Τά "άκρα" και τα κέντρα που το παίζουν Κέντρο

Κυρίτσης Γ.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/03/2012

Οι παλαιότεροι θυμούνται τις Λαμπράκισσες με τις δικτυωτές κάλτσες που σαγήνευαν τους στρατιωτικούς και το σαμποτάζ στον Έβρο που είχε σκηνοθετήσει ο Παπαδόπουλος. Στη δεκαετία του '60 οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις και το βαθύ κράτος δεν φείδονταν μεθόδων προκειμένου να αναστείλουν τη δυναμική της Αριστεράς. Τελικά οδηγηθήκαμε στη χούντα. Την ίδια περίπου περίοδο και λίγο αργότερα η ίδια κατάσταση επικράτησε στην Ιταλία, όταν οι υπηρεσίες και η μαφία καλλιέργησαν τη στρατηγική της έντασης για να ανακόψουν την πορεία του ΙΚΚ προς την εξουσία. Περασμένα - ξεχασμένα; Καθόλου.

Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε μια οργανωμένη προσπάθεια να επαναληφθεί μια
ανάλογη εκστρατεία πολιτικής και κοινωνικής απομόνωσης της Αριστεράς στην Ελλάδα, καθώς η αύξηση της δύναμης και της επιρροής της ερμηνεύεται από το σύστημα ως κίνδυνος - θάνατος. Μια πρόγευση ήταν η συντονισμένη επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ το 2008 ώστε να καμφθεί η διαφαινόμενη τότε ανοδική του πορεία. Σήμερα βλέπουμε την ίδια στρατηγική να επαναλαμβάνεται με αναβαθμισμένους όρους. Ήδη μαθαίνουμε και ακούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει στημένη στον Σαμαρά στη Μεσσηνία.

Το ελληνικό στοίχημα είναι κολοσσιαίων διαστάσεων. Και μάλιστα η οικονομική του διάσταση είναι η δευτερεύουσα πτυχή του. Αλλά και αυτή από μόνη της αρκεί για να συστρατεύσει τους προθύμους εντός και εκτός Ελλάδας. Πόσο μάλλον που η βασική πτυχή είναι σκληρά πολιτική και αφορά το υπόδειγμα με το οποίο θα λειτουργήσει τα επόμενα χρόνια η Ευρώπη -και αυτό αφήνοντας κατά μέρος τις γεωπολιτικές διαστάσεις και ανακατατάξεις. Κοντολογίς οι ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές και το πολιτικό σύστημα δεν βλέπουν με τόσο καλό μάτι το ενδεχόμενο οι κάλπες στην Ελλάδα να αναδείξουν δυνάμεις αντίθετες με τους σχεδιασμούς τους. Η Ελλάδα θέλουν να είναι το “καλό παράδειγμα” και όχι να εισαγάγει καινά δαιμόνια.

Σε αντίθεση με το 2008, σήμερα η προσπάθεια είναι συντονισμένη από έξω και από μέσα. Τις αναφορές του Γιούνκερ ακολούθησε η επίθεση της Bild στον "αναρχικό Τσίπρα που καίει την Αθήνα". Αλλά και η επίθεση στην Αριστερά από τον Σαμαρά, που βλέπει διαρροή ψηφοφόρων του προς τα αριστερά κόμματα, κάτι που εάν επαληθευτεί στην κάλπη σημαίνει πως αποκλείεται και μαθηματικά η αυτοδυναμία. Από κοντά και ο έτερος πόλος του μνημονισμού, το ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου, Πάγκαλου και Σία, που τη μια μιλάνε για τη “συμμορία της δραχμής” και την άλλη πάνε στην προβοκατορολογία για τη Μarfin, τα μπάχαλα και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσαν να προσάψουν με τη βοήθεια των μίντια στον ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο, αλλά και γενικότερα στην Αριστερά.

Και επειδή ο κόσμος πλέον δεν τσιμπάει σε αυτά τα χιλιοειπωμένα ψεύδη, επιστρατεύεται η λογική των δύο άκρων -Αριστερά και Ακροδεξιά- απέναντι στα οποία βρίσκεται το νέο Κέντρο, οι δυνάμεις της ευθύνης. Οι εμπνευστές της στρατηγικής αυτής θέλουν να αντιμετωπίσουν και το σχετικά άμεσο θέμα των παρελάσεων της 25ης Μαρτίου ενθυμούμενοι ότι οι λαϊκές εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου απετέλεσαν την αρχή του τέλους για το ΠΑΣΟΚ και έως ένα βαθμό και τη Ν.Δ. Όλοι θυμόμαστε ότι η παρέλαση της Θεσσαλονίκης οδήγησε πανικόβλητα τα κόμματα του Μνημονίου και τους διεθνείς εταίρους τους στον κ. Παπαδήμο.

Μετά τις αποδοκιμασίες εις βάρος του Γ. Νταλάρα παρατηρούμε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια του μνημονιακού Τύπου να επιτεθεί στην Αριστερά ταυτίζοντάς τη με την Ακροδεξιά και κυρίως με την Χρυσή Αυγή.

“Κάθε λογής φασιστοειδή, δεξιά και αριστερά, έχουν τρελαθεί, νομίζοντας οι μεν ότι ήλθε η εποχή του Μπακούνιν και του Ντουρούτι και οι άλλοι ότι είναι ο καιρός για τα εγγόνια του Χίτλερ, του Μουσολίνι και του Παπαδόπουλου” γράφει με αφορμή τις αποδοκιμασίες προς τον Γ. Νταλάρα ο κ. Καρακούσης στο "Βήμα". Σε άλλο κείμενό του, ο ίδιος αρθρογράφος εξηγεί ότι προτιμά το PSI “γιατί κανείς δεν μπορεί να φαντασθεί μια ευρωπαϊκή χώρα σαν την Ελλάδα ως ένα απέραντο στρατόπεδο σκαπανέων, όπου εν σειρά όλοι θα σκάβουν την ύπαιθρο, έχοντας ως επικεφαλής χαμογελαστούς μελανοχίτωνες, νοσταλγούς του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Ούτε βεβαίως ως μια απέραντη συλλογική κουζίνα, προκειμένου να βρουν περιεχόμενο τα απολιθώματα μιας ένοπλης εξέγερσης που ποτέ δεν ήλθε.

Φαίνεται πάντως ότι τα “άκρα” έχουν πέραση στην (ιντερνετική πλέον) εφημερίδα του κ. Καρακούση, καθώς σε ον λάιν ψηφοφορία που τρέχει στο "Βήμα" μέχρι την Παρασκευή το απόγευμα διαβάζουμε: “Πώς αντιμετωπίζετε τα φαινόμενα βίας και προπηλακισμών κατά δημοσίων προσώπων;” 40,56% Θετικά (260 ψήφοι) - 50,55% Αρνητικά (324 ψήφοι)

Πριν από την κήρυξη του Νταλαρικού Πολέμου, οι μνημονιακοί επετίθεντο στην Αριστερά είτε με το αυτοενοχοποιητικό επιχείρημα ότι η Αριστερά ανεχόταν αυτά που οι ίδιοι κάνανε είτε προσπαθώντας να απαξιώσουν τις θέσεις και τις προτάσεις της. Ενδεικτικά είναι τα άρθρα των κ. Παπαχελά και Πολυμίλη.

Ο μεν κ. Παπαχελάς, διευθυντής της "Καθημερινής", του επίσημου οργάνου του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα, πανηγύριζε ότι τα αστικά κόμμα αποφάσισαν επιτέλους να επιτεθούν στην Αριστερά: “Η νέα μόδα είναι οι επιθέσεις κατά της Αριστεράς από τα μεγάλα αστικά κόμματα. Καλοδεχούμενες, αλλά άργησαν λίγο... Η αριστερή, με ή χωρίς εισαγωγικά, ιδεολογία έχει κυριαρχήσει παντού τα τελευταία 35 χρόνια, από το πώς γράφτηκε η νεοελληνική Ιστορία έως τον τρόπο που σκέπτεται για πολλά ζητήματα ο μέσος Έλληνας πολίτης” γράφει ο κ. Παπαχελάς.

Ο αρθρογράφος του "Βήματος" κ. Πολυμίλης σε άρθρο του με τίτλο “Ο θαυμαστός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ...” επιχειρεί να γελοιοποιήσει τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφοντάς τις ελλιπώς και πειραγμένες: “Κατ' αρχήν ανατροπή της νέας δανειακής σύμβασης και των μέτρων που τη συνοδεύουν. Και βέβαια διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, χωρίς Μνημόνια, μόνο με τη... μαγκιά μας, και, αν δεν το δεχθούν οι διεθνείς τοκογλύφοι, αναστολή πληρωμών που θα συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα αντίστασης της κοινωνίας... Και τι θα προβλέπει αυτό το πρόγραμμα αντίστασης; Αύξηση μισθών και συντάξεων, κανένας άνεργος χωρίς επίδομα, μείωση των έμμεσων φόρων και κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης... Πάρε κόσμε, δηλαδή, χρήμα από αυτό που δεν έχουμε...”.

Και στη συνέχεια, για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του, γράφει: “Για το πού θα βρεθούν τα λεφτά, μην ανησυχείτε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη μαγική συνταγή που την ψάχνουν δεκαετίες τώρα οικονομολόγοι και πολιτικοί... Φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, της ακίνητης περιουσίας, των μεγάλων επιχειρήσεων, των εφοπλιστών και διεκδίκηση του γερμανικού κατοχικού δανείου μαζί με την απαραίτητη κρατικοποίηση των τραπεζών”.

Ο κ. Πολυμίλης είναι απ' αυτούς που θεωρούν ότι με ύφεση 7% και επιτόκια 4% θα έχουμε του χρόνου πρωτογενές πλεόνασμα. Είναι επίσης απ' αυτούς που θεωρούν καλή εξέλιξη, το 2020, μετά από 10 χρόνια Μνημόνια, το χρέος να είναι όσο ήταν το 2009, όταν αναλάβαμε να το ρίξουμε με τα Μνημόνια. Κατά τ' άλλα αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ του φαίνονται παράλογα...

Πηγή: "Η Αυγή"