Την αρχή έκαναν με τον πιο επίσημο τρόπο μέσω της έκθεσης της τρόικας την περασμένη Παρασκευή: «Ο ελληνικός κατώτατος μισθός είναι επίσης ονομαστικά υψηλότερος σε σχέση με τους κύριους ανταγωνιστές της χώρας, κυρίως γειτονικές χώρες και άλλες νότιες ευρωπαϊκές οικονομίες». Πρέπει να γίνετε Βουλγαρία, Αλβανία κλπ για όποιον δεν κατάλαβε.
Τη σκυτάλη πήρε ο γκαουλάιτερ Ραιχενμπαχ ο οποίος ζήτησε (τι άλλο;) μειώσεις κι αυτός και προανήγγειλε...
"αξιολογήσεις", ως πρώτο στάδιο για χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων καθώς και την άφιξη 40 ελεγκτών που θα ντουμπλάρουν τους δικούς μας υπουργούς και λοιπούς ραγιάδες για να μη ξεφεύγει τίποτα.
«Είμαστε ακόμα στα μισά του δρόμου», δήλωσε ο Ματίας Μορς, εκπρόσωπος της ΕΕ στην τρόικα, σε συνέντευξη που έδωσε προχθές το μεσημέρι στις Βρυξέλλες, ερωτώμενος για το μέχρι πότε οι Έλληνες θα πρέπει να υφίστανται τις μειώσεις μισθών, ενώ το κόστος ζωής και οι τιμές παραμένουν υψηλές.
Για να δέσει το γλυκό με τις περικοπές των 14 δις σε δύο χρόνια έρχεται ο Τόμσεν και λέει ότι: «Η διά βίου εγγύηση της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα είναι ένας αναχρονισμός.».
Πώς να κάνεις περικοπές αυτού του μεγέθους αν δεν απολύσεις δημόσιους υπαλλήλους και δεν τσεκουρώσεις ξανά το μισθό τους για να μην είναι υψηλόμισθοι τώρα που άρχισε η κατρακύλα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα όταν έχουν σκοπό να τους πατώσουν σε επίπεδα Βουλγαρίας;
Επειδή όμως φαίνεται ότι είναι χαμηλού επιπέδου αυτές οι δηλώσεις και ίσως κάποιος να μη τις πάρει όσο πρέπει σοβαρά (λέμε τώρα) έρχεται η Λαγκάρντ του ΔΝΤ να δηλώσει: «Για να επανέλθει η χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης, είναι απαραίτητο να εφαρμοστούν επώδυνα μέτρα…, να προχωρήσουν σε υποτίμηση με το να μειώσουν το εργασιακό κόστος…, υπάρχουν μεγάλα περιθώρια ακόμα για αύξηση των εσόδων του κράτους από την είσπραξη των φόρων…». Και από πάνω δουλεύοντας μας δηλώνει «είναι απαραίτητο να καταλάβουν όλοι και να αποδεχθούν τις θυσίες που πρέπει να γίνουν…».
Οι δικοί μας ραγιάδες, παπαδήμιοι και λοιποί νενέκοι, έχουν σκοπό να εφαρμόσουν σαν μετεκλογικό τους πρόγραμμα αυτά που μόλις προαναφέρθηκαν. Ο λαός, οι εργαζόμενοι, μπρος στο θάνατο κάθε αξιοπρεπούς ζωής τους δεν έχουν άλλη επιλογή από το να βροντοφωνάξουν το σύνθημα του 1821: Ελευθερία ή θάνατος!
Και να οργανώσουν την πάλη τους για τη λευτεριά των ονείρων τους, τη λευτεριά των δυνατοτήτων που δίνει η εποχή μας σε κάθε εργαζόμενο, τη λευτεριά των παιδιών μας να σχεδιάσουν το μέλλον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου