσοστά του 1974. Ο στόχος που είχε βάλει ο αρχηγός του, να είναι το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα, δεν φαίνεται μέχρι την ώρα αυτή να επιτυγχάνεται. Καληνύχτα ήλιε…

Παρατήρηση 4η: Με την ίδια έννοια εντυπωσιακό είναι βέβαια και το 18,8% της Νέας Δημοκρατίας. Η αποστοίχιση από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ  που χρεώθηκαν την εφαρμογή της άθλιας πολιτικής της ΕΕ και του κεφάλαιου πήρε όπως ήταν φυσικό ευρύτατες διαστάσεις. Τα δύο βασικά κόμματα του αστικού μπλοκ καταποντίστηκαν, το ΛΑΟΣ έμεινε εκτός βουλής. Γράφαμε προχθές:

Οι δυο πυλώνες του δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ,  έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα. Η ρουκέτα της λαϊκής αγανάκτησης, όπως θα εκφραστεί έστω μέσα από τις εκλογές την Κυριακή, θα τους φέρει πολιτικά στο ‘σημείο μηδέν’.

Τα ποσοστά του δικομματισμού στην Ελλάδα ήταν μεταπολιτευτικά στο 80-87%, με ιστορικό χαμηλό το 77,4% των εκλογών του 2009. Στο δρόμο προς τις κάλπες, κόμπαζαν οι παπαγάλοι του καπιταλιστικού συστήματος: «όλα δείχνουν ότι η ΝΔ και το ΠαΣοΚ θα διαθέτουν από κοινού μια πλειοψηφία που θα ξεπερνάει άνετα τις 180 έδρες – ακόμη και το Σύνταγμα θα μπορούν να αλλάξουν, που λέει ο λόγος!»

Έκανε μάλιστα την εμφάνισή του και ο πρωτοφανής νεολογισμός «άνετη αυτοδυναμία των δύο κομμάτων»! Εύλογα οι καμπάνιες ΠΑΣΟΚ – ΝΔ είναι συμπληρωματικές και αλληλοϋποστηριζόμενες, καθώς και οι δύο μιλάνε για συνέχιση της ίδιας άθλιας και εγκληματικής πολιτικής του κεφάλαιου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των τοκογλύφων. Χτυπιούνται μεταξύ τους απλώς και μόνο στην προσπάθεια να διευρύνουν τη μνημονιακή πελατεία.

Αργότερα, ο Πρετεντέρης έβαλε στόχο στην ‘ομάδα’ το ψυχολογικό όριο του 50%. Με την πάροδο του χρόνου, ο πήχυς κατέβαινε (να δούμε πού θα καταλήξει μεθαύριο το βράδυ…): 151 βουλευτές που εξασφαλίζουν την ‘αυτοδυναμία’ των δύο κομμάτων. Όμως, όσο ‘νυχτώνει’, δυσκολεύουν τα πράγματα για τους δίδυμους πύργους του αστικού μπλοκ.

Νόμιζαν πως θα κάνουν περίπατο, και με ένα ‘μικρό ροκέ’ ΠΑΣΟΚ –ΝΔ θα καθαρίσουν, αλλά τα ποσοστά τους πέφτουν με το νόμο της βαρύτητας, ίσως κάτω και από το όριο του 40%. Κάνουν όλοι, πολιτικό προσωπικό και δημοσιογραφικοί υπηρέτες του ότι δεν καταλαβαίνουν: Τα ποσοστά τους έχουν πέσει κάτω από το μισό, ένας ολόκληρος ‘πύργος’ έχει εξαφανιστεί από το χάρτη!

Παρατήρηση 5η: Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούν οι καθωσπρέπει πολιτικοί και αναλυτές τους χιτλερικούς ναζιστές να λένε ‘ερχόμαστε’, ‘τρέμετε’, ‘εγέρθητι, σηκωθείτε πάνω’ κλπ. Μόνο που οι ίδιοι ακριβώς και το κράτος που στηρίζουν εξέθρεψαν το φίδι, σαν χρήσιμο εργαλείο στο επόμενο διάστημα που δεν θα είναι επαρκής ο επίσημος κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός.

Αν σκεφτούμε ότι μόνο του το ΠΑΣΟΚ έχασε ένα ποσοστό μεγαλύτερο από το άθροισμα που συγκέντρωσαν μαζί  ΝΔ – Καμμένος, βλέπουμε ότι δεν χρειάζεται κανείς να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ για να διώξει τους ‘λαθρομετανάστες’, να τους κλείσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ανθρώπων κλπ, υπάρχει και η ορίντζιναλ εκδοχή της πολιτικής αυτής.

Παρατήρηση 6η: Στην αριστερά, αλλάζει το τοπίο. Τα ποσοστά της ξεπερνούν την μεγαλύτερη μέχρι τώρα επίδοση του 25% στις εκλογές του 1958. Οποιαδήποτε όμως σύγκριση με τότε είναι εντελώς ανιστόρητη.

Η ΔΗΜΑΡ, το κόμμα που με τον ίδιο του τον τίτλο ‘βρίζει’ όλη την υπόλοιπη αριστερά υπονοώντας ότι είναι αντιδημοκρατική, δεν τολμάει προς το παρόν να παίξει ανοιχτά τον ρόλο για τον οποίο προορίζεται. Είδε τι έπαθαν οι ‘πρόθυμοι’ της προηγούμενης περιόδου…

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ νίκησε για πρώτη φορά δικαιώνοντας –έστω εκ των υστέρων…- όλες τις δημοσκοπήσεις παλαιότερων εκλογικών αναμετρήσεων. Εδώ βέβαια βρίσκεται και ένα μέρος της απάντησης στο ερώτημα πού πήγαν οι 30+ ποσοστιαίες μονάδες που έχασε το ΠΑΣΟΚ. Τα όνειρα περί αριστερής κυβέρνησης και ‘λύσης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης’ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σύντομα θα συναντήσουν τα όρια της πραγματικότητας της αστικής πολιτικής. Προς το παρόν ενδιαφέρουσα εξέλιξη η –ανεπίσημη- ανταπόκριση σε ενδεχόμενη στήριξη από το χώρο του ΠΑΣΟΚ…

Παρατήρηση 7η: Αν και η ώρα δεν επιτρέπει εκ του προχείρου εκτιμήσεις, δεν είμαστε σίγουροι ότι οι ενδεχόμενες εξελίξεις στον άλλο πόλο της επίσημης αριστεράς θα είναι προς την κατεύθυνση που ελπίζουν όσοι ποντάρουν σε αυτές.

Παρατήρηση 8η: Ο χώρος της αστικής πολιτικής και του πολιτικού προσκήνιου δεν είναι ο προνομιακός για την πολιτική συγκρότηση και αναβάθμιση ρευμάτων που ούτως ή άλλως, έχοντας μια συνεχή, συνεπή και αξιοζήλευτη παρουσία στο εργατικό κίνημα και τους κοινωνικούς αγώνες καθώς και μία ολοένα και ισχυρότερη κοινωνική γείωση, έχουν σήμερα καταγράψει ένα αναγνωρίσιμο και διακριτό αντικαπιταλιστικό αριστερό στίγμα με όλες τις θετικές προοπτικές ανοιχτές για το άμεσο μέλλον της περιόδου που διανοίγεται.

Σύντομα θα γίνει ευρύτερα αντιληπτό ότι η κρίση που βιώνει ο κόσμος της εργασίας δεν είναι κρίση χρέους αλλά κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και του αντιδραστικού καπιταλιστικού συστήματος που έχει μολύνει τη γη, το νερό, τον αέρα τις σχέσεις και τις ζωές μας. Το ‘κρυμμένο μυστικό’ που υπάρχει μέσα στις παραγωγικές σχέσεις, η πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, έχει αρχίσει να αναδεικνύεται και να γίνεται ορατό.

Διότι εδώ, εντάξει, να δεχτούμε ότι τα έφαγε ο Άκης. Στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία όμως;

Το σίγουρο είναι ότι ‘στους δρόμους, στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο’…