Διακήρυξη για την 25η Μαρτίου

Του Παύλου Αντωνόπουλου, εκπροσώπου των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ*

25η Μαρτίου. Άλλη μια επέτειος για την επανάσταση του 1821. Μια επέτειος όμως που αυτή τη φορά αποκτά μοναδική σημασία. Γιατί η απόφαση που πάρθηκε τότε από το λαό μας πρέπει να γίνει πιλότος και για το σήμερα. Μια χούφτα ραγιάδες τα έβαλαν με μια αυτοκρατορία και τους ντόπιους υπηρέτες τους. Κι έγινε το ακατόρθωτο. Με τη ρήξη ήρθε και η... 
ανατροπή. Ήρθαν τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω. Μια νέα σελίδα άνοιξε για το λαό μας. Ένας νέος δρόμος χαράχτηκε. Μια πολλή δύσκολη πορεία. Όπου ο λαός μας ποτέ δεν χάρηκε την ελευθερία του. Πάντα τσουρούτικα. Πάντα στα όρια της επιβίωσης. Και πάντα υπό τη σκιά των “προστατών” μας.

Και ξανά το ΄40. Πάλι Κατοχή. Και πάλι επανάσταση. Και πάλι στα βουνά. Και πάλι φτώχεια κι εξαθλίωση για το λαό. Και πάντα οι ξένοι με τους ντόπιους υπηρέτες τους να κλέβουν και να μας καταδυναστεύουν. Κι όπως και το 21 πάλι ο λαός μας νίκησε για να βρεθεί και πάλι πίσω από τα σίδερα. Πάλι φτώχεια, εξαθλίωση, προσφυγιά. Γεμίσανε τα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης κι όλης της Δύσης με το δικό μας αίμα. Αδειάσανε τα χωριά μας. Ερήμωσε η ύπαιθρος.

Ξανά ο λαός μας στηρίχτηκε στα δυο του χέρια και ξανασηκώθηκε. Πολλή δουλειά. Φτηνός ο εργάτης στη χώρα μας. Γολγοθάς η επιβίωση του. Καινούργιοι οι προστάτες του. Αυτοί αποφασίζουν να βάλουν το λαό στο γύψο και το αναθέτουν σε πρόθυμους πατριώτες στρατιωτικούς, συνταγματάρχες. Πάλι διώξεις, φτώχεια μεγάλη εκμετάλλευση.

Ήρθε η μεταπολίτευση. Το Πολυτεχνείο έφερε τη δημοκρατία. Κι η δημοκρατία μας έβαλε στην Ευρώπη. Όχι μόνη της. Με αυτούς που πάντα ξέρουν να κερδίζουν. Να κερδίζουν σε βάρος του λαού. Και κέρδισαν πολλά. Τα πήραν όλα. Και θέλουν κι άλλα.

Και ξαναρχόμαστε στο ‘21:

Όσοι το χάλκαιον χέρι βαρύ
του φόβου αισθάνονται
ζυγόν δουλείας ας έχωσι
θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.

Α. Κάλβος, «Εις Σάμον»

Οποία ομοιώτης! Με το ‘12. Το 2012. Μας εξανδραποδίζουν ξανά. Οι ντόπιοι κάτοχοι του πλούτου. Με τις πλάτες και τη συνεργασία των πάλαι ποτέ “προστατών” μας. Μας κλέβουν το βιός που δημιουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Μας σκλαβώνουν στους παγκόσμιους πιστωτές, στους παγκόσμιους τοκογλύφους. Μας κλέβουν τις ζωές μας. Μας κλέβουν το μέλλον, το μέλλον των παιδιών μας.

Πρέπει να εγερθούμε. Πρέπει να πολεμήσουμε. Δεν είναι ανίκητοι. Εμείς είμαστε ανίκητοι. Πρέπει η επανάσταση του 21 να ολοκληρωθεί. Στα λάβαρα της επανάστασης να προσθέσουμε και την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους.

«Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει : μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη.

Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθιο να γιορτάζει τον άλλο
Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε
καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβία σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα».*

- Αυτά έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Το Άξιον Εστί» για τη νεολαία της Αθήνας που με πρωτοβουλία του ΕΑΜ Νέων διαδήλωσε στις 25 Μαρτίου 1942 ενάντια στη φασιστική κατοχή, χαλώντας τις φιέστες των κατοχικών δυνάμεων και των συνεργατών τους.

* Μετά την άρνηση της πλειοψηφίας να βγάλει η Ομοσπονδία διακήρυξη